Þjóðviljinn - 23.10.1977, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 23. október 1977
Jón Reykdal: Náttúrumaður.
Gunnlaugur St. Gislason: Bjart veöur
Haustsýning 977
'Ólafur Kvaran
skrifar um
f ^m^mmmm^mm • • — — _
myndhsi
Þessa dagana stendur yfir að
Kjarvaisslöðum haustsýning Fé-
lags islenskra myndlistarmanna.
AIIs sýna þar 42 listamenn 124
verk. Heiðursgestur sýningarinn-
ar er að þessu sinni Guðmundur
Benediktsson my ndhöggvari.
Sýninguntii lýkur i kvöld.
Haustsýning —
til hvers?
Haustsýningar FÍM er að jafn-
aði beðið með nokkurri eftirvænt-
ingu, þvi ef vel hefur tekist til
með þátttöku og val verka má þar
fá samandreginn allgóðan þver-
skurð af þvi áhugaverðasta, sem
unnið er af myndlist þessa stund-
ina. Fyrir listáhugafólk er þetta
þvi kærkominn vettvangur til
yfirlits og samanburðar og fyrir
félaga FÍM mætti álita að haust-
sýningin væri af nokkru mikil-
vægi, til að sýna styrkleika fé-
lagsins sem heild og listræna
reisn. En ef hugað er að þeirri
staðreynd hve litið brot félags-
manna FIM sér i rauninni ástæðu
til að taka þátt i sýningunni, þá
virðist sannarlega einhversstað-
ar vera pottur brotinn Þetta
áhugaleysi féiagsmanna á sér
eflaust fleiri skýri.igar en hér
gefst rúm til að tiunda, en ein
veigamikil ástæða er eflaust sú,
að á siðustu árum hafa orðið til
sýningarhópar listamanna (bæði
innan og utan FIM), sem sýna
saman árlega. Má i þessu sam-
bandi minna á Septem-hópinn,
Grafikfélagið, Galleri Sólon
Islandus og þá listamenn sem
standa að Galleri Súm. Þessar
nýju aðstæður hafa tvimælalaust
breytt nokkuð gildi haustsýning-
arinnar sem eftirsóknarverös og
jafnframt nauðsynlegs vett-
vangs.
Staðreyndin er einfaldlega sú,
að haustsýningin gefur á engan
hátt þverskurð af þvi sem unnið
er af áhugaverðri myndlist i land-
inu, og það virðist vera gjörsam-
lega tilviljunarkennt hverjir sjá
ástæðu til að viðra verk sin þar.
Til að mæta þessu áhugaleysi
fyrir sýningunni er valinn sá
kostur, til að halda henni við lýði,
aö hengja upp til uppfyllingar alls
konar föndurvinnu, sem á ekkert
erindi á sýningu félags er lítur á
sig sem heildarsamtök alvarlega
starfandi myndlistarmanna. Ef
til vill mætti hugsa sér það já-
kvæða þróun ef fleiri sýningar-
hópar listamanna yrðu stofnaðir
og FIM efndi þess i stað á þriggja
eða fjögurra ára fresti til stórrar
yfirlitssýningar, þar sem reynt
væri á ýtarlegan hátt að lýsa
stöðunni i islenskri myndlist. Það
er sannarlega brýn þörf fyrir
slika sýningu.
Enda þótt haustsýningin ’77
gefi i heild ekki ástæðu til mikill-
ar umræðu né viðtækra ályktana
þá getur engu að siður að lita
nokkur athyglisverð verk eftir
einstaka listamenn. Má nefna fin-
gerðar og ljóðrænar grafikmynd-
ir Þórðar Hall, og Jón Reykdal
sýnir auk grafikverka voldugt
oliumálverk, „Náttúrumaður”,
þar sem hann sem oftar fjallar
um sambýli manns og náttúru og
gefur þvi efni óvænt gildi i tima
og rúmi. Gunnlaugur Gislason
velur sér fábrotin myndefnisbrot
af húsagafli, maður eða gamlar
skóflur undir vegg, sem hann af
mikilli næmni gefur tærleika og
hörku i raunsærri framsetningu
sinni. Einar Þorláksson er lit-
sterkari og frjálsari i byggingu
verka sinna en áður og þau hafa á
köflurp naiviskar áherslur.
Hringur Jóhannesson, Leifur
Breiðfjörð, Orn Þorsteinsson og
Asgerður Búadóttir sýna hér öll
athyglisverð verk i sjálfu sér, þó
þau e.t.v. bæti ekki svo miklu við
fyrri afrek sin.
Heidursgesturinn
Þegar á heildina er litið eru það
höggmyndir heiðursgests sýning-
arinnar, Guðmundar Benedikts-
sonar, sem tvimælalaust vekja
mesta athygli. Guðmundur Bene-
Guðmundur Benediktsson. Skúlptúr.
Guðmundur Benediktsson: Stuðlar
diktsson (f. 1920) var á sinum
tima nemandi Asmundar Sveins-
sonar, en hefur fram til þessa ein-
ungis haldiö eina einkasýningu á
verkum sinum og má eflaust um
kenna að „hann er hlédrægur og
frábitinn þvi að halda nafni sinu á
lofti”, svo vitnað sé til orða Hjör-
leifs Sigurðssonar i inngangi sýn-
ingarskrár. A sýningunni eru 10
verk eftir Guömund, öll unnin i
eir á árabilinu 1976-77. Þessum
verkum má raunar skipta form-
rænt i tvö horn,og i báðum tilvik-
um markar hann sér þröngan
bás, sem hann kannar af mikilli
hnitmiðun. Annars vegar glimir
hann einkum við formrænt sam-
býli lóðréttra formstuðla, sem
hann þjappar saman af mismun-
andi miklum hraða, stifir til eða
mýkir. I annan stað er þessi lóð-
rétti formstuðull lagður til hliðar
og þess i stað mýkir hann alla
formgerðina. Formin verða lif-
ræni og þróttmiklar bylgjuhreyf-
ingar i samsetningu bjúgforma
setja megin mark. Að hafa dregið
hér saman þetta úrtak úr list
Guðmundar Benediktssonar var
vel til fundið og sannarlega tima-
bært.