Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1981, Blaðsíða 8

1 1 \ \ \ \ ,f •yTjgJ*

A Wiesbaden er augljós menningarbragur; glæsilegar gamlar byggingar, sem stóöu af Þrjár svipmyndir frá Bæjaralandi. Efst: Gulur sinnepsakur. I
sér stríöið og nýtízku byggingarverk eins og á efri myndinni, sem raunar er miðju: Sunnantil er hæöótt og þar fara bæirnir aö veröa í þessum
bílageymsluhús. A neöri mynd: Sinfóníuhljómsveit íslands á fyrstu hljómleikunum í sérkennilega Alpastíl. Neðst: Þá er víst, að maður er kominn til
Kurhaus í Wiesbaden. Bæjaralands, þegar kirkjur meö laukturni fara aö birtast.
Kannski er þetta Austurríki í hno
fallega fjallaland og hinsvegt
styttur. Hér er sjálf Vínaróperan i
komizt.
Forleikur
í Wiesbaden
15. maí. Þessi frásögn hefst í Wies-
baden í Vestur-Þýzkalandi, þótt greinar-
korniö a tarna eigi einkum aö snúast um
Austurríki. Þetta var einskonar forleikur
aö dýrðinni; boö um aö hljómsveitin
kæmi fram á meira en aldargamalli
listahátíö, sem haldin er á vori og nefnist
Mai-Festspiele. Wiesbaden byggðist
utanum heilsulindir, böð, og þaö er
ótvírætt menningarsnið á staönum:
hljómleikahöllin heitir Kurhaus, trúlega
kennd viö heilsubótarkúra fyrr meir, en
nú á dögum sambyggð viö spilavíti, en
ailt meö keisaralegum glæsibrag og
mikil pragt í göröum og súlnagöngum að
utan.
Mannskapurinn í feröinni; hljómsveitin
meö 10 manna viðauka, alls 69 manns,
— svo og klappliðið, bjó annars á
glæsilegu Holiday Inn-hóteli skammt frá
Wiesbaden; þar heitir Sulzbach. Af þeim
staö hafa annars litlar sögur fariö og
fyrir utan þetta ágæta hótel, man ég
helzt eftir verzlunarsamsteypu, sem
mjög er í ætt viö „mollin" í henni
Ameríku; allt sem nöfnum tjáir aö nefna
undir einu þaki og bílastæðin margar
dagsláttur.
í morgun var ekið til Kurhaus og þaö
var töluverð eftirvænting og stemmning
aö koma í þennan veglega sal, þar sem
Sinfóníuhljómsveit íslands átti eftir öll
sín 30 ár aö koma fram í fyrsta sinni á
alþjóölegum vettvangi. Aö vísu hefur
hljómsveitin áöur farið og spilað í
Færeyjum, — en af einhverjum ástæö-
um, og meö fullri viröingu fyrir Færey-
ingum, er ekki talaö um þaö sem
alþjóölegan vettvang. Svo þetta var eins
og aö gangast undir próf. Menn voru
samt bjartsýnir eftir æfinguna; stjórn-
andinn, Jean-Pierre Jacquillat, taldi, aö
allt mundi smella samaR.
Sú varö og raunin á, aö allt gekk þaö
framar björtustu vonum. Minni íslands
eftir Jón Leifs hljómaöi glæsilega; aö
ekki sé nú talað um píanókonsertinn
eftir Grieg, sem Norsarinn Kjell Bække-
lund lék af miklum þrótti meö hljóm-
sveitinni. Og eftir hlé fengu áheyrendur
indæla sinfóníu eftir César Franck, sem
áöur var búiö aö flytja heima.
Listahátíöin í Wiesbaden lagði áherzlu
á norrænt efni aö þessu sinni, var okkur
sagt, og þessvegna haföi veriö beöiö um
Grieg og þessvegna var Jón okkar Leifs
einnig meö. Mér þótti þeim mun meira
um þaö verk sem ég heyröi þaö oftar;
þaö byggir á laginu viö ísland farsælda
Frón í magnaöri útsetningu, en með ívafi
af rímnalögum og fleiru.
Húsiö mun taka um 1500 manns og
var nær fullskipað. Þaö var út af fyrir sig
athyglisvert. Hitt var þó jafnvel enn
ánægjulegra, aö viötökur voru aö líkind-
um þær glæsilegustu, sem þessi hljóm-
sveit hefur nokkru sinni fengiö. Þaö kom
satt aö segja á óvart, því fólk sem haföi
búiö og starfað í Wiesbaden, fræddi
okkur á því, aö þar í sveit væri ekki veriö
aö klappa í kurteisisskyni, ef flutningur-
inn líkaöi ekki. Það var líka fróðlegt aö
virða fyrir sér hljómleikagesti og bera
saman viö þá, sem maöur sér í Háskóla-
bíói og ryöjast inn á síöasta augnabliki;
helzt um leið og stjórnandinn gengur
inná sviöiö. Flestir áheyrenda í Wiesbad-
en voru fólk á miðjum aldri og þar yfir;
afskaplega rólegt og afslappaö fólk, sem
komið var á staöinn hálftíma áður en
8