Sunnudagsblaðið - 30.10.1960, Blaðsíða 6

To/on 18 á veggnum
(Dveðursnótt
Framhald af 3.
ViS crum œvintýrið um tvær
manncs'kjur i óveSri.
iHann ]iagði 6g endurtók sið-
ustu setningu hennar:
—. Tvær manneskjur i óveSri.
T>egar hann sagSi hetta, fengu
orSin tvöfalda merkingu. Þau
þögSu hæSi langa hríS.
— BráSum fer aS birta, sagSi
hún.
—■ ViS skulum ekki hugsa um
l>aS.
— Jú, sagSi hún eftir litla
stund. — ÞaS tilheyrir ævin-
týrinu. ViS skulum láta okkur
dreyma um þaö. Látum okkur
dreyma, aS þaS verSi sú mest
spennandi dögun, sem viS höf-
um lifaS. Þá sjáum viS hvort
annaS í fyrstá sinn. ViS skiiíum
verða til fyrir áiigum hvors
annars, — vaxa út úr myrkr-
inu.
—• Já, táutaSi hanh, en
hjarta hahs barSist ákaft. Er
\
þetta ég, hugsaSi hann ringl-
aSur. Er það ég ,sem voga mér
að segja já við draum hennár
og ævintýri, þegar ég veit, aS
ég er flóttamaður, — að dags-
ljósið kemur upp um mig —
og þá er eins og galdrabál
kvikni í atigum allra sem sjá
mig. Vist hef cg séS þessi
galdrabál kvikna, oftar en einu
sinni og oftar en tvisvar.
ílann tók eftir að hönd
heiinar skalf. Þau þögðu bæði.
VH> BYRJUM þáttinn að
þessu sinni á þingví^u, sem
eignuð er Grími Thomsen, og
mun ekki þurfa að efa, hver
sá var, sem tilefnið gaf: Vísan
er svona:
Minna af viti en mælsku er
talað,
inisbeitt gáfu sem var léð.
Svona hefur hann marg oft
malað.
Mélið hefur enginn séð.
Einar Andrésson í Bólu var
hinn mesti listamaður um
margt og talinn fjölkunnugur.
Varla mun þekkjast sú vísa
eftir hann, sem ekki er með
fangamarki snillingsins, eins
og til dæmis þessi:
Hörð þótt smíði höldum gjöld
harma stríði sægur,
öll um síðir kvölda kvöld
krapahríðardægur,
í hinu ágæta sagnakveri,
sem Snæbjöm Jónsson gaf út
og helgaði minningu Símonar
Dalaskálds, rekumst við á
eftirfarandi klausu:
Eitt sinn bar svo undir, að
þeir voru staddir samtímis á
Mælifelli í Skagafirði, Krist-
ján skáld Jónsson og Símon
Dalaskáld. Hefur þá eflaust
fokið í kveðlingum á báðar
hendur, og þar kom, að báðir
skyldu þeir yrkja um Stein-
unni dóttur séra Jóns Sveins-
Hann sat og hélt í hönd henn-
ar og heyrði andardrátt iienn-
ar verða smátt og smátt dýpri
og reglulegri. Þegar hann kall-
aði á hana, svaraði hún ekki.
Hún svaf.
Það var tekið að birta af
degi. Hann sat þarna enn þá
og liorfði á ljós og skugga leika
um andlit hennar.
Ef hún vaknaði núna, mundi
Inin komast að raun um sann-
leikann i málinu, liugsaði liann.
Ef hún mundi opna augun nú
i morgunskímunni og liorfa á
mig, þá mundi ég ef til vill sjá
galdrabálið kvikna í augum
hennar. Hún mundi sjá hvita
og smágerða hönd sina hvíla
i svörtum lúkum. Hún nnindi
liorfa á mig skelfingu lostin og
komast að raun um, að ég er
ekki maður með mönnum. Ég
er öðruvisi, af þvi að húð min
er öðruvisi, — af þvi að hún
er svört.
Þess vegna stóð hann á fæt-
ur og fór, án þéss að vekja
hana. Þess vegna flýði hann
og þorði ekki að iita aftur, þeg
ar hann gekk burt frá gisti-
húsinu. Hann ætlaði að Iofa
henni að eiga sinn fagra draum.
En við einn glugga gisti-
hússins stóð hún lengi, unga
stúlkan og lilustaÖi á fugla-
söng í kyrrð morgunsins. Tár
voru í tómum, dauðum augum
hennar, — blindum auguin
hennar.
sonar og stæla hvor annan. Þá
kvað Kristján:
Nítján ára niptin klár í blóma,
Fofnis bala Freyjan slyng,
Forðast Dala skáldmæring.
Ekki er kunnugt um, að vísa
Símonar hafi geymst, og
kynni glötun hennar að benda
til þsss, að hún hafi verið mið-
ur heppnuð, enda meðallagi.
sennilegt að honum hafi tek-
izt vel að stæla Kristján. Er
varla er til eftir Símon sú
vísa, er beri ljósari hversdags-
svip en þessi, er Kristján orti.
Steingrímur Thorsteinsson
brá einhverju sinni fyrir sg
í kennslustund í latínuskólan-
um þessari vísu:
Þeir þefa upp eins og hundar
hræ,
hrösun og vansa náungans,
flytja það síðan bæ frá bæ
beina leið til andskotans.
Síðan hefur vísan af mörg-
um verið eignuð Steingrími,
enda þótt hún sé eldri og hann
eigi ekkert í henni.
Vestfirzkur kennarí, sem
stundaði sjómennsku á sumr-
um, kastaði fram þessari
stöku, er hann horfði á ungan
skipverja á sildarbáti.
Skipverjinn Var dreyminn
á svip og horfði stöðugt til
lands, þegar þeir voru á leið
út Siglufjörð:
Framhald af 1. síðu.
Þegar því er lokið, er búist
til brottferðar.
Eftir flúgtak eru bornar
frajn veitingar. Éinn bolli
af kaffi —- tvær smurðar
l.rauðsneiðar. Það eru eiiiu
góðgerðirnar á flugleiðinni,
næsta ólíkt þeiift veitingum,
sem framfeiddar eru i milíi-
landaflugi íslenzkra flug-
félaga. En þetta er mjög
ódýrt ferðalag og þess ekki
að vænta, að farþegarnir
kýli vömbina i mat og
drykk á kostnað Transair.
Svíar ætlu ekki að amast
við því, þó að 'Lof tleiðir
okkar íslendinga íijóði ódýr
flugför með vénnn, sem
úreltar eru á langferðaleið-'
tim. Hér eru þeiij ^jálfir að
annast flutninga á sumar-
leyfisfóíki, sem reynir að
sníða síakk eftir vexti í
eyðslu vasaþeningá. Og ger-
ir því ekki kröfur til iburð-
ar í þjónustu.
í nánd við Basel sjást
þorp og sveitabýíi i skógi-
vöxnum hlíðum Júralfjalla.
Ár í dölum; umferð á þjóð-
vegum. Til vinstri bandar,
ekki óralangt uudan, leyn-
Hvað er sem mér sýnist?
Sárnar þér við héiroinn?
Er þér raun að öllú?-
Er hún svona gleyipin?
Þótt ég heiminn kveddi
í kvöld,
hvergi nokkur grætur.
Svona er að setja vipp tjöld
sín til einnar nætúr.
Hin önnur erríeftír Gísla
Óiafsson frá Eiríksstöðum:
Lífið fátt mér Ijær í hag,
lúinn þrátt ég glífni.
koma máttu um núðjan dag,
mikli háttatími.
Og sú síðasta ér eftir Þor-
stein Magnússon frá Gilhaga
og hljóðar svo:
Fyrir gýg mér eyddist afl,
oft nam ráði skeiká.
Nú er lífið tapað táfl, .
tregðast mér að leikú.
Og þá er röðin- komin að
ástinni. Hér á eftir fara nokkr-
ar fleygar ástavísur;
Hér á eftir birtum við þrjár
þunglyndislegar, en snilldar
vel gerðar vísur. S'ú fvrsta er
eftir Þorvald Þórarínssön frá
Hjaltabakka:
Láttu brenna logaUp þinn,
lof mér enn að skoð’anú.
ast Alpafjöllin og Iiæstu
tindar álfunnar. En sjón-
hringurinn er þröngur á
fluginu. Og áður en varir
gerist þokan svo nærgöng-
ul, að aðeins sésl út á vélar-
vænginn.
Ég minnist Austfjarða-
þokunnar á Islándi, er var
lirollvekjandi, þegar bún
valt inn í dalina, fyílti
hverja lægð og huldi hvern
háls. Sá, sem hefur verið
smali á þeim slóðum, starði
oft áhyggjufullur á móti
fordæðunni. Smár og ein-
mana í nágrennd liennar.
Þokan liér yfir Frakk-
landi er sízt geðslegrí. Og
erþess nokkur von, að þoka
verði vinsamlegri, ef hún
mætir manninum úti i him-
ingeimnum? Það er alltaf
viss öryggistilfinning fólg-
in í því, að iiafa fast land
undir fófum.
Þegar flogið liefur verið
í þokufaldinu alllengi, kem-
ur flugfreyjan og segir, að
sennilega gerist flugið óró-
legt. Og yfir dyrum stjórn-
klefans er britgðið upp
Ijósaauglýsingu:
„Spennið heltin.“
Horfa £ enniseldinn þinn,
inn í kvennavoðann.
Ólöf Sigurðardóttir.
Svo ei festi angurs ís,
inn við hjartarætur,
vertu minna drauma dís
dimmar vetrarnætur.
Jón M. Pétursson.
Alltaf finn ég farinn dag,
fyrir kynning' mína.
Síðast inn í sólarlag
sveipa ég minning þína.
Jón S. Bergmann.
Yfir harma sollinn sjá
sé ég bjarma af vonum,
meðan varmann finn ég frá
fyrstu armlögunum.
Gísli Ólafsson.
Þegar slóðin úti er,
enduð blóðug skrefin.
Eg Fhljóði helga þér
hinztu ljóðastefin.
Sveinn Hannesson
frá Elivogum.
Þú ert horfin, húmið svart
hylur salarkynni.
Aldrei framar alveg bjart
er í stofu minni.
Márgrét Jónsdóttir.
i
Harmi lostið hjartað er,
héðan spor þín lágu.
Stari eg éinn á eftir þér
yfir fjöllin háu.
Ókúnnur höfundur.
Svo líður tíminn án tíð-
inda. Flugvélin hréýfist
ekki, utaii lítilsháttar titr-
ingur í máhriskrokknuni
undan. regluhundnum átök-
um hreyflanna — hátt i lofti
yfir Róndalnum.
Állt í éiriu er koiriið inii
á milli kolsvartra skýjá-
bólsfra, sem eru á fleygi-
ferð i norðurált. Stormur-
inn hvin illhryssingslega.
Flugvéíin velkist i storín-
rótiriu, lekur djúpar dýfur,
lyftir sér úr kafinu, veltur
á væng. Hristist og skelfur
svo að hriktir i hverju
baridi. Haglél býlur á holn-
urri:
Skrugguskellir skafa eyr-
un. Eldingar leiftra í sort-
amim, skera í augun; hlá-
leítir blossar og eldráEir
lýsa úpp himininn. Blixíd-
andi birta glámþar á gráúni
máímþynnum.
Það hljómar ef til vill
eins og öfugmæli að tala
um fegurð í orku, sem er
hlaðin ógn og tortímingu.
En ])essi darraðardans höf-
uðskeppnanna býr yfir tign-
um töfrum.
Og liér sitja þrír íslend-
ingar hundnir í sæti, sem
hera tölu, sem bendluð er
við þá, er fórúst á erfiðum
fjalivegum cða í fallvötn-
um nórður við Iieimskaut.
Einn af átján ...
Það er ónotatilfinning
kring um þindiria. Ég minri-
ist löngu liðinna daga. Guð-
mundur frændi minn steig
stundum hensínið í hotn á
gamla Fordinum. Þegar
hann lét gammiim géysa
frain af melöldunni austari
við Þprgeirsstaðaána ruku
bæði hjarta og lungu upp
í hálsinn á mér.
Ef til vili slær næstu eld-
ingu niður i flugvélina.
Sprengír liana í smáagnir.
Þeytir brotum og búkum
út í eldlínúr himiiigeimsms;
aðdráttarafl jarðar dregur
til sin leyfarnar af fórn
þrumuguðsíns. Ojæja, það
tekur þá fljótt af, og eitt
sinn skál hvcr deyja. En
ergilegt er að hafa ékki
furidið Jönas Jó hjá Sám-
vinnufryggingum að máli
til að tryggja líftóruna. Það
væri riefnilega skemmtilégt
iimhugsunarefni að verða
milljónamæringur eftiir
dauðanri. Og eigi tefldi það
sálárheill i háska, því að sá,
sern verður nýríknr eftir að
liaUn er allur, þarf ekki að
vinria þá þrekraun, sem
foiöur ahra áuðjöfra, að
skreiðást gegn um nálai*-
augað. Og má Verá að ýms-
6 Sunnudagsblaölð