Tíminn - 21.02.1988, Blaðsíða 7

Sunnudagur 21. febrúar 1988
Tíminn 7

Jeeves nefnist hann og heitir eftir þjóninum ráftsnjalla í sögum P. G.
Wodehouse, og það verftur ekki annaft sagt en Cocker Spaniel hundurinn
Jecves sómi sér vel í stássstofum og sé vel aö sér í öllunt góftum siftum og
háttum. Hann er hinn virðulegasti og prúðmannlegasti, þótt víst gcti honum
runnift í skap. En þaft er þá helst ef hann verftur aftirvðisamur, aft sögn
eiganda hans, David Pitt, kaupmanns aft Öldugötu 24.
„Jeevcs er fyrsti hundurinn sem
við eignumst hér á þessu heimiii,*'
segir David, „og við erum ákaflega
ánægð með hann. Hann er einn sex
hvolpa sænskrar móður sinnar, en
faðir hans bjó í franska sendiráðinu
hér. Báðir voru foreldrarnir af
alhreinu kyni og til dæmis kom
erlendur sérfræðingur hingað til
þess að leggja á ráðin um hvort
foreldrarnir mættu eignast hvolpa
saman. Pað reyndist í góðu lagi,
enda kom á daginn að þótt þau
væru frá svo fjarlægum löndum
sem Svíþjóð og Frakklandi, þá
voru þau skvld í þriðja eða fjórða
ættlið!
Þetta eru einhverjir þeir bestu
veiðihundar sem þekkjast og eru
notaðir sem slíkir víða um heim.
Pessi er að vísu ekki vaninn til
slíkra hluta, en ég hef haft hann
með mér á rjúpnaveiðar og þar
kom í Ijós að þetta er í eðlinu.
Hann fann lyktina af bráðinni og
vísaði mér á hana og sótti svo
fuglana sem ég skaut. Já, þetta er
þessum hundum meðfætt. Með
æfingu mætti gera Jeeves að fram-
úrskarandi veiðihundi.
Hann hentar mjög vel á heimili
og geltir varla nema ókunnuga beri
að dyrum. Hann er því ekki mikill
varðhundur og mundi ekki ráðast
á neinn. Hann þekkir fótatak okk-
ar í fjölskyldunni, þegar við erum
að koma heim og Iætur þá sem
ekkert sé, en hleypur upp þegar
gestir eru á ferð. Heyrnin er alvcg
einstök. Hann vill jafnan vera hjá
eiganda sínum og mjög félagslynd-
ur og fylgispakur. Ég hef fundið að
þessi féiagsskapur er mjög góður
og róandi mcð afbrigðum. Stund-
um fer ég einn míns liðs upp í
sumarbústað og þá finn ég aldrei til
einmanaleika, sé Jeeves með mér.“
David segir okkur að eigendur
Cocker Spanicl hunda hafi með sér
féiagsskap og er Helga Finnsdóttir,
dýralæknir, formaður hans. Pau
ræða með sér ræktun þessara
hunda og uppeldi og stefna að því
að vernda stofninn. Aldrei mega
eigendur láta þá blandast eftirlits-
laust og því mega þeir helst ekki
fara út einir. Enn eru Cocker
Spaniel hundar fáir hérlendis. að-
eins 8-10, heldur David. Ekki er
gott að segja hvc dýrir hvolpar
væru cf þcir byðust, cnda bjóðast
þeir ekki oft, sem af fæð þeirra má
sjá.
Jeeves þarf á sinni hrcyfingu að
halda og alltaf er reynt að fara með
hann út a.m.k. einu sinni á dag, en
heist tvisvar. í sumarbústaðnum
nýtur hann þó þeirrar hreyfingar
úti sem hann viil. Kembingu þarf
hann af og til og bað á eins og hálfs
til tveggja mánaða fresti. Hann er
ekki mjög þungur á fóðrum og étur
eina dós af hundamat dagiega,
ásamt nokkru af kexi og þetta er
honum gcfið aðeins einu sinni á
dag - á kvöldin. Þegar okkur bar
að garði um klukkan 20, var hann
líka mjög uppveðraður og beið
eftir matnum.
„Jeeves hcfur merkiiegan eigin-
leika," segir David. „Þegar hann
heyrir músík fer hann að góla og
nær merkilega oft sömu tónunum
og í tónverkinu. En satt að segja
vitum við ekki hvort hann er að
syngja eða mótmæla!'*
Stundum verður hann afbrýði-
samur, eins og áður segir og þá
einkum gagnvart húskettinum,
sem hefur „senioritct'' á heimilinu,
en þetta er læða sem þarna hefur
verið í átta ár. Jceves er miklu
yngri - verður þriggja ára i' júní.
Þau kisa elda þvf grátt silfur saman
og sú gamla hefur vara á sér og
hefur hollráö Hávamála:
„Gáttir allar aður (ram gangi,
skyggnast skyli... “ o. s. frv.
Jeeves er eftirlæti Davids og alira annarra á heimilinu.
(Tfniuuynd Péflmr)
„eintak" á ferðinni. Hann er 29 sm
á hæð við herðakamb, en 60 sem á
lengd. Sérkennilegur er dökkur og
silkimjúkur feldurinn, sem minnir á
sæljón, en á sýningum Hundaræktar-
félagsins hafa börnin gefið honum
nafnið „silkihundurinn."
„Við köllum hann pöntunarstjór-
ann hér á heimilinu," segir Þuríður,
„en ég er með tvo hunda og það er
Gutti sem sér um að panta matinn.
Þá stillir hann sér upp við eldavélina
og slær rófunni í hana svo glymur í.
Hann er þó ekki mjög matlystugur
og þótt hann sé í feitara lagi, ellefu
kíló, þá er það meir mér að kenna.
Já, þetta eru miklir veiðihundar
og það hleypur hann enginn uppi,
get ég sagt þér. Til dæmis er hann
svo naskur að veiða flugur að fáir
kettir standa honum á sporði. Það er
mikilvægt að þessir hundar séu vel
ræktaðir, því vegna sköpulagsins
getur þeim verið hætt við bakveiki,
er mér sagt. Það er hins vegar langt
frá því að Gutti þjáist af slíku. Hann
hefur gaman af að fara út og þyrfti
helst að fara út tvisvar á dag, en ég
: kemst þó oftast ekki nema einu sinni
með hann. Það fæst bætt upp með
því að hér í kring um húsið er ágætur
garður og þar hafa báðir hundarnir
prýðilega aðstöðu til að leika sér og
viðra sig.
Nei, ég veit ekki hve mikið hundur
Samkomulagið er með ágætum og stundum er brugðið á leik.
(Tímamynd Gunnar)
sem þessi mundi kosta. En ég veit að
þeir eru dýrir. Mér er sagt að í
Noregi séu þeir seldir með ábyrgð
gegn göllum, svo nokkuð fé er í
þeim fest."
Hinn hundurinn að Þingholts-
stræti 13 er Labradorhundurinn
Púki, sem Þuríður segir þó að sé
rangnefni, því Púki er slíkt blessað
gæðablóð. Þeim tveimur kemur afar
vel saman, þótt stærðarmunurinn sé
mikill. Hann skiptir heldur ekki
alltaf máli, því Þuríður átt um skeið
tvo Labradorhunda, sem heimilis-
kötturinn ól upp af festu og skilningi
á „ungviðinu". Bróðernið hefur því
alltaf verið í besta lagi á þessu
heimili.
„En ég hef fundið mikinn mun á
því að vera með smáhund miðað við
stóru hundana," segir Þuríður. „Þeir
henta stórum betur í borg. Stóru
hundarnir þurfa að hafa verðug
verkefni, sem ekki er gott að veita
þeim hvar sem er. Smáhundarnir
eru nægjusamari. Það þarf hunda
„dellu" ætli maður sér að halda
stóran hund. En ég kannast fúslega
við að ég telst í þeim flokki,“ segir
hún og hlær.
Við þökkum fyrir spjallið og auð-
vitað fylgja þeir Gutti og Púki okkur
til dyra. Það er ekki deyfðinni fyrir
að fara á heimili, þar sem slíkir
höfðingj ar sem þeir eru innan dyra.
Albert er þéttur fyrir
„Pug“ smáhundarnir eru svipmikiir, mannelskir og frábærlega gæflyndir
„Silkihundurinn“
Guttormur kóngur
- líklega er hann eini langhundurinn á Fróni
y
▼ ið Þingholtsstræti 13 býr frú Þuríður Bergmann, en hún er eigandi
langhundsins Guttorms Roi, sem er líklega hinn eini sinnar tegundar hér á
landi, þótt Þuríður vilji ekki fullyrða aft svo sé. Langhundarnir, sem í
útlöndum nefnast „Dachshund“ einkennast af því hve langir og mjóir þeir
eru, feldurinn snöggur og eyrun stór og lafandi. Það kemur því á óvart að
þessi hundur er afar sprettharður og þolinn og frábær veiðihundur, ekki síst
vift refa- og minkaveiðar.
Guttormur Roi (kóngur) er upp
alinn á víðkunnri langhundaræktar-
stöð í Hollandi. Hann varð fjögurra
ára hinn 10. febrúar sl. Á afmælinu
getur hann fagnað verðlaunum frá
þrem hundasýningum sem hann hef-
ur tekið þátt í og þar á meðal
meistaratitli. Titilinn hefur hann
ekki hlotið af því einu að hann sé
eini hundurinn í sínum fiokki, held-
ur hafa hinir erlendu dómarar lokið
upp einum munni að þarna sé úrvals
verðlaun hjá tveimur dómurum.
Þetta er líka ákaflega fallegur
hundur. „Puggar" ættu að geta náð
fimmtán ára aldri og séu hvolpar
boðnirtil sölu, yrði verðið ekki langt
frá 40 þúsundum.
Ég held að miklu fieiri veldu sér
smáhunda ef úrvalið væri meira.
Eins og sakir standa er svo erfitt að
fá leyfi til innflutnings á þeim og það
veldur óneitanlega hættu á úrkynjun
og skyldleikaræktun. Hættast er við
að slíkt komi niður á skapgerðinni,
sem væri mikill skaði. Sennilcga
lagast þetta ekki fyrr en reglulcgri
sóttkví vcrður komið upp. Þó finnst
okkur smáhundacigendum að óhætt
ætti að vera að flytja inn hunda frá
löndum sem em hrein af öiium
hættulegum dýrasjúkdómum, eins
og Bretlandi. Einkennilegt er að
flutt eru á meðan inn alls lags
loðdýr, sem vissulega eru enn hættu-
legri cnn hundar í þessu tilliti."
„Svo cr margt sinnið sem skinnift," og þaft á vel við um smáhundana. Einn
tegund þeirra er hinn svonefndi „Pug“ og af honum eru nú til þó nokkrír
einstakiingar á íslandi. Þetta er afar göfugur hundur, þvi hann er upphaflega
ræktaður austur í Kína, þar sem hann var keisurum og háaðli til skemmtunar
þegar fýrir 2000 árum. Sá „Pug“ sem við hittum f sl. viku heitir hvorki meira
né minna en Albert Guðmundsson, c
er talsverður þungi, þar sem Albert
sm. á hæð og ekki er hann langur. H
hans.
„Þetta er ákaflega duglegur
hundur. Hann er röskur að ganga,
ákaflega vel lyntur, vingjarnlegur
við alla og heilsugóður,*' segir eig-
andi Alberts, Emelía Sigursteins-
dóttir. „Þessir hundar hafa verið hér
til í all mörg ár og ætli þeir séu ekki
um tólf talsins nú. Þcir eru eingöngu
„selskabshundar*' og hafa verið kall-
Emelía með Albert. Hann hefur
vakandi auga á hverri hreyfingu
og er sfhræddur um að missa
af einhverju, eins og áhyggju
svipurinn bendirtil.
átta ára gamall og vcgur níu kíló. Það
r nú ekki mjög stórvaxinn - aðeins 25
nn er sem sé þéttur fyrir eins og nafni
aði „litlu mannvcrumar," því þcir
hegða sér rétt eins og maðurinn.
Þessi horfir til dæmis mikið á sjón-
varp og hann fylgist með ðllu sem
fram fer. Hann er sífellt að koma
manni á óvart. Þótt hann þurfi sína
umhirðu er létt að annast hann, m.a.
er hann svo snögghærður að hann
þarf ekki klippingu, aðeins kemb-
ingu af og til. Hann er líka mjög
þrifalegur og þvær sér sjálfur í
sífellu. Helst má gæta sína á að hann
éti ekki of mikið, því hann er
ákaflega lystugur. Fyrir fjórum árum
vann hann til meistaratitils á sýningu
hér, en tii þess þarf hann að fá fyrstu