Tíminn - 05.02.1994, Blaðsíða 14

14
IfítgÍBH
Laugardagur 5. febrúar 1994
Hagyrðingaþáttur________________________________________
Fyrst er limra, sem sett er saman í tilefni ummaela forsætis-
rábherra um umræður í ríkistjóminni um tittlingaskít:
Aukinn árangur bceri
og farsœlla vœri
ef stjómmálaflokkar
og stjómendur okkar
töluöu um tittlingalceri.
Kveðiö í tilefni af landbúnaöarumræöunni:
Innan dyra á Alþingi
oft er hugsun nokkur,
en Seljavallavísindi
vefjast fyrir okkur.
í tilefni sömu umræöu:
Þegar Blöndal banna lcetur
birgðimar að flytja inn,
asnakjöt og froskafcetur,
fer að gráta neytandinn.
(Síðari vísan er einkar vel fallin til söngs. Lag: Bráðum koma
blessuð jólin eða Detta úr lofti dropar stórir.)
Fjölskylduár
Fjölskyldunnar ári á
einkavæðingunni hröðum.
Fjölskyldumar fjórtán þá
fá að halda vel á sþöðum.
(Þjóstólfur)
Ekki þarf þessi ágæta vísa skýringar vib, fremur en sú sem á
eftir kemur:
Úrræðaleysi
Engum til nytja óskimar flytja
atvinnuleysingjar.
Eins og menn vita á Alþingi sitja
únceðaleysingjar.
Ástandið í Sjálfstæöisflokknum í 4. viku 1994, er yfirskriftin á
eftirfarandi kvebskap:
Davíð á ferð og flandri,
flokkurinn heima í klandri,
i í þrófkjöri pilsaþytur
prýðir þó svartur litur,
pínist hjá strcetó auminginn Andri.
Jón Leví sendi þessa ágætu limru og jafnframt vísu, sem kom
upp í huga hans þegar auglýst var eftir hundi í Bylgjunni.
Sveitamenn kippa sér ekki upp við hundshvörf og telja þau
næsta náttúruíeg.
Hamingja
Mörg er raun í Reykjavík,
reglum allt er bundið.
Hundgreyið hefur hitt á tík
og hamingjuna fimdið.
Nokkrir botnar bárust vib síöasta fyrripart. Einn er eftir Jón
Leví og er vísan öll svona:
Milljarðafundur
Markús tíndi milljarði
og minnihlutinn fann hann.
Því Sigrún er skjöldur í skarði,
skjótt hér til ftcegðar vann.
Sap sendi eftirfarandi og lagfærði fyrripartinn ofurlítið:
Markús týndi milljarði,
meirihlutinn fann hunn
— efvaldið hefur viljandi,
velja þurfum annan.
Nýr fyrripartur datt inn á símbréf Tímans:
Öld er köld með vaxtavöld,
veldur höldum tjóni.
Hér er dýrt kveðið og ætti að vera hagyröingum kær áskoran.
Botnar og vísur sendist til Tímans
Stakkholti 4,
105 Reykjavík.
Símbréf: 16270
Eyjólfur Stefánsson
Fæddur 14. júlí 1905
Dáinn 31. janúar 1994
Eyjólfur Stefánsson, móðurbróöir
minn, er látinn. í mörg ár hefur
veriö vík milli vina í fleiri en ein-
um skilningi, en þó fyrst og
fremst vegna þess sjúkdóms sem
hrjáir margan mann á gamals
aldri og jafnvel fyrr og hindrar
eðlileg tjáskipti. Þeim mun skær-
ar loga minningarnar úr Subur-
sveit og frá Höfn, þegar Eyjólfur
setti svip á líf mitt og annarra
sem voru í nánd hans. Reyndar
man ég fyrst eftir honum sem
Adda og því gælunafni var hann
jafnan kallaöur. Hann var sonur
Stefáns Jónssonar, hreppstjóra og
vegaverkstjóra á Kálfafelli og
konu hans Kristínar Eyjólfsdótt-
ur, hreppstjóra og hómópata á
Reynivöllum. Systkinin voru
fimm og Addi þeina elstur. Næst-
ur var Steinn, fyrram skólastjóri
og kirkjuorganisti á Seyðisfirði,
látinn fyrir tæpum 3 árum, þá
Regína, búsett á Höfn, nú til
heimilis á Skjólgarði, svo
Magnea, móðir mín, lést fyrir
tæpu ári, og loks Guðný, til
heimilis í Reykjavík.
Eyjólfi voru í blóð bornar þær
kenndir sem einkenna góða
bændur: virðing fyrir náttúranni
og um leið áráttan að ná tökum á
henni og nýta hana sér og öðrum
til góðs. Hann hóf snemma ab
stunda almenn bústörf á Kálfa-
felli og tók ungur viö búsforráð-
um af fööur sínum. Um það leyti
var sú tæknivæöing ab byrja í
landbúnaði, sem sumir telja nú
að sé að ríða honum að fullu.
Addi var næmur fyrir öllu sem til
framfara horfði. Hann varö á
undan nágrönnum sínum aö
beita hesti fyrir grind á hjólum, í
stað þess að flytja heybagga á
klakki, og fyrsta dráttarvélin í
einkaeign í Suðursveit kom að
Kálfafelli. Ég hafði þá fyrir stuttu
flust með foreldrum mínum á
Höfn, en var „í sveit" hjá Adda í
tvö sumur. Minnist ég enn þeirr-
ar sælu að fá að sitja 11 ára gam-
all á bensín-Fergusoninum og
knýja hann áfram til hagsældar
landi og lýb! Ekki var þó síður á-
nægjulegt að fara með beisli út í
haga og koma því með lagni upp
í hest, stundum tvo. Ríöa svo ber-
bakt heim.
Um líkt leyti og Addi tók við
búsforráðum á Kálfafelli festi
hann ráö sitt á þann hagkvæma
hátt að skiptast á systrum við
föður minn: Addi fékk Ágústu
föðursystur minnar og faöir minn
giftist Magneu systur Adda. Þau
Addi og Gústa voru mjög sam-
hent um búskapinn og reistu sér
myndarlegt tvíbursta steinhús,
sem þau fluttu í áriö 1936.
Það var mikið áfall fyrir þau
hjón þegar heymæði tók ab sækja
á Eyjólf. Hún varö þess valdandi
að fjölskyldan sá sér þann kost
vænstan að flytjast úr Subursveit.
Leiðin lá á Höfri árið 1952. Ein-
hverju hefur þar trúlega rábið aö
t MINNING
elsti sonurinn, Stefán Sigmar,
fæddur 1933, var ekki náttúraður
fyrir búskap. Hin voru enn á
bamsaldri: Hreinn, fæddur 1943,
Kristinn Elís, fæddur 1946, og El-
ísabet Magnea Kristín, fædd
1950. Sigmar og Hreinn lærðu
bifvélavirkjun og settust aö í
Reykjavík. Kristinn er læknir á
Akureyri og Elísabet verslunar-
mabur og húsmóbir á Dalvík.
Ekki gátu Addi og Gústa alveg
sagt skiliö við búskapinn, þótt
þau væru komin í sjávarpláss.
Þau byggðu hlööu og gripahús
skammt frá heimili sínu og höfðu
í mörg ár kýr, eins og þá var al-
vanalegt á Höfn, en einnig kind-
ur og hænsni. Bæði höfðu yndi af
hestum og áttu jafnan góða hesta
löngu áður en hestaíþróttin varð
almenningsgaman í þéttbýli.
Eyjólfur tók við vegaverkstjórn
af föður sínum í Suðursveit og
var eftir aö hann fluttist á Höfn
aðstobarverkstjóri Bjarna Bjama-
sonar. Að þessum störfum gekk
hann af lífi og sál, engu síöur en
búskapnum, hugmikill og dug-
mikill, hlífði síst sjálfum sér, gekk
að hverju starfi við hlið undir-
manna sinna.
Enn er ónefnt aöaláhugamál
Eyjólfs, en það var hljómlist og
þá einkum söngmennt. Til er
mynd af honum ungum meö
harmoniku, en frá því ég man
eftir honum var orgelið hans
hljóðfæri. Harmoníum var til á
æskuheimili hans og mun hann
snemma hafa fariö að fást við
það. Móðir hans kenndi honum
nótumar, en hún hafði komist í
snertingu við orgelleik meðan
hún stundabi nám í Kvennaskól-
anum í Reykjavík rétt fyrir alda-
mótin. Um abra tilsögn var vart
að ræða, og var Eyjólfur ab mestu
leyti sjálfmenntaður. Þó var hann
eitthvað hjá Bjama í Brekkubæ í
Nesjum og seinna í nokkrum
tímum hjá Páli ísólfssyni. En
löngu áöur, líklega um tvítugt,
var hann orðinn kirkjuorganisti í
Subursveit. Hann safnaði saman
söngelsku fólki úr sveitinni og
stofnaði kór, sem söng viö kirkju-
athafnir og á öðram mannfund-
um. Þá taldi fólk ekki eftir sér að
fara gangandi langan veg til æf-
inga, oft í rysjóttu veðri og ár ó-
brúaöar. Á Höfn varð hann strax
söngkennari við barnaskólann,
stofnaði kóra barna og fullorö-
inna, spilaöi við messur í bama-
skólanum, og í kirkjunni eftir að
hún reis. Áhuginn var ódrepandi
og hugurinn oft svo mikill að
öðram gat reynst erfitt aö fylgjast
með. Auknefnavísum Hornfirö-
ingum þóttu handahreyfingar
hans við kórstjóm tilkomumiklar
og gáfu honum viðumefniö putt.
Eins og um önnur auknefni, sem
Hornfirðingar gefa hver öðrutn,
greri þetta við og svo vel aö fyrir
stuttu, þegar fluttur var útvarps-
þáttur um ósinn, talaði einn viö-
mælenda um Eyjólf sem Adda
putt, rétt eins og um skírnar- og
ættarnafn væri ab ræða. Addi
kunni þessu viðurnefni vel, tók
sjálfan sig mátulega hátíðlega,
hafði létta lund og gat gert góð-
látlegt grín bæði að sjálfum sér og
öðrum.
Addi var fjörmaður mikill og
hrókur alls fagnaöar á manna-
mótum, stjórnaöi fjöldasöng og
söng stundum sjálfur fyrir. Hann
hélt eigin söngrödd þó lítt á loft,
en dáði mjög rödd konu sinnar,
enda björt og tær og hefði senni-
lega orðið vel frambærileg í
söngsölum hvarvetna, hefði hún
hlotib þjálfun eftir kúnstarinnar
reglum.
Fyrir vel áratug fóra umsvif Eyj-
ólfs að minnka. Hann hætti sem
kórstjóri og kirkjuorganisti. Bú-
skapurinn var úr sögunni, nema
hestarnir. Börnin voru farin í
aðra landshluta. Þá tóku þau
hjón sig upp og fluttust búferlum
til Dalvíkur í nálægö barna sinna,
Elísabetar og Kristins.
Stuttu eftir þetta fór því miður
að halla undan fæti. Ágústa fékk
krabbamein og dó árið 1983. Það
varð Adda mikið áfall, en um líkt
leyti fór ab hrjá hann sú kvöl sem
þó e.t.v. leggst þyngst á aðstand-
endur, sem verða ab horfa upp á
elskulegan föbur og vin fjarlægj-
ast inn í sinn eigin lokaða heim
þar sem enginn veit hvað er að
gerast nema e.t.v. hann sjálfur;
um það getur enginn sagt, því að
sambandið er rofið. Nokkur
huggun var það þó að svo virtist
sem líðan Adda væri ekki slæm,
aðeins þetta afskiptaleysi og fjar-
ræna sem margir kannast við hjá
þeim, sem komnir era á efri ár.
Addi var vistmaður á Skjaldarvík
og síðar á Kristnesi. Á báðum
þessum stöðum fékk hann eins
góba umönnun og aöstæöur
leyfðu. Þá voru og tíðar heim-
sóknir dóttur og sonar og fjöl-
skyldna þeirra frá Dalvík og Akur-
eyri, og synimir í Reykjavík komu
í heimsókn þegar færi gafst. Síö-
ast sáum viö fjölskyldan hann
fyrir 5 árum. Við sátum góða
stund saman. Samræðurnar vora
slitróttar. Sonur minn var þá á
bamsaldri. Ég man vel glampann,
sem kom í augu Adda þegar hann
heilsaði honum og kvaddi. Þá var
eins og eitthvað snerti streng í
brjósti hans og hlýleikinn lýsti úr
andlitinu.
Eins og komiö var, getur fráfall
Eyjólfs Stefánssonar með réttu
talist líkn bæbi fyrir hann og að-
standendur hans. Hitt er víst að
söknuður náinna aðstandenda er
alltaf til staðar, hvernig sem
dauðann ber að höndum. Við,
sem fjær stöndum, eigum e.t.v.
fyrst í stað auðveldara en þeir
með að ylja okkur við minning-
una um góðan dreng, sannan at-
orku- og listamann.
Eysteinn Pétursson
Í|| ÚTBOÐ
F.h. Byggingadeildar borgarverkfræðings, er óskað
eftir tilboðum í endurbætur á loftræstikerfum í Laugar-
dalshöll.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu vorri, Fríkirkjuvegi
3, Reykjavík, gegn kr. 5.000,- skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð á sama stað þriðjudaginn 1. mars
1994, kl. 11,00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
(REYKJAVÍK PURCHASING CENTER) Fríkirkjuvegi 3 - Simi 25800