Útvarpstíðindi - 01.01.1945, Blaðsíða 3

PÉTUR Á JÓNSSON
óperusöngvari
Pétur Á. Jónsson óperusöngvari er
sextugur um þessar mundir. Vinir hans
og aðdáendur — ]). e. a. segja J)eir sem
komast fyrir í Gamla Bíó í Jleykja-
vík — fá að heyra hann og sjá á afmæl-
isdaginn — og útvarpið mun minnast
hans — og það verður allt um garð geng-
ið þegar Útvarpstíðindi berast lesend-
um sínum í hendur að þessu sinni. En
engu að síður langar okkur til að halda
örh'tið upp á þetta merkisafmæli hins
frægasta söngvara íslands, er á sér að
'baki svo glæsilegan listaferil og svo ótrú-
lega sigra, að það er líkast ævintýri.
Þrem dögum fyrir afmælið fór ég á~
fund söngvarans, en ég sæki ekki vel
að honum, hann sem árum saman hefur
staðið af sér alla kveffaraldra — hina
hættulegustu óvini söngvaranna — sann-
færir gestinn um að hann sé búinn að fá
kvef.
— Það er ekkert af mér að frétta,
scgir hann. Afltaf sama sagan, ekkert
skeður nema að maður eldist, það er ]>að
eina nýja við þetta allt saman.
En gesturinn er ekki hissa á neinu,
heldur virðir fyrir sér þennan háa þrek-
vaxna, fjörlega, sköllótta söngvara', sem
vel mæt'ti segja um hið sama og kurteis-
ir vinir orða það í Morgunblaðsgreinum
um fimmtugar Reykjavíkurfrúr: „Ef
kirkjubækurnar segðu ekki til um aldur-
inn hverjum myndi þá koma elli í hug“.
— Jú, jú. Reykvíkingur í húð og hár.
Ég er fæddur hérna í Vesturbænum 21.
des. 1884, segir aðspurður Pétur Jóns-
son. Foreldrar mínir voru Jón Árnason
kaupmaður og Juliane Pétursdóttir
kona hans. Þau voru bæði ættuð úr
Vestmannaeyjum. Ég hef' alltaf verið
vitlaus í ættfræði, en einihver hefur sagt
mér að ég væri kominn af Jóni Arasyni.
— Og hvaðan eru svo sönggáfurnar?
— Það er ekki gott að vita. Foreldrar
mínir höfðu bæði góða söngrödd. Paöbi
var góður bassi og var í kór er starfaði
hér í bænum, og mamma bæði lék og
söng á skemmtisamkomum er góðgerð-
áfélög efndu til, t. d. Thorvaldsensfélag-
ið, og langafi minn í föðurætt, Jón Aust-
rnann prestur í Vestmannaeyjum hafði
verið orðlagður söngmaður og frægur
'fyrir það hve vel hann tónaði. Við, Þor-
steinn bróðir minn, fórum strax að
syngja sem smástrákar. Þegar við kom-
um af söngskemmtunum stukkum við
upp á „púffið“ heima hjá okkur og sung-
um lögin er við heyrðum og ég spreytti
mig oft á því að tóna. Við höfðum líka
mikinn áhuga á iþróttuin og upp úr
strákahópnum okkar var Knattspyrnu-
félag Reykjavikur stofnað. Ég er heið-
ursfélagi í K. R. — Og svo fékk ég Fálka-
orðuna 1. des. 1928 á 10 ára afmæli full-
veldisins — skýtur Pétu rinn i og hlær
við. Það þótti nú töluverður lieiður að
ÚTVARPSTÍÐINDI
199