Morgunblaðið - 14.11.2009, Blaðsíða 44

44 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 2009
✝ Rósa Ólafsdóttirfæddist á Álft-
arhóli í Austur-
Landeyjum 20. des-
ember 1922. Hún lést
á skurðdeildinni á
Landspítalanum í
Reykjavík 25. októ-
ber 2009. Foreldrar
Rósu voru hjónin
Sigurbjörg Árnadótt-
ir húsmóðir frá Mið-
mörk, Vestur-
Eyjafjöllum, f. 27.
ágúst 1885, d. 28.
október 1975, og
Ólafur Halldórsson bóndi frá
Rauðafelli, Austur-Eyjafjöllum, f.
16. ágúst 1874, d. 5. júlí 1963. Sig-
urbjörg og Ólafur eignuðust 12
börn. Rósa var áttunda barnið.
Systkini Rósu: látin eru Óskar,
Jónína, Engilbert, Laufey, Björg-
vin, Unnur, Katrín, Ólafía, Júlía,
Kristín og Ágúst, en Björgvin,
Jónína, Unnur, Kristín og Ágúst
lifa.
Rósa giftist 29. september 1951
William Joseph Nolan. Börn Rósu
og Bills eru Agnes Sigurbjörg,
William Elfar, Joseph Michael,
Brian Ólafur, Margrét Rósa og
James, f. 19. júní 1962, d. í maí
1963. Rósa átti einn son fyrir sem
heitir Viðar Stefánsson. Rósa skil-
ur því eftir sig 6 eftirlifandi börn.
Skólagangan var eins og gerðist
í sveitinni á þessum tíma og varði
frá 10 ára aldri og fram að ferm-
ingu. Rósa var um 16
ára aldur, þegar hún
fór að heiman og var
til að byrja með í
vistum allavega á
tveimur bæjum í ná-
grenni við Landeyj-
arnar, Barkarstöðum
í Fljótshlíð og Sanda-
koti undir Eyjafjöll-
um. Hún var einn
vetur í hússtjórn-
arskóla á Hverabökk-
um. Hún vann í bak-
aríi á Selfossi, en fór
síðan til Reykjavíkur
og vann sem framreiðslustúlka í
sal á Hótel Skjaldbreið. Þar unnu
líka systur hennar Katrín, Ólafía
og Kristín og segir Kristín að hót-
elstjórinn hafi sagt að stúlkurnar
úr sveitinni hafi verið langbesti
vinnukraftur sem hann hafi haft.
Hún var síðan í vistum á fleiri
stöðum, t.d. hjá Jóhanni Karlssyni
og leigðu þær systur, hún og Nína,
saman í kjallaranum hjá honum í
Samtúni og hugsuðu um heimilið.
Seinna meir fluttist hún til Kefla-
víkur þar sem hún meðal annars
vann á Naval Exchange í mörg ár
þar til hún fór á eftirlaun og
bjuggu hún og Bill þar til æviloka.
Útför Rósu fór fram frá Foss-
vogskapellu 10. nóvember, í kyrr-
þey að hennar ósk.
Jarðsett var í Fossvogs-
kirkjugrði.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku Rósa amma.
Lífið er ekki það sama án þín.
Hlátur þinn og góðmennsku mun
ég ávallt bera með mér.
Minning þín mun alltaf lifa.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Eva Lilja Ólafsdóttir.
Þetta ljóð er fyrir Rósu ömmu
mína.
Hún var styrkur fjölskyldunnar, og
ég mun alltaf minnast hennar fyrir
hennar gjafmildi og elskulegheit.
Ég mun alltaf sakna þín, amma.
Thank you for your gift of love
You’re now sharing it with everyone
above
You always had so much to say
Always in that caring way
You saw the good in everyone
No matter what they’ve done
You were always there to lean on
And having a grandmother like you,
I’ve won.
Ég elska þig að eilífu.
Ben.
Amma Rósa var mjög stór og mik-
ilvægur hluti af lífi mínu og okkar
allra, hún gaf mér og okkur öllum allt-
af skilyrðislausa ást, sama á hverju
gekk. Hún var alltaf með okkur, bæði
í gleði og sorg, fjarlægðirnar skiptu
engu máli.
Við elskuðum kímnigáfu hennar og
dáðumst að tignarlegri framkomu
hennar. Hún var viljaföst, réttlát kona
og gerði alltaf það sem var rétt og
heiðarlegt.
Amma hafði mjög smitandi prakk-
ara-fliss sem venjulega endaði með að
við fengum öll óstöðvandi hláturskast,
bara við að heyra það.
Við elskum þig, Amma Rósa. Megir
þú hvíla í friði, elsku engillinn okkar,
við vitum að þú ert hjá Guði núna að
horfa á okkur að ofan. Ég lofa að gera
þig stolta af mér og ég mun heiðra og
varðveita öll loforðin sem ég gaf þér.
Þú verður alltaf í hjarta mínu og
minni.
Mér finnst eins og að hluti af mér
hafi dáið með henni, en engu að síður
veit ég samt að andi hennar mun lifa
áfram í mér og okkur öllum ættingj-
unum sem elskum hana. Ég mun færa
nafnið þitt og þinn góða anda til næstu
kynslóðar af okkur Rósum.
Rósa Aldís Viðarsdóttir.
Eitt sinn, fyrir um tíu árum, var ég
á gangi með Rósu í verslunarmiðstöð í
New York: allt sem hugurinn girntist
var til sölu, allt innan seilingar, allt
sem við tökum sem sjálfsögðum hlut.
Og ég hugsaði um hve langt hún hefði
farið í lífi sínu, ekki í mílum talið held-
ur hvernig hún hefði sigrast á þeim
erfiðleikum sem hún mætti. Ég hugs-
aði um heiminn sem hún fæddist inn í,
veturinn 1922, um íslenska sveitabýlið
þar sem allt sem var til hægðarauka
var vandfundið. Ég hugsaði um erf-
iðleikana, erfiðisvinnuna, allt sem hún
hafði ekki. Ég hugsaði um allt sem
hún hafði þurft að neita sér um á með-
an hún vann að því að búa sér og sinni
fjölskyldu heimili. Og ég hugsaði þá,
eins og nú, hve einstök hún var og
hvernig hún bjó sér ástríkt líf þrátt
fyrir erfiðleika og aðstæður. Hún
sýndi ást sína á sérhverju okkar í
verki, æ ofan í æ. Því voru engin tak-
mörk sett sem hún var tilbúin að gefa
okkur, gera fyrir okkur og deila með
okkur. Hún var alltaf til í að hlæja að
einhverri vitleysu eins og lítil stelpa,
varpa fram eilítið furðulegum brand-
ara eins og helmingi yngri kona, og
deila visku og gæsku sinni sem full-
orðinnar konu með okkur, sama hvað
á gekk.
Ég sá hana aldrei bitra, aðeins
þakkláta fyrir að eiga okkur í lífi sínu.
Hennar háttur var alltaf hugrekki á
erfiðum tímum, vinnusemi og skop-
skyn. Hennar háttur var alltaf hug-
ulsemi og gleði fyrir okkar hönd. Lífið
sem hún lifði sýndi hverjum sem sjá
vildi, hvaða þýðingu saklaust hjarta
fullt af heiðarleika, húmor og ást hef-
ur.
Þegar allt kemur til alls, get ég ekki
ímyndað mér að hún sé farin, hún lifir
innra með mér. Ég finn enn fyrir góð-
um óskum hennar, ást hennar og hug-
ulsemi gagnvart okkur. Megum við
heiðra hana svo hún lifi með okkur í
gleði og ánægju.
David Hodes.
Rósa Nolan var móðir bestu vin-
konu minnar á uppvaxtarárum mínum
í Keflavík snemma á sjöunda áratugn-
um. Þrátt fyrir að ala upp fimm börn
og missa eitt barn á fyrsta ári, var
Rósa alltaf hlý og elskuleg.
Snemma á sjöunda áratugnum var
erfitt að ferðast út fyrir Keflavík. Allt-
af virtist vera rigning eða hvassviðri,
ef ekki hvorttveggja. Vegirnir voru ill-
færir, jafnvel Reykjanesbrautin, en
það stöðvaði ekki Rósu. Við klifruðum
upp í bílinn hennar, gripum með okk-
ur nesti og fórum á vit ævintýranna:
fjöllin í nágrenni Keflavíkur, „svarta
ströndin“ og uppáhaldsstaðurinn
minn, Öxarárfoss á Þingvöllum.
Ég flutti frá Íslandi til Bandaríkj-
anna, táningur að aldri, en hef komið í
tíðar heimsóknir. Í febrúar síðast-
liðnum kom ég til Íslands með 22 ára
dóttur minni. Og þó ferðin væri stutt,
vildi dóttir mín heimsækja alla þá
staði sem hún hafði heyrt mig tala um
þegar hún var að vaxa úr grasi. Við
mæðgurnar fórum því, í anda Rósu,
þrátt fyrir myrkur og snjókomu til
Þingvalla og gengum á hljóðið í foss-
inum þar til við fundum hann.
Rósa kom reglulega til Bandaríkj-
anna eftir að dóttir hennar, Agnes
Nolan, flutti þangað. Hún heimsótti
mig þá alltaf og færði mér til New
York lautarferðirnar úr æsku. Árlega
eyddum við eftirmiðdegi í að hlæja
saman og njóta allra íslensku krás-
anna sem Rósa kom færandi hendi
með.
Rósa hlaut hægt andlát 25. október
síðastliðinn. Allir sem þekktu hana
munu sakna þessarar yndislegu per-
sónu, en minningarnar sem hún gaf
okkur munu ætíð lifa með okkur.
Agnes Horn.
Ég kynntist Rósu árið 1977 þegar
ég gekk í skóla með Margreti vin-
konu, dóttur Rósu og Bill. Þau voru
yndisleg hjón, hlý og skemmtileg.
Rósa var glæsileg og hjartnæm kona.
Minning hennar mun lifa í hjarta
mínu.
Elsku Margrét, Agnes, Viðar, Elv-
ar, Jóseph, Óli og ykkar fjölskyldur,
ég votta ykkur samúð mína.
Megið þið finna huggun á erfiðum
tíma.
Only when you drink from the river of
silence shall you indeed sing.
And when you have reached the
mountain top, then you begin to climb.
And when the earth shall claim your
limbs, then shall you truly dance.
(Kahlil Gibran.)
Katrín Cates Selby.
Rósa Ólafsdóttir Nolan
Elsku Rósa mamma, tengda-
móðir og amma.
Takk fyrir öll árin sem við
fengum með þér.
Engin orð geta lýst því
hversu sérstök þú varst og
hversu mikið við elskum og
söknum þín.
Þú gafst okkur gleði og
hamingju alla þína tíð.
Minning þín lifir með okk-
ur.
Viðar Stefánsson,
Svandís Leósdóttir og
Rósa Aldís Viðarsdóttir.
Elsku amma, ég elska þig
og sakna þín. Ég vildi óska
að þú værir enn hjá okkur.
Ég mun alltaf muna brosið
þitt og hve góð þú varst við
mig. Himnaríki er betri stað-
ur þegar þú ert þar. Ég elska
þig, amma.
Peter Biebelhausen.
Elsku amma, ég óska þess
að ég gæti hitt þig einu sinni
enn og gefið þér stóran koss.
Þú veittir fjölskyldu minni
hamingju og ógrynni af ást.
Ég mun alltaf minnast þín í
hjarta mínu. Ég vona að þú
sért hamingjusöm á himn-
um, þar er gott að vera. Ég
elska þig, amma.
Noah Biebelhausen.
Þú komst með gleði og
hlýju inn á heimili okkar.
Styrkur þinn og ákveðni
hvatti okkur til að gera bet-
ur. Þó þú sért horfin á braut
þá gleymist þú ekki, andi
þinn lifir með mér.
„Það sem lirfan upplifir
sem endalok, er einungis
upphafið fyrir fiðrildið“.
John E. Biebelhausen.
HINSTA KVEÐJA
Það er erfitt að
hugsa um Þorkel án
Helgu. Í okkar huga
eru þau nánast eitt,
Þorkell og Helga.
Samrýndari og sam-
hentari hjón er ekki hægt að
hugsa sér. Samheldni þeirra kom
skýrt fram í veikindum Helgu
þegar Þorkell annaðist hana bet-
ur en hægt er að gera sér í hug-
arlund.
Síðastliðið sumar fórum við
saman á óperuhátíð í Bayreuth í
Þýskalandi. Við bjuggum öll í
stórri íbúð í litlu sveitaþorpi fyrir
utan bæinn, héldum þar heimili
og deildum daglegum kjörum
milli þess sem við ókum í bæinn
og nutum óperusýninganna. Þær
urðu svo efni mikilla samræðna
þegar heim var komið. Þá reidd-
um við í sameiningu fram máls-
verð úr staðgóðu, þýsku hráefni
og drukkum afbragðs þýsk vín
með. Máltíðin örvaði samræðurn-
Helga
Ingólfsdóttir
✝ Helga Ingólfs-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. janúar
1942. Hún lést á
Landspítalanum 21.
október 2009 og var
jarðsungin frá Hall-
grímskirkju í Reykja-
vík 2. nóvember.
ar svo að innfæddum
nágrönnum þótti nóg
um og bönkuðu einu
sinni í vegg og hróp-
uðu: „Ruhe, end-
lich!“
Helga sagði það
einn helsta kost
Wagners, að sínu
mati, hvað hann
semdi tæra og ein-
falda tónlist sem
birti grunntilfinning-
ar mannsins. Út-
skýringar hennar
kenndu okkur að
hlusta á nýjan hátt og njóta bet-
ur.
Því miður leyfði heilsa Helgu
henni ekki að njóta ferðarinnar
sem skyldi en hún talaði um hvað
henni þótti vænt um að sjá hvað
Þorkell naut sín í félagi gömlu
skólabræðranna. Það gladdi hana
innilega. Við erum þakklát fyrir
þessa viku sem við bjuggum sam-
an, Helga og Þorkell, Sigurður
Steinþórsson og við tvö. Við mun-
um varðveita hana í minningun-
um.
Missir Þorkels er mikill, þau
Helga hafa fylgst lengi að og ver-
ið óvanalega nánir förunautar.
Við samhryggjumst Þorkeli inni-
lega við fráfall Helgu.
Eggert og Ragnhildur.
✝
Ástarþakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð,
vináttu og hlýhug við andlát og útför ástkærs sonar
okkar, bróður, mágs og frænda,
KRISTINS ARNAR FRIÐGEIRSSONAR,
Barðastöðum 35,
Reykjavík.
Guðbjörg E. Andrésdóttir, Friðgeir Sv. Kristinsson,
Guðmundur Friðgeirsson, Hildur Björk Hafsteinsdóttir,
Margrét Friðgeirsdóttir,
Daníel Örn Guðmundsson,
Kári Steinn Guðmundsson.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýju við andlát og útför föður okkar, tengdaföður
og afa,
GÍSLA BÚASONAR,
Ferstiklu,
Hvalfjarðarstönd.
Sérstakar þakkir til starfsfólks A-deildar Sjúkrahúss
Akraness.
Helga Gísladóttir, Ketill Bjarnason,
Margrét Gísladóttir, Axel Jónsson,
Ásta Björg Gísladóttir, Örlygur Stefánsson,
Búi Gíslason, Harpa Hrönn Davíðsdóttir,
Erla Gísladóttir, Baldur Gíslason,
Vilhjálmur Gíslason, Bára Valdís Ármannsdóttir,
Guðmundur Gíslason, Sigurlaug Gísladóttir
og afabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, hlýhug og
vinarhug við andlát og útför okkar ástkæra bróður,
mágs og frænda,
PÉTURS ANDERSEN
frá Hásteinsvegi 27,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðis-
stofnunar Vestmannaeyja og starfsfólki Hraunbúða
fyrir frábæra umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Ingibjörg Jóhanna Andersen,
Óskar Þórarinsson
og systrabörn.