Morgunblaðið - 28.01.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. JANÚAR 2011
✝ Vagn Krist-jánsson fæddist á
Minni-Ökrum í Skaga-
firði 4. nóvember
1921. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 20. janúar
2011.
Foreldrar hans
voru Kristján Ragnar
Gíslason, f. 27. apríl
1887, d. 14. mars
1958, bóndi á Minni-
Ökrum, og Aðalbjörg
Vagnsdóttir, f. 14. feb.
1893, d. 16. ágúst
1951, frá Miðhúsum og Djúpadal í
Blönduhlíð. Systkini Vagns eru Gísli
Sigurjón, f. 4. maí 1913, d. 17. maí
1976, Þrúður Jónína, f. 15. mars
1915, d. 30. júní 1915, Geirþrúður, f.
23. okt. 1916, d. 13. feb. 1933, Stefán,
f. 28. jan. 1932, d. 19. nóv. 2000. Geir-
þrúður Kristín, f. 16. nóv. 1933.
Vagn kvæntist 1945 eftirlifandi
eiginkonu sinni Svönu H. Björns-
dóttur, f. 8. mars 1923. Foreldrar
hennar voru Björn E. Geirmundsson,
f. 25. maí 1891, d. 7. feb. 1965, og
Guðrún Þorfinnsdóttir, f. 9. nóv.
1895, d. 1. des. 1994. Synir Vagns og
Svönu eru: 1) Kristján, f. 1946,
kvæntur Hólmfríði Ingvarsdóttur, f.
1950. Þeirra börn eru: Álfheiður
Svana, Rannveig, Vagn og Inga Jóna.
2) Björn, f. 1949. 3) Stefán, f. 1951,
kvæntur Guðveigu S. Búadóttur, f.
1952, þeirra börn eru: Davíð, Árdís
Hulda, Stefán Veigar og Búi. 4)
Hreinn, f. 1953, kvæntur Guðrúnu
Sverrisdóttur, f. 1955, þeirra börn
eru: Halldór Vagn, Íris Ösp, Svana
Björk og Hermann Elí. 5) Birgir, f.
1959, kvæntur Kristínu Krist-
insdóttur, f. 1959, þeirra börn eru:
Linda Rós, Birgir Örn og Harpa
Dögg. 6) Gunnar, f. 1963, kvæntur
Elísabetu H. Sigurbjörnsdóttur, f.
1962, þeirra börn eru: Erna Guðrún,
Sigurbjörn Eðvald og Hreinn Fann-
ar. Barnabarnabörnin eru orðin
nítján talsins.
Vagn ólst upp á
Minni-Ökrum í Blöndu-
hlíð og flutti með for-
eldrum sínum til Sauð-
árkróks þegar þau
hættu búskap. Hefð-
bundin skólaganga fór
fram á Króknum og
síðan var hann tvo vet-
ur á Bændaskólanum á
Hólum í Hjaltadal.
Vagn vann ungur að
árum í verslun Har-
aldar Júlíussonar, þar
til hann tvítugur að
aldri flutti til Reykjavíkur. Þar starf-
aði hann við ýmislegt, en sneri sér
fljótlega að akstrinum sem varð hans
ævistarf. Vagn var einn af stofn-
endum Hreyfils og vann þar við
leiguakstur svo lengi sem heilsa
leyfði. Vagn tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi Hreyfils, hvort sem var fót-
bolti, brids eða skák, sem hann
stundaði alla tíð, og var margfaldur
meistari innan Hreyfils og vann til
fjölda verðlauna á Norðurlandamót-
um atvinnubílstjóra og keppti fyrir
Íslands hönd í landskeppni í skák við
Færeyinga 1976 og kom taplaus úr
þeirri ferð. Formaður og stjórn-
armaður í Taflfélagi Hreyfils var
hann til fjölda ára. Hann stofnaði og
rak flutningafyrirtæki ásamt Bryn-
leifi Sigurjónssyni, sem sá um flutn-
inga til Akureyrar og Ísafjarðar á
framleiðsluvörum Ölgerðar Egils
Skallagrímssonar, ásamt því að vera
með umboðsskrifstofu á Akureyri.
Vagn var einstaklega ljóðelskur
maður og kunni ógrynni af ljóðum og
vísum sem hann hafði gjarnan á tak-
teinum. Vagn og Svana stofnuðu
heimili á Langholtsvegi 5 og bjuggu
þar uns þau fluttu í Fellsmúla 14 þar
sem þau bjuggu í nær 45 ár. Síðasta
ár hafa þau átt heimili í Boðaþingi 7.
Útför Vagns fer fram frá Grens-
áskirkju í dag, 28. janúar 2011, og
hefst athöfnin kl. 11.
Vagn Kristjánsson, elskulegur
tengdafaðir minn, er farinn í sína
hinstu för. Hann var ein af hetjum
þessarar merku kynslóðar sem með
dugnaði og eljusemi neitaði að gefast
upp þó að stundum blési á móti.
Vagn var skarpgreindur og vel les-
inn maður sem unni ljóðum gömlu
meistaranna og kunni líka ógrynni af
smellnum vísum og sögurnar í kring-
um þær. Oft var kátt á hjalla og hlegið
dátt við eldhúsborðið í Fellsmúlanum
og síðan séð um að þaðan færi enginn
án þess að þiggja veitingar. Glaðværð
og félagslyndi einkenndu Vagn sem
naut sín vel í góðra vina hópi. Hann
var líka mikill keppnismaður að eðl-
isfari. Síðustu árin hallaði hann sér
einungis að skákinni og naut þess að
tefla við strákana sína og barnabörn-
in sem oftast lutu í lægra haldi. Ef
ungdómurinn sigraði ellina var hann
verðlaunaður, oft með kennslubók í
skák með árituðum vinningsdegi.
Ófá kvöld var setið við spil í Fells-
múlanum eða í sumarbústað okkar
hjóna. Vagn og Svana nutu þess að
ferðast og ekki síst um landið sitt.
Eftir að ævistarfi Vagns lauk fjár-
festu þau hjón í gömlum húsbíl sem
veitti þeim ómælda gleði. Hátt til
fjalla, lágt til stranda var haldið og
oftar en ekki nokkrir synir og þeirra
fjölskyldur með í för. Það voru ekki
margir staðir á Íslandi sem þau hjón-
in náðu ekki að skoða en átthaga-
böndin voru sterk hjá Vagni sem ekk-
ert leit fegurra en Skagafjörðinn.
Vagn talaði oft um hversu lánsam-
ur hann hefði alla tíð verið bæði í
starfi og einkalífi. Hann var stoltur af
stóru fjölskyldunni sinni og gladdi af
einlægni með bæði stórum og smáum
gjöfum er vel gekk. Fyrir tíu árum
tók heilsa Vagns að bila. Dugur, já-
kvæðni og æðruleysi hjálpaði honum
mikið í veikindunum og hafði hann oft
sigur í alvarlegum aðstæðum.
Tengdafaðir minn lifði með reisn og
þannig kvaddi hann líka. Síðasta árið
bjó Vagn ásamt Svönu konu sinni í
Boðaþingi 5 þar sem fór einstaklega
vel um þau og hrósaði Vagn starfs-
fólki og öllum aðbúnaði mikið. Sorg
og söknuður fyllir huga minn í dag en
kærleikur, virðing og þakklæti mun
fylgja minningunni um tengdapabba.
Þegar orðin erum ein
ungar burtu flognir,
ellin kemur með sín mein
mildast hugur, meyrna bein
mestu lífsins vefir eru ofnir.
Ég vil sjá við sólarrönd
sátt með frið og vinarhönd,
trausta ást og tryggðabönd
trú sem nærir líf og önd.
Þá mun öðlast innri ró
og einskis eftir sakna,
auðnu sigla öldu sjó
ungur að morgni vakna.
Áfram kný því knörrinn minn
svo kjölrak gárur myndar.
Keyri ég hann í kapp við þinn
er krappir blása vindar.
Þegar sólin sest mér hjá
sál mín öðlast nýja sýn
ég er ekki fallinn frá
fyrr en gleymist minning mín.
(GS)
Guð geymi þig.
Guðrún Sverrisdóttir.
Okkur langar að minnast afa okk-
ar. Ég trúi því varla að tími sé kominn
til að skrifa minningagrein um elsku-
legan afa okkar. Við systkinin grín-
uðumst oft með að hann væri eins og
kötturinn með níu líf og samkvæmt
okkar útreikningum þá átti hann eitt-
hvað af þeim eftir. Þess vegna trúðum
við því og vonuðum að þegar hann
væri búinn að hvíla sig nóg þá kæmi
hann aftur til okkar. En svona er lífið
og við huggum okkur við það að vita
að hann var hvíldinni feginn.
Það sem mér fannst einna aðdáun-
arverðast er að af öllum þessum
fjölda barnabarna þá lét hann okkur
alltaf líða eins og við værum í uppá-
haldi og að hann væri að springa af
stolti af okkur. Alveg sama hversu
litlum eða stórum árangri við náðum,
hann ljómaði alltaf af gleði og stolti.
Þegar við systkinin settumst niður
og byrjuðum að ræða um hvaða minn-
ingar tengdu okkur mest við hann þá
var mín sú þegar hann dró fram litlu
glerkirkjuna í hvert skipti sem ég
kom í heimsókn í desember og ljóm-
aði upp um leið og hann kveikti á
kerti, stillti henni upp og sagði hvað
honum þætti vænt um hana. Ég veit
ekki hvernig ég á að komast í jólaskap
án þessa.
Aftur á móti var það taflið sem
bróðir minn Birgir Örn tengir mest
við hann. Þegar hann tók brosandi á
móti honum og leiddi hann síðan að
taflborðinu í hvert sinn sem hann
kom í heimsókn. Harpa Dögg systir
mín valdi minningarnar um hvað
hann kenndi henni mikið. Mikil viska
einkenndi hann og fjöldinn allur af
ljóðum og vísum kenndi hann henni
auk ýmissa spila enda var hann rosa-
lega duglegur að spila við hana strax
frá því að hún var lítil.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt og
guð blessi þig og geymi. Minning þín
lifir ávallt hjá okkur.
Sorg og söknuður einkenna mig,
sárt er um þessar mundir,
margar minningar ég á um þig,
og muna skal okkar bestu stundir.
(Linda Rós Birgisdóttir)
Linda Rós, Birgir Örn og
Harpa Dögg.
Þær eru margar og kærar minn-
ingarnar sem koma upp í huga okkar
systkina, nú þegar elsku afi Vaggi er
allur, rétt undir níræðu. Skín við sólu
Skagafjörður. Skákin, vísurnar og
sögurnar. Soðbrauðið, rúllupylsan og
reykta síldin. Ljósmyndasafnið af öll-
um kirkjum landsins, sögurnar frá
Sauðárkróki og fjölmargar minning-
ar til viðbótar.
Sú mynd af afa Vagga sem hvað
oftast skýtur upp kollinum er við fal-
lega, útskorna og ævintýralega tafl-
borðið sitt þar sem hann situr, ein-
beittur á svipinn, rétt við það að máta
mótherja sinn. Við þetta taflborð
lærðum við systkinin mannganginn
og gerðum margar heiðarlegar til-
raunir til að hafa betur í viðureignum
við afa. Þótt ekki munum við eftir
mörgum sigrum við þetta taflborð
gleymum við aldrei glampanum í aug-
um hans og lúmsku glottinu þegar
skemmtileg skák fór fram. Hann
hafði gaman af því að kenna börnun-
um inn á töfraheim skákarinnar, en
þegar til kastanna kom gaf hann ekk-
ert eftir.
Önnur augnablik eru okkur systk-
inum ómetanleg. Afi hafði mikið dá-
læti á kveðskap og fengum við ósjald-
an að heyra spurninguna: „Hefurðu
heyrt hana þessa?“ Í kjölfarið fylgdi
ein af ótal vísum sem afi hafði heyrt
og lagt á minnið um ævina. Og hann
lét sér ekki nægja að fara með sjálfa
vísuna heldur fylgdi undantekningar-
laust frásögn um tilurð vísunnar og
þann sem kveðið hafði. Í svona upp-
rifjun ljómaði afi Vaggi, því hann var
hafsjór af sögum og vísum, en þegar
þess var farið á leit við hann fyrir
nokkrum árum að lesa fróðleikinn inn
á upptöku var áhuginn ekki fyrir
hendi. Hann vildi ekki trana sér fram
og leit á þekkingu sína sem sjálfsagð-
an hlut, á meðan við barnabörnin lit-
um á þessa hverfandi munnlegu
geymd hans sem sérstakan hæfileika.
Það var alltaf gott að koma í Fells-
múlann. Þegar mest lét gegndi heim-
ili ömmu Svönu og afa Vagga hlut-
verki félagsmiðstöðvar, enda
afkomendur bræðranna margir og
fjörugir og fjölskyldutengslin sterk.
Börnin okkar fóru ekki varhluta af
því og koma til með að minnast lang-
afa síns með gleði í hjarta. Ekki var
síðra að koma í Boðaþingið eftir að
þau fluttu þangað í fyrra, því þótt
lengi hafi amma og afi haldið í heimili
sitt í Fellsmúlanum og helst ekki vilj-
að flytja þaðan var staðreyndin sú að
þau voru alsæl með breytinguna þeg-
ar hún var um garð gengin. Starfs-
fólki Boðaþings kunnum við bestu
þakkir fyrir að hugsa vel um ömmu
okkar og afa.
Hugur okkar er hjá ömmu Svönu
þessa dagana. Missir hennar er mest-
ur allra eftir áratuga samveru með
eiginmanni sínum. Við systkinin
hugsum með þakklæti og hlýhug til
afa okkar og alls þess sem hann gaf
okkur og kenndi.
Kveð ég fagra fjörðinn Skaga,
farðu vel um alla daga;
blessuð sé þín byggð og saga,
bæir, kot og höfuðból!
(Matthías Jochumsson.)
Davíð, Árdís Hulda,
Stefán Veigar og Búi.
Gleðilegt sumar minn góði,
þér gjarnan vil senda í ljóði,
allt sem þú óskar af hjarta,
að öðlast með sumrinu bjarta.
En mamma hún mun þér ei gleyma,
þín minnist á kvöldin hér heima
og biður Guð braut þína að ryðja
og blessaðan Vagn að styðja.
Þessi erindi sendi móðir okkar
Vagns syni sínum eftir að hann flutti
suður í atvinnuleit fyrir tæpum sjötíu
árum. Vagn er í dag borinn til grafar
tæplega níræður að aldri. Þegar ég
minnist hans bróður míns er mér efst
í huga hans einstaka hlýja, ljúflyndi
og góðvild. Mér er nær að halda að
hann hafi engan óvildarmann átt. Ég
hitti eitt sinn mér áður óþekktan
mann sem sagði þegar hann vissi um
skyldleika okkar Vagns. „Já, ég óska
þér til hamingju með að vera systir
hans.“ Vagn stundaði ýmis störf hér
fyrir sunnan. Hann var einn af stofn-
endum leigubílastöðvarinnar Hreyf-
ils. Einnig stofnaði hann og rak vöru-
flutningafyrirtæki ásamt Brynjólfi
Sigurjónssyni um margra ára skeið,
uns Kristján elsti sonur Vagns tók
við.
Svana eiginkona Vagns var einstök
kona. Fáar konur hefðu staðið í henn-
ar sporum, jafngreiðvikinn og hann
bróðir minn var. Oft kom hann með
sjúklinga utan af landi sem leituðu
sér læknis og dvöldust á þeirra barn-
marga heimili oft svo vikum skipti.
Þar var þessi ljóðlína í fullu gildi:
„Hvað hægri höndin gerði hin vinstri
vissi ei hót.“ Svana og Vagn fluttu af
Langholtsvegi þar sem þau höfðu bú-
ið um árabil, í stóra og fallega íbúð í
Fellsmúlanum. Þar bjuggu þau uns
þau fluttu í Boðaþing við Elliðavatn
fyrir u.þ.b. ári. Þar sáu þau fram á
gott ævikvöld en Vagn andaðist hinn
20. þessa mánaðar eftir löng veikindi.
Langri ævi lýst í fáum orðum. En
Svana og Vagn stóðu ekki ein. Þau
komu sér upp sínu gullliði sem á það
nafn svo sannarlega skilið. Ekki nóg
með það, heldur völdu synirnir sér
konur sem standa þeim ekki að baki.
Allar fjölskyldurnar ásamt barna-
börnunum hafa annast þau hjónin af
þvílíkri umhyggju að einstakt má
telja. En þau voru svo sannarlega bú-
in að leggja inn fyrir því. Vagn tefldi
mikið og sótti skákmót bæði innan-
lands og utan og státaði af fjölmörg-
um verðlaunagripum. Hann kenndi
öllum sonum sínum, barnabörnum og
þeim elstu af barnabarnabörnunum
að tefla.
Vagn var ljóðelskur og kunni býsn
af ljóðum og lausavísum sem hann
hafði á takteinum. Við undruðumst
oft minni hans, því fram á síðustu
stund gat hann komið með stökur
sem við höfðum ekki heyrt áður. Og
nú þegar komið er að kveðjustund er
hugur minn fullur af þakklæti til þín
elsku Vaggi minn. Við Ólafur þökkum
þína sífelldu umhyggju og vináttu
sem aldrei verður metin til fulls.
Elsku Svana mín ég bið góðan Guð að
blessa þig og allan hópinn þinn sem
stendur svo þétt við hlið þér og þakka
þér fyrir allt.
Ég kveð þig bróðir með ljóðlínum
eftir frænda okkar um annan úrvals-
mann, sem ortar voru fyrir tæpum
100 árum og eiga svo einstaklega vel
við þig.
Því glaðværð þín og ljúfmennska leystu
sérhver bönd,
er lögðu á okkur kröggurnar og raunin.
Er beðinn varstu hjálpar var ætíð útrétt
hönd,
og aldrei spurt hver verða mundu launin.
Þetta litla smáblóm ég legg á legstað
þinn,
af litlum föngum var hjá mér að taka.
Þó grafarmyrkrið hylji þig, góði vinur
minn,
þú gleymist ei, því minningarnar vaka.
(Stefán Vagnsson)
Geirþrúður Kristín
Kristjánsdóttir.
„Mikið ertu heppin að eiga svona
frábæra ömmu og afa,“ sögðu vinir
okkar eftir heimsókn í Fellsmúlann.
Það eru orð að sönnu. Í Fellsmúlan-
um sofnaði maður í sófanum af ein-
stakri ró sem einkenndi þennan
griðastað okkar og þá alltaf södd og
sæl eftir ískalda kókómjólk og „vöppl-
ur“ sem afi steikti eða jólakökuna
hennar ömmu og smurt brauð.
Mikil samheldni, bros og hlátur
einkenndu heimsóknirnar til afa,
ömmu og Bjössa og var Fellsmúlinn
samkomustaður stórfjölskyldunnar.
Þarna komu þeir við daglega og oft
á dag elskulegu frændurnir okkar
sem hugsa um foreldra sína af ein-
stakri alúð og dásamlegu (tengda)
dæturnar sem hafa gefið þeim alla
sína ást og umhyggju.
Hjá afa, ömmu og Bjössa var þetta
einfalt, þú varst bara alltaf velkom-
inn. Gestrisnin var mikil og gáfu þau
sér góðan tíma til að eyða með okkur
krökkunum við spjall, tafl og spil. Þau
sýndu störfum okkar og áhugamálum
alltaf mikinn áhuga. Afi var mikill
taflmaður og ferðaðist til útlanda til
að keppa og urðu þær ferðir upp-
spretta skemmtilegra frásagna. Sög-
ur frá ferðunum sem farnar voru í
flutningunum og uppvaxtarárunum á
Sauðárkróki sem hans kæru vinir
Bjarni Har., Brynleifur og Jónas
spiluðu stóra rullu í, eru ógleyman-
legar.
Á síðasta ári fluttu afi og amma á
dvalarheimilið í Boðaþingi, þangað
var ekkert öðruvísi að koma en í
Fellsmúlann, bros, glens og gestrisni
í hávegum höfð.
Elsku amma okkar, bræðurnir sex
og fjölskyldur. Það er með eftirsjá og
tárum sem við kveðjum afa okkar í
dag en eftir lifa góðar minningar um
einn hjartbesta mann sem um getur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Álfheiður Svana, Rannveig,
Vagn og Inga Jóna.
Vagn Kristjánsson
 Fleiri minningargreinar um Vagn
Kristjánsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
BRYNHILDUR JÓNSDÓTTIR
fyrrv. deildarstjóri
í utanríkisráðuneytinu,
lést á Hrafnistu Reykjavík miðvikudaginn
26. janúar.
Jón Svavar Úlfljótsson,
S. Fanney Úlfljótsdóttir, Björn Magnús Björgvinsson,
Björg Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.