Líf og list - 01.07.1951, Blaðsíða 7

síðast sækir hún sjúklinginn. Hún gengur undir
honum frá dyrunum út í stólinn, og lætur hann
síga með varúð niður í sætið.
Hann er í mórauðum fötum og flókaskóm með
svartan barðamikinn hatt á höfði, þykkan trefil
um hálsinn. Gulur skegghýungur á kinnfiska-
sognum vöngum, tjásulegt yfirskegg, hvítt, nef-
ið rautt og mikið, augun tvær sægrænar kúlur,
sem lafa fram úr augntóttunum og stara slokkn-
uð og blind í fölbjarta skammdegissólina við
svarta skógarröndina. Blárauðum, bjúghlaupnum
höndum styður hann á hnjákollana. Fingurnir eru
stuttir og nærri naglvana, og það sér ekki fyrir
hnúunum.
Hún lýtur niður að honum, hvíslar, — en um
leið bregður fyrir brosi á þessu ellifúna andliti.
Síðan leggur hún púða undir fætur hans, vefur
teppi um ökklana og fótleggina, nælir saman. Svo
hagræðir hún treflinum um hálsinn á honum,
teygir hann upp með eyrum, treður endunum inn
á bringuna undir jakkann. Feldinn breiðir hún
svo yfir manninn framanverðan, niður að hnjám,
Hornunum bregður hún yfir axlirnar og niður
með stólbríkinni, það er viðhöfn, alúð og um-
hyggJa í hverju handbragði, hverri hreyfingu
þessarar alvarlegu konu. Hver fyrirhöfn felur
launin í sjálfri sér, — og honum má ekki verða
kalt. Sólin á að skína á andlitið og hendurnar, það
hressir hann fyrir langa nótt og dapran dag. —
Sumir hafa heyrt því fleygt, að gamli Dorovisky
hafi einu sinni verið herforingi, og átt sæti í her-
foringjaráði keisarans, að hann hafi verið sæmd-
ur mörgum heiðursmerkjum fyrir hermannlegar
dygðir, að hann hafi verið aðalsmaður og auðug-
ur vel, að hann hafi síðast starfað sem efnahags-
ráðunautur í landvarnarmálum, að hann hafi einu
sinni verið mikill maður, en svo hafi byltingin
komið og bundið skjótan endi á veg hans og virð-
ingu. Eftir ýmsar þrengingar hafi honum tekizt
að koma undan nokkrum verðmætum og flýja
iand. Síðan hafi hann verið í Svíþjóð, — en svo
lýkur hverri sögu um uppruna hans og æviár.
Það eitt er víst, að síðan hefur hann verið í Sví-
Þjóð. —
Frú Dorovisky hefur verið um þrítugt, þegar
byltingin var, og af útliti og háttvísi hennar að
dæma er ekki ólíklegt, að hún hafi sómt sér vel í
hirðveizlum. En byltingin batt einnig endi á alla
þá dýrð, — og svo komu dagar endurgjaldsins,
langir og sárir. Hún á að hafa trúað einhverjum
fyrir því, að hún hafi verið átta ár í Síberíu, en
Blóðlaus skuggi
Ljóð eftir VILHJÁLM FRÁ SKÁHOLTl
Mitt dimma blóð mun drjú'pa um f>tnar hendur,
sem draums míns virki hafa sprengt. —
Mér finnst f>inn bóðull einatt á mig kalla,
j>ótt ekkert líf sé framar við mig tengt.
Sem barn ég unni j>ér í j?essum draumi,
ég jiekkti ekki beimsins myrkva stig,
hinn myrkva stig, sem œvi m'tna alla
ég óð í blóði sjálfs mín fyrir f>ig.
Min ást til f>ín var sól á himni hœrri
og hjartað trúði blint á kœrleik j)inn.
hg vafði órmum allt, sem f>ér var helgast,
en uppskar dauðann, sjáðu legstað minn.
Og f)vi er sál mín sóngvalaus með öllu
og svartir djöflar vitis kringum mig.
Ó, eilift myrkur, sól og sóngvum fjarri.
Já, svona fer, ef maður blekkir sig. —
Sjá, blóð mitt drýpur dimmt um f>ínar hendur,
ég dó — varð blóðlaus skuggi fyrir [)ig.
þá hafi hún fengið að snúa heim aftur, — fyrir
náð og miskunnsemi góðra manna.
Þegar heim kom, var öllu lokið. Nýja og gamla
Rússland eru tvö gagnstæð tilverustig í meðvit-
und þessarar konu. Einkabarn hennar týnt, óljós-
ar tilgátur um að manni hennar hefði heppnazt
að flýja til lands, sem lá utan endimai'ka þessa
nýja heims, heimili hennar horfið, — skyldmenni
og vinir.
Hvar voru þeir? Hún fékk inni í leiguherbergi,
leitaði á náðir hins opinbera um atvinnu, keypti
sér hund. Það tókst náin vinátta með henni og
hundinum, og á kvöldin gekk hún með hann nið-
ur að höfninni, reglubundnar ferðir, alltaf sömu
leiðina. Það liðu mánuðir og ár, og þeir hættu
að veita henni nokkra sérstaka eftirtekt. En eitt
Framhald á bls. rj
LÍF og LIST
r