Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 7

ÁSTA SIGURÐARDÓTTIR :
SÚPERMANN «5 blúpMt
Niðurlag.
Hann reyndi að hugsa um barsmíðar og
skammbyssur en hugurinn var alltaf heima í
hvítþvegna eldhúsinu hjá mömmu. Hann sá
fyrir sér gráa háriS á henni og heyrði friðsælt
tifið í vekj araklukkunni þegar hann reyndi að
hugsa um skammbyssuskothríð. Ó, — blessuð
gamla mamma! Hvað hún var fjarlæg öllum
þessum hörmungum, jafnvel enn fjarlægari en
guð og jeremías — hvað var hann eiginlega að
hugsa? Ekki hugsaði Súpermann svona. Jæja,
hann átti víst heldur enga mömmu, — líklega
tilbúinn í vélum — —
Guð hvað hann var annars svangur, hvernig
sem hann reyndi að hugsa um slagsmál, hnífa,
skammbyssur, bófa og fjöldamorð rak hugann
alltaf að því sama: Kartöflur, kjöt, plokkfiskur,
hafragrautur — hann gæti étið endalaust-----
nei nú varð hann að hætta. Ekki braut Súper-
mann rafmagnsheila sinn um plokkfisk og kart-
öflur.
Hann varð að manna sig upp, hann gæti ekki
litið framan í nokkurn mann fyrr en hann væri
húinn að ljúka þessu af — hann varð að vera
fljótur. — Hann gat bráðum ekki meira. Því-
líkt ástand Jeremías góður!
Og allt út af stelpu!
Þarna stóðu skólabræður hans í höm við
gluggana hjá Haraldi, frakkalausir og glæ-
næpulegir, stungu bláum höndunum í vasana,
beygðu kenginn ogTceyptu smjör í jakkana upp-
bretta á mjóhryggnum.
Hvað hann þekkti þetta vel! Þarna ráku þeir
upp hálfkæft halló eða andvana blístur að þeim
fáu stúlkum sem ekki héngu í Kana, og skiptust
á gúmmítuggunum sér til afþreyingar meðan
þeir biðu eftir að hleypt yrði út úr Nýja Bíó.
Ætti hann að fá lánaða tyggjótuggu hjá
þeim? Hver veit nema einn ætti klessu á bak við
eyrnasnepilinn. Nei, guð minn góður, þeir
máttu ekki sjá hann svona til reika-----eins
og hann hefði þó þurft að fá tyggjó til að kom-
ast í kalda stuðið, — það var eitthvað svo ó-
svalt að hafa ekkert til að japla á.
Þarna fór straumurinn af pörum, ljóshærð-
um stúlkum og hermönnum — hann reyndi að
skerpa augun til að geta þekkt hana ef hún væri
á rúntinum-------hann hafði aldrei tekið eftir
hvað þær voru sviplíkar allar þessar stúlkur —
bókstaflega eins og steyptar í sama mótið---
Þær hnykktu til snoðuðum hausunum, andlitin
öll eins, útflennt af tilgerð og sljó af heimsku.
Þær voru svo hundflatar í amríkudýrkuninni,
svo opinskáar í greddunni, svo áfjáðar í dollar-
ana ... amrískan bunaði út úr þeim eins og
forarefja í hláku. Jeremías, hvað honum bauð
við þeim -— að hann skyldi aldrei hafa tekið
eftir þessu fyrr, aldrei skilið þetta fyrr en nú.
Og — almáttugur minn — þarna kom hún!
Hjartað í honum stanzaði næstum alveg þegar
hann sá þau.
— Je — hún mátti ekki sjá hann, hann varð
að forða sér, þau stefndu beint á hann. Hún
nuggaði sér utaní Kanann, þennan ófétis pæl-
ott, og sjá hana! Andlitið var úthverft af á-
nægju og hún þvældi og röflaði og bullaði,
klakaði eins og hæna með ungalátum, hljóðið
var eins og gorhljóð í hrafni. Hún hrasaði svo-
lítið, brá á skokk og skaut út undan sér löppun-
um á víxl til að sýnast kvenlega kiðfætt og
dömuleg-------alveg eins og víxluð meri-----
Honum varð flökurt af viðbjóði og liann var
svo ringlaður að hann hafði varia rænu á að
forða sér inn í portið svo þau sæju hann ekki
BIRTINGUR
7