Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 9

r

GUNNAR DAL:
LIÓÐ
i
Ó, vor.
Eg elska.
Orð hennar voru ilmandi
eins og rauð og mjúk blöð,
sem opnast
og verða að fullþroska blómi.
n
Æ, vor.
Eg elskaði.
Orð hans voru ilmlaus
eins og föl og visin blöð,
sem falla saman
og verða að formlausri mold.
III
Hún dansar
og svignar mjúklega
í vorvindum
sinnar fyrstu óstar.
IV
Hann bíður
og stirðnar fastur
í feigðarþey
sinnar síðustu vonar
V
Himinninn sér og þegir
en jörðin hlustar og syngur
grænt ljóð sefsins
úr svörtu hjarta moldarinnar.
J
alveg eins á litinn og uníform amríska flug-
mannsins. Hann stóð með rassinn upp að
veggnum og reyndi með mikilli nákvæmni að
míga utan í einhvern sérstakan blett, tvísteig
með afturlöppunum og rembdist milli þess sem
hann breimaði og vældi ámátlega.
Hann horfði á köttinn andartak. Svo blossaði
upp í honum hamslaus reiði. Þetta auðvirðilega
kvikindi! Hvað hann hataði það! Allt var
þetta breima! Hann tvíhenti kogaraglasið og
þeytti því að kettinum af svo miklu afli að það
dró alla leið inn í skotið án þess þó að hitta.
Það skall í veggnum og fór í mél. Hann snerist
í hálfhring af kastinu og datt kylliflatur- Litli
kötturinn lokaði fyrir í miðri þessari velheppn-
uðu sprænu og hrökk saman í kuðung af ótta.
Hann gleymdi alveg ástarsöngnum, sem hann
hafði verið að rifja upp.; Glerbrotin þyrluðust
um hann og eitt lenti á skóttinu á honum- Hann
rak upp skræk og sentist út úr horninu, slapp
með naumindum fram hjá tilræðismanninum,
sem var að brölta á fætur og þaut út í myrkrið.
— Slappstu, helvítis Kanakvikindið þitt?
öskraði tilræðismaðurinn. — Gaztu ekki drep-
BIRTINGUR
9