Birtingur - 01.06.1959, Blaðsíða 10

Geir Kristjánsson:
1
AÐ EIGA KÖTT
Einsog Jónmundur skildi, þá átti hann nú ekkert erindi nema fá að
hlusta á útvarp dálitla stund. Það voru aðallega veðurfreg'nirnar sem
hann hafði ætlað sér að heyra, en úr því þær voru búnar, þá náði það
auðvitað ekki lengra. Það var alveg makalaust, hvað hann hélt þessari
austanátt. Eiginlega varla einleikið, þótt menn væru orðnir ýmsu vanir
í vetur ... Og öll hús full af músum sem setjast í ullina á fénu, einsog
Jónmundur vissi, og éta sig inn .. . Það var svo mikill músagangur heima
hjá honum sjálfum í kofanum, að það var hreinasta plága ... Og þegar
maður er orðinn gamall og hjartveikur líka og á bágt með svefn ... Það
var ekki gaman að hrökkva upp á næturnar við músagang undir sænginni
hjá sér, einsog Jónmundur skildi ... Honum hafði verið gefinn köttur
núna um jólaleytið eða uppúr nýárinu.
En Jónmundur sýndi engan skilning eða áhuga, bara púaði útí loftið, og
honum flaug snöggvast í hug, að kannski væri Jónmundur orðinn of sljór
til að takast á hendur svona ábyrgðarmikið starf.
Það var þetta með köttinn, byrjaði hann aftur hikandi einsog til að þreifa
fyrir sér.
Hvað með köttinn? sagði þá Jónmundur þar sem hann lá alklæddur uppi
í rúmi og drundi við einsog honum þætti þetta mesta hégómatal.
Jú, kattarómyndin sem var þó býsna skynsamur, þrátt fyrir allt, og fal-
legur og skemmtilegur líka, litla greyið, hann var svo hræddur við mýsn-
ar, að þær tók hann alls ekki alvarlega. Og það var kannski varla von
heldur, því þetta var eiginlega bara kettlingur, svona svartur kettlingur,
svolítið hvítur á trýninu, en merkilegur samt og vitur, því það hafði hann
oft sýnt, en hafði sínar tiktúrur einsog allir aðrir, vildi til að mynda
aldrei fara út sem var þó mjög óvanalegt með ketti, einsog Jónmundur
vissi. Það var engu líkara en hann væri hræddur við dagsbirtuna, eða
þá kannski öllu heldur snjóinn, því hann fékkst ekki einusinni til að fara
út, þótt komið væri myrkur. Kannski hafði hann líka einhvern grun um,
að heimurinn væri ekki góður; maður vissi aldrei, hvað kettir hugsuðu
innst inni.
En Jónmundur var enn ekki með á nótunum og drundi aftur til að sýna
vanþóknun sína á öllu þessu málæði. En hann þekkti Jónmund, og eigin-
lega var Jónmundur sá eini sem hann þekkti af þeim sem enn voru á
lífi, því þeir voru æskuvinir og jafnaldrar og höfðu oft róið saman á
6 Birtingur