Fréttatíminn - 21.01.2011, Blaðsíða 20
H eyrðu, ég þarf að fara til Kan-ada,“ sagði Þór Gunnlaugsson við eiginkonu sína eitt kvöldið
þar sem þau sátu og horfðu á sjónvarp-
ið. „Nú, og hvað ætlarðu að gera þar?“
spurði frúin. Ja, það vissi Þór ekki, hann
hafði bara fengið skilaboð um að halda til
Kanada.
„Þetta Kanada-tal mitt kom til vegna
þess að þar á ég ættingja, og eitt sinn
þegar ung frænka kom í heimsókn til
mín tók ég utan um hana, knúsaði hana
og sagði: ,,Þú ætlar að eignast barn 10.
október!” Þetta var í apríl og enginn af
ættingjum mínum frá Kanada sem voru
þarna höfðu hugmynd um að stúlkan
ætti von á barni – og ekki vissi ég hvers
vegna ég hafði sagt þetta! Þess vegna
vildi ég fara til Kanada og kanna málin.“
Ég er nú bara gamall löggukarl,“ segir
Þór brosandi, en þennan mann fann ég
eftir að hringt hafði verið í mig og mér
sagt að hann væri ótrúlegur heilari; færi
á líknardeildir, á sjúkrahús og tæki fólk
heim til sín og það væri meira að segja
nóg að skrifa honum, þá sendi hann
lækna að handan til fólks.
„Ég var hjá lögreglunni í Reykjavík
frá 1966 en fór svo í Blönduóss-liðið árið
1982 og ætlaði bara að vera eitt, tvö ár
þar, en þau urðu nú átján.“
Hann skellihlær þegar ég segi að það
sé ábyggilega bara vegna þess að honum
hafi þótt svona gaman að taka fólk fyrir
hraðakstur!
„Eitthvað urðum við að gera,” segir
hann alvarlegur. ,,Það höfðu orðið alltof
mörg slys og dauðsföll á þessari leið
vegna hraðaksturs.“
Ætlaði að fara að spila golf en ...
„Þegar ég hætti í lögreglunni árið 2005
ætlaði ég að fara að spila golf og eitthvað
svona dúllerí. Mér hefur aldrei leiðst og
skrifaði í lausnarbeiðnina mína að mér
hefði alltaf þótt gaman að mæta til vinnu,
kveið aldrei nokkrum einasta degi. Það
var svolítið merkilegt að það var sama
hversu mikil reiði eða ólga var hjá fólki
eða hversu kolvitlaust sem það var; það
datt allt í dúnalogn þegar ég birtist. Í
eina skiptið sem ég hef orðið hræddur
var þegar lætin voru við Alþingishúsið
og kveikt var í jólatrénu, en því miður á
slíkt eftir að endurtaka sig á þessu ári.
Ég hafði ekki hugmynd um að ég væri
næmari en hver annar fyrr en þarna árið
2005 þegar ég fékk skilaboðin ... Svo
var það fyrir einu ári að það datt upp
úr systur minni að þegar ég hefði verið
fimm ára hefði pabbi tekið mig með sér
til Ragnhildar miðils í Tjarnargötunni, en
það varð að hringja eftir barnapíu fyrir
mig því það fylgdu mér svo margir, sagði
Ragnhildur, að það var ekki hægt að
hafa mig með í sama herbergi! Það voru
aldrei rædd andleg mál á æskuheimili
mínu að öðru leyti en því að alltaf þegar
ég fór í kirkju varð svo mikil pressa á
mér þegar ég kom inn í kirkjuskipin sjálf.
Ég var alveg að kikna og ræddi þetta við
presta, en það gat enginn skýrt fyrir mér
hvað væri um að vera. Það skipti engu
máli hvert tilefni heimsóknar minnar
í kirkjurnar var, hvort um var að ræða
jarðarför, skírn eða fermingu – þetta
gerðist í hvert einasta skipti,“ segir Þór
og stoppar örstutta stund.
Mamma bálill að vera send aftur til
jarðar!
„Svo liðu árin og þá kom að því að
mamma fékk ósæðarblæðingu. Páll
Gíslason heitinn læknir gerði á henni að-
gerð en sagði við okkur að það væri alveg
óvíst hvað yrði með hana. Við systkinin
og pabbi sátum við rúmið hennar og þá
heyrði ég sagt við mig: „Taktu í höndina
á henni.“ Ég hélt að ég heyrði ofheyrnir,
en þá var sagt hvasst: „Já, taktu í hönd-
ina á henni.“ Ég náttúrlega bara hlýddi
og þá varð allt í einu allt skjannahvítt í
herberginu. Hvorki pabbi né systir mín
urðu nokkurs vör en daginn eftir vaknar
mamma, bálill, og spyr hvers slags þetta
sé eiginlega; hún hafi verið komin yfir og
búin að hitta vinkonur sínar sem höfðu
látist nokkrum árum fyrr! Svo kom ein-
hver og sagði: „Þú átt að fara til baka.“
Ómeðvitað í gegnum allt starf mitt sem
heilari hef ég gert og sagt hluti sem ég
man ekkert eftir sjálfur, en konan mín
verið að segja mér frá. Þeir sem vinna
með mér – þeir fyrir handan – héldu
þessu alveg lokuðu fyrir mér þangað til
tíminn var réttur – sem var árið 2005. Ég
vissi heldur ekki að pabbi, afi og langafi
hefðu allir verið skyggnir því á þeim tíma
var ekki rætt um slík mál. Það útskýrði
hins vegar fyrir mér löngu síðar af hverju
svona margir komu heim að hitta pabba!“
Þegar Þór var lítill strákur var hann
sendur eina helgi í sumarbúðir á Silunga-
polli. Farið var með hann á laugardags-
morgni og átti að sækja hann á sunnu-
degi.
„En pabbi varð að koma á laugardags-
kvöldinu og sækja mig því ég var ekkert
að leika við hin börnin á námskeiðinu,
heldur var ég kominn upp á háaloft að
leika við börn sem enginn sá nema ég!
Eftir það var þessu öllu lokað fyrir mér.“
Sá inn í konu í Kanada
Þangað til fyrir sex árum þegar hann
tilkynnti konu sinni að hann yrði að fara
til Kanada. Sem hann gerði, þar sem
hann taldi að þar biðu hans einhver svör
við þeim tilfinningum sem hann fann
innra með sér.
„Ég spurði frænkur mínar hvort ein-
hver þekkt spákona væri á svæðinu og
þær sögðu þar vera eina, en það væri
margra mánaða bið eftir að komast að
hjá henni. „Hringdu fyrir mig í hana
núna,“ sagði ég, „það var verið að afbóka
hjá henni.“ Þetta reyndist rétt og hún
bauð mér að koma. Hún bjó í litlu húsi og
þegar ég gekk inn dæsti hún og sagði:
„Það er nú bara ekkert pláss fyrir allt
þetta fólk hérna!“ Ég sagðist nú ekki sjá
neinn, ég væri einn á ferð, en hún hélt nú
ekki. Hún tók um hendurnar á mér og
sagði mér að horfa á sig. Ég gerði það, sá
bara hana og ekkert annað. En hún sagði
mér að horfa dýpra – og allt í einu horfði
ég inn í hana! Ég sagði henni að ég sæi
svartan blett í brisinu og að hluti lungans
væri grár. „Já, ég vissi um lungað því ég
reyki þrjá pakka á dag,“ sagði hún, „en
hins vegar var ég að fá þær fréttir í morg-
un að ég væri með krabbamein í brisinu.“
Hún sagði að ég ætti eftir að starfa sem
heilari víða um heim og það hefur gengið
eftir. Ég hef sótt tengingar víða um land,
að beiðni þeirra sem starfa með mér,
og á eftir að fara til Austurríkis, Tíbets
og suðurhluta Indlands. Ég fer þrisvar,
fjórum sinnum á ári í þjálfun hjá Arthur
Finley Institution í Bretlandi.“
Hann segir mér að miðlun og heilun
sé tvennt ólíkt „svona eins og rás eitt og
rás tvö“.
„Orðið trans er í raun ekki til, þannig
að þetta heitir heilunarmiðlun en ekki
transmiðlun,“ segir hann. „Þegar fólk
leitar til mín vegna veikinda hafa þeir að-
gang að mér og stjórna því sem gert er.“
Með heilun í Bústaðakirkju mánað-
arlega
Hverjir eru „þeir“?
Hann hlær og svarar: „Þetta eru
læknar, nokkrir íslenskir og aðrir sænsk-
ir. Þessir sænsku voru í þrjú ár að komast
til mín. Í fyrstu fannst mér ég verða að
fara vestur í Bjarnarhöfn á Snæfellsnesi
þar sem ég var með fund fyrir gesti og
gangandi. Þar kom fram Þorleifur frá
Bjarnarhöfn, sem var sagður skyggn-
astur allra Íslendinga síns tíma. Nokkru
síðar var ég með fund hérna heima og þá
kom Einar á Einarsstöðum og bað mig að
fara í kirkjuna hjá sér og halda þar fund.
Síðan hef ég verið reglulega með fundi
þar, sem og í öðrum kirkjum, og er til
dæmis alltaf með opinn fund í Bústaða-
kirkju fyrsta mánudagskvöld í hverjum
mánuði. Ég fæ skilaboð um hvert ég á að
fara og hef farið um allt land.“
Boð um að fara til Indlands
En ekki bara um allt land. Eins og kom
fram í upphafi greinarinnar fékk hann
boð að handan um að fara til Bretlands. Í
janúar í fyrra fékk hann boð um að hann
ætti að fara til Indlands.
„Já, já, við fórum bæði hjónin, ég er svo
hlýðinn; fékk skilaboð um að ég yrði að
vera í borginni Agra á Indlandi ákveðinn
dag á árinu klukkan níu um morguninn
við Taj Mahal-musterið. Þar myndi ég
hitta karlmann og konu. Ég spurði hvern-
ig í ósköpunum ég ætti að finna fólk í
milljarða landi en fékk þau skilaboð að
þau myndu finna mig. Þegar út var komið
réðum við okkur fararstjóra – og hann
reyndist vera sá sem ég átti að hitta.
Ferðasöguna og upplifunina má lesa á
heimasíðunni minni, heilun.blogcentral.
is undir liðnum Trúarbrögð (bls. 2), en
þar neðst eru krækjur sem leiða fólk að
síðunni og öðru efni. Konan reyndist
vera systir hans, geðlæknir. Hann bauð
okkur heim um kvöldið og þar var nú
bara öll ættin og hann bað mig að hjálpa
pabba sínum og bróður sem báðir voru
veikir. Ég setti hendurnar á axlirnar á
öllu settinu; var í þrjá klukkutíma – og þá
mættu nágrannarnir! Þetta var yndisleg
stund.“
Prestar og læknar á bekknum
Þór segir karlmenn ekkert síður en
konur leita til hans í heilun.
„Meira að segja læknar og prestar þótt
þeir fari ekki hátt með það,“ segir hann
og kímir. „Ég hef fengið til mín allt niður
í lítil börn og mikið fengist við börn með
ofvirkni. Þau eru ekkert hrædd við mig,
þessar elskur. Það er öllum velkomið
að hafa samband við mig gegnum net-
fangið mitt thorgu@internet.is. Það eiga
ekki allir heimangengt, eða fólk býr úti á
landi, og því er oft nóg að skrifa mér eða
hringja til mín,“ segir þessi viðkunnan-
legi maður, skellir mér upp á bekk og
tekur verkinn úr bakinu ...
Anna Kristine
ritstjorn@frettatiminn.is
Lífgaði móður sína við
með einu handtaki
Þór Gunnlaugsson hætti í löggunni vegna aldurs árið 2005. Hann settist þó ekki í helgan stein því hann komst að því hann er
næmari en fólk er flest. Hann hefur ferðast landshorna á milli og út fyrir landsteinana vegna náðargáfu sinnar sem hann notar til
að hjálpa öðrum. Anna Kristine settist niður með Þór og ræddi við hann um skilaboð frá heiminum að handan. Ljósmynd/Hari
Þeir sem vinna með mér –
þeir fyrir handan – héldu
þessu alveg lokuðu fyrir
mér þangað til tíminn var
réttur – sem var árið
2005. Ég vissi heldur ekki
að pabbi, afi og langafi
hefðu allir verið skyggnir.
20 viðtal Helgin 21.-23. janúar 2011