Helgafell - 01.12.1954, Blaðsíða 30

FERÐ TIL UTGARÐA
— ÚR KALEVALALJÓÐUM —
Lemminkdinen Ijúfi, væni
lagði á dali Utgarðs svala.
Björtu sverði sig hann girti,
seggjum œgðu leiftrin eggja
brýndra hein af Hiisi — steini,
hvesstra mundum norna verstu.
Sverðið trausta sveinsins hrausta
við síðu geymdu dýrust slíður.
Fák hann sótti í glólund gauka,
gullinfextan, reistan vexti.
Aktygin hinn s-pottski, spaki
spennti greitt og fyrir beitti
sleða og f>ar settist síðan
sinn á lágan sleða úr tágum.
Hesti glœstum, gullinfextum,
greiptum taumi í lófa, hleypti.
Hellir á fjöll og fellir, mjöllu
fokið. Þyrlar snœnum rokið.
Svellin dynja, hengjur hrynja,
heiðin stynur undir meiðum.
Daginn einn — og annan — veginn
ók hann, þrœddi marga króka.
Á þriðja degi þvi nær miðjum
þrýtur skeið og byggð hann lítur.
Er Lemminkdinen káti, væni
kom í svala Utgarðs dali,
óðalið hann eygði góða.
Orðin mælti þessi á storðu:
„Still þú Hiisi hári, visi,
hundinn, lát hann kúra bundinn.
Ei hann lát með illsku geyja,
áð svo fái ég i náðum.“
Lemminkdinen káti, væni
hvessti augun spenntum taugum.
Engan sá þó dáðadrengur,
drenginn prúða sá þó enginn,
en óð i ranni og kynleg kvæði
kyrja heyrði hann bragna styrjar,
slegna hórpu gættir gegnum,
um glugga raddir heyrði úr skugga.
Með hægð hann inn um gáttir gægðist,
gáði um skála sjónum báðum:
Seiðmenn fylltu salinn breiða,
söngvarar um bekki þröngdust.
Spilarar sátu þétt við þilin,
þyrptust vitringar hið ytra,
spámenn sessinn hlutu háan,
hyggnir við arin sátu skyggnir.