Franskir dagar - 01.07.2010, Blaðsíða 15

Franskir dagar - Les jours frangais
Á ferð flugi í Frakklandi
HAFÞOR EIDE
Frönsk menning hefur heldur betur fært sig upp á skaftið í mínu lífi síðastliðin ár. Ég datt inn í skipulagsnefnd Franskra daga sumarið
2008 og síðan þá hefur ekki verið aftur snúið. Það má segja að síðustu mánuði hafi þessi áhrif náð nýjum hæðum því ég fékk tækifæri
til þess að dveljast í vinabæ Fáskrúðsfjarðar, Gravelines, í tæpt hálft ár.
Þama stend ég ásamt frönsku mömmu minni, Edmonde Jourdain, fyrir utan hús
fjölskyidunnar við Jean Moulin götu númer 13.
Ég var svo heppinn á fá að fara sem sem einn
af fulltrúum Fjarðabyggðar í september 2009 á
Íslandshátíðina í Gravelines þar sem hjólin fóru
að snúast. Tengslin mynduðust, sem var síðan
grundvöllurað brottför minni. Þann 8.janúarvar
ég síðan á leið í flugvél til Frakklands, þar sem
heimkynni yrðu næstu mánuðina.
Ég vissi í raun ekki við hverju ég átti almenni-
lega að búast. Ég hafði gengið í gegnum áþekka
reynslu áður því ég hafði verið skiptinemi í eitt ár
á Spáni. Þetta var þó allt annað, að prófa að búa
í vinabænum títtnefnda, Gravelines, og kynnast
hinum endanum á línunni.
Þegar ég mætti til Gravelines var snjór á götum
úti, og þar sem ég var með vitlaust símanúmer
hafði allt farið í vaskinn með hvernig átti að ná í
mig, ég stóð þarna eins og álfur á lestarstöðinni,
gjörsamlega grænn af undrun og algjörlega mál-
laus í þokkabót. Það reddaðist þó fyrir rest, þökk sé
því að Gravelines, sem er þó 13.000 manna bær,
er mjög persónulegur bær og maður skynjar ein-
hvernveginn að margir kannast við marga.
í norður Frakklandi, þar sem Gravelines er stað-
sett, ertengingin við ísland mjög sterk. Frá sjávar-
svo í ofanálag var annar ungur strákur
sem þau hýstu, hundur og síðan köttur
síðar meir, svo að það vantaði alls ekki
fjörið inn á það heimili.
Fyrst leið mér eins og geimveru þarna
inni, gat lítið sem ekkert tjáð mig og
franskan er nú ekki beint auðveldasta
málið sem hægt er að læra. Þetta var
svolítið menningarsjokk eins og við
var að búast, en þó svipaði þetta meira
til íslands en mig grunaði. Til dæmis
voru oft sósur með matnum sem ekki
er venjan í mörgum löndum, þetta er
miklu frjálslyndara allt en ég bjóst við,
krakkarnir vaka fram eftir nóttu eins og margir
kannast við hérna, mataræðið í heild var nokkuð
svipað, þeir borða til dæmis mikið af fiski.
Sá hluti neyslumenningarinnar sem snýr að
áfengum drykkjum er þó allt annar en hér á íslandi.
Mér er mjög minnistætt að ég fór á frumsýningu
heimildarmyndar um ísland þar sem ég sá ísland
eiginlega með augum útlendings og þar vartalað
mikið um drykkjumenningu íslenskra ungmenna,
og í augum Frakka eru íslensk ungmenni í raun
frábær staður til að vera á. Fólkið er vingjarnlegt
og hjálpsamt, fjölskyldan mín var æðisleg, öll að-
staða til íþróttaiðkunar er í toppklassa, innviðir
samfélagsins eru mjög sterkir, miklu sterkari en ég
bjóst við, þetta er mjög menningarlegt samfélag
og með mikla og langa sögu að baki.
Þessi tími sem ég eyddi þarna rennur mér seint
úr minni. Þetta verður vonandi til þess að fleiri
ungmenni frá Fjarðabyggð fari til Gravelines og
öfugt. Þó ekki nema til þess að keppa í fótbolta
eða fyrir minni erindi. Þetta hefur gefið mér allt
Kveðjuhóf sem var haldið fyrir mig i ráðuhúsi Gravelines, starfsmenn bæjarins,
bæjarfulltrúar, bæjarstjórinn, mömmurnar tvær og maður að nafni Alain, sem er
mjög góðurmaðurog hjálpaði mér mikið.
Þarna má segja að það sé f]ölskyldumynd. á vinstri hönd fremst erAlain, Edmonde
mamma, Bernard pabbi, á hægri hönd fremst er Jóna mamma. ég, Alisia, eldri
tengdadóttirin við hliðin á Franfois sem er eidri sonurinn á heimilinu.
Ég gat að sjálfsögðu ekki verið hálft ár i
Frakklandi án þess að kíkja á Eiffel turninn!
byggðunum á þessum slóðum sóttu sjómenn mikið
á íslandsmið og markaðist samfélagsgerðin mikið
af því. Þeirfrönsku sjómenn sem fóru til íslands eru
kallaðir „íslendingarnir" og það er magnað að sjá
hvernig minningu þeirra er haldið á lofti. Þarna eru
minnisvarðar, kapellur, hátíðarhöld, söfn, félaga-
samtök og vinarbæjartengsl sem öll eru tileinkuð
lífi þessara sjómanna. Það var því gaman að vera
„íslendingurinn" á svæðinu. Allar móttökur voru
höfðinglegar og mér leið eins og einhverjum kon-
ungbornum á köflum. Ég var það heppinn að fá að
búa hjá franskri fjölskyldu sem var samansett af
hjónum, tveimur sonum og tengdadætrum þeirra,
bara áfengissjúklingar! Það kom einmitt ein spurn-
ing utan úr sal: „Hvað er verið að gera til þess að
sporna við áfengissýki íslenskra ungmenna?" og
ég sem tek yfirleitt virkan þátt í samræðum var
alveg að fara yfir um því franskan mín var nú ekki
orðin það góð að ég gæti rökrætt mikið um þjóð-
málin almennt. Ég kom því þó á brenglaðan hátt
frá mér að þetta væri nú ekki jafn stórt vandamál
og þau héldu. Frakkar eru miklu meira í þeim gír
að fá sér einn og einn drykk við og við. Ég komst
svolítið inn í vín- og kampavínsmenninguna þeirra,
sem var mjög gaman.
Þegar öllu er á botninn hvolft er Gravelines samt
aðra sýn á frönsku tengslin og ég geri mér miklu
betri grein fyrir því núna að Franskir dagar snúast
ekki bara um hoppukastala og tryllta dansleiki,
heldur vináttu tveggja bæja sem er ómetanleg
fyrir Fáskrúðsfjörð. Það verður gaman að sjá frek-
ari afrakstur vináttunnar þegar Franski spítalinn
verður endurbyggður, okkur öllum til heilla.
Að lokum vil ég hvetja alla til þess að mæta á
Franska daga 2010, unga sem aldna, fólkaföllum
stærðum og gerðum..það er eitthvað fyrir alla á
boðstólnum!
Takkfyrirmig!
15