Ljóðormur - 01.10.1985, Blaðsíða 44

UMSAGNIR
Brunnirvegvísar
Geirlaugur Magnússon: Þrítíð.
Útg. höfundur, 1985.
Þrítið Geirlaugs er trúlega ætlað að vera uppgjör við fortið, nútið
og framtíð. Þrískipting bókarinnar í takt við tíðirnar skýrir hug-
renningarnar sem oft eru faldar i myrkum myndum og tortæðri
orðgnótt. Stundum kafnar tjáningin í orðum sem hrúgað er saman
þannig að úr verður hálfgert þras, t.d.:
á bronsöld vitmunnanna
mylja
steinaxirnar
í þágu framtíðaruppgjafaraafla
einhverra
óbyggðra stjarnkerfa... (39)
En oft er tjáningin þróttmikil og fylgin sér. Mörg Ijóðanna eru
hlaðin einvherskonar lifsangist eða e.t.v. þessum margumtalaða
lífsháska sem sagður er ómissandi fylginautur skálda. Þau birta
hrellingar þess sem hefur „glatað fótfestunni... gleðinni... vilj-
anum ... “ (58). Margur hefur leitað sér vegar i Ijóði af minna til-
efni.
„Óopinber heimsókn til fortíðar" heitir fyrsti hluti bókarinnar og
hefur auk þess fyrirsögnina „Warszawa i áratuga fjarlægð". Má
því ætla að austur þangað megi rekja minningarnar í þessum Ijóð-
um sem einkennast af trega og ásökun.
í útmálin samtiðarinnar í öðrum hluta hókarinnar, sem heitir
„agúrkuspretta nútíðar", er áherslan á vonbrigði, baráttuþreytu
og sjálfsgagnrýni.
Það hefur snjóað yfir hugsjónirnar og draumana og „verst / er
hræðslan / að finna ekki /spor sin i snjónum ...“ (51). Vanmáttur
mannsins og uppgjöf birtast í martröð. Þróttleysi og værð ráða
rikjum:
42