Breiðfirðingur - 01.04.1991, Blaðsíða 160

Ragnar Þorsteinsson:
Að safna tungumálum
Ég hef verið beðinn að segja lítillega frá biblíum, sem ég
hef safnað að mér. Eiginlega er þetta ekki biblíusöfnun held-
ur söfnun sýna af tungumálum.
Ég hef löngum haft áhuga á tungumálum og haft gaman af
að kynnast mismunandi merkingu orða. Ég gerðist á skóla-
árunum félagi í alþjóðlegum bréfaklúbbi, sem hafði aðsetur
í Bandaríkjunum og lét félaga sína fá lista með nokkur þús-
und nöfnum og heimilisföngum fólks á ýmsum aldri í flestum
löndum heims. Ég fór að skrifast á við nokkra félaga,
einkum þá sem bjuggu á fjarlægum stöðum. Það kom fljótt
í ljós að flest af þessu fólki safnaði einhverju, langflestir
frímerkjum. íslensk frímerki voru eftirsótt. En nokkrir söfn-
uðu öðru. Eldsspýtustokkar, miðar af bjórflöskum og póst-
kort voru einnig algengir safngripir. Kona ein í Ameríku
safnaði spýtum, það er að segja mismunandi viðartegund-
um. Hún sagðist ekki vita hvort nokkur tré væru til á íslandi,
en ef svo væri bað hún mig að senda sér íslenskan viðarbút
svo sem átta til tíu þumlunga á lengd og tvo til þrjá í þver-
mál. Ef enginn viður yxi á íslandi bað hún mig að senda sér
bút sem hefði rekið á fjöru, eða ef ég gæti náð í spýtu úr
skipi, sem hefði strandað við ísland og að segja henni eitt-
hvað sem ég vissi um strandið. Úr þessum spýtum lét hún
smíða salt- og piparbauka og átti yfir 300 pör frá flestum
löndum heims. Ég sendi henni hæfilegan birkilurk og hún
var mér afar þakklát.
Ég sendi mörgum frímerki og flest þetta fólk vildi endi-
lega senda mér eitthvað í staðinn og ég fór að hugsa mér að
gaman væri nú að fara að safna einhverju. Þá kom til áhugi