Kennarablaðið - 01.09.1900, Blaðsíða 11

187
j$í álennoroíjloðið cið sólosf ?
Það liggui' allbeint við að koma með aðj a spumingu á
móti: Er nokkuð hætt við að svo faji, þar sem það heflr þó
nokkui n fjárstyj k frá Kennarafélagínu, og þar sem búast mætti
við, að það hefði alla barnakennara landsiris og jafnvel alla
kennara þjóðarinnar sér að bakhjarli? Útgefandi blaðsins segir
hættuna mikla, því að þrátt fyrir fjárstyrkinn só ekkert útlit
fyi ir að boigað faist beint útlagt fé fyiir það, hvað þá einn eyrir
fyrir alla fyrirhöfnina. Hvernig stendur á slíku? Það stendur
blátt áfram svo á því, að kaupendur eru sára fáir, og ýmsir
þeir, sem blaðið er sent, gera enga grein fyrir, hvort þeir vilja
liafa það eða ekki, og senda þá náttúrlega ekki heldur neina
borgun fyi ir það. En það oru sjálfsagt ekki kennarar, sem svo
fara að ráði sínu ? Að vísu ekki allir, en ýmsir kennarar eru
og með þessu markinu brendir; þeir þegja, þótt þeir sóu ávarp-
aðir og láta ekki neitt um það vita, hvort þeir viJji hafa Kenn-
arablaðið í húsum sínum, né heldur um það, hvort þeir vilji
leggja frarn andvirði þess, til þess að fá það til frambúðar. En
er þá ekki hreinn óþarfi að vera að spyija að því, hvort Kenn-
arablaðið eigi að sálast? Er ekki sjálfsagt að lofa því að iogn-
ast út af, fyrst svo er, að fjölmargir þeirra, sem það er einkum
ætlað, vilja hvorki lireifa hönd né fót til að halda í því líftór-
unni, né ieggja neitt af mörkum við það eða fyrir það? Er
það ekki sjálfsagt að lofa því að hverfa úr sögunni, fyrst þeir
em svo sárfáir, eins og útgefandinn segir þá vera, er virðast
hafa nokkuð að segja í kennarabiaði eða þykjast þurfa um
nokkuð að fræðast af kennarablaði? Frá þeirra sjónarmiði,
sem voru frumkvöðlar þess að blaðið væri stofnað, og sérstak-
lega frá sjónarmiði útgefandans, sem hefir lagt það á sig að
leggja fram tíma og jafnvel fó, til þess að halda blaðinu úti,
getur það varla verið. Peim mun finnast þörfin alveg eins
mikil eins og fyrir ári síðan, enda ekki ólíklegt að þeim flnn-
ist hún í sjálfu sér enn meiri en þá, þar sem þeir af undir-
tektunum undir blaðið munu þykjast sjá enn meiri deyfð, enn
meira áhugaleysi á málum þeim, er lúta að uppeldi barna, en
þeir gerðu sér í hugarlund, og það einmitt hjá kennurunum
sjálfum. Uppeldismál hverrar þjóðar — ekki sízt þjóðar, sem
fremur er skamt á veg komin í menningu — eru þó sjálfsagt
svo mikilvæg, að þau eiga það fyllilega skilið, að þau séu rædd
að Úio á móts við önnur nytsemdarmál þjóðarinnar, hvort sem
það nú eru stjórnarskrármál, bankamál eða annað. í’örfin ætti