Vísir - 01.11.1914, Blaðsíða 3

V IS IR
Gamla Bíó
sýnir nú úrval af skemtilegum
smámyndum. Eins og fyr hefur
verið drepið á hér í blaðinu eru
smá náttúrumyndir og gamanmynd-
ir miklu skemtilegri heldur en mörg
af þessum löngu leikritum. Er eg
sannfærður um að menn munu
styrkjast í þessari skoðun er þeir
hafa séð myndirnar sem nú eru
sýndar í Gamla Bíó. R.
Kýmni
Það skildist.
Dag nokkurn, þegar Róbert litli
var að koma heim úr skólanum,
misti hann aðra skóhlífina af sér í
forinni á götunni. Þegar hann var
búinn að ná henni, settist hann á
blauta götubrúnina og fór að láta
hana á sig.
Á meðan hann var að því geng-
ur kona nokkur framhjá, og segir
við hann:
»Nei — Robert litli! Hvað ertu
nú að gera ?«
Án þess að líta upp, eða hætta
viö að láta á sig skóhlífina, svar-
aði hann :
»Eg er að leitast við að gera
tvent: Láta á mig skóhlífina, og
skifta mér ekki af því, sem mér
kemur ekkert við,«
A: Ætlar þú ekki að láta ætt-
ingja þína brenna þig þegar þú
deyr ?<
B: Nei, það læt eg fjandann
gera.
Margarine
4 teg. hver annari betri
hjá
Jóni frá Vaðnesi.
*\lt\Utvae$ev
£e^e-^temet^avex\
Státsfú\>astt\\&\a
byggir sérstaklega botnvörpunga
og breytir vanalegum gufuvélum
skipa í yfirhitunarvélar.
Umboðsmaður okkar hr. Sigfús
Blöndahl Reykjavíic Hamburg 11
gefir allar frekari upplýsingar.
Bifreiðarfélag
Reykjavíkur
fer í dag á hverjum klukkutíma
milli Hafnarfjarðar og Reykjavíkur,
og 3 ferðir til Vífilstaða kl. 10,12
og 2.
4 tt S U t l
kaupir hæsta verði gegn peninga-
borgun.
’y.íSfw 3^.^^\om$et\
SYKPR
kaupa menn
helst í
Liverpool.
Allskonar prjón fljótt og vel
af hendi leyst í Fischerssundi 3.
MARGRÉT JÖNSDÓTTIR.
IO-KAFÉ EK BEST
SIMI 349
IfartYÍg ^ielsen.
tmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm trnammmmmKmmmmmmmmm
Haframjöl,
Hveiti,
Gfrjón
langbest og
ódýrast í
LIVERPOOL.
Feikna mikið úrval af hinum
alþektu
slUJöWm
komið aftur í AUSTURSTRÆTl 1.
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
Námfús piltur
15 til 17árasem vill með öðrum á sama aldri Iæra: ensku, dönsku,
íslensku og reikning, getur fengið ódýra kenslu hjá góðum kennara
ef hann gefur sig fram í dag eða á morgun fyrir hádegi á afgreiðslu
þessa blaðs.
Prima netagarn
nýkomið til Slippfélagsins.
Höliin
í
Karpatafjöllunum,
Eftir
Jutes Verne.
Frh.
Þaö voru hvorki andar eða draug-
ar, sem höfðu tekið á sig mann-
gerfi, hann mátti öllu heldur vera
glaöur yfir þessari heimsókn sem
aö líkindum mundi aftur víðfrægja
veitingahúsiö, og hæna alla gömlu
gestina þangað aftur,
»Hvaö er lan^t til Kolosour?*
spurði greifinn.
Hér um bil fimtán mílur, þegar
fariö er stystu leið, Jgegnum Pet-
foseny og Kerlsburg,« svaraði Jónas.
»Er vegurinn mjög ógreiðfær?*
»Já, fyrir gangandi menn, en ef
greifanum þykir það ekki við mig,
— þá held eg að best væri fyrir
yöur, að hvíla yður nokkra daga,
áður en . . .
»Getum við fengið kvöldmat?*
spurði nú greifinn, dálítið óþolin-
Uióóur.
»Ef að herrann vill bíða hálfan
tíma, skal eg framreiða kvöldmat,
sem varla á sinn líka.
»Nokkur brauöstykki, vín, tvö
eða þrjú egg og dálítið kjöt, alveg
nóg fyrir okkur í kvöld*.
»Það er mér sönn ánægja að ...
»En þér verðið að flýta yður«
»Það skal koma á augabragði.«
»Um leið og Jónas sagði þetta
ætlaði hann á stað niður í eldhús,
en staönæmdist, er hann heyrði
greifann spyrja:
»Þaö viröist vera lítið um gesti
hjá yður núna?
»Því er nú ver og miður; hér
er engin nema herrann sjálfur og
þjónn hans.«
»Eru menn ekki vanir að sitja
að drykkju og spjalla saman um
þetta leyti ?« hélt greifinn áfram.
»Ónei, herra greifi! Það er nú
ekki lengur siður. Hér í Werst
sofna menn um leið og hænsnin nú
á dögum«.
Jónas mundi ekki, hvað sem í
boði var, hafa sagt hvernig á því
stæði að enginn gestur væri í veit-
ingahúsinu.
»En það eru þó fjögur — eða
fimm hundruð íbúar hér í Werst-
þorpinu?«
»Jú, eitthvað þar um bil, hr.
greifi.*
»Og viö mættum þó ekki nokk-
urri sál á götuní, þegar við kom-
um hingaö.*
»Það getur vel verið . . . það
er líka Iaugardagur í dag, og eins
og greifinn veit er það dagurinn á
undan sunnudeginum, og . . .
Til allrar hamingju fyrir Jónas,
sem ekki vissi hvernig hann átti að
komast úr þessum vandræöum,
spurði greifinn ekki frekar. Hvern-
ig gat hann komið ókunnugum
manni í skilning um ástandið eins
og það var? Um það mundi hann
fá að vita nógu snemrna; og hver
vissi, nema hann mundi í skyndi
fara burtu af þessum stað, þar sem
svo margt undarlegt og óskýran-
legt bæri við.
»Eg vildi að hamingjan gæfi, að
andinn færi nú ekki að tala undir
eins og þeir eru sestir,« hugsaði
Jonas, er hann Iagði snjóhvítan
dúk á borðið, og bar á það alls-
konar öróðríæti.
»Eftir dálítinn tíma var máltíðin
reiðubúin, og greifinn v. Telek,
settist við borðið, beint á móti þjóni
sínum Rotzko — þannig sátu þeir
ávalt á ferðalagi — og Dáðir gæddu
þeir sér á matnum, en að því
ioknu héldu þeir til herbergja sinna.
Þar sem ungi greifinn og Rotzko
ekki höfðu skifat á einu einasta
orði undir borðum, gat Jónas ekki,
sér til mikillar sorgar, tekið þátt í
samræðunum. Greifinn v. Telek,
virtist ekki vera neitt opinskár, og
um Rotzko, er það að segja, að
Jónas var þess fullviss, að ekki
mundi hægðarleikur að fá hann til
að leysa frá skjóöunni um hús-
bónda sinn.
Jónas varð þannig að láta sér
nægja að bjóða gestum sínum góða
nótt. Áður en hann sneri við, leit
hann umhverfis sig í gestastofunni,
andaði djúpt og tautaði:
»Eg vildi óska að djöfulsraustin
léti þá í friði í nótt.«
Nóttin leið án þess að nokkuð bæri
viö, og í bítið næsta morgun berst sú
fregn óðfluga út um þorpið, að tveir
ferðamenn hefðu sest að í veitinga-
húsi Jónasar.