Æskan - 31.01.1900, Blaðsíða 1

III. árg.
Eignnrrétt liefir
Stór-Stúka ínlands (I. O. G. T.)
Iivík, 31. Janúar 1900.
Ritstjóri:
Ólafía Jóhannsdóttir.
8. tbl.
jjréfið barnannct.
p
S- litlura dimmum húskofa í einni af út-
(gK borgura Lundúna sat Jón litli Walters
og ilöggu systir hans. Það var sárkalt og
]jau voru hungruð, en engiun eldiviður var
til og enginn matarbiti lianda þeim.
Móðir þeirra var dáinn. Hún hafði beðið
þau að vera jafnan góð og hlýðin börn, en
þau áttu svo bágt. Paðir þeirra var drykkju-
maður, hanu hugsaði aldrei um vesalings
svöngu börnin, sem sátu ein heima og skulfu
af kulda. iPennan dag sátu þau og vissu
ekki, bvert þau áttu að snúa sér, til þess að
íá matarögu að borða. Þá sagði Jón alt í
einu: „Heyrðu, Magga, eigum við ekki að
skrifa guði hróf? Hvernig lítst þér á það!“
„Jú“, sagði Magga, „skrifa þú bréfið, ég skal
segja þér, livað þú átt að skrifa.“ Jóu fann
blek og penna og fór að skrifa:
„Góði guð! G-ætir þú gert svo vel, að seuda
okkur háðum ögn af brauði, og ef þú sér
hann fóður okkar, þá sendu lianu heim til
okkar. Hann er i blárri treyju og bláum
kugsum, og ber poka á bakinu. — Prá Möggu
°g Jóni Walter." Svo lásu þau faðirvorið
og bættu svo við brófið: „Ef þú sendir brauð-
ið, þá láttu vera ögn af smjöri á því; það
þykir okkur svo ósköp gott.“ Þau gengu
til næstu kyrkju, og smeygðu hréfinu undir
hurðina, fóru svo lieim og hiðu eftir svariuu.
Morguninn eftir lromu nokkrir smiðir til
kyrkjúnnar, sem vóru þar að srníðum. Þeim
varð litið á bréfið, sem lá við þröskuldiun,
og einn þeirra tók það upp. Og það liittist
svo undarlega á, að það var Jón Walter, faðir
barnanna, sem nú stóð í kyrkjudj^runum og
las þetta undarlega bróf frá börnum sínum.
Hann lagði frá sér áhöldiu og sagði: „Er
það ekki óttalegt, að ég skuli liafa leitt þessa
eymd yfir böruiu mín? Eg skal verða bind-
iudismaður og ganga í Good-Templarfólagið.
Hann efndi heit sitt sama dag og varð hezti
bindindismaður upp frá því, en börnin sátu
aldrei köld og huugruð eftir það. Guð svaraði
brófinu þeirra.
(Úr ,,Mögnu.“)
Kimmtíeyringurinn.
F ramh.
Jón litli átti engan stokk að geyma pen-
inginn sinu i, og því hað hann mömmu sina
að geyma hann niðri í kistli fyrir sig. Eu í