Tíminn - 12.03.1942, Blaðsíða 2

56
TlMlM, fimmtudagiim 12. marz 1942
15. blað
^ímirtn
Fitnmtudag 12. mars
Sjálístæðísílokkur-
ínn í austursrúmi
Blöð Sjálfstæðisflokksins eru
talsvert móðguð yfir því þessa
dagana, að verk bæjarstjórnar-
innar á undanförnum árum
skuli verða fyrir gagnrýnl af
hálfu andstæðinganna núna
rétt fyrir f bæj arstj órnarkosn-
ingarnar.
Það er eftirtektarvert, að síð-
ustu dagana snúa Sjálfstæðis-
blöðin vopnum sínum meir og
meir gegn Framsóknarflokkn-
um, enn hann á aðeins einn
fulltrúa í núverandi bæjar-
stjórn.
Hvernig skyldi nú standa á
þessari herkænsku?
Ástæðan er nokkuð augljós
þeim, sem kunna að leggja
saman tvo og tvo.
Gagnrýni Framsóknarflokks-
lns er hófleg og rökstudd. Hann
bendir illindalaust á nýjar leið-
ir í atvinnu- og menningarmál-
um bæjarins. Mikill fjöldi
þeirra manna, sem að undan-
förnu hafa fylgt Sjálfstæðis-
flokknum að málum, eru óá-
nægðir með forustuna eða for-
ustúleysið I flokknum. Þessir
menn fallast á rök Framsókn-
arflokksins i verulegum atrið-
um og hafa við orð að kjósa
fulltrúa hans eða sitja heima
að öðrum kosti.
Þeir telja, að Sjálfstæðis-
flokkurinn hafi gert mikla yf-
irsjón, er hann hafnaði tillög-
um Framsóknarmanna í dýr-
tíðarmálunum á haustþinginu,
en tók hins vegar ábyrgð á
samskonar aðgerðum í miður
aðgengilegu formi, rétt eftir
áramótin.
Fjöldi hinna greindari og
gætnari Sjálfstæðismanna ósk-
aði þess, að dýrtíðarfrumvarp
Framsóknarmanna yrði að lög-
um á haustþinginu. Þeir hinir
sömu eru líka fylgjandi gerðar-
dóminum, en finna um leið, að
það er stefna Framsóknar-
manna, sem hefir sigrað. Það
eru þeir, sem hafa forustuna og
stýra öruggt.
Einn af ráðamönnum Sjálf-
stæðisflokksins kom heim úr
utanför rétt fyrir jólin. Hann
kom frá Bandaríkjunum, sem
þá höfðu nýlega sogast inn í
ófriðinn. Það var eins og sjón-
deildarhringur þessa manns
hefði víkkað. Hann hlýtur m.
a. að hafa séð, hvernig stjórn-
málamenn vestan hafs, sem
svara til Sjálfstæðismanna hér,
snerust við vandamálum líðandi
stundar. Hann varaði flokks-
bræður sína við afleiðingum af
andvaraleysi í verðlagsmálun-
um. Það hafði gefið á bátinn
í þessum efnum, og' það væri
óhjákvæmilegt að ausa, ef
báturinn ætti ekki að sökkva.
Það væri heimskulegt að met-
ast á um austurtrogið eða fara
eftir því, hver hefði smíðað það.
Það er engum efa bundið, að
fjöldi Sjálfstæðismanna tekur
undir þessu lík ummæli.
Við þessa flokksmenn eru
sjálfstæðisblöðin nú að elta ól-
ar daglega.
Og herbragðið, sem þau nota,
er, að skamma Framsóknar-
flokkinn, ekki á málefnalegum
grundvelli, heldur með þeim
forsendum, að hann sé „rauð-
ur flokkur" og engu betri en
kommúnistar, að Framsóknar-
menn séu „fjandsamlegir
Reykjavík", að þeír vilji leggja
sín eigin híbýli og bæjarfélag
í rústir, að þeir séu „aðkomu-
menn“ og ókunnugir í þessum
bæ o. s. frv.
Þetta eiga lesendur Sjálf-
stæðisblaðanna að taka sem
góða og gilda vöru. Þeir eiga
að óttast Framsóknarflokkinn,
þótt þeir felli sig betur við úr-
ræði hans en annarra flokka.
sem nú hafa menn í kjöri við
þessar bæjarstjórnarkosningar.
Og þeir eiga að láta hræðast
frá því, að kjósa Jens Hólm-
geirsson í bæjarstjórnina, þótt
þeir dragi enga dul á, að þeim
hafð'i geðjast fullkomlega að
hinni ádeilulausu, rökföstu og
alvöruþrungnu ræðu hans I út-
varpinu og hinum jákvæðu úr-
„Nýtt andlít“ á Reykjavík
Maður, sem skrifar í Vísi
hefir reynt að láta spaugsyrði
falla um Framsóknarmenn fyr-
ir að þeir vilja setja nýtt and-
lit á Reykjavík, en litið hafi
orðið úr efndunum.
Það skiptir nokkuð miklu
máli í þessu efni, að Framsókn-
arflokkurinn hefir jafnan ver-
ið í minnihluta í bæjarstjórn.
Aðeins eitt skipti stóð svo á,
að atkvæði hans réði raun-
verulegum úrslitum. Það var
um Sogsmálið. Vegna þess að
Framsóknarmenn áttu þá tvo
ful^trúa ú. bæjarstjórn, komst
sú framkvæmd á.
n.
Það er þessvegna ekki hægt
að dæma Framsóknarmenn fyr-
ir nema tvennt þessu máli við-
komandi. 1. Fyrir að vilja koma
á miklum umbótum í Reykja-
vík. 2. Fyrir framkvæmd þeirr-
ar viðleitni, sem varð aðallega
að vera óbein, þar sem starfað
var að nokkru leyti bænum til
hagsbóta frá Alþingi, eða með
almennum áhrifum utan við
bæjarstjórnarvald höfuðstaðar-
ins.
III.
Frá Alþingi vann Framsókn-
arflokkurinn að þelm stórbygg-
ingum, sem setja svip á bæinn.
Landspítalamálið var staðnað á
Alþingi 1923, þegar Framsókn-
armenn bentu á framkvæman-
lega leið, og að hita húsið með
hveravatni. Kommúnistar segja
nú, að vel hefði mátt reisa stórt
sjúkrahús á ríkiskostnað 1923
fyrir það fé, sem Sjálfstæðis-
menn heita nú til opinberra
bygginga á fjárlögum Reykja-
víkurbæjaf 1942. — Engir nema
kommúnistar geta byggt svona
heppilega. Vegna aðgerða Fram-
sóknarmanna á Alþingi var
Arnarhvoll byggður, en hann er
fullkomnasta skr/ifstofuhús
bænum, og hreinsaði af Reykja-
vík mannleysisoríðið, að allar
helztu skrifstofur landsins
væru uppi á háaloftum, dreifð-
ar milli timburhúsa í bænum.
Það var vegna stjórnaraðgerða
Framsóknar, að ráðist var i að
byggja fegursta hús Reykjavík-
ur, Þjóðleikhúsið, rétt áður en
grimmir úlfar ætluðu að hrifsa
sjóðinn, svo að höfuðstaðurinn
fengi aldrei annað leikhús en
Iðnó. Það voru Framsóknar-
menn sem beittu sér fyrir því
á þinginu 1930, 1931 og 1932, að
koma i gegnum þingið frv. um
háskólabyggingu og hina nauð-
synlegu landgjöf frá Reykja-
víkurbæ. Og það voru Fram-
sóknarmenn, sem höfðu nálega
meirihluta á Alþingi 1933, sem
hrundu í framkvæmd fjárútlát-
látum til þessarar byggingar.
Verkamannabústaðirnir spruttu
upp úr baráttu Framsóknar-
manna fyrir bættum híbýlum
í sveitinni. Áður var engin
ræðum 1 atvlnnumálum, sem
hann hefir sett fram í blaða-
greinum sínum.
Og lesendur sjálfstæðisblað-
anna eiga að láta hræðast frá
því, að veita Hilmari Stefáns-
syni atkvæði um bæjarstjórn
Reykjavíkur, vegna þess, að
hann sé blóðrauður byltinga-
maður, er eigi algerlega heima
í hópi kommúnista. Með slík-
um mönnum, sem Jens og
Hilmari, geti Sjálfstæðisflokk-
urinn enga samleið átt.
Að kjósa þá sé því sama og að
kjósa kommúnista.
Það kann vel að vera, að
sjálfstæðisblöðin hafi reynslu
fyrir því, að allrr,ikíU hópur
lesenda þeirra gleypi svona
flugur, svona rógmælgl um
samstarfsflokk Sjálfstæðis-
manna í ríkisstjórninni.
En hinum greindari mönn-
um mun þykja sér misboðið
með slíkri málafylgju.
Og hvað mega hinir greind-
ari menn Sj álfstæð(isf'í>kksins
hugsa, er forustumenn flokks-
ins bjóða þeim slika speki sem
þá, að reynslan hafi staðfest
þá kenningu Sjálfstæðisflokks-
ins, að atvinnuleysið hverfi
jafnskjótt og allir hafi nóg að
starfa!
Nel, Sjálfstæðisflokkurinn
finnur, að nú gefur á bátinn
við þessar bæjarstjórnarkosn-
ingar. Hann sér að nú verður
að ausa. Hann blæs i skeggið
og púar af ákafa, en gáir ekki
eða skilur ekki, að gætni og
festa gefast bezt við þetta starf
spm önnur. Hann stritast svo
við að ausa á andstæðingana,
að hann eys sínum eigin mönn-
um útbyrðis. En skútan liggur
undir áföllum. +
framkvæmd í þeim efnum. Loks
komu samvinnubústaðirnir, sem
stöðugt fjölgar fyrir atbeina
og forgöngu Framsóknarmanna.
IV.
Einhver einkennilegasta
meinloka, sem ég hefi rekizt á,
er staðhæfing ýmissa merkra
andstæðinga Framsóknar-
flokksins viðvikjandi Sundhöll-
inni. Framsóknarmenn börðust
fyrir þessu máli í 14 ár, og
hættu ekki fyrr en höfuðstað-
urinn hafði fengið sinn „heilsu-
brunn“, eins og þessi stofnun er
nú kölluð. Framsóknarmenn
urðu að sækja fram ár eftir ár
unz markinu var náð. Einna
skæðust var mótstaðan eftir
1928, þegar Framsóknarmenn
höfðu fengið samþykki Alþing-
is til að ríkið legði 100 þús kr.
í sundhallarbygginguna. Þá ól
ísafold á því mánuð eftir mán-
uð, að hér væri verið að vinna
móti hagsmunum sveitanna,
með ótilhlýðilegu eftirlæti við
Reykjavík.
Það er óhætt að fullyrða, að
enn hefði ekki verið lagður svo
mikið sem einn steinn í bygg-
ingu sundhallar hér í bænum,
ef Framsóknarflokkurinn hefði
látið málið afskiptalaust.
V.
Lögreglan í Reykjavik var
fámenn og í algerðri niður-
níðslu þar til Framsóknarflokk-
urinn tók þau mál í sínar hend-
ur. Lögreglan undir stjórn
Hermanns Jónassonar var stór-
felld umbót í bænum. Hún setti
nýjan og betri svip á bæinn.
Andstæðingar Framsóknarfl.
fundu, hve mikils virði þessi
forusta var og studdu að efl-
ingu lögreglunnar, þegar um-
bótin var hafin.
VI.
Þeir segja, að við Framsókn-
armenn höfum gert of lítið fyr-
ir landbúnað Reykvíkinga. Hvað
segja menn um jarðræktar-
styrkinn? Hvað um fordæmið
á leigumati ríkisins á löndum,
sem Reykvíkingar fá frá ríkinu
við hliðina á bæjarlandinu? Eða
hvaða forlög hefðu beðið
mjólkurbændanna á bæjarland-
inu, ef ekki hefðu komið mjólk-
urlögin? Án skipulags hefðu
bændur austan fjalls og úr
Borgarfirði skapað samkeppni,
sem ekki var unnt að standast
fyrir þá, sem yrkja hin dýru
bæjarlönd. Jarðræktarlögin,
áburðareinkasalan, grænmetis-
verzlunin, mjólkurlögin og for-
dæmið um leigu,mála ríkisins
á landi hjá Reykjavík eru und-
irstaða þess búskapar, sem nú
er í höfuðstaðnum. Og menn
vita, hverjir hafa komið þeim
aðgerðum í framkvæmd. Fram
undan eru svo þær ráðagerðir,
sem Jens Hólmgeirsson beitir
sér fyrir: Stórlega aukin land-
kaup bæjarins, stórlega aukin
garðrækt og matjurtarækt á'
landi bæjarins, með leigumála
eins og í áðurnefndu ríkislandi.
VII.
Vísir hefir látið svo um mælt,
að Framsóknarmenn hafi lagt
stund á eyðileggingu Reykja-
vikur. Nú er útgerð hér aðal-
atvinnuvegur. Um aldamótin
kom hér norskur maður og setti
á stofn dráttarbraut, nægilega
stóra fyrir skúturnar. Svo liðu
ár. Togarar og línubátar komu
til sögunnar. Auk þess átti
landið strandferðask%> og
gæzluskip. Þau voru of stór fyr-
ir dráttarbrautina. Allar aöal-
aðgerðir voru framkvæmdar er-
lendis. Stórfé rann út úr land-
inu fyrir viðgerðir ár eftir ár.
Um 1930 byrjuðu Framsóknar-
menn að skrifa um þetta mál i
Tímann, og hvöttu til að stækka
dráttarbrautina, og jafnvel búa
til þurkvi. Síðan fluttu Fram-
sóknarmenn málið Inn I þing-
ið og báðu um sérfróða rann-
sókn. Þriggja manna nefnd var
skipuð: Ásgeir Þorsteinsson,
Pálmi Loftsson og Þórarinn
hafnarstjóri. Nefndin skilaði
merku áliti og hvatti til fram-
kvæmda. Menn brugðust vel við.
Gamla dráttarbrautin var
stækkuð til mikilla muna Nú
er hægt að gera þar við línu-
báta, togara, gæzluskipin og
strandferðaskipin. Þessi fram-
kvæmd, sem Framsóknarmenn
hrundu af stað, hefir sparað
landsmönnum margar miljónir,
sem annars hefðu runnið til út-
landa. Auk þess hefir skapazt
hér myndarlegur atvinnurekst-
ur við skipasmíðar og skipavið-
gerðir. Ekki var nein sýnileg
breyting komin á þetta stór-
mál útvegsins þegar Framsókn-
armenn hófu baráttu fyrir
framkvæmdum í þessa átt.
VIII.
Jón Þorláksson hafði komið
Landsmiðjunni á fót, og vildi
gera hana að myndarlegu fyr-
irtæki. Eftir daga hans sem
landsverkfræðings var þetta
fyrirtæki lagt niður. Fram-
sóknarmenn enjdúrreistu
Landsmiðjuna. Er hún nú blóm-
legt fyrirtæki; veitir fjölda
manna atvinnu og leysir af
hendi mikla og vandasama
vinnu.
IX.
Ef Jón Þorláksson hefði visað
Framsókn á framfaraleið að því
er snerti Landsmiðjuna, þá
lærði hann útvegsfræði af
Framsóknarmönnum. Þegar ísa-
fjörður var í rústum, efldu
Framsóknarmenn ísfirðinga til
að koma á fót samvinnuútgerð,
sem hefir orðið undirstaða að
vaxandi velmegun í bænum.
Þegar Jón Þorláksson varð borg-
arstjóri, sá hann, að hér vantaði
vélbátaflota, og lét bæinn koma
upp nokkrum bátum, til afnota
fyrir menn 1 bænum, sem vildu
snúa sér að útgerð, en gátu ekki
eignazt sklp, nema með aðstoð
bæjarins. Hér var á aðalatriðum
sama stefnumark og á ísafirði,
en önnur málsmeðferð hjá sam-
keppnismönnum. Nú tekur Jens
Hólmgeirsson málið upp að
nýju. Hann sér fyrir stórkost-
legt atvinnuleysi innan tíðar.
Hann vill safna í sjóði nokkru
af hinum skjótfengna gróða, og
verja' því til að skapa stóran
vélbátaflota í bænum. Sennilega
yrði heppilegast að láta þar
koma til greina hlutaráðningu,
en alls ekki bæjarútgerð. Það
ætti ekki að spilla fyrir hug-
mynd Jens Hólmgeirssonar, þó
að Jón Þorláksson væri mjög
ákveðinn hvatningamaður þess.
að bærinn léti smlða vélbáta,
til að auka atvinnu í bænum.
X.
Löngum hafði brunnið við
hættulegur berklafaraldur I
menntaskólanum og allmikil
drykkja áfengis, bæði meðal
nemenda, og stundum meðal
kennara, eins og sézt á þvi, að
ýmsir kennarar beittu sér fast
fyrir því, að halda við vínsölu í
landinu. Framsóknarmenn létu
gera höfuðviðgerð á mennta-
skólahúsinu, er þurrkaði út
berklana. Rektor, sem skipaður
var af Framsóknarstjórn, hefir
skapað, auk margs annars góðs,
bindindissamtök,sem bórizt hefir
frá menntaskólanum til nálega
allrí hinna stærri skóla á land-
inu. Mega þeir foreldrar, sem
senda börn í skólann, vera þess
langminnugir, að bæði berkla-
(Framh. á 3. síðu)
ÚR HJALTASÖGU:
Þegar Sjálístæðisílokkurínn
var neyddur til íylgis við
Sogsvirkjunína
Sjálfstæðlsmenn hafa gum-
að af forustu sinni í Sogsmál-
inu og fjargviðrast yfir and-
stöðu minnihlutaflokkanna
gegn því.
Samskonar málfærslú um
Sundhöllina hefir verið haldið
á lofti. Tíminn hefir lagt fram
gögn í því máli, sem foringjar
Sjálfstæðismanna reyna ekki
að hrekja. Þeir kveinka sér að-
eins og segja, að sumir þeir
menn, er lögðust móti Sund-
höllinni hafi ekki verið í bæj-
arstjórn.
Hér skal nú rifjuð upp ein
heimild um upphaf Sogsvirkj-
unarinnar. Hún tekur af öll
tvímæli um það, að forustu-
menn flokksins voru þvingaðir
til að ljá málinu brautargengi.
í árslokin 1932 hafði Knud
Zimsen borgarstjóri sagt af
sér sem borgarstjóri. Sjálfstæð-
ismenn ætluðu að kjósa ungan
og óreyndan mann í stöðuna.
Einn úr hópi þeirra, Hjalti
Jónsson, vildi ekki hlíta þessu
og lagði áherzlu á, að fá í stöð-
una mann, sem líklegur væri til
að framkvæma Sogsvirkjunina
og fleiri mál, sem hann hafði
sérstakan áhuga á. — Áður
hafði Sigurður Jónasson bæjar-
fulltrúi barizt djarflega fyrir
virkjun Sogsins ekki aðeins i
ræðu og riti, heldur og I bæj-
arstjórninni, þar sem hann átti
þá sæti.
Skulu hér tilfærðir nokkrir
kaflar úr ævisögu Hjalta, sem
Guðmundur Hagalín hefir fært
í letur eftir eigin frásögn
Hjalta. Er ekkert sem bendir til,
að þar sé hallað réttu máli, enda
aldrei verið véfengt.
Þeir Sigurður og Hjalti urðu
samskipa til íslands frá Skot-
landi i árslokin 1932. Segir svo
í Hjaltasögu:
„Þeir Sigurður Jónasson og
Hjalti spjölluðu mikið saman á
leiðinni til íslands og fór Hjalti
ekki dult með það við Sigurð
frekar en aðra, að sér litist
ekki á þá menn, er nefndir væru
sem borgarstjóraefni. Sigurð-
ur spurði svo Hjalta, hvort
hann mundi geta sætt sig við
að greiða honum atkvæði við
borgarstjórakosninguna. (
— Það getur vel komið til
mála, mætli Hjalti. — Minnsta
kosti mundi ég kjósa þig frek-
ar en hvern sem er af þessum
þremur, sem nú er talað um.“
Þegar Gullfoss kom til
Reykjavíkur, komst fljótt kvis
á makk þeirra Hjalta og Sig-
urðar. Gengu flokksmenn
Hjalta hart fram í því að fá
hann til að breyta afstöðu
sinni, en hann var ósveigjan-
legur.
„Eftir þetta var hver dagur-
inn öðrum líkur. Það var kall-
aður skætingur eftir Hjalta,
þegar hann var á götunum, og
á nótt sem degi hringdu til
hans menn, sem ekki létu nafns
síns getið. Þeir höfðu við nann
ýmis ókvæðisorð og hótuðu
honum öllu illu.
— Er Júdas Jónsson heima?
Er bolsinn viðstaddur? Þú skalt
vita það, helvítið þitt, að það
eru til skammbyssur hér 1 bæn-
um.“
„Ýmsir af vinum Hjalta komu
til hans og töluðu við hann um
málið í vinsemd og bróðerni, en
hann sagði þeim, að hann gæti
ekki breytt þeirri ákvörðun,
sem hann hefði tekið. Hann
kysi Sigurð Jónasson af þeim
fjórum mönnum, sem kostur
væri á.“
Tveim dögum fyrir kosning-
una, kemur svo Jón Þorláksson
að máli við Hjalta. Þeir ræða
málið um hrið og kemur þar,
að Hjalti nefnir fjóra menn úr
Sjálfstæðisflokknum, sem hann
geti hugsað sér að kjósa, ef völ
væri á, og var Jón Þorláksson
einn þeirra.
„En hver ykkar, sem það
yrði, mundi ég setja ykkur sömu
skilyrði og ég setti Sigurði Jón-
assyni, bætti Hjalti við.
— Og hver eru þau?
— Það er þá fyrst og fremst
það, að virkjun Sogsins verði
tekin fyrir í flokknum með
festu og áhuga. í því máli hef-
ir ríkt deyfð og einkennileg
tregða.
Jón Þorláksson svaraði:
— Ef ég yrði borgarstjóri,
væri mér það aðeins ánægja,
að vinna að framkvæmd Sogs-
virkjunarinnar.
— Þetta þykir mér vænt um
að heyra, og þess var mér það-
an von. En svo er annað: Fólk-
inu fjölgar alltof mikið hér 1
bænum, en útgerðin frekar
minnkar heldur en hitt. Ég
mundi setja það skilyrði við
hvern þann, sem ég ætti að
kjósa sem borgarstjóra, að
hann beitti sér fyrir aukningu
útgerðarinnar.
— Að þessu skilyrði mundi ég
einnig ganga, ef til kemur.“
Svo leið kvöldið og nóttin.
„Hjalti svaf ekki mikið um
nóttina. Það var hringt svo að
segja í sífellu í símann.og alltaf
anzaði Hjalti. En það var bara
sami sónninn og áður. Hjalti lét
sér ókvæðisorðin í léttu rúmi
liggja og stundum gat hann ekki
að sér gert: Hann brosti. Hann
hugsaði sem svo:
— Því mundi svo sem ekki
farnast illa, bæjarfélaginu, ef
þetta fólk ætti að skipa trún-
aðarstöðurnar. — — Ætli um-
hyggjan fyrir hag bæjarins
standi nú hjá því í réttu hlut-
falli við æsinguna."
Svo varð það úr, að Jón Þor-
láksson var kosinn borgarstjóri.
„Nokkru eftir að Jón Þorláks-
son tók við embætti sínu töluðu
þeir Hjalti lengi saman, tveir
einir. Fann Hjalti þegar, að
Jóni var full alvara um fram-
kvæmd í rafveitumálunum. —
— Snerist svo tal þeirra mest
um aukningu útgerðarinnar í
bænum. Hjalti hélt því fram,
að nauðsynlegt væri að auka
togaraflotann og ennfremur
þyrfti vélbátum að fjölga. Þeim
Jóni og Hjalta kom saman um,
að reynandi væri að fá þegar
leigða franska togara fyrir
komandi vetrarvertíð.-------Þá
kom þeim og saman um það,
að bærinn sæi um að smíðaðir
yrðu nokkrir stórir og góðir vél-
bátar og að reistar yrðu ver-
búðir. Eins og öllum er kunn-
ugt, komst þetta í framkvæmd."
Þessir framan greindu þættir
varpa skíru ljósi yfir atvikin,
sem lágu til þess að Sjálfstæð-
isflokkurinn sætti sig við virkj-
un Sogsins. Áður hafði hann
haldið fram viðbótarvirkjun
Elliðaánna. — Það kynlega ger-
ist að einn framsýnn maður úr
þeirra hópi varpar flokksstefn
unnl fyrir borð og legst með
öllum sínum þunga á sveif með
andstæðingi sinum í stjórn-
málum til að bjarga í höfn máli,
sem þeir báðir voru sannfærð-
ir um, að værl velferðarmál
bæjarbúa. En Hjalti sá líka rétt
í því, að Jón Þorláksson mundi
efna loforð sitt, úr þvl að hann
gaf það, jafnvel þótt hann
hefði áður haldið fram annarri
lausn í rafveitumálum bæjar-
ins. En tregða flokksins í mál-
inu og fjandskapur margra
Íiðsmanna hans gegn Hjalta
ætti að vera umhugsunarefni
þeim, sem mest guma nú af
forustu Sjálfstæðisfl. i málinu.
Það stendur óhagganlegt, að
Sigurður Jónasson hóf barátt-
una fyrir Sogsvdrkj uninnj og
henni var komið rösklega I
framkvæmd fyrir liðveizlu
Hjalta Jónssonar. Fyrir samein-
uð átök þeirra brotnaði niður
andúð og tregða sú, er forustu-
menn Sj álfs.tæ^lsf lokksins
höfðu áður sýnt málinu.
Og svipað má segja um flest
önnur framfaramál, sem leidd
hafa verið til sigurs I þessu
bæjarfélagi.
Hvað hefir t. d. orðið um
framkvæmdir í sjávarútvegs-
málum siðan Jón Þor!)iksson
féll frá? Þar hefir flokkurinn
áður fallið í sitt fyrra slén og
úrræðaleysi og tregðu.
Bæjarbúar taka þvi skrum
flokksins fyrir kosningar með
umburðarlyndi og dálitið mein-
legu brosi.
En þeir hugsa sitt.