Tíminn - 09.03.1943, Blaðsíða 2

110
T
JyU
VN, þrtðjadagiim 9. marz 1943
28. blað
Dr. Halldór Pálsson, saiiðrjárræktarráSim.:
Kiljan og kynbótafræði hans
Skáldið Halldór Kiljan Lax-
ness hefir ritað alllanga grein
um landbúnaðarmál í október-
hefti Tímarits Máls og menn-
ingar. Ritsmíð þessi er með af-
brigðum ófyrirleitnisleg árás á
íslenzka bændastétt og upp-
spunninn rógur um helztu
framleiðsluvörur íslenzks land-
búnaðar. Menntunarskortur og
framhleypni höfundarins, van-
þekking hans á atvinnuháttum
íslendinga og annarra þjóða, er
hann vitnar til, fullyrðingar,
gifuryrði, blekkingar og alger
vanmáttur á að greina skáld-
skap frá staðreyndum ein-
kenna grein skáldsins.
Til þess að auglýsa betur
vanþekkingu sína, geðofsa og
hneigð til rógburðar, ritar
skáldið ennfremur tvær rudda-
legar greinar i Þjóðviljann 13.
des. og 16. jan. s. 1. um þessi
mál.
Ég heí'i leitt hjá mér pólit-
ískar deilur. Myndi ég því ekki
svara þessari tímaritsgrein, ef
hún væri aðeins venjulegur
kommúnistiskur áróður. En
stöðu minnar vegna tel ég mér
skylt að svara nokkrum orðum
þeim þáttum i grein skáldsins,
þar sem veitzt er að sauðfjár-
rækt og dilkakjötsframleiðslu
íslenzkra bænda.
I. v
Skáldið Laxness segir í grein
sinni: „íslenzkt kindakjöt er,
jafnvel þótt sleppt sé allskon-
ar óverkun þess, yfirleitt heldur
slæm vara. Tiltölulega lítill
hluti þess er markaðshæft er-
lendis á venjulegum tímum a.
m. k. tíl átu. Orsökin er sú, að
íslenzkt fé er yfirleitt ekki alið
til holda, heldur látið horast
nokkurn hluta ársins og safna
fitu á öðrum tímum. Fitulögin,
sem af þessu myndast í kjötinu
telja útlendingar óþverra“.
í þessum setningum kemur í
ljós takmarkalaus þekkingar-
skortur eða vísvitandi ákvörð-
un höfundarins að fara með
ósannindi og blekkingar.
íslenzkt kindakjöt er yfir-
leitt mjög góð vara og verkun
þess nú orðin fullkomlega eins
góð og kjötverkun í öllum helztu
sauðfjárræktarlöndum heims-
ins.
Af því kindakjöti, sem ár-
lega kemur á markað hér á
landi, er 80—90% dilkakjöt, af
3i/2—41/2 mánaða gömlum dilk-
um. 10—20% af kjötinu er af
fullorðnu fé. Mikill hluti af því
er af sauðum, ungum algeldum
ám og veturgömlu fé og nokk-
uð af gamalám.
Því nær allt gamalærkjötið
er notað í pylsur og kæfu, eins
og venjulegt er með slíkt kjöt.
Megnið af geldfjárkjötinu er
reykt og selt innanlands og er
það og verður hinn eftirsótt-
asti hátíða- og „luxus“-réttur
íslendinga, hvað sem skáldið
Kiljan segir.
Það kindakjöt, sem er á boð-
stólum árið um kring, er því
dilkakjöt.
Um margra ára skeið áður
en yfirstandandi styrjöld skall
á, . var helmingur af íslenzkri
dilkakjötsframleiðslu seld á er-
lendum markaði.
Síðan fyrir 1930 var mikill
meirihlutinn af útíluttu ís-
lenzku dilkakjöti selt á stærsta
kjötmarkaði heimsins, Smith-
field markaðinum i London, þar
sem gerðar eru meiri kröfur til
vörugæða og fullkomnustu
verkunar á kjöti en á nokkrum
öðrum kjötmarkaði í heimi.
Þar er líka selt allt úrvals
dilkakjöt helztu sauðfjárrækt-
arlanda heimsins.
íslenzka dilkakjötið þolir að
vísu ekki samanburð við allra
bezta dilkakjötið, sem selt er á
heimsmarkaðinum, þ. e. hið
heimsfræga Nýja-Sjálands
dilkakjöt, sem þekkt er undir
náfninu „Canterbury Lamb“ og
úrvalið úr dilkakjöti frá Ar-
gentínu og Ástralíu.
Hins vegar þolir það sam-
anburþ við ógrynni af dilka-
kjöti, sem selt er á heimsmark-
aðinum, t. d. mikið af Argen-
tínukjötinu og kjöti frá ýmsum
öðrum ríkjum Suður-Ameríku,
Suður-Afríku, megnið af Ástra-
liukjötinu og því lakara af
nýsjálenzka kjötinu og stendur
framar að gæðum en megnið af
dilkakjöti í flestum löndum á
meginlandi Evrópu og Ameríku,
sem framleiða ekki dilkakjöt
til útflutnings.
En í hverju er fólginn mis-
munurinn á íslenzka dilka-
kjötinu og bezta dilkakjötinu,
sem frámleitt er, eins og „Cant-
erbury Lamb“? Er orsökin sú,
eins og Kiljan segir, að íslenzkt
fé sé yfirleitt ekki alið til líolda,
heldur látið horast nokkurn
hluta ársins og safna fitu á
öðrum tímum? Það væri skrít-
in staðreynd, þar sem íslenzk-
um dilkum er slátrað 3 y2—4>/2
mánaða gömlum, og allan þann
tíma hafa þeir verið að vaxa
Frásögn Jóns á Slarmýri:

m
rV,
DularSull aðsókn
■*r r'-’-'—’
Frásögn þessa hefir fært í letur Guðmundur ^J. Hoffell, bóndi
aff Hoffelli í Nesjum. Kemst Guffmundur svo aff orði um þetta
í bréfi til kunningja síns í Reykjavík 8. febr. s.l.: „Ég ætla að
senda þér nokkuff, sem ég hefi skrifað upp nýlega. Þaff er dul-
rænt efni og óvanalegt fyrirbrigffi. Jón Björnsson á Starmýri,
móðurbróffir minn, ferffaffist hingaff nýlega. Hann hefir dvaliff
hjá mér nokkra daga, og meffal annars barst þá í tal um sýnir
og dulræn efni. Sagffi ihann mér þá frá þessu, sem fyrir sig hefffi
borið og einnig, aff þaff væri komið um allt, líka til Reykjavíkur.
--------Hann sagði sér þætti verst, hvaff þetta væri rangfært í
frásögnum manna á milli og sagðist helzt vilja birta þaff opin-
berlega, annaff hvort í blöðum effa útvarpi.-------Ég hefi skrifaff
þetta aff mestu meff hans eigin orðum og læt hann segja söguna.“
©ímirm
Þriðýudag 9. marz
t
Islenzk utanríkismál
Það er sjaldan rætt um ís-
lenzka utanríkbsmálastefnu.
Einangrun þjóðarinnar fram til
seinustu ára hefir valdið því,
að hún hefir lítið þurft að sinna
slíkum málum. Hún hefir búið
utan við átakasvæði stórveld-
anna.
Nú er aístaðan orðin breytt
1 þessum efnum. ísland er orðin
þýðingarmikill staður á bar-
áttusvæði stórveldanna. Nú líta
þau orðið hýrum augum til ís-
lands líkt og Ólafur helgi forð-
um. Gagnvart íslendingum eru
þau, a. m. k. í fyrstu, fróm og
lítillát í óskum sínum og láta
sér alveg lynda að fá Grímsey.
En bak við blíðuna býr alvara,
sem getur fljótlega tekið á sig
annan hjúp.
Stórveldin nota ýms meðul til
að gera smáríkin sér háð. Sum
beita kúgunum likt og Rússar
í baltisku löndunum. Önnur
beita fjármagni. Þegar Banda-
ríkin drógust inn i styrjöldina,
sögðu öll smáríkin í Mið-Am-
eríku Þjóðverjum og Japönum
stríð á hendur.
Ef íslendingar vilja halda
fullu frelsi á komandi tímum,
verða þeir að gæta þess vel að
dragast ekki undir pilsfald eins
eða annars stórveldis. Þá verð-
ur sjálfstæði þeirra aldrei meira
en nafnið eitt. ísland verður þá
eins og smáríkin í Mið-Ameríku.
Hér á landi verður nú vart
bæði Rússlandsdýrkunar og
Ameríkudýrkúnar. Rússadýrk-
endurnir telja allt undir því
komið, að ísland bindist föstum
vináttuböndum við Rússa. Am-
erkíudýrenkurnir halda, að allt
sé undir því komið að hnýta
böndin vestur um haf.
Norski utanríkismálaráðherr-
ann 1 London sagði nýlega, að
hvert riki myndi verða að ger-
ast þátttakandi i alþjóðlegum
samtökum eftir styrjöldina. En
innan slíkra samtaka myndu
skapast ýms bandalög, er
byggðust á menningarlegum,
viðskiptalegum og landfræðileg-
um grundvelli. Norðurlönd ættu
að vera eitt þessara bandalaga.
Þessi spásögn norska ráð-
herrans hefir flest skilyrði til
að rætast. Eftir styrjöldina
verða íslendingar því að velja
sér samstöðu með einhverjum
slíkum ríkjaflokki. Menningar-
leg, viðskiptaleg og landfræði-
leg rök mæla öll með því. að
þar komi Norðurlönd i fyrstu
röð, en síðan Bretaveldi.
Þótt nú um stund hafi skap-
azt mikil menningarleg og
verzlunarleg skipti við Banda-
ríkin má öllum vera ljóst, að
þar er meira um styrjaldarfyr-
irbrigði að ræða en varanleg
samskipti. Þegar styrjöldinni
slotar og málin komast í venju-
legt horf, munu leiðir íslend-
inga aftur liggja til Evrópu.
Þangað mun íslenzk verzlun
leita, því að þar finnur hún
beztan markað. Þangað munu
íslenzkir námsmenn leita, því
að þar finna þeir bezta mennt-
un og félagslega menningu.
Þangað draga okkur lika hin
sögulegu tengsli. Vissulega
munum við reyna að varðveita
áfram vinsamlega safíibúð
við Bandaríkin, en við megum
ekki láta þá draumóra villa okk-
ur sýn, að okkur sé bezt og eðli-
legast að gerast Vesturálfuríki.
ísland heyrir til Evrópu sögu-
lega, menningarlega, viðskipta-
lega og landfræðilega.
Fyrst og fremst heyrir þó ís-
land til Norðurlöndum. íslend-
ingar verða jafnan aö gæta þess
vel, að rjúfa ekki nein tengsli,
er binda það við þau.
íslendingar eiga það verkefni
fyrir höndum, að móta 1 fyrsta
sinn islenzka utanríkisstefnu.
Hingað til hefir það eigi verið
nauðsynlegt, vegna einangrun-
arinnar. Nú er hún rofin. ís-
lendingar verða að gera sér
ljóst, hvar þeir eiga bezt heima
í átökum heimsmálanna. Áróð-
ur fjarlægra og fjarskyldra
stórvelda má eigi ginna þá úr
þeirrí fylkingu, þar sem þeir
hafa átt og eiga heima. Þ. Þ.
Ég, sem ætla að segja hér frá
nokkru einkennilegu, sem fyrir
mig hefir borið, heiti Jón
Björnsson, til heimilis á Star-
mýri í Álftafirði í Suður-Múla-
sýslu. Ég er fæddur 27. desem-
ber 1860, og er nú að byrja
áttugasta og þriðja árið.
Á síðastliðnu hausti fór ég
austur á Berufjarðarströnd, að
finna góðkunningja mina þar.
Gisti ég þar á einum bæ 2 næt-
ur, aðfaranætur 18. og 19. sept-
ember. Mér var vísað til rúms
í stofu á neðri hæð hússins. Fór
ég að hátta klukkan 11, sofn-
aði fljótt og' leið ágætlega.
Þetta var fyrri nóttina.* Seinna
kvöldið yfirgaf heimilisfólkið
mig kl. 11, eins og fyrra kvöld-
ið, og fór ég þá að hátta og
slökkti ljósið á lampa, sem hjá
mér var. Strax, er ég hafði
slökkt ljósið heyrði ég, að geng-
ið var frá stofudyrunum léttum
skrefum í áttina til mín. Heyrði
ég skóhljóðið greiniíega eins og
sá, sem þarna var á ferð, væri
að læðast en gengi á hörðum
skóm. Hér datt strax í hug, að
það væri einhver af heimilis-
fólkinu að ná i eitthvað, sem
væri inni í stofunni, en vildi
forðast að gera mér ónæði.
Datt mér því í hug að láta þann,
sem inn kom, vita, að ég væri
ekki sofnaður, kallaði því upp og
sagði: „Hver er þar,“ en enginn
svaraði, enda hvarf þá skó-
hljóðið í sömu svipan, en var
þá alveg komið að rúminu til
mín. Legst ég þá fyrir og breiði
ofan á mig sængina, ligg á
bakið og hugsa um, hvað þetta
og fitna með ótrúlegum hraða
á móðurmjólkinni og hinum
kjarnmikla og bætiefnarika
fjalla- og heiðargróðri. Heldur
skáldið, að dilkarnir hríðhor-
ist öðru hverju í júlí- og ágúst-
mánuði og hlaupi í spik á milli?
Nei, munurinn orsakast fyrst
og fremst af eðli fjárkynsins og
vaxtarlagi.
íslenzku dilkaskrokkarnir eru
margir útlimalengri og nokkru
vöðvarýrari á lærum og spjald-
hrygg en jafnþungir dilka-
skrokkar af beztu holdakynjum
heimsins, og eru ennfremur oft
magrari eh æskilegast þykir,
einkum á yfirborði spajldhryggs
og læra.
Hins vegar er venjulega
nægileg fita á bririgukolli og
síðum ísl. dilkanna og stund-
um meiri en þörf er á, en þetta
er ekkert sérstakt um íslenzkt
dilkakjöt. Síður og bringukoll-
ar dilka af hvaða fjárkyni sem
er, eru ávallt feitari en æski-
legt þykir, þegar dilkarnir eru
orðnir nægilega feitir á baki
og lærum. Þótt Bretar flísi
stundum nokkuð af fitunni af
ísl. dilkasíðum, gera þeir það
ekki síður af síðum nýsjálenzkra
dilka eins og „Canterbury
Lamb“, sem yfirleitt eru enn
feitari á síðum en ísl. dilkarnir.
Verðmunurinn á íslenzka dilka-
kjötinu í London og dýrasta
frosna dilkakjötinu, sem þar er
á markaði, orsakast því ekki af
því að ísl. kjötið sé of feitt, eins
og Kiljan vill vera láta, heldur
fremur af hinu gagnstæða, að
sumt af því er of magurt.
Hins vegar er íslenzkt dilka-
kjöt mjög rómað fyrir, hve ljúf-
fengt það er, bæði bragðgott og
svo fíngert, að það næstum
rennur sundur í rpunni neyt-
andans. Stenzt það að þessu
leyti samanburð við kjöt af
skozkum Svarthöfðadilkum, en
það er heimsfrægt fyrir, hve
fíngert og ljúffengt það er, og
er verðhæst af öllu dilkakjöti,
sem framleitt er í Stóra-Bret-
landi.
Kjöt af dilkum af fjallafjár-
kynjum, sem alast eingöngu
upp á móðurmjólk og kjarn-
miklum, bætiefnaríkum, villtum
gróðri, er viðurkennt að vera
bragðbetra og bætiefnaauðugra
en kjöt af fé, sem alið er á fá-
breyttu oft bætiefnasnauðu
„kjarnfóðri“.Fellur þá um sjálfa
sig sú fullyrðing skáldsins, að
íslenzkt kindakjöt sé bragð-
hafi getað verið, sem ég heyrði.
Ég var ekkert hræddur, en þá
allt í einu fann ég glöggt eitt-
hvað hreyfast yfir sængina til
fóta, með litlum þunga. Sezt ég
þá upp og fer að þreifa eftir
þessu, en fann ekkért. Fór ég
þá að leita að eldspýtum, sem
mig minnti vera á borðinu hjá
lampanum, en fann þær ekki.
Legst ég þá fyrir aftur. Er ég
hafði litla stund legið, finn ég
að sænginni er lyft upp og dreg-
in til. Tók ég þá í móti og sett-
ist upp um leið, og hörfaði þetta
þá frá. Lagðist ég svo fyrir aft-
ur og dró sængina uppundir
höku og studdi hökunni ofan á
hana til þess að fullvissa mig
um, hvort hún væri dregin til,
ef tekið yrði í hana aftur. Það
stóð ekki á því. Samstundis var
tekið í hana aftur og hún dreg’.
in niður fyrir brjóst.
Mér var nú ekki farið að
standa á sama og fór því fram
úr til að leita aftur að eldspýt-
unum, sem ég taldi víst að væru
í jakkavasa mínum, fyrst þær
voru ekki á borðinu, en ég fann
þær þar ekki. Fer ég þá fram
í ganginn, þar sem stiginn er
upp á loftið og kalla upp til
fólksins, sem svaf þar uppi á
loftinu. Var mér strax svarað,
og bað ég um að lána mér eld-
spýtur. Komu þá tvær stúlkur
niður með ljós og spurðu strax,
hvort ég væri veikur. Nei, ég
sagðist ekki hafa getað sofnað
og hefði ætlað að kveikja en
ekki fundið eldspýtur; það væri
ekkert að mér. En stúlkurnar
trúðu mér< ekki, sögðu, að autt
laust, næringarrýrt og bæti-
efnasnautt.
Útlitsgallar íslenzka dilka-
kjötsins spilltu fyrir því á
Smithfieldmarkaðinum, einkum
í fyrstu á meðan það var óþekkt
vara, en er neytendur komust
að raun um ágæti þess, fóru vin-
sældir þess mjög vaxandi. ís-
lenzkir bændur og leiðbeinend-
ur þeirra settu líka markið hátt,
er þeir sáu, að þeir þurftu að
keppa á Lundúnamarkaðinum
við bezta dilkakjötið í heimi.
íslenzka kjötið var borið sam-
an við það bezta, sem til var og
unnið hefir verið sleitulaust að
kynbótum fjárins með tilliti til
hins enska markaðs, og hefir
þegar náðst mikill árangur. Þeir,
sem höfðu á höndum sölu kjöts-
ins, kostuðu líka kapps um að
vanda alla meöferð þess og
flokkun, sem eðlilega var nokk-
uð ábótavant í fyrstu, með þeim
árangri, að síðuStu árin fyrir
yfirstandandi styrjöld stóð ís-
lenzka dilkakjötið í fremstu
röð á Smithfield markaði, hvað
snerti verkun alla og meðferð.
Nokkuð hefir verið selt af ís-
lenzku freðkjöti til Danmerkur
og Svíþjóðar og hefir það reynzt
þar mjög vinsæl vara.
íslendingum er það of kunn-
ugt, til þess að um það þurfi að
ræða, að íslenzkt saltkjöt hefir
ávallt bótt höfðingjaréttur í
Noregi og var þar allaf mjög
eftirsótt vara, og var aðeins
mögulegt að minnka sölu á því
þar með feikna tollmúrum og
innflutningshömlum af Norð-
manna hálfu.
Af framanskráðu sést, að all-
ur þvættingur skáldsins um að
íslenzkt kindakjöt sé ekki mark-
aðshæft erlendis a. m. k. til átu,
og að útlendingar telji það ó-
þverra, í því séu viðbjóðsleg
fitulög, og það sé yfirleitt gert
að óæti fyrir illa verkun, er ekk-
ert annað en marklaust fleipur
manns, sem enga þekkingu hef-
ir á þvi, sem hann ritar um, en
hins vegar næga illgirni og sið-
leysi, til þess að leyfa sér að
rita dónalegan róg um eina af
aðal framleiðsluvörum þjóðar
sinnar.
II.
Nokkur orð ritar skáldið Lax-
ness um íslenzku sauðkindina,
líklega til þess að sýna lands-
mönnum „þekkingu“ sína á .því
sviði. Fáa kosti sér skáldið á ís-
lenzku sauðkindinni, en þó tekst
honum ekki að snúa þar öllum
sannleika við. Hann viðurkenn-
ir réttilega, að íslenzka sauð-
kindin sé harðger og lifseig og
þoli vel þung kjör, en rétt
áður segir hann: „íslenzka
sauðkindin stenzt ekki sam-
keppni við erlent kyngæða fé á
neinu einstöku sviði.“
Þetta eru fullyrðingar og fjar-
rúm væri uppi á loftinu og sögð-
ust fara með rúmfötin þangað
og búa upp um mig þar, og
hafði ég ekkert á móti því.
Þetta var stórt herbergi, og
í því var uppgangur upp á loft-
ið. Þar voru þrjú rúm inni og
sváfu þar tveir menn, einn í
hvoru, þriðja rúmið var autt,
sem stúlkurnar voru nú að búa
upp handa mér. Það var lengst
frá uppgöngunni. Stúlkurnar
skildu lampann eftir hjá iriér
og buðu mér góða nótt í annað
sinn, en ég fór að hátta í þetta
nýja rúm og slökkti sVo ljósið.
En strax, þegar ég er búinn að
slökkva ljósið, sé ég gufustrók
hreyfast frá uppgöngunni í átt-
ina til mín. Hann var, að mér
virtist, álíka hár og stór og full-
oröinn maður, en nokkuð gild-
ari. Hann virtist grennast þeg-
ar hann kom nær, og taka meira
á sig mannslögun. Er hann var
kominn að rúminu til mín, sá
ég móta fyrir höfði á þessari
veru, en þá eyðist þetta og
hverfur. En jafnframt er farið
að fitla við rúmfötin, hvað
eftir annað, ýmist lyft upp eða
lyft á þau hér og þar, en hætti
jafnskjótt og ég reis upp, sem
ég gerði nokkrum sinnum. Þetta
gekk svo nokkuð * lengi, þar til
að þetta færist allt í einu til
fóta, og finn ég þá, að tekið
er stuðningsfast um hnén á mér
báðum megin, undir sænginni.
Þá reis ég upp og kallaði til
stúlknanna, sem voru þar í
næsta herbergi og bað þær um
eldspýtur. Kveikti ég svo á
lampanum, og þá var klukkan
stæður eins og flest annað í
grein skáldsins.
íslenzka sauðkindin skarar
fram úr öllum brezkum fjár-
kynjum í því, hve gömul hún
getur orðið, án þess að missa
tennur, rýrna eða glata þrifum.
Ennfremur. mjólkar hún af-
burða- vel, svo að óvíða eða
hvergi ná dilkar að vaxa jafn
ört og íslenzkir dilkar í betri
fjárræktarhéröðum landsins.
Að vísu eru til betri holdakyn
og betri ullarkyn, en ekki má
gleyma því, að íslenzka ullin
hefir ýmsa þá ágætu kosti, að
óvíst er að nokkur ull í viðri
veröld taki henni fram í klæðn-
að, einkum nærföt, handa fólki,
sem býr við rakt og kalt lofts-
lag.
íslenzka sauðkindin samein-
ar svo marga ágæta kosti, að
mjög ólíklegt er. að nokkurt
annað fjárkyn geti hæft betur
íslenzkum náttúruskilyrðum og
þörfum þjóðarinnar, þótt vitan-
lega sé hægt að kynbæta ís-
lenzka féð enn til muna, bæði
með því að hreinrækta stofn-
inn og jafnvel með nokkurri
kynblöndun við erlent fé.
Laxness veitist að þeirri hug-
mynd ýmsra fjárræktarfræð-
inga ,að þeir hafi viljað flytja
til landsins erlent kyngæðafé
til kynbóta og bendir á íslenzk
fjárkyn, sem hafi ýfirburði
fram yfir annað fé í landinu,
eins og Kleifafé og Möðrudals-
fé.
Hér skín enn ljós þekkingar-
innar hjá skáldinu. Hann veit
ekki, að Kleifaféð er til orðið við
blöndun við erlent fé, að öllum
líkindum Cheviotfé, sem flutt
var til landsins fyrir rúmri öld
og einnig telja fróðir menn af
Austurlandi, að Möðrudalsféð
hafi blandazt innfluttu fé, lík-
lega Svarthöfðafé, á síðustu
öld.
Kleifaféð sýnir einmitt, að
hægt væri að kynbæta íslenzkt
fé, einkum með tilliti til er-
lends markaðs, með innflutn-
ingi ræktaðs holdafjár, en margt
mælir á móti slíku, vegna þess
að íslenzka féð hefir ýmsa kosti
í ríkari mæli en erlend holda-
kyn og verður því sú leið að
líkindum heppilegust að halda
áfram ræktun og kynbótum á
íslenzka stofninum, sem minnst
blönduöum erlendu blóði.
Kiljan kemst að því, að ís-
lenzka sauðkindin muni vera
íslenzkt menningarfyrirbrigði.
Þetta er rétt, og er það meira
lof um blessaða sauðkindina en
hægt er að segja um skáldið.
íslenzka sáuðkindin stendur
framar að vænleika og flestum
öðrum kostum öllum afbrigðum
af sama kyni (,,race“) í heim-
inum. Fé af sama kyni er i eyj-
unum við Skotland, Færeyjum,
(Framh. á 3. siðu)
þrjú. Hafði þá þessi árás staðið
í 4 klukkutíma. Ég lét svo loga
á lampanum, sofnaði fljótt og
svaf vel, það sem eftir var næt-
ur, og varð ekki fyrir meira ó-
næði í það skipti.
Um morguninn sagði ég heim-
ilisfólkinu frá, hvað fyrir mig
hefði borið um nóttina, og
sagði fólkið, að ekkert slíkt
hefði komið þar fyrir áður.
Á heimleiðinni gisti ég einu
sinni og varð, einskis var. Eft-
ir að ég kom heim, svaf ég einn
í herbergi í 3 vikur á neðri hæð
hússins, og svaf enginn
annar á sömu hæð. Ég varð ekki
var við neitt á þessum þrem
vikum. Flutti ég þá upp á loftið,
en svaf þar einnig einn í her-
bergi.
Fjórðu nóttina, sem ég sef þar
uppi, þegar ég er búinn að
slökkva ljósið og lagstur fyrir,
sé ég við herbergisdyrnar
myndast eða koma upp þrjá
gufustróka, og þeytast með
miklum hraða þvert yfir her-
bergið að veggnum hinum megin
og hverfa þar. Jafnframt fór
ég að finna hreyfingu í rúminu,
sængina lyftast, og komið við
mig hér og þar, ýmist undir
sænginni eða þrýst að henni
utan frá. Svo hverfur þetta
snöggt, en kemur svo aftur meö
miklu meiri krafti, svo að mér
finnst sængin lyftast og jafnvel
túmið. Og um leið finn ég sterk-
an straum fara um mig allan,
sem ég get ekki lýst, nema ef
vera skyldi eitthvað í líkingu
við rafmagnsstraum, sem hvarf
svo jafn snöggt og hann kom.