Tíminn - 21.04.1943, Blaðsíða 2

186
TÍMINN, miðvikinlagiim 21. apríl 1943
47. bla tí
©ímimt
Miðvikud. 21. upríl
Stjórnarbót - siðabót
Alþingi hefir verið frestað til
haustsins. Það hefir verið
rúma fimm mánuði að störfum.
Þótt það sé rúmur starfstimi,
tþkst því samt ekki að leysa
brýnustu vandamálin, stjórnar-
myndunina og dýrtíðarmálið.
Allt bendir og til þess, að mál
þessi hefðu verið jafn óleyst,
þótt þingið hefði bætt öðrum
fimm mánuðum við starfstíma
sinn.
Þeir eru nokkuð margir, sem
kenna stjórnarskipun landsins
um þessi úrslit stærstu mál-
anna á Alþingi. Þessir menn
segja, að með breyttri skipun
þingsins og rikisstjórnarinnar
yrði allur vandinn leystur. Sum-
ir ákalla hið ameríska stjórn-
skipulag, þar sem forseti ræður
allmiklu og skipar stjórnina
eftir eigin höfði. Við höfum að
vissu leyti fengið slíka stjórn
nú. Hún hefir ekki áorkaö
miklu, þrátt fyrir góðan vilja.
Svipuð hefði niðurstaðan vafa-
laust orðið, þótt hér hefði rikt
einhver enn önnur stjórnar-
skipun.
Svarið við þvi, hver sé leiðin
úr ógöngunum, má finna í
-blaðagrein, er Bjarni frá Vogi
reit fyrir nokkrum áratugum.
Stjórnbótamál voru þá hátt á
dagskrá. í greininni segir Bjarni
eitthvað á þessa leið: Við þurf-
um að vísu stjórnarbót, en þó
fyrst og fremst siðabót, því aö
án siðabótar verða allar stjórn-
arbætur einskisvirði.
Hér er vissulega komið að
kjarna málsins. Veilan liggur
ekki fyrst og fremst í stjórnar-
skipuninni. Veilan er hjá þjóð-
inni sjálfri. Hún hefir um skeið
næstum gleymt sjálfri sér,
framtíð sinni, skyldu sinni. Á-
byrgðarlitlar' klíkur, sem ein-
göngu skara eld að sinni köku,
vaða uppi og safna um sig miklu
fylgi með fyrirheitum um
augnabliksþægindi, sem öllum
má vera ljóst, að ekki vara
lengi. Fjölmargir menn lifa nú
eins konar veizlufagnað á
kostnað framtíðarinnar. Þjóðin
lætur stundargengið blekkja
sig. Meðan hún gengur í þeirri
draumleiðslu, verður erfitt að
koma nokkrum skynsamlegum
háttum á málefni hennar.
Þessi draumganga þjóðarinnar
hefir m. a. gert hana andvara-
lausa í þjóðernismálum. Fyrst
eftir hernámið áttu þjóðernis-
legar varnir gegn skaðlegum
áhrifum þess talsvert fylgi.
En þetta hefir stórum hrak-
að í seinni síð. Nú er
hætt að hvetja menn til að
forðast óþarfa umgengni við
setuliðið. Biskupsnefndin er
löngu úr sögunni. í þess stað er
talað um aukna kynningu á
vegum hins opinbera, t. d. lög-
fræðingar í hernum kynnist ís-
lenzkum lögfræðingum, læknar
læknum, verkamenn verka-
mönnum o. s. frv. Slíkar kynn-
ingarsamkomur yrðu vissulega
góðar gróðrarstíur fyrir „á-
standið". Þessi uppgjöf í þjóð-
ernismálunum segir líka orðið
til sín. Þjóðernisvitund þeirra,
sem stöðugt eru í tengslum við
útlendingana, smá dvínar. Hin
erlendu áhrif marka andlegt
svipmót þeirra ósjálfrátt.
En þrátt fyrir þessa draum-
göngu þjóðarinnar, skal samt
enginn missa trú á framtíð
hennar. Klíkurnar, sem nú ráða
mestu um mál hennar, verða
ekki eilífðar. Fyrr en varir er
draumurinn búinn. Fyrr en
varir verður stríðsgróðatímanum
lokið. Þjóðin þarf aftur að beita
allri þrautseigju sinni og dugn-
aði. Veruleikinn mun vekja
hana til lífsins. Siðabótin mun
koma. En meðan draumtíminn
varir, skiptir það mestu að
marka línur og sjónarmið hinn-
ar komandi siðabótar. Þar
þurfa framfara- og félags-
hyggjumenn landsins að vera
vel á verði næstu misserin.
Kjarni hinnar nýju siðabótar
þarf að vera aukin samvinna og
samhjálp hins vinnandi fólks
til sjávar og sveita. Framtak
samvinnunnar leysti bænda-
stéttina úr ánauð erlendrar
verzlunar og efldi trúna á þjóð-
Efirgrcrt Steinþ5rssonf læknirs
Grafreitur í Kaliforníu
A sumarferðalagi okkar hjón-
anna, um Kanada og Banda-
ríkin, ferðuðumst við um marga
yndislega og ógleymanlega staði,
en einna minnisstæðastur er
Forest ' Lawn vegna óvenju
mikillar fegurðar og smekkvísi
og vegna hinna dýrmætu og dá-
samlegu listaverka, sem þar eru.
Forest Lawn er grafreitur
Los Angeles, höfuðborgar hinn-
ar sólríku Suður-Kaliforníu og
er í hæðum Glendale, sem er
ein af útborgunum.
Garðurinn var stofnaður árið
1906, og fyrst framan af var
hann ekkert frábrugðinn öðr-
um kirkjugörðum. En 1917 tók
maður að sér stjórnina, sem sá
lengra fram í tímann en sam-
tíðarmenn hans og lagði annan
skilning í tilgang lífs og dauða.
í stað þess að flestir kirkju-
garðar eru dapurlegir og tóm-
legir, þétt settir þungum og ó-
listrænum legsteinum, ákvað
hann að gera litla kirkjugarð-
inn í Glendale að stað, sem
jafnt ungir sem gamlir, jafnt
syrgjendur sem glaðir elskend-
ur gætu reikað um og notið
fagurra endurminninga, fundið
frið í sál sinni og auðgazt af
þekkingu í samneyti við lista-
verk hinna miklu meistara for-
tíðar og nútíðar. Þetta h’efir
tekizt svo vel, að þangað er
stöðugur straumur fólks frá
sólaruppkomu til sólarlags og
talið að fleiri sjái Forest Lawn
árlega en Metropolitan safnið,
hið fræga listasafn New York
borgar.
Forest Lawn er á yndislegum
stað í hæðunum í Glendale og
sést víða að. Hliðið inn í garð-
inn er lokað með geysimiklum
járngrindum. Rétt við inngang-
inn er lítil blómabúð, þar sem
allt blómskrúð Kaliforníu virð-
ist saman komið. Er inn í garð-
inn kemur hljóma þýðir og há-
Ræða flutt í Sambandskírkjunní í Wínní-
peg á þakkargerðardagínn í október 1942
ina og framtíð hennar. Enn
mun framtak samvinnunnar
reynast bezt, þegar syrtir í ál-
inn og sanna þarf heiminum til-
verurétt íslendinga sem sjálf-
stæðrar þjóðar. Handleiðsla
stríðsgróðavaldsins eða fyrir-
mælin frá Moskvu munu þá
reynast fánýtt. Sigrar vinnandi
fólksins verða að vera þess eig-
in verk. Samhjálp og samvinna
hinna, vinnandi stétta mun
leiða þjóðina til fyrirheitna
landsins, þótt ekki blási byr-
lega um stund. Þ. Þ.
tíðlegir orgeltónar í eyrum okk-
ar; Orgelslátturinn kemur frá
einni kirkjunni í garðinum,
berst jafnsterkur frá dögun til
aftureldingar um garðinn allan,
frá óteljandi litlum viðtækjum,
sem eru vandTega hulin sýn.
| Orgelslátturinn kemur vegfar-
anda í hátíðlegt skap og gerir
hug hans móttækilegri fyrir
, töfrun garðsins.
Rétt fyrir innan hliðið er lít-
il .tjörn en í henni miðri er gos-
, brunnur myndaður af þremur
storkum, sem þeyta vatninu
hátt í loft upp. Tj arnarbakk-
I inn er vafinn gróðri og litlar
i myndastyttur af börnum og
! dýrum gægjast upp á milli
blómanna. Grasið í Forest Lawn
! er sígrænt, nærri eins fallega
grænt eins og túnin á íslandi,
jurtir og tré eru þar í þús-
undatali, safnað frá öllum lönd-
um heims. Þau bera blóm og
blöð árið um kring og fölna
aldrei, því að í Forest Lawn má
ekkert fölna eða visna. Mörg
þeirra eiga sína sögu. Þar er 30
feta hátt sedrustré sprottið upp
af fræi frá garðinum í Gethse-
mane í Jerúsalem. Amerískur
prestur, sem þangað fór 1925
fékk fræið að gjöf og sáði því í
lítinn jurtapott. í 5 ár ferðað-
, ist hann meðal safnaða í
| Bandaríkjunum og flutti með
| sér litla sedrustréð, sem dafnaði
vel, svo að hann þurfti að færa
iþað í stærri og stærri pott. Að
: lokum varð það of stórt til að
i flytja með sér, svo að hann bað
um leyfi til að gróðursetja það
í Forest Lawn.
Forest Lawn er 300 ekrur að
stærð sunnan og austan í brattri
hæð. Bugðóttir vegir skipta
honum í marga grasreiti prýdda
skógarlundum og fallegum
blómum. Á víð og dreif standa
hinar mörgu byggingar og
myndastyttur garðsins. Leg-
steinar eru engir nema örfáir í
allra elzta hlutanum. í stað
þess eru litlar málmplötur í
grasinu með nafni þeirra sem
sofa þar undir en í stað leg-
steína er hægt að setja í garð-
inn listaverk til minningar um
horfinn vin.
Af mörgum byggingum er að-
eins hægt að nefna fáar og þær
merkilegustu. Á hæðinni beint
á móti innganginum gnæfir
„Turn minninganna". Hann er
gerður af norskum myndhöggv-
ara og á hann höggvin heims-
mynd norrænna goðsagna. Þar
er mynd af Þór og ask Yggdras-
ils, en hann var allra trjáa
mestur því limar hans dreifast
um heim allan en ræturnar
standa ein með ásum, önnur
jmeð hrímþursum og sú þriðja
yfir Niflheimi. Undir aski Ygg-
drasils áttu goðin dóma sína
. hvern dag.
Þessi turn er vatnsgeymir
garðsins og sýnir vel þá hug-
mynd að hafa ekkert í garðin-
um, sem ekki er fullkomið lista-
verk eða hefir á sér helgi löngu
liðinna tíma. Efst á turninum
er logagylltur kross.sem að næt-
j urlagi er lýstur sterkum kast-
ljósum og má því sjá víða að.
Á hverjum páskadagsmorgni
, er þarna haldin guðsþjónusta
j undir beru lofti. Söngkórinn,
j sem telur 500 manns, situr í
hækkandi sæt-um, klæddur hvít-
um og dökkum skikkjum þann-
, ig, að hvítklædda söngfólkið
j myndar hvítan kross á svörtum
grunni. Frægur upplesari les
upp helgisögu dagsins, og um
leið og sólin stafar fyrstu geisl-
unum yfir Forest Lawn byrjar
söngflokkurinn að syngja.
Af turnhæðinni er mest út-
sýni í garðinum. Rétt hjá blasa
við borgirnar Hollywood, Los
Angeles og Glendale. Til norð-
urs er San Fernando dalurinn
umluktur háum fjöllum. í
vestri eru Santa Monica fjöllin
sem ganga brött í sjó fram og
í austur Sierra Madre fjöllin.
í Forest Lawn eru þrjár litlar
kirkjur. Þær eru allar nákvæm-
ar eftirlíkingar af gömlum
enskum eða skozkum sveita-
kirkjum. Yngsta kirkjan, sem
nýlega er fullgerð, er „Kiplings-
kirkja", „The Church of the
Recessional“. Fyrirmyndin er í
Rottingdean í Sussex, og er frá
dögum Saxa, en var endurbætt
af Norðmönnum á 11. öld. Kirkj-
an var brennd af sjóræningjum
á 14. öld *en reist aftur og
stendur óbreytt síðan. í þessari
kirkju, sem aðeins er stutt frá
bústað Kiplings í Englandi, á
hann að hafa ort hið fræga
Recessional. í kirkjunni í Glen-
Sigrld Uiulset:
Vordagar í Noregí 1940
(SÍÐARI GREIN).
Þessi frásögn bregður ljósi yfir daglegt líf friðsamra, saklausra
manna, sem allt í einu verða fyrir miskunnarlausum árásum er-
lendrar stríðsþjóðar. — Vorið kemur eins og venjulega — en þó
er ekkert eins og áður var. —
Verst af öllu var það, sögðu
bændurnir, að þeir gætu ekkert
sinnt vorönnunum, sem nú ættu
að standa sem hæst. Flesta
hestana hafði herinn tekið, og
Þjóðverjar skutu á allt, sem
þeir sáu kvikt úti við. Bændur
höfðu reynt að hleypa fénu út
og margt af því var skotið.
Kýrnar stóðu enn á básunum
grindhoraðar, en geiturnar, sem
voru nýbornar, héldu sig í húsa-
garðinum eða uppi á kofunum
og snöpruðu sinustrá og nýja
sprota af runnunum.
Bóndinn á fyrsta kotinu, sem
við komum til, var gamall veiði-
maður. Hann átti prýðilegan
kíki, og kom hann með hann til
móts við okkur á hverjum
morgni til að lofa okkur að horfa
á þá dásamlegustu sjón, sem
hann hafði lengi séð. Það var
þýzk flugvél, sem hafði hrapað
í fönnina undir Blákollum. Þar
lá hún eins og „lús með saum“.
Við héldum til hjá konu,
Marit Horgen að nafni, sem
presturinn hafði beðið fyrir
okkur. Á morgni hverjum tók
hún á móti okkur ungleg í fasi,
glöð og vingjarnleg. Hún átti
fjóra drengi, sem voru á sí-
felldum hlaupum út og inn um
bæinn og gripahúsin. Þessir
fjórir glókollar voru eins erfið-
ir að halda í skefjum, þegar
sprengjuflugvélarnar komu, og
Eva og Eysteinn. Þegar eld-
sprengja kom eitt sinn niður á
túnið á næsta bæ, þutu öll börn-
in af stað til að sjá hana og við
á eftir. Ég náði í rassinn á bux-
um yngsta stráksins, Árna, en
hann reigði sig aftur á bak og
beit mig í hendina. Þegar Þjóð-
verjar vörpuðu „litlu svörtu
knöllunum“/, sem börnin köll-
uðu, niður við járnbrautarstöð-
ina, þyrptust þau að gluggan-
um og horfðu niður í dalinn.
Fyrst gaus upp hár svartur
mökkur af mold og grjóti, hús-
in nötruðu langt uppi í hlíðinni
svo að glamraði í rúðunum, og
góðri stund . síðar komu drunr
urnar. „En sá hvellur, drengur!“
í hléum milli sprengjuárás-
anna fórum við út til að viðra
okkur og horfa yfir dalinn.
Helgidagsró hvíldi yfir hérað-
inu. Árniðurinn heyrðist alla
leið upp eftir til okkar, og þeg-
ar sól hækkaði á lofti urðu all-
ir lækir bakkafullir af vatni,
kátir og upp með sér. Til fjalla
sindraði mjöllin svo, að birtan
skar í augun. Hversu indælt,
hversu ástfólgið var þetta fagra
land, landið okkar. Ekkert land
í heimi er indælla! Hvílíkt strit
hefir það útheimt, kynslóð
eftir kynslóð, að erja það,
byggja hús og afla daglegs
brauðs úr fjöllunum og hafinu.
Því meir sem við horfðum því
sárara varð hatrið í hjörtum
okkar gegn aðskotadýrunum,
sem voru komin til að taka það
með valdi, sem við höfðum
eignazt með erfiði. Þau höfðu
nagað sér leið gegnum þjóðfé-
lag okkar eins og glóandi kol
étur sig genum viðina í gömlu
húsi. Þó að við ættum að lifa
í heila öld, fannst okkur sem
aldrei framar gæti nokkur
ástríða gripið okkur slíkum
tökum sem ást okkar á Noregi
og hatur okkar á Þýzkalandi og
öllu, sem þýzkt er. Nei, ekki
einu sinni ást á eiginmanni eða
eiginkonu, eða kærleiki til
barnanna okkar.
Loksins, loksins. Þarna kem-
ur ungfrú Henriksen! Hún bar
stóran bakpoka og körfu. Mat-
ur handa okkur, en hún vildi
enga borgun þiggja. Mjólkur-
búið var enn óstarfandi, og því
þá ekki að gefa löndum sínum
mjólkina og rjómann, „og bráð-
um verðum við öll jafn snauð
— að minnsta kosti allt heiðar-
legt fólk,“ bætti Marit við
hlægjandi.
Allt í einu bar tvo hermenn
dale er stórt Kipling-safn með
öllum verkum hans. Steinspjöld
með áhöggnum sumum kvæð-
um hans og höggmynd af skáld-
inu er utan við kirkjudyrnar.
Sjálf er kirkjan lítil með lítilli
kapellu til vinstri út úr aðal-
byggingunni, „Kapella engl-
anna." Aðal fegurð kapellunn-
ar er stórt olíumálverk af sof-
andi móður og barni, en þrír
englar standa við hné móður-
innar og spila á fiðlur. Málverk-
ið er eftir franskan málara, og
sagt er að hann hafi lengi leitað
að fyrirmynd í engilmyndirnar
þar til að lokum að hann fann
hana og notaði sömu fyrir-
myndina við að mála^alla engl-
ana. Sjálfur giftist hann síðar
fyrirmyndinni, og er það konan
með barn þeirra í fanginu.
Myndin er töfrandi fögur og lit-
brigðin dásamleg.
Utan við kirkjuna eru tvö
steinsæti, sem snúa hvert að
öðru. Á milli þeirra er mikill
steinhringur, og er saga hans á
þessa leið. Fyrir mörgum öldum
síðan voru ungir elskendur í
Englandi að nafni Aldyth og
Kerry. Þau voru af saxneskum
höfðingjaættum, en fengu ekki
að njótast vegna óvináttu milli
ættanna. Er Vilhjálmur sigur-
sæli réðist inn í England 1066
fór Kerry í stríðið til að verja
land sitt. Áður en hann fór
meitlaði hann steinhring í klett
niður við sjóinn og kvaddi þar
ástmey sína. Aldyth fór daglega
niður að steinhringnum til að
biðja fyrir elskhuga sínum.
Saxar biðu ósigur í orustunni
við Hastings fyrir hinum
brynjuklæddu og þungvopnuðu
Norðmönnum, en Kerry lifði af
orrustuna, og er heim kom, gift-
ist hann Aldyth, því sagan seg-
ir að óvinátta og deilur foreldra
þeirra gætu ekki sigrað töfra-
mátt hringsins. Því eiga elsk-
endur ungir og gamlir að taka
höndum saman gegnum stem-
hringinn og hafa yfir þessi orð:
Thy hand in mine
This ring doth bind
My heart to thine.
Hinar kirkjurnar í garðinum
eru The Wee Kirk of the Hea-
ther og The Little Church of
the Flowers. The Wee Kirk of
the Heather stendur í ávalri
grasi gróinni hæð og er ná-
kvæm eftirmynd gamallar
kirkju í Glencairn í Skotlandi,
sem nú er í rústum, en var
sóknarkirkja Annie Laurie, en
allir þekkja hina rómantísku
sögu hennar. Utan við kirkju-
dyrnar er steinsæti mátulegt
fyrir tvo og byggt úr steinum úr
gömlu kirkjurústunum úr Glen-
cairn. í það eiga brúðhjón að
setjast að aflokinni hjónavígslu
og hafa yfir þetta vers, sem
Halldór Pálsson:
Stutt svar
í 35. tbl. Tímans, þann 25.
marz s. 1., beinir hr. Hákon
Bjarnason, skógræktarstjóri, til
mín nokkrum spurningum
varðandi xjrjarrrækt og upp-
blástur lands í tilefni af því, að
ég vék nokkrum orðum að
kjarrrækt og viðhbrfi þeirra
manna, sem telja það æðstu
hugsjón og flestra meina bót að
klæða landið kjarrskógum, en
goðgá, ef sauðkind fær að
kroppa víðikló eða birkilauf, í
grein í 28. tbl. Tímans þ. á. und-
ir fyrirsögninni: Kiljan og kyn-
bótafræði hans.
Ég hefi ekki ætlað mér að
ganga til spurninga hjá Há-
koni Bjarnasyni, skógræktar-
stjóra, og mun því ekki svara
þessum spurningum, enda væri
eðlilegra, að spurningum varð-
andi kjarrrækt væri beint til
hans, heldur en að hann leggi
þær fyrir ýmsa borgara. Hins
vegar mun ég með ánægju rök-
ræða þessi mál við skógræktar-
stjórann, ef hann reynir að
færa gild rök fyrir því, að eitt-
hvað af því sé rangt, sem ég
hefi sagt um kjarrrækt og upp-
blástur lands í nefndri grein
minni.
Samvizka skógræktarstjóra
virðist gefa honum ástæðu til
þess að álíta, að sumt af um-
mælum mínum í áðurnefndri
Tímagrein, sé meðal annars
beint til sín.
Ég minntist ekki á skógrækt-
arstjórann né störf hans, en
finnist honum hann eiga eitt-
hvað af hinum almennu um-
mælum mínum, þá er honum
velkomið að taka það til sín.
Reykjavík, 3. apríl 1943.
Halldór Pálsson.
Islendingrasagfan
nýja
Borgfirðingur einn komst
þannig að orði eftir að hafa
lesið „Seytjándu öld“ dr. Páls
Eggerts Ólasonar:
Þjóðin gjaldi þökk og heiður
þriggja maka að hverju taki
fræðajöfri, er lýsti leiðir
löngu farnar íslands barna.
Seytjándu’ öld nú lýsta lét hann
ljósi skírra öllu hrósi.
Glæst sem fyr að gildum kostum
glymur mál hjá Sögu-Páli.
höggvið er í steininn við fætur
þeirra:
Busk’t i’braws in’a’oor lane,
We’re doupit i’the wissin chair,
(Framh. á 3. síðu)
að garði. Mættu þeir koma inn :
og hvíla sig? Þeir voru í öllum ;
herklæðum. Kváðust þeir hafa :
orðið viðskila við herdeild sína
og verið á gangi alla nóttina.
Þeir höfðu hvílzt um hríð í hlöðu
um morguninn og lagt síðan
leið sína eftir fjallabrúnunum.
Þeim var fagnað hið bezta..
Við fylgdum þeim til stofu,
sem vissi móti snarbrattri
fjallshlíðinni á bak við bæinn.
Þeir leystu með hægð af sér
byrðarnar, reistu byssurnar
upp í horninu og tylltu sér á
sína stólbríkina hvor. Annar
var þrekinn, ljóshærður og
rjóður í andliti, hinn var hár og
grannur, náfölur í andliti með
kolsvart hár og margra vikna
skeggbrodda á hökunni. Hvarm-
ar hans voru þrútnir af þreytu.
En spjallað gat hann samt.
Hann sagðist vera vélsmiður, en
sá Ijóshærði væri verzlunar-
maður frá Osló. Hann hafði
verið í Dröbak, þegar Bliicher
var skotinn niður með norsku
tundurskeyti, og hefði séð Þjóð-
verjana velkjast í logandi olí-
unni. „Já, Ijótt var það — en
mér fannst það ekki hræðilegt.
Ég vildi gefa mikið til að sjá
það aftur. Finnst ykkur það
ekki voðalegt? Einu sinni hérna
um veturinn varð ég að skjóta
gömlu kisu hennar mömmu, og
ég ætlaði aldrei að hafa kjark
í mér til þess. En nú get ég
skotið Þjóðverja án þess að
kippa mér vitund upp. Er þetta
ekki ógurlegt?“
Hann sagðist hafa séð von
Falkenhorst, þýzka yfirhers-
höfðingjann. Hann var í háhæl-
í
| uðum skóm, — af því að hann
; er svo stuttur, þetta fífl. Síðan
! ég sá hann, hefi ég sannfærzt
um kenningar Darwins, því að
hann er fullkomin sönnun þess,
að mennirnir séu komnir af
öpum. Þið hafið aldrei séð slíkt
andlit — “, sagði sá dökkhærði.
{Ég hefi aldrei séð von Falken-
horst og veit því eigi hvort lýs-
ingin er rétt). Sá ljóshærði féll
fram yfir sig — sofandi. Við
komum honum upp í rúm stein-
sofandi. Hvorugur hafði bragð-
að mat í heilan sólarhring.
Nesti höfðu þeir ekki haft með
sér. Sá dökkhærði drakk mjólk-
urglas, en hafði ekki matarlyst.
„Ekki fyrr en ég hefi sofið mér
dúr,“ sagði hann. Svo lagðist
hann á legubekkinn, en við fór-
um og lokuðum eftir okkur.
Krakkarnir glottu kankvíslega.
— Nú væri ekki hægt að reka
þau inn í bakherbergið, þegar
sprengjuvélarnar kæmu!
Við borðuðum brauðið, sem
ungfrú Henriksen færði okkur,
með hálfslæmri samvizku. En
við svæfðum hana með því að
geyma beztu bitana handa pilt-
unum og ætla þeim sinn skerf
af því litla, sem við áttum af
vindlingum. Þegar Marit kom
svo nokkru síðar inn með hrok-
aðan disk af nýbökuðum rjóma-
vöfflum og kaffi og mjólk,
vandaðist málið. Ættum við að
lofa hermönnunum að sofa
áfram eða ættum við heldur að
vekja þá, svo að þeir gætu
fengið vöfflurnar meðan þær
væru heitar?
Þeir risu upp við dogg og litu
í kringum sig svefndrukknum