Tíminn - 13.08.1943, Blaðsíða 2

318
Ttmrerc, föstndaginn 13. ágúst 1943
80. blað
^iminn
Föstudagur 13. áyúst
Garðyrkjuskólínn að
Reykjum í 01iusi
Garöyrkjuskólinn var stofn-
aður voriö 1939, nokkrum mán-
uðum áöur en ófriðurinrf hófst.
Skólinn fékk til umráða jörð-
ina Reyki í Ölíusi með búi því
og gróðurhúsum, er þar voru.
Hressingarhæli fyrir brjóstveilt
fólk, sem hafði verið rekið þar
um nokkur ár, var lagt niður,
og húsakynni hælisins notuð
fyrir skólahús.
Til forstöðu skólans valdist
Unnsteinn Ólafsson, sem hlotið
hafði ágæta menntun í garö-
yrkju í Danmörku og nýlega
'lokið fullnaðarprófi 1' þeirri
grein.
Eins og að líkum lætur, var
mörgu áfátt á Reykjum til að
stofna þar garðyrkjuskóla. Stað-
urinn hafði ekki .verið byggður
eðá rekinn í því augnamiði.
Hinum unga skólastjóra var
lagður sá vandi á herðar að
umskapa staðinn í skólasetur
því nær fyrirvaralaust og með
sem minnstum tilkostnaði fyrir
ríkið.
Þetta verður að hafa í' huga,
þegar metinn er árangur sá, er
fengist hefir þann stutta tíma,
sem skólinn hefir starfað.
Skólastjórinn sneri sér fyrst
að því að reisa fleiri gróðurhús
og auka arðgæfa ræktun á
skólabúinu. Þetta hefir tekizt
svo, að nýbyggingar og aðrar
framkvæmdir hafa verið gerð-
ar þar fyrir full 200 þús. krón-
ur með sáralitlum styrk úr rík-
issjóði. T. d. fékk skólinn’að-
eins um 10 þús. kr. í styrk frá
ríkinu starfsárið 1940— 1941.
Má það teljast vel á haldið með
verðlagi því, er þá gilti hér.
% *
Skólinn hefir útskrifað tvo
árganga neménda, alls 36 að
tölu. Þeir munu nú því nær und-
antekningarlaust starfa að
garðyrkju víðs vegar um land.
Þegar þess er lofsamlega
minnst við mörg tækifæri, að
garðyrkja og vermihúsarækt
hafi stórum aukizt hin síðari
ár, má ekki gleyma því, að þessi
aúkning er að verulegu leyti að
þakka garðyrkj uskólanum á
Reykjum. Án hinna nýju starfs-
krafta, sem skólinn hefir fært
garðyrkjunni, mundi hún að
miklu leyti hafa staðið í stað.
Garðyrkja þykir nú álitleg at-
vinnugrein með mikla framtíð-
armöguleika. Skerfur sá, er hún
leggur til framleiðslu þjóðar-
búsins, er þegar orðinn álit-
legur bæði að magni og krónu-
tali. Og því ber heldur ekki að
gleyma, að aukin grænmetis-
framleiðsla stuðlar að bættu
mataræði og heilbrigði þjóðar-
innar yfirleitt.
* * *
Þótt undarlegt megi virðast
hefir höfuðblað Sjálfstæðis-
flokksins, Morgunblaðið, talið
sér sæmandi að flytja tvær ó-
hróðursgreinar um skólann nú
nýverið eftir pilt einn, sem
stundað hefir nám í skólanum
við lítinn orðstír. Til þess að
opinbera ennþá betur hug sinn
til skólans, hefir blaðið neitað
skólastjóranum um púm til and-
svara. Morgunbl. lætur oft svo,
sem það hafi áhúga á ræktun-
armálum, en jafnframt virðist
það með þeim ósköpum fætt, að
setja sig aldrei úr færi til að
hnjáta í það, sem gert- er til
framdráttar ræktunarmálum og
landbúnaði.
Piltur sá, er fundið hefir náð
fyrir augliti Morgunblaðsins til
að ausa óhróðri á garðyrkju-
skólann og skólastjórann, fær
það orð, að hann sé ekki ó-
greindur, en lítið vinnugefinn
og þjáist af vanmáttarkennd,
er hann reynir að breiða yfir
með mikilmennskulátæði, eins
og oft vill verðá. Skólafélagar
hans gera gys að skrifum hans
og mikilmennskuæði. Hefir
Morgunblaðið jafnvel sýnt einni
skólasystur hans þá tillátssemi
að birta svargrein frá henni til
andmæla óhróðri hans um
skólann og skólastjórann.
* * *
Fleipur skillítilla og auðnu-
EYSTEINN JÓNSSON:
Fortíð og framtíð
'wm
i. t
Á síðustu áratugum hafa
framfarir í verklegum og fé-
lagslegum efnum verið meiri en
áður á mörgum öldum.
Þessar framfarir hafa að
öðrum þræði orðið fyrir stór-
hug og erfiði fjöldans og að
hinu leytinu eiga þær rætur
sínar í þeirri löggjöf, sem
þjóðin hefir sett sér á þessu
tímabili..
Það hefði með öllu reynst ó-
kleift að hrinda þeim stór-
virkjum i framkvæmd, sem
unnin hafa verið, ef ekki hefði
verið sett margháttuð löggjöf
um samstarf þjóðarinnar allrar
að þessum framförum.
Stórkostlegt fjármagn á
okkar mælikvarða hefir orðið
að leggja fram af sameiginleg-
um sjóði landsmanna.til þess að
hrinda í framkvæmd stórvirkj
um í atvinnu-, samgöngu- og
félagsmálum, svo nokkrir mála-
flokkar séu nefndir. Skyldi þó
enginn ímynda sér, að nokkurs-
staðar sé komið á leiðarenda.
Þessar framfarir — einkum
þó þær, sem rætur eiga í lög-
gjafarstarfinu, en þær hafa
verið undirstaða annara fram-
fara í landinu, — hafa kostað
mikla baráttu og má enginn
halda, að menn hafi verið jafn
sammála um að lofa þær fyrir-
fram eins og eftir á, þegar þær
voru komnar í framkvæmd. Til
framfaranna hefir þurft fé og
um það hefir staðið barátta
hörð og löng og enginn skyldi
ímynda sér, að þeirri bar-
áttu sé lokið. Henni lýkur aldrei
á meðan nokkrir þeir menn eru
til, sem vilja auknar almennar
framfarir og aðrir, sem mest
hugsa um eigin stundarhag.
Framsóknarflokkurinn hefir
um meira en tvo áratugi átt
frumkvæði og meginþátt að
flestum þeim umbótum í löggjöf
sem mestu hafa varðað og síð-
asta hálfan annan áratuginn
hafa Framsóknarflokkurinn og
Alþýðuflokkurinn komið með
samvinnu . fram nær öllu því,
lausra smáþorpara mun ekki
hafa nein áhrif á vinsældir
Garðyrkjuskólans né álit. Skól-
inn er þjóðnytjastofnun og ber
að efla hann og hlúa að hon-
um sem bezt. Tíminn óskar hon-
um gengis og velfarnaðar og
þorir hiklaust að hvetja unga
menn og konur, sem vilja starfa
og vilja efla ræktun landsins, að
sækja hann. +
sem veruieg framfaraspor heí'ir
markað í löggjafarstarfinu. Oft
hafa þessir flokkar unnið sam-
an og alltaf stigið -stór skref á-
fram í umbótaátt, þegar þeir
hafa komið sér saman um að
bera ábyrgð á þingvinnu og
st j órnarf ramkvæmdum.
Á móti hafa forystumenn
Sjálfstæðisflokksins staðið nær
undantekningarlaust. Þeir hafa
fyrst og fremst barizt gegn
fjáröflun til framfaramálanna
hatrammri baráttu og þar, með
gegn framíaramálunum sjálf-
um, — barizt gegn samvinnu-
félögunum, gegn bjargráðum í
afurðasölumálum bændanna,
gegn alþýðutryggingum og eru
þá aðeins talin örfá dæmi af
öllum þeim aragrúa, sem fyrir
hendi liggja til vitnis um þá
sögu.
II.
í Framsóknarflokkinn ■ hafa
skipað sér umbótamenn, sem
ekki trúa á þjóðnýtingu sem
.meginúrræði í landsmálum,
fyrst og fremst samvinnu-
mennirnir í landinu og kjarni
þess liðs frá öndverðu hafa ver-
ið samvinnubændur landsins til
sjávar og sveita.
Bændafylgi Framsóknar-
flokksin? hefir farið hraðvax-
andi síðustu árin og er svo
komið í mörgum héruðum, að
bændafylgis annarra flokka
gætir vart eða ekki. Þar sem
þess gætir verulega enn að
sveitafólk greiði frambjóðend-
um Sjálfstæðismanna atkvæði,
er víðast hvar til að dreifa í
verulegum mæli persónufylgi
einstakra manna, sem starfað
hafa lengi og menn hika við að
. hverfa frá, enda þótt mörgum
’hverjum hafi vart dulizt, að
málefnalega eiga þeir ekki sam-
leið með þeim, sem ráða í Sjálf-
stæðisflokknum.
| Sú þróun, sem verið hefir í
! þessum málum undanfarin ár,
! verður ekki stöðvuð. Það sést
'glöggt á því, hvaða breytingar
á kjörfylgi flokkanna korriá
fram víðast þar sem persónu-
tengsl hinna eldri þingmanna
Sjálfstæðisflokksins hafa rofn-
að.
Það þarf varla að taka það
fram, að forkólfar íhaldsmanna
hafa frá öndverðu’með öllu móti
reynt að koma í veg fyrir, að
samtök bændanna um við-
skiptamál og samtök þeirra um
stjórnmál, yrðu almenn og
sterk. Þeir hafa unnið gegn
samvinnufélögunum í sundr
t'W4
ungarskyni. Þeir hafa um ára-
tugi hvorki sparað fé né fyrir-
höfn til þess að reyná að gera
Framsóknarflokkinn og ein-
staka Framsólcnarmenn tor-
tryggilega í augum bændanna.
í þessum tilgangi fluttu þeir
lengi róg sinn um eyðslusemi
Framsóknarflokksins og skað-
leg afskipti hans af kaupgjalds-
málum, vegna samstarfs við Al-
þýðuflokkinn. Sjálfir þóttust
þeir vera sparnaðar- og ráð-
deildarmenn um meðferð ríkis-
fjár og kaupgjaldsmála.
Allt þetta bar nokkurn ár-
angur. En smátt og smátt hafa
forkólíar íhaldsmanna áfhjúp-
að sig með verkum sinum og
Framsóknarmenn fengið ný og
ný tækifæri til þess að afsanna
rógburðinn með framkvæmd-
um sínum. Gleggstu og nýjustu
dæmin um það hversu nú er
háttað biturleik þessara höfuð-
vopna íhaldsforkólfanna, eru
afskipti þeirra af kaupgjalds-
málum í landinú síðustu árin og
fjármálastjórn þeirra, sem
hvorutveggja er landfrægt að
endemum.
Allt hefir að því hnigið, að
klofningsstarfsemi. Sjálfstæð-
isforkólfanna i sveitunum hefir
oröið áhrifaminni með hverju
ári.
Fæstir þeirra, sem enn kjósa
með Sjálfstæðisflokknum í
sveitum, eru sammála forkólf-
um flokksins eða andstæðir
málefnalega þeim bændum, sem
fylla Framsóknarflokkinn.
Aldrei hefir bændum verið
meiri þörf á því en einmitt nú
að standa fast saman að mál-
efnum sínum. Þess er engin
von, að unnt verði að koma í
veg fyrir, að hlutur bænda verði
’ fyrir borð borinn nema þeir
fylki sér enn fastar saman um
i þann flokk sem fylgt hefir fram
málefnum þeirra frá því að
jhann var stofnaður.
III.
Vinnándi framleiðendur við
sjávarsíðuna hafa ekki notfært
sér úrræði samvinnunnar í
svipuðum mæli og stéttarbræð-
ur þeirra í sveitum og ekki
fylgt sér um Framsóknarflokk-
inn á sama hátt, þótt flokkurinn
eigi, einkum á allra síðustu ár-
um, vaxandi fylgi þeirra að
fagra.
Ýmsar ástæður munu hafa
valdið þessu. Því hefir mjög ver-
ið haldið að framleiðendum við
sjóinn, að þeim bæri að treysta
hinni frjálsu samkeppni og ó-
skipulagða einstaklingsfram-
taki, en forðast að vinna að
málefnum sínum eftir megin-
reglum samvinnumanna. Meg-
inástæðan til þess, að ekki hef-
ir tekizt fullkomnara samstarf
með sjávarútvegsmönnum og
samvinnubændum, er þó' að
mínum dómi sú, að undanfarna
áratugi hafa allir andstæðingar
Framsóknarflokksins í stjórn-
málum og þó sérstaklega Sjálf-
stæðismenn, eytt gífurlegri orku
og fjármagni til þess að skapa
og viðhalda þeirri skoðun við
sjávarsíðuna, að sjávarútvegs-
menn gætu ekki átt samleið
með Framsóknarflokknum, af
því að umbótastarfsemi flokks-
ins í þágu landbúnaðarins væri
fjandsamleg sjávarútveginum.
Jafnframt var sú „Grýla“
notuð, til þess að koma í veg
fyrir að bændur og sjávarút-
vegsmenn sameinuðust í Fram-
sóknarflokknum, að Framsókn-
arflokkurinn væri „rauður“
þjóðnýtingarflokkur, af því að
hann vann með Alþ.fl. að fram-
kvæmd umbótamála. Þetta hef-
ir verið notað jafnt fyrir því,
þótt forkólfar Sjálfstæðis-
flokksins notuðu hvert tækifæri,
sem þeir gátu, til þess að ná
saman við Alþýðuflokkinn og
síðar kommúnista. Er skemmst
að minnast samstarfs þeirra við
kommúnista gegn stjórn Al-
þýðuflokksins og Framsóknar-
flokksins á árunum fyrir stríð-
ið og samstarfs þeirra við þessa
flokka að upplausninni á síð-
astliðnu ári.
Forkólfum Sjálfstæðisflokks-
ins hefir verið það ljóst, að póli-
tísk áhrif miíliliðastéttarinnar
og stórútgerðarmanna i land-
inu varð að styrkja með því að
kljúfa hina vinnandi fram-
leiðendur í andstæða hópa.
Það varð að koma í veg fyrir, að
j þeir sameinuðust innan Fram-
| sóknarflokksins og tækju sam-
j eiginlega að notfæra sér úrræði
j samvinnunnar.
| Með þessum starfsaðferðum
heíir forráðamönnum milli-
liðastéttarinnar og gróðamann-
anna í landinu tekizt, að' mjög
vérulegu leyti, að reka fleyg á
mllli þeirra, sem vinna að fram-
leiðslunni við sjóinn og hinna,
sem jörðina yrkja sér tií lífs-
framfæris.
Fram að þessu hafa vinnu-
brögð þessi borið talsverðan ár-
angur, en nú er breyting í að-
sigi. Framleiðendur við sjóinn
finna nú betur og betur, að úr-
ræði samvinnunnar eiga engu
síður við hjá þeim, en land-
bændunum. • Þeir finna einnig,
að það er ekki hættuiegt þeirra
áhugamálum, að landbúnaður-
inn sé efldur, og alltaf fjölgar
þeim, sem viðurkenna, að Fram-
(Fra: á 4. siðu)
Er íslenzkrí sveíta-
menníngu þanníg
komið?
Fyrir nokkrum dögum barst
mér 7. tbl. „Nýja tímans“. í
smágreinaflokki í blaði þessu,
undir yfirskriftinni „Raddir úr
! sveitinni“, er klausa með sömu
1 yfirskrift og greinarkorn þetta.
Þar segir greinarhöfundur, er
hann lýsir sveitungum sínum:
1 „Svo mögnuð er sérhyggjan, að
þótt tveir bændur búi á sömu
j örð, geta þeir ekki komið sér
saman um félagsnotkun á
neinni vél eða verkfæri......“.
Síðar í klausunni er svo dreg-
ið í efa, að úr þessu rætist, a.
m. k. í náinni framtíð. Það er
ekki furða, þótt menn tapi trú á
íslenzku sveitalífi, ef þetta er
rétt lýsing á því.
En í fullri alvöru spurt: Hver
er sá, er ritar svona lýsingu á
sveitungum sínum? Og hvaða
sveitarfélag er það, sem svona
hörmulega er statt andlega? Ég
á hálfbágt með að trúa því, að
þetta sé sannleikanum sam-
kvæmt. Mér finnst líklegra, að
þetta sé ritað af einhverjum
þeirra kaupstaðarbúa, sem nú á
síðustu tímum hafa tekið sér
fyrir hendur að níða íslenzka
bændur og islenzkt sveitalíf.
Því hörmulegra manndóms- og
menningarleysi er níð þetta,
þar sem kaupstaðarbúar hafa
nú hin síðustu sumur lagt mjög
fast að bændum og konum
þeirra að taka börn til sumar-
dvalar og sveitafólkið yfirleitt
brugðist vel við, þrátt fyrir
hraðvaxandi erfiðleika, er stafa
' af þverrandi vinnukrafti í sveit-
1 unum. Ég skal játa, að mér er
alveg um megn að skilja hugs-
unarhátt þeirra, er níða misk-
unnar- og skilningslaust bænd-
ur og búalið, en leitast jafn-
framt við að koma börnum sin-
um til sumardvalar, einmitt hjá
þessu sama fólki. Ég hygg, að
sambúð sveita- og kaupstaða-
fólks sé yfirleitt góð, þrátt fyrir
tilraunir hins kommúnistiska
blaðakosts til að spilla henni.
Mætti um það rita langt mál,
en það mun ekki gert hér.
Mynd sú, er brugðið er upp af
sveitalífinu, í grein þeirri, er
ég hefi gert hér að umtalsefni,
virðist harla ósamstæð því sem
yfirleitt á sér stað í sveitunum.
Er nærtækast að nefna sem
dæmi um það kaupfélögin. Þau
eru sýnilegur vottur um sam-
starfsmátt og samstarfsvilja
bænda. Þau eru ávöxtur ís-
lenzkrar bændamenningar.
Jafnframt eru þau öflugur skóli,
er flest sveitafólk lærir í að
(Framh. á 3. síðu)
Montgomery hershöfðiiigi segir frá:
Síguriör áttunda hersíns
Áður en innrásin á Sikiley hói'st, var Montgomery hers-
höfðingi nokkra daga heima í Bretlandi. Flutti hann þá
eftirfarandi frásögn fyrir nemendur í herskóla einum um
herferðina í Norður-Afríku.
Eg ætla að segja ykkur frá
stríðinu, einkum baráttunni,
sem nýlega er til lykta leidd í
Norður-Afríku. Sumt af því er
ekki á margra vitorði.
í herferðinni frá Alamein til
þess, er Marethvirkin voru unn-
in, hefir jafnan verið gætt
þriggja meginatriða í herstjórn-
inni.
Fyrst og fremst leitast, ég
jafnan við að láta óvinina
dansa eftir minni pípu. Það
þýðir, að við verðum að eiga
frumkvæði i bardögunum, ef
við eigum að sigra þýzku her-
foringjana, — en þeir eru flest-
ir mjög dugandi menn. Áður en
orrustan hefst verðum við að
gera okkur ljóst, hvernig gang-
ur hennar eigi að verða. Svo
beitum við herstyrk okkar sam-
kvæmt því.
í öðru lagi verðum við að
vera þannig settir, þegar á
hólminn er komið, að við get-
um framfylgt fyrirætlun okkar
miskunnarlaust án þess að láta
truflast af nokkru því, sem ó-
vinurinn kann að taka til
bragðs.
í þriðja lagi er mjög áríðandi
að vera jafnan í sóknarstöðu.
Við Alamein áttrum við fyrir
höndum að finna ráð til að
brjótast í gegnum herlínu Þjóð-
verja, sem náði frá ströndinni
40 mílur suður í Quattaralægð-
ina. Okkur reið á að ráða gangi
orrustunnar með því að hefja
harða árás á óvinina og fylgja
eftir með minni árásum hvíld-
arlaust, svo að við værum í lát-
lausri sókn frá upphafi til enda.
Við Alamein hófum við harða
árás og rufum skarð í varnar-
línu andstæðinganna. Síðan
fylgdi hver árásin af annarri,
er neyddi þá til að grípa til
varaliðs síns til að reyna að
fylla í skörðin, sem sífellt voru
rofin í herlínu þeirra.
Eltingaleikurinn hafinn:
Meginárásin var gerð á norð-
anverða víglínuna samhliða því,
sem ráðist var á syðri arminn
til að binda hersveitir Möndul-
veldanna á þeim slóðum.
Dagana frá 23. október til 3.
nóvember var barizt heiptar-
lega. Fótgöngulið okkar leitað-
ist við að rjúfa skarð í víglín-
una, er vélahersveitirnar gætu
brotist gegnum.
Þetta tókst að lokum, og 4.
nóv. ruddust vélahersveitir yfir
síðustu varnarmörkin og ráku
flótta óvinanna.
Svo hófst hin mikla eftirför.
Þjóðverjar reyndu hvað eftir
annað að veita viðnám, svo sem
við Mersa Matruh, Sidi Barrani,
Sollum, Halfayaskarð og To-
bruk.
Meginaðferðin í eltingaleikn-
um var sú, að keppa sem hrað-
ast fram eftir veginum með-
fram ströndinni, en láta vél-
búnar hersveitir sækja fram yf-
ir eyðimörkina og koma til lið-
veizlu í hvert skipti, sem óvin-
irnir snerust til varnar.
Þannig rákum við flóttann,
unz við komum til E1 Agheila.
Þangað, en ekki lengra hafði
brezki herinn komizt áður, og
það hafði djúptæk áhrif á her-
mennina að koma þangað á
nýjan leik. Þar er gott til varn-
ar, en við brutum mótstöðuna
á bak aftur og héldum áfram.
Upp frá því jókst hermönnun-
um ásmegin, og það, sem áður
hafði hent, tók að mást úr hug-
um þeirra.
Loks komum við til Tripolis,
þar sem við áttum fyrir hönd-
um að brjótast gegnum Mareth-
virkin og Gabesíægðina, sem eru
ramger vigi frá náttúrunnar
hendi.
Orrustan um Marethvirkin er
sögulegasti þáttur Afríkuhern-
aðarins. Ég var búinn að velta
því fyrir mér í þrjá mánuði, áð-
ur en ég kom þangað, hvernig
ég ætti að haga árásinni.
Ég býst við að ég verði síðar
meir gagnrýndur fyrir ýmislegt
af því, sem ég gerði, meðal ann-
ars fyrir að ráðast framan að
virkjunum. Þau voru að flestu
leyti áþekk frönsku Maginot-
virkjunum.
Fyrst var gerð hörð hríð að
ítölsku hersveitunum i hægra
armi virkjanna. Tókst að reka
djúpan fleyg í varnárkerfið og
ná þar svo öruggri fótfestu, að
Þjóðverjar tóku að sjá sitt ó-
vænna, er viðureignin hafði
staðið í tvo daga.
Stríðsgæfan er hverful.
Þjóðverjar sendu varalið
norður á bóginn. Það var svo vel
búið og harðsnúið, að ég varð
að láta undan síga og láta af
hendi það, sem áunnizt hafði.
Churchill tilkynnti að áttundi
herinn hefði orðið að hörfa.
Ég varð að taka ákvörðun í
skyndi, og ég hygg að sú ákvörð-
un, sem ég tók, hafi ráðið úr-
slitum í Afríkustyrjöldinni.
Þjóðverjum var ljóst, að þeir
mundu ekki fá rönd við reist, ef
Mareth-virkin og Gabesdældin
yrðu yfirstigin, svo að áttundi
herinn ætti greiða sóknarleið
norður á sléttlendið í Túnis.
Ákvörðun mín var í stuttu
máli sú, að hefja harða árás
sunnan frá á virkjabeltið. Þjóð-
verjar séndu í skyndi varalið á
vettvang, en það kom 12 klst. of
seint.
Næst varð Gabesdældin á vegi
oklrar, torsótt varnarvígi frá
náttúrunnar hendi. Það var
þverrandi tungl, en fram til
þessa höfðu bardagar jafnan
verið háðir um tunglfyllingu.
Ég átti um það að velja að hefja
árás þegar í stað í náttmyrkri
eða bíða í hálfan mánuð. Ég
ákvað að gera tvennt i senn,
sem ég hafði aldrei gert fyrr:
hefja árás í myrkri og beina
henni á miðja varnarlínu óvin-
anna.
Þetta kom þeim svo á óvart,
að áttundi herinn brauzt yfii;
Gabesdældina' á einum sólar-
hring. Síðar spurði ég ítalskan
herforingja, sem tekinn var
höndum, hvort hann hefði verið
við árásinni búinn. Hann svar-
aði: „Við bjuggumst við, að þú
mundir bíða eftir tunglskininu.
Við gerðum' ekki ráð fyrir árás
fyrr en að hálfum mánuði liðn-
um“.
Þýzku hermennirnir.
Þýzkir hermenn eru harð-
snúnir í bardögum, og það er
mikill misskilningur að álíta, að
þeir séu að þrotum komnir, og
stríðið sé senn á enda kljáð.
Því fer fjarri.
Þýzku foringjarnir eru þaul-
æfðir hermenn og vel að sér.
Einkum eru þeir í essinu sínu,
ef þeir fá svigrúm til að haga
sókninni eftir sínu höfði.
Orrusta er í raun og yeru á-
tök- milli viljaþreks tveggja að-
ila. Fái Þjóðverjinn að ráða
gangi orrustunnar, er hann of-
an á.
Sé honum hins vegar haslað-
ur völlur af öðrum, hættir hon-
um til að fatast. í orrustunni við
Alamein og upp frá því, var á-
reiðanlega fát á Rommel.
Þýzku heiynennirnir hafá sér-
einkum þrennt til ágætis:
Þeir kunna ágætlega aö fara
með vopn sín. Þeir kunna prýði-