Tíminn - 05.10.1943, Blaðsíða 2

378
TÍMmN, þrigjiidagimi 5. okt. 1943
95. I»Iað
Páll Þorstexnsson, alþm.
Verðbætur á
Kenníng sósíalísta um tvennskonar verð tíl bænda
Styrjöldin, sem nú geisar, hef-
ir haft mikil og að ýmsu leyti
varanleg áhrif hér á landi, þótt
hér hafi ekki orðiö bein átök
milli hernaðaraðilanna. Þeirra
áhrifa gætir mjög í verzlun okk-
ar og viðskiptum.
Fyrir stríðið voru beztu mark-
aðir okkar fyrir mikinn hlut af
framleiðsluvörum landbúnaðar-
ins, s. s. ull og gærur, á megin-
landi Evrópu. Þegar stríðið
hófst, lokuðust samgöngur okk-
ar við þessi lönd, svo að viðskipti
okkar við þau féllu niður, og
verulegt af framleiðslu landbún-
aðarins varð fyrir þá sök lítt eða
ekki seljanleg.
Þessi breyting, sem stríðið olli,
hlaut að hafa gagnger áhrif á
afkomu landbúnaðarins, ef eng-
ar ráðstafanir hefðu verið gerðar
til að mæta þessu nýja viðhorfi.
Það var svo augljóst mál, að
meira að áegja Bretar viður-
kenndu það með því að greiða
okkur nokkrar bætur árið 1940
fyrir markaðstöp.
En á sama tíma hefir sjávar-
útvegurinn gefið meiri arð en
nokkur dæmi eru til áður, ein-
mitt vegna hagkvæmrar sölu
sjávarafurðanna í löndum
Bandamanna.
Enn fremur hefir setuliðið,
sem hér dvelur, veitt allmikla
atvinnu, sem hefir að vissu leyti
bætt hag nokkurs hluta þjóðar-
innar.
Þegar íslenzka þjóðin tók að
safna gróða, fyrst og fremst
vegna viðskiptanna við Banda-
menn, kipptu Bretar að sér
hendinni um að greiða okkur
sérstakar bætur á framleiðslu-
vörur landbúnaðarins.
Þar sem þjóðinni féll mikill
gróði í skaut, bar ríkisvaldinu
vitanlega að miðla þeim gróða
svo milli stétta þjóðfélagsins, að
landbúnaðurinn, annar höfuð-
atvinnuvegur þjóðarinnar, yrði
ekki fyrir fjárhagslegum
skakkaföllum. Þess vegna var ó-
hjákvæmilegt að fara þá leið,
sem ákveðin var af Alþingi, og
greiða nokkrar verðuppbætur úr
ríkissjóði á framleiðsluvörur
landbúnaðarins, ef halda átti
nokkurn veginn jafnvægi milli
| atvinnuveganna í landinu og
koma í veg fyrir, að landbúnað-
arframleiðslan drægist saman
að miklum mun.
j Þegar lagt var út á þessa
braut af Alþingi og ríkisstjórn,
^ var dýrtíðin í landinu hálfu
minni en síðar varð. Þá þurfti
tiltölulega lítið fé til að jafna
metin í þessu efni. En með hin-
j um öra vexti dýrtíðarinnar á
síðast liðnu ári kastaði tólfun-
' um. Með hækkun vísitölunnar
og kaupgjaldsins hækkaði fram-
leiðslukostnaðurinn í landinu,
afurðir framleiðenda urðu að
hækka í verði að sama skapi,
ef hlutur þeirra átti ekki að vera
fyrir borð borinn. Afleiðing þess
varð aftur sú, að nú getum við
ekki framleitt landbúnaðaraf-
urðir fyrir erlendan markað,
nema að verðbæta þær úr ríkis-
sjóði. *
Haustið 1941 var. smásöluverð
á dilkakjöti í Reykjavík kr. 3,65
að koma upp verkfallslögreglu,
afstýrði hann þeim tilræðum.
Þegar verkamannfulltrúar hugð-
ust að eyðileggja atvinnurekst-
ur andstæðinganna með löggjöf,
snérist hann gegn. þeim. Vegna
atbeina hans hafa öfgafylking-
arnar til hægri eða vinstri ekki
náð að beita ólögum og að kúga
andstæðingana til hlýðni við
sig.
Nú er sótt harðara.gegn þess-
um flokki bændanna en nokkru
sinni. Kommúnistar flytja á Al-
þingi hverja tillöguna á fætur
annarri um að kúga bændur.
Þeir hugsa sér að espa bændur
þannig til reiði, svo að þeir hætti
að gæta jafnvægisstöðu sinnar
og gangi í breiðfylkinguna til
hægri. Ýmsir fulltrúar stríðs-
gróðamanna hafa og aldrei þózt
meiri vinir bænda en nú.
Aldrei hefir þess þó frekar
þurft en nú, að bændur gættu
jafnvægisstöðunar og efldu
flokk sinn til að fullnægja því
hlutverki. Kommúnistar hafa
aldrei verið liðfleiri en nú, stór-
eignavaldið aldrei fjársterkara.
Fram undan er stórfelld at-
vinnukreppa. Blóðugri baráttu
þessara breiðfylkinga, er endar
annað hvort með kommúnist-
iskrn einræði eða ofríki auð-
drottnanna, verður þvi aðeins
afstýrt, að Framsóknarflokk-
urinn verði nógu sterkur til að
leiða þjóðina áfram á braut
réttar og umbóta. Aldrei hefir
því skipt meira máli, að bænd-
ur ræktu vel hlutverk Þorgeirs
Ljósvetningagoða en einmitt nú.
Þ. Þ.
kg. Fyrir dilkakjötið, sem selt
hefir verið til Bretlands á þessu
! ári, hefir fengizt kr. 5,40 kg. Ef
dýrtíðin hefði ekki aukizt síðan
haustið 1941, mundi vera svipað
verð á dilkakjöti innanlands nú
og þá. Þá hefði ríkissjóður nú
ekki þurft að greiða neinar
uppbætur á útflutningskjötið.
Þvert á móti verður að ætla, að
það hefði selzt á erlendum
markaði á svipað verð og nú og
af því' fengizt verulegur hagn-
aður.
Því er mjög á loft haldið, að
uppbætur þær, sem ríkissjóður
greiðir nú á framleiðsluvörur
landbúnaðarins, sé beinn styrk-
ur til bænda. En þetta fé er ein-
ungis greitt vegna dýrtíðarinn-
I ar og þess, hvernig fjárhagsmál-
um okkar er komið. Bændur
landsins hafa ávallt, öðrum
stéttum fremur, mætt þeirri
viðleitni að halda dýrtíðinni í
skefjum með velvild og fullum
' skilningi. Bændastéttin á ekki
1 sök á hinum öra vexti dýrtíðar-
' innar á síðasta ári, — nema að
því leyti að nokkur hluti stétt-
' arinnar skyldi við kosningar á
fyrra ári styðja stjórnarstefnu,
sem var í einu röng og hættu-
jleg, eins og þegar er komið á
daginn, en síðar mun þó betur
sannast.
II.
í sambandi við greiðslu verð-
uppbóta úr ríkissjóði á fram-
leiðsluvörur landbúnaðarins,
hefir flokkur sósíalista flutt þá
kenningu í blaði flokksins og
við umræður á Alþingi, að rétt
sé og sjálfsagt að miða slíkar
greiðslur við meðalbú. En með-
albústofn er talinn tæplega 90
kindur, rúmlega 6 nautgripir og
rösklega 6 hross.
Samkvæmt áliti sósíalista
ættu þá allir bændur að fá fúllt
verð fyrir afurðir af þessum
gripastól, en þeir, sem meira
framleiða, aðeins nokkurn hlut
af sanngjörnu verði fyrir það
vörumagn, sem fram yfir er.
Það er ekki að ófyrirsynju, að
bændur landsins gefi þessari
kenningu nokkurn gaum.
Bændur hafa sjálfir stutt að
því að vörur þeirra væru metn-
ar eftir gæðum og mismunandi
verð greitt eftir gæðum vörunn-
ar. Það er að þeirra dómi rétt
og skylt. Hér er ekki um það
að ræða.
Nú vilja sósíalistar greiða
bændum tvenns konar eða
margs konar verð fyrir fram-
leiðsluvörur þeirra, ekki eftir
gæðum vörunnar, heldur eftir
stærð búanna og því vörumagni,
sem hver bóndi framleiðir.
Nú er fjarri því, að allir
bændur í landinu búi við sömu
aðstöðu til að framleiða land-
búnaðarafurðir. Aðstaða þeirra
og heimilishagur er nálega jafn
breytileg og býlin eru mörg. Yf-
irleitt er þó framleiðslukostnað-
ur búanna því meiri, því stærri
sem þau eru.
Á því með ráðstöfunum ríkis-
valdsins að skerða hlut þess
bónda, sem hefir lagt hart að
sér á undanförnum árum til að
bæta jörð sína og færa út kví-
arnar i samræmi við það, ef
hann ræður sér fólk fyrir hátt
kaupgjald til að framleiða svo
mikið, að hann fullnytji jörð
sína?
Einn bóndi með litla fjöl-
skyldu og góðár heimilisástæð-
ur getur átt meðalbústofn og
búið við góðan kost. Öðrum, sem
er að ala upp stóran barnahóp,
nægir ekki meðal-bústofn til
framfærslu fjölskyldunnar.
Hann fær engan ómagastyrk,
eins og launamenn ríkisins hafa
nú fengið, en hann vill ekki
leita á náðir annarra. Hann
leggur því harðara að sér og
stritast við að framleiða meira
en meðalbú gefur af sér til að
fullnægja þörfum fjölskyldunn-
ar án aðstoðar annarra. Á þá
ríkisvaldið að hlutast til um, að
hann fái lægra verð fyrir nokk-
, urn hluta af afurðum sínum,
j þótt það sé fyrsta flokks vara
, að gæðum, heldur en nágrann-
inn, sem hefir fáa fram að færa,
en á þó meðal bústofn?
Á þennan veg virðist Sósíal-
istaflokkurinn vilja fullnægja
réttlætinu.
Allir bændur landsins hafa
blandaða framleiðslu, en mis-
jafnt eftir aðstöðunni á hverj-
um stað. Tekjur sama bónda
eru bæði af sauðfjárrækt, naut-
griparækt og garðrækt. Margir
reka og fleiri arðgæfar búgrein-
ar og njóta ýmissa hlunninda.
Það er augljóst, að regla sú,
sem sósíalistar vilja setja um
greiðslur til bænda fyrir afurðir
þeirra, yrði harla vandasöm í
framkvæmd. Ef miða ætti verð á
hverri vöru einungis við innlegg
bóndans af þeirri vörutegund,
svo að sá bóndi, sem t. d. ætti 90
ær og seldi 60 dilka, fengi fullt
verð fyrir helminginn, en lægra
fyrir hinn hlutann, án tillits til
tekna þeirra af öðrum búgrein-
um og í heild, þá yrði úr þvi full-
komin ringulreið og handahófs-
skipti.
Ef þannig væri farið að,
mundi t. d. embættismaður, sem
ræki lítið bú og seldi lítið magn
af afurðum, fá hæsta verð fyrir
vörur sinar, þótt hann fengi
auk þess há laun úr ríkissjóði
og byggi þar af leiðandi við betri
lífskjör en flestir eða allir
bændur. Ef hugsanlegt væri að
framkvæma tillögur sósíalista
um mismunandi verðlag til
bænda á framleiðsluvörum
þeirra svo, að nokkurt réttlæti
fylgdi því, væri eina leiðin sú,
að miða við heildartekjur aðila.
Nú gæti enginn vitað fyrirfram,
þegar vara er seld, hverjar tekj-
ur aðila yrðu á því ári. Það
mundi þá sennilega verða hendi
næst, að sníða greiðslur til
bænda eftir skattaframtölum
þeirra næsta ár á undan.
Ef fylgja ætti fram þessari
nýstárlegu kenningu sósíalista
um verðlag á afurðum bænda
eftir stærð búanna og gera á
þann hátt upp á milli einstakra
aðila innan bændastéttarinnar,
hlýtur röðin jafnskjótt að koma
að öðrum stéttum þjóðfélagsins
um sams konar aðgerðir. Sumar
stéttir launþega búa við misjöfn
launakjör, þótt unnin séu sams-
konar störf í þágu þjóðfélagsins.
Svo er um kennarastéttina. Og
jafnvel þótt föst laun tveggja
aðila séu jöfn, segir það ekki til
um heildartekjur þeirra eða
hagsæld. Sumir hafa tekjur af
eignum, aukavinnu eða hlunn-
: indum, en aðrir ekki. Meira að
, segja verkamenn, sem vinna
' sömu vinnu og fá sama tíma-
| kaup, hafa mismunandi háar
heildartekjur yfir árið.
Á þá að kljúfa t. d. kennara-
stéttina í stórkennara og smá-
kennara eftir heildartekjum og
aðstöðumun og greiða þeim
lægri laun fyrir vinnu sína, sem
fá tekjur af eignum eða leggja
á sig aukavinnu, heldur en öðr-
um í stéttinni, sem# vinna ein-
ungis fyrir laununum og lifa af
þeim?
Á að flokka verkamenn í smá-
verkamenn og stórverkamenn
eftir efnahag og greiða stór-
verkamönnum lægra tímakaup
en öðrum með skírskotun til
þess, að skattframtal þeirra
sýni, að þeir geti lifað án þess
að fá fullt kaup?
Af því mundi að vísu verða
nokkur sparnaður fyrir einstak-
ar stofnanir og ríkið, og -það
mundi jafnvel geta lækkað
framleiðslukostnað á sumum
sviðum.
Fáir munu þó telja slíkar ráð-
stafanir réttar — nema ef til
vill sósíalistar. En eins og sjálf-
sagt er að greiða sama kaup fyr-
ir sömu vinnu, hvernig sem
efnahagur launþegans er, svo er
og rétt og skylt að greiða sama
verð fyrir sömu vöru, án tillits
til þess, hvort bústofn bóndans
er stór eða smár.
Það er regla í þessu þjóðfé;-
lagi að greiða starfsmönnum
(Framh. á 4. síðu)
Harry Hopkiiis:
Stríðinu lýkur ekki
iyrr en árið 1945!
Harry Hopkins er einn af nánustu samstarfsmönnum og
vinum Roosevelts forseta. Er hann því einn hinna fáu
manna, sem hafa fullkomna vitneskju um ástand og horf-
ur í ófriðnum.
^tminn
Þriðjudagur 5. oht.
Hlutverk Þorgeírs
Sú óáran, sem nú ríkir i
stjórnmálum þjóðarinnar, hefir
orðið til þess að fleiri en áður
hafa tekið þátt í því trúboði
kommúnista, að landsmenn ættu
að skipta sér í tvær fjandsam-
legar fylkingar, er létu stólfæt-
ur og gilda hnefa ráða úrslit-
um mála. í annarri fylkingunni
ættu að vera verkamenn, er
söfnuðu öðrum launastéttum
undir merki sitt, en í hinni stór-
útgerðarmenn og stóriðnrekend-
ur, er létust vera forsvarsmenn
framleiðslunnar og.næðu þann-
ig bændum og smáút'gerðar-
mönnum til fylgis við sig.
Ef landsmenn skiptust ein-
göngu í tvær slíkar breiðfylk-
ingar, myndi brátt hefjast óska-
öld kommúnista á íslandi. Blóð-
ugir bardagar yrðu háðir um
yfirráðin í landinu og endalok-
in yrðu þau, að sigurvegarinn
kúgaði þann, sem undir yrði í
átökunum. íslenzka réttarríkið
liði undir lok og ofbeldi og kúg-
un kæmi í staðinn.
Þessir draumar um tvær
fjandsamlegar breiðfylkingar
eru raunar engin nýjung hér
á landi. Kommúnistar og for-
svarsmenn stóreignavaldsins
hafa lengi boðað þetta. En á-
rangurinn hefir ekki orðið að
sama skapi. Til þess liggur sú
ástæða, að bændur hafa ekki
hlýtt forskrift kommúnista
og stórgróðamanna, heldur far-
ið sínar eigin götur. Þeir hafa
stofnað sinn eigin flokk eða
þriðju fylkinguna og sáfnað til
liðs við sig frjálslyndustu verka-
mönnum og miðstéttarmönnum
kauptúna og kaupstaða. Það er
þessi þriðja fylking, — Fram-
sóknarfl., — sem hér hefir
hindrað þá þróun, er orðið hef-
ir víða annars staðar, þar sem
miðstéttirnar hafa sogast inn í
aðra hvora breiðfylkinguna til
hægri eða vinstri og þannig
hjálpað til að skapa einræði og
ofbeldisstjórn.
Bændur hafa markað sér
þessa stöðu í þjóðfélaginu, þótt
oft hafi mörgu misjöfnu verið
að þeim vikið. Margir aðrir
myndu oft hafa talið ástæðu til
þess, ef þeir hefðu verið í spor-
um bænda, að leggja hnefann á
borðið, líkt og Ófeigur í Skörð-
um forðum, og láta hann ráða
lögum og rétti i landinu. Bænd-
ur hafa verið nefndir ölmusu-
lýður, vegna ýmisra framlaga
ríkisins til ræktunar i sveitum,
samvinnufélagsskapur þeirra
hefir verið rógborinn á marga
lund, sagt hefir verið að þeir
framleiddu skemmdar vörur,
hafið hefir verið gegn þeim
mjólkurverkfall o. s. frv.En ekk-
ert af þessu hefir komið bænd-
um til að aðhyllast lögmál
hnefaréttarlns. Þeir hafa gert
sér ljóst, að sigur hnefans er
skammgóður vermlr og farsælla
er að beita hófsemi og réttsýni
í opinberum málum.
Stjórnmálaafskipti bænda á
síðari árum hefir mjög mótast
af fordæmi þingeyska bóndans,
er skapað hefir fegursta þátt ís-
landssöguhnar. Þingheimur á
Þingvöllum hafði skipast í tvær
breiðfylkingar, er voru þess al-
fúsar að láta sverð og spjót ráða
málalyktum. Þorgeiri Ljósvetn-
ingagoða var þá falið málið til
úrskurðar. Hann lét ekki augna-
blikstilfinningu ráða afstöðu
sinni,heldur íhugaði málið vand
lega. Meðan rann móðurinn af
víkingunum og sáttarorð Þor-
geirs, er gaf báðum nokkuð, en
■hvorugan allt, náði tilætluðum
árangri. Blóðugustu styrjöld, er
orðið hefði á íslandi, var af-
stýrt, og kristnitakan 'komst á
með hóflegri og öfgalausara
hætti en dæmi eru til annars-
staðar.
Slík eru vinnubrögð hins
hugsandi, víðsýna bónda. Slík
hafa verið vinnubrögð þess
flokks, er bændur hafa eflt í
landinu seinustu áratugina til
að gæta jafnvægisins i þjóðfé-
laginu. Hann hefir þrætt með-
alveginn. Þegar auðkóngar vildu
ekki hafa neinn fastan hvíldar-
tíma á veiðiskipum og hugðust
Hér á dögunum hitti ég mann,
sem vildi veðja um það, að stríð-
inu yrði lokið um næstu áramót,
Kona nokkur skrifaði manni
sínum, sem er í brezka hernum,
að nú skyldi hann koma heim
og hefja verzlun áður en hinir
kæmu, því að möndulveldin
væru að því komin að gefast
upp.
Bankastjóri ráðlagði einum
vini mínum nýlega að leggja fé
í ákveðið fyrirtæki núna, því að
það mundi verða ábatasamt með
vorinu, þegar friður yrði sam-
inn.
Um langan hríð hafa slíkar
staðhæfingar gengið fjöllunum
hærra. Fólk gerir sér vonir um
skjótan sigur.
Ef ég á að segja mitt álit, þá
hygg ég að þetta sé byggt á mis-
skilningi.
Ég hygg, að við eigum fyrir
höndum harða tveggja ára bar-
áttu á vígstöðvunum ennþá og
vaxandi álögur og fórnir heima
fyrir bæði árin. Ekki skemur.
Við verðum að afkasta meiru,
neita okkur um fleira, horfast í
augu við meira mannfall.
Ég hefi átt tal við fjölda
manns í landher og flota, en
engan fyrir hitt, sem gerir sér
vonir um skjótan sigur.
Við verðum að berjast um
hvert fótmál.
Einu mennirnir, sem llta
bjartari augum á þetta, eru
stöku ráðamenn í flugliðinu.
Þeir halda að við getum komið
möndulveldunum á kné með
loftárásum. En það er ekki
einhlítt að beita flugliði, þótt
voldugt sé. Ádásirnar munu
verða samtímis og samstilltar á
landi, legi og í lofti. Við verðum
að beita miklum landher í
Frakklandi til að geta hrakið
Þjóðverja þaðan og ráðist inn í
Þýzkaland.
Ég læt mér ekki svo, sem ég
sé herfræðingur. En það má öll-
um vera ljóst, að Þjóðverjar
hafa hreiðrað vel um sig á meg-
inlandinu og eru gráir fyrir
vopnum. Þeir munu berjast við
okkur um hvert einasta fótmál.
Það er talið, að Þjóðverjar hafi
nýlega vígbúið 60 ný herfylki.
Og minnumst þess, að mark-
mið okkar er skilmálalaus upp-
gjöf þýzka hersins. Við munum
ekki ganga að neinni málamiðl-
un við þýzku stórbokkana, þótt
þeir sparki Hitler frá völdum.
Það er kunnugt, að fjöldi
manns gerir sér miklar tálvonir
í þessum efnum. Algengustu
staðhæfingar þeirra eru eitt-
hvað á þessa leið:
„Þýzkaland verður gereytt
með loftárásum á skömmum
tíma.“
Helztu iðngreinar og orkuver
Þjóðverja hafa verið eyðilögð."
„Þýzkaland lendir í uppnámi
innbyrðis.“
„Þjóðin hatar Hitler, og milj-
ónir kúgaðra manna i Evrópu
eru í uppreisnarhug.“
„Þegar Ítalía er fallin sækj-
um við fram norður á bóginn
og hertökum Berlín.“
Sérhver ný og sigri hrósandi
herstjórnartilkynning eykur á
bjartsýni okkar.
Og hvað skal segja um Japan
með hinar pappírsklæddu flug-
vélar sínar, skriðdreka úr tini
og hálfsoltnu milljónir, heilsu-
bilaðra, pasturslítilla manna?
Það. eru víst æði marglr, sem
líta svo á, að hinir „miklu
sigrar“ okkar á Kyrrahafinu
hafi því nær riðið Japönum að
fullu. Og svo, þegar Ítalía og
Þýzkaland eru úr sögunni, halda
þessir sömu menn, að það verði
barnaleikur einn fyrir dálítinn
hluta landhersins og sjóhersins
að hreinsa til á Kyrrahafinu.
Þetta lætur vel 1 eyrum. Ég vildi
það væri satt!
Við vinnum Afríku, vinnum
Sikiley, ný eyja gefst upp í
Kyrrahafinu. Það virðist ganga
eins og í sögu.
Menn, sem ganga í sigurvímu
eru gjarnir á að sjá sigurmerki
í öllu.En þess ber fyrst og fremst
að gæta, að Þýzkaland og Japan
eru engan veginn illa stæð efna-
hagslega. Þrátt fyrir loftárásir
okkar, hafnbann og skipatjón,
er við höfum valdið þeim, er
stríðsorka þeirra ekki lömuð
ennþá. Þeir hafa nógan mat, nóg
klæði og nóg hergögn.
Herinn er vel búinn ennþá.
Seint í sumar var hergagna-
framleiðsla þeirra ekki farin að
láta neitt verulegt á sjá. Heima
fyrir hafði landslýðurinn ekki
heldur látið bugazt. Milljónir
manna úr herteknu löndunum
unnu hjá þeim sem þrælar. Við
höfum ekki gert meira en rjúfa
skörð í yztu varnarlínu þeirra.
Þrátt fyrir alla þá hirtingu,
sem Þjóðverjar hafa fengið, er
herinn ennþá vel haldinn að
fæði, klæðum og vopnum. Her-
búnaður þeirra er ennþá eins
vandaður að efni og gæðum og
hann var í upphafi stríðsins.
Hitt er satt, að lífskjör al-
mennings eru lakari nú en þau
voru í fyrra um þetta leyti. En
fólk fær þó í sig og á, jafnvel
þótt sumt af því séu gervivörur.
Sakir hins milda vetrar 1942
varð uppskeran ágæt í sumar.
Við höfum engan sannanir fyrir
því, að óeirðir hafi orðið í
Þýzkalandi sakir matarskorts.
Þjóðverjar hafa meira til hnífs
og skeiðar en nokkur önnur þjóð
í Norðurálfu, því að þeir hafa
stolið öllu frá öllum öðrum.
Enda þótt landslýðurinn
heima fyrir hafi orðið fyrir
þungum búsifjum á þessu ári og
sé allmjög svekktur, eru nán-
ustu fylgismenn Hitlers ákveðnir
í því að berjast til þrautar, ekki
til sigurs — heldur fyrir lífi
sínu. Þeir óttast bræði almenn-
ings í herteknu löndunum,
hefndarhug Rússa og réttláta
refsingu vesturveldanna. Og
það er ekki ástæðulaus ótti. Þeir
örvænta e. t. v. um sigur, en þeir
vonast eftir að geta dregið stríð-
ið á langinn, gert það að þrá-
tefli og komist að samkomulagi.
Hvað skal segja um loftárás-
irnar, sem eiga að opna megin-
land Evrópy á skömmum tíma?
Þegar ég skrifa þetta, hefir
dregið dálítið úr hergagnafram-
leiðslu Þjóðverja, vegna hinna
hörðu og tíðu árása. Miklar
skemmdir hafa orðið og öng-
þveiti. Þriðjungur af hinum
miklu iðjuverum í Ruhr-hérað-
inu eru sennilega í rústum.
En Ruhr er ekki sama og öll
Norðurálfan, — og þar eru ekki
verksmiðjur þær, er Þjóðverjar
hafa flutt til Austurhéraða
Þýzkalands og Póllands, ekki
heldur iðnhéruð Frakklands,
Tékkóslóvakíu og Ítalíu eða
verksmiðjur þær, sem að öllum
líkindum hefir verið komið fyr-
ir neðan jarðar.
Iðnaðarframleiðslan á megin-
landinu heldur áfram alveg eins