Tíminn - 18.05.1945, Page 4

4
IÍM1M, föstiidaginn 18. maí 1945
37. bla»
Hvers eiga Fínnar að
Eitir Gunnlaug Pétursson
i.
Ekki veit ég, hvort þorri ís-
lenzkra alþýðumanna hefir tek-
ið eftir því, sem gerðist hér í
Reykjavík 1. þessa mánaðar.
Víst ætti þó svo að vera, því að
þann dag tókst verkalýðsleið-
togunum að ginna verkalýðinn
til að verða sér til verulegrar
minnkunar með háttleysi í
framkomu. Ættu íslenzkir al-
þýðumenn vel að muna það at-
vik.
1. maí er hátíðisdagur verka-
lýðsins. Þann dag efna verka-
mannasamtök hvarvetna til há-
tíðahalda, með hópgöngum og
ýmiskonar mannfagnaði.
Verkalýðsbaráttan er frelsis-
barátta í eðli sínu og hefir lengst
af verið barátta lítilmagnans
gegn ofureflinu, þó komið hafi
fyrir, að hún hafi fengið á sig
misþarfan hrokasvip. Verkalýðs-
baráttan á alla sína samúð að
þakka frelsisbaráttunni og allt
misjafnt, sem henni er fyrir-
gefið, fyrirgefst henni einvörð-
ungu vegna þess tilgangs, að
rétta hlut þess, sem hallað er
á. Af þessu hlýtur framkoma
verkalýðsleiðtoganna að eiga að
markast.
1. maí s. 1. stóð alveg sérstak-
lega á. Þá voru úrslit Evrópu-
striðsíns fyrirsjáanleg, og mikl-
ar líkur voru til að telja mætti
á fingrum sér dagana unz henni
lyki með fullum sigri Banda-
manna. Þetta hlaut að hafa sín
áhrif á hátíðahöld verkamanna
þenna dag, ekki sízt hér á fs-
landi, þar sem hinn sameiginlegi
málstaður Bandamanna á hug
íslendinga allan. Verkalýðsleið-
togarnir töldu sig skilja þetta,
en þeir skildu það ekki rétt. Þeir
ákváðu að láta fögnuð sinn yfir
fyrirsjáanlegum endalokum Ev-
rópustríðsins í Ijós með því að
ganga fylktu liði fyrir sendi-
herra Rússlands, Bandaríkjanna
og Bretlands.
Margar þjóðir Bandamanna
eiga fulltrúa hér í Reykjavík.
Hví var þá ekki farið heim til
beirra allra? Jú, það er auðskil-
ið. Þá hefði dagurinn allur farið
í það ferðalag og enginn tími
unnist til flokkslegs áróðurs.
Þess vegna varð að takmarka
tölu þeirra þjóða, sem heiðraðar
voru.
Margur kann að spyrja hví
verkalýðsleiðtogarnir kusu ekki
fremur að ganga heim til full-
trúa frændþjóðanna, hinna kúg-
uðu smáþjóða, Dana, Norð-
manna og Finna. Er eðlilegt
að svo sé spurt, og það í fullri
alvöru. íslendingar hafa ávallt
talið sig Norðurlandaþjóð og þeir
eru smáþjóð. Þeir hafa fengið
að reyna kúgun og þrengingar
og ættu að skilja hvað það er, að
þola slíkt. Virtist því liggja næst
að samfagna Norðmönnum og
Dönum, sem senn myndu end-
urheimta frelsi sitt, og sýna
Finnum samúð, en þeir hafa
greinilega orðið harðast úti af
Norðurlandaþjóðunum, svo að
ekki sé lengra jafnað. Þeir urðu
fyrstir Norðurlandaþjóðanna
fyrir árás, vörðust vel en voru
ofurliði bornir og urðu að lúta
nauðungarfriði. Ólán þeirra var
svo mikið, að þeir voru fljótlega
aftur knúðir út í stríð, færðu
bungar fórnir, voru, enn ofur-
liði bornir og urðu að sæta afar-
kostum.
Það var því full ástæða til að
reykvískir verkalýðsleiðtogar
heiðruðu frændur sína, Norður-
landamenn, hina kúguðu smæl-
ingja, enda má fullyrða að það
hefði verið í samræmi við hug-
arþel meginþorra verkamanna.
En svo var ekki gert og sjálf-
sagt liggja til þess margar
ástæður. Ég vil aðeins nefna
| tvær. Það er vafalaust stærsta
ástæðan, að íslenzkir kommún-
istar vildu fá tækifæri til að
ganga á fund sendiherra Rúss-
lands, hins útsenda biskups frá
páfagarði þeirra trúarbragða.
Önnur ástæða er ofmetnaður
hinna íslenzku verkalýðsleið-
toga, síðan þeim tókst að breyta
íslenzkri verkalýðsbaráttu I
valdabaráttu. Síðan hafa þeir
sterkari samúð með máttugum
sigurvegurum en kúguðum
smælíngjum.
Var þá Norðurlandaþjóðunum
alveg gleymt? Nei, ónei. Dönum
og Norðmönnum voru sendar
laglega orðaðar kveðjur frá hóp-
fundi á Lækjartorgi. En Finnar
gleymdust.
n:
Þau ánægjulegu tíðindi hafa
gerzt,að ríkisstjórn íslands hefir
tekið að sér forustu um fjár-
söfnun til líknar bágstöddum
Dönum og Norðmönnum. Skal
söfnun þessi standa hálfan
mánuð. Mætti ef til vill líta svo
á, að samherjarnir í ríkisstjórn-
Oít á vorín svatínar sungn . . ..
Á hverju vori jlytja hundruð íslendinga í tjöld og skúra víðs vegar um
sveitir og heiðar landsins. Þetta eru vegavinnumennirnir — mennirnir, er á
undanförnum áratugum hafa lagt og rutt akbrautirnar um svo til þvert og
endilangt landið, alls 5—6 þús. kílómetrar, aðallega á tuttugu árum.
Oft er líf vegavinnumannanna erfitt og volksamt, ekki sízt í rigninga- og
kuldatíð, en margar skemmtilegar minníngar munu þó flestir þeir, er í
vegavinnu hafa verið, eiga frá þeim stundum. Og mikið á þjóðfélagið þess-
vm sannnefndu brautryðjendum að þakka.
Nú er einmitt sá tími kominn, er vegavinnumennirnir taka að reisa
tjöld sín og hefja sumarstarfið. Enn er hakinn og stunguskóflan og kvíslin
aðalverkfœrin, sem vegavinnumönnum eru fengin í hendur, en samt hafa
ný og stórvirkari vinnutœki komið til sögunnar á síðustu árum og veröa œ
fleiri tekin til notkunar. Þá œtti að koma nýr fjörkippur í vegagerðina, svo
að á tiltölulega fáum árum verði hœgt að leysa brýnustu verkefnin á sviði
vegamálanna.
Þessi mynd er af tjaldstaö á Holtavörðuheiði. Tjöldin hafa verið reist
á berum melnum, því að á betra hejir ekki verið völ. Við getum hugsað
okkur, að ráðskonan, rjóð og þrifleg búi í tjaldinu, sem prýtt er með hrlsl-
unni.
inni væru hér að bæta fyrir
háttleysi verkalýðsleiðtoganna
frá fyrsta maí.
* * *
Menn eru að vonum farnir að
þreytast á hversdagslegum
sníkjum ýmissa félagssamtaka
hér í bæ, og raunar víðar. Væri
illa farið ef þeir smámunir yrðu
til þess að draga úr framlagi
manna til hjálparstarfsins, og
slíkt má ekki verða. Og hér er
ekki um venjuleg samskot að
ræða. Hér er enginn beðinn að
gefa. Hér er ekki einu sinni verið
að biðja menn að lána. Hér er
blátt áfram verið að gefa mönn-
um tækifæri til að greiða eina
afborgun af skuldinni, sem safn-
azt hefir undanfarin fimm ár.
Sú skuld er stór og verður seint
greidd að fullu.
Mönnum kann að virðast það
lítið, sem við megum missa, sam-
anborið við þörf hinna soltnu
og klæðlausu. En mannúðina
munar um viðurkenninguna
eina. Og við þurfum ekki að láta
okkur detta í hug, að við látum
af hendi eins mikið og við meg-
um missa. Því marki náum við
aldrei.
Skyndisöfnunin á að standa
hálfan mánuð. Það minnsta, sem
hver einstaklingur getur boðið,
er sú fjárhæð, sem hann eyðir
í munað þann hálfa mánuð, sem
söfnunin stendur yfir'. Áfengis-
kaup íslendinga námu að með-
altali nálægt 1,25 miljónum
króna hvern hálfan mánuð í
fyrra. Það er tæplega meira en
áttundi hver maður, sem áfengi
kaupir svo nokkru nemi. Þetta
máttu þeir missa fyrir áfengi í
fyrra. Hvað er þá um allan ann-
an munað?
Við skulum áætla í flýti og
margfalda 1,25 milj. með átta.
Útkoman verður 10 miljónir
króna. Það virðist því vera sú
minnsta fjárhæð, sem við get-
um boðið.
Hí ifc Hí
Ríkisstjórninni hefir ekki tek-
izt að leggja skyndisöfnunina
fyrir á þann hátt, að um hana
gæti skapast einhugur. Henni
tókst ekki að bæta fyrir brot
verkalýðsleiðtoganna frá fyrsta
maí. Enn gleymdust Finnar.
Danir og Norðmenn eru í hópi
sigurvegaranna. Finnar eru sigr-
aðir. Finnar hafa sennilega orð-
ið fyrir svipuðu eignatjóni og
hinar Norðurlandaþjóðirnar og
liklega mun meira manntjóni.
Þar á ofan hafa Rússar gert sér
ríflegan hlut af eigum Finna í
sigurlaun, og frelsi Finna^ er
verulega og varanlega skert.
Samt man íslenzka ríkisstjórn-
in ekki eftir Finnum, þegar hún
gengst fyrir fjársöfnun handa
bágstöddum Norðurlandabúum.
Enn er hægt að bæta úr ágöll-
unum. Enn er hægt að skapa
fulla eiftjngu um skyndisöfnun-
ina. Ég skora því á ríkisstjórn-
ina að tilkynna þegar í stað, að
söfnunin sé framlengd um eina
viku, upp í þrjár vikur, og inn-
komnu fé verði varið jafnt til
hjáipar bágstöddum Dönum,
Norðmönnum og F i n n u m.
Reykjavk, 15. maí 1945.
Bróðnrhngnr
í Morapnblaðinu frá 27. apríl
er grein eftir S. B. — ekki samt
frá Vigur —, þar sem rætt er um
nauðsyn þess, að góð samvinna
og velvilji sé ríkjandi milli
sveitafólks og kaupstaðarbúa.
Um leið og höfundur réttilega
undirstrikar nauðsyn þessa,
leyfir hann sér að halda því
fram, að Framsóknarflokkurinn
hafi fyrr og síðar spillt því, að
þessi samvinna gæti verið góð,
og að hann hafi alið á rógi milli
sveitafólksins og Reykvíkinga.
Hér er farið með þá fjarstæðu,
að ekki er rétt að láta hana vera
ómótmælta. Staðreyndum er
snúið við. Það eru blöð Reykvík-
inganna — bæjarblöðin — svo
og margir af ráðamönnum bæj-
armannanna, sem fyrr og slðar
hafa hagað sér, eins og þeir
vildu mynda sem mest dj úp milli
sveitafólksins annars vegar og
Reykvíkinga hins vegar, og skulu
nokkur dæmi nefnd og þó fá.
Einu sinni komu fulltrúar
samvinnufélaganna á aðalfund
sinn eins og þeir gera árlega.
Þá sagði eitt blaðið frá því, og
að hann væri vel sóttur, en bætti
svo við, að því verr gæfust
heimskra manna ráð, sem fleiri
væru saman. Vinsamleg kveðja
það, og vel fallin til að efla
bróðurhugann.
Þegar nokkuð á þriðja hundr-
að manna var komið á aðalfund
Framsóknarflokksins, langflest-
ir sveitamenn, þá birti eitt blað-
ið hina svokölluðu mosagrein,
þar sem sveitafólkinu var borið
á brýn, að það væri skítugt og
lúsugt og svo framvegis, og því
stillt upp sem andstæðum Reyk-
víkinga. Þá komu þó nokkuð
yfir 70% af börnum í reykvíska
barnaskóla með lús. Vinsamleg
kveðja það, eða er ekkí svo,
S. B.?
Einu sinni var stungið upp á
því að gera Reykjavík að ríki i
jríkinu, með sinn eigin sjóð, og
I átti þetta að vera af því gert, að
1 Reykvíkingar stæðu svo til ein-
jir undir landsþörfunum. Landið
utan Reykjavíkur væri ómagi á
. baki Reykvíkinga, sem þeir ættu
að losa sig við. Viturlegar tillög-
ur það, , og til þess gerðar að
bæta samlyndi. Eða er ekki svo?
j Af heilbrigðisyfirvöldunum var
fyrirskipað að eyðileggja kjöt,
sem skemmzt hafði við geymslu
og i flutningum milli hafna, og
var það gert. Hvað sögðu blöðin
þá, og hvað sögðu þingmenn
bæjarmannanna? Það var nú
margt skrítið. Þau báru bænd-
um á brýn, að þeir hefðu gert
kjötið ónýtt viljandi, til þess að
kaupstaðarbúar gætu ekki borð-
að það. Þeir fullyrtu, að
skemmdirnar væru bændunum
að kenna, og að ríkissjóður
hefði greitt þeim kjötið fullu
verði. Finnst ykkur þetta ekki
vinsamlegar bróðurkveðjur? En
hvað er sagt, þegar fiskur
skemmist? Hvað var sagt .við
útgerðarmanninn, sem henti
fiskinum sínum óskemmdum í
sjóinn á ísafirði, af því að hann
fékk ekki að láta skip sitt sigla
ofhlaðið með hann til Englands,
fékk ekki að brjóta landslög?
Það mun eitt blað hafa minnzt
á þetta. Hin þegja öll. Hvað var
sagt við ríkisstjórnina, sem tók
Lagarfoss af Eimskip til fisk-
flutninga, þrátt fyrir brýna þörf
á því að hafa hann í aðdrætti
til landsins, og þrátt fyrir það,
þótt kunnugir réðu frá því og
teldu, að fiskur í honum mundi
skemmast, eins og nú hefir
komið á daginn? Þessi eina
ferð, sem hann hefir farið, gekk
þannig, að mikill hluti farmsins
varð ónýtur og varð að fleygja
honum. En hvað sagði þá Morg-
unblaðið? Það þagði, og þvi datt
ekki einu sinni í hug að víta
það, þótt nýjum, óskemmdum
fiski væri hent á ísafirffi. Sjá
menn muninn? Öðrum er út
húðað fyrir sjálfsagða fram
kvæmd, en við öðrum er ekki
blakað fyrir svíVirðilegan verkn
að,þ.e.að fleygja í sjóinn nýjum,
óskemmdum fiski, gersamlega
að þarflausu.
í vetur voru um skeið stór-
hríðar og hlóð niður snjó. Vegir
urðu ófærir og ekki komst til
bæjarins nema nokkur hluti af
þeirri mjólk, sem átti að fara
þangað. Haldið þið þá ekki, að
blöðin hafi sagt lesendum sínum
hreystisögur af bílstjórunum,
sem stundum voru hátt á ann-
an sólarhring að reyna að koma
mjólkinni til bæjarins og oft
lágu úti í bílunum? Nei, ónei.
Þá létu forráðamenn Morgun-
blaðsins nota einn morguninn,
þegar uppstytta var, og taka
mynd af fólki, sem beið við eina
mjólkurbúðina, og sagði, að
svona væri nú mjólkurskipulag-
ið gott, enda væri ekki á góðu
von, því að séra Sveinbjörn
hefði sagt, að þaff gleddi sig, aff
kerlingarnar fengju ekki mjólk.
ÁÐUR EN LANGT LÍÐUR verður
farið að hleypa út kúnum. Margur,
sem í sveit er alinn, minnist þess, hver
viðburður það þykir á hverjum bæ,
þegar kýrnar koma undir bert loft í
fyrsta sinn eftir meira en þrjátu vikna
innistöðu. Jafnvel gamlar kýr ráða
sér ekki fyrir fögnuði og bregða á
leik, þegar þær finna ilm vorsins í
vitum sér og hinn þröngl fjósbás er
allt í einu orðinn að víðum velli og
skuggalegt rjáfur að óendanlegum
himingeimi. Hvað þá ungviðin, sem
fædd eru í innistöðu vetrarins og al-
drei fyrr hafa séð veröldina utan fjós-
dyra?
SÁ, SEM FER UM LANDIÐ á vorin,
verður þess var, að kúnum er misjafn-
lega snemma hleypt út. Fer þetta auð-
vitað nokkuð eftir mismunandi hlý-
indum og gróðurfari í byggðum lands-
ins. En í sömu sveit getur líka verið
sinn siður á hverjum bæ í þessu efni.
Það fer eftir búskaparlagi hvers bónda
og einnig eftir því, hvernig heyin eru
ár hvert. Þó hygg ég, að það sé betri
búmennska, að fara ekki að beita kúm
fyrr en orðið er vel gróið, a. m. k. ef
sæmilega gott fóður er til í hlöðunni.
Þess eru víst ýms dæmi, að kýr geld-
ist tilfinnanlega, þegar þær koma út
á vorin, og séu þá lengi að ná sér,
hvað þá að komast í fulla sumarnyt,
og það er tilfinnanlegt, því að grasið
í bithögunum er jafn dýrt, hvort sem
þær mjólka vel eða illa.
ÞAÐ ER HÖRMULEGT að eiga lág-
mjólká kú, af hverju sem það kemur.
Stundúm er orsökin sú, að kýrin fær
of lítið eða óheppilegt fóður eða lé-
lega aðhlynningu. Það er þó ekki víst,
að hún liði beinan fóðurskort, þótt
hún fái ekki það fóður, sem þarf, til
að komast í þá nyt, sem henni er
ásköpuð. Nythæð kúa fer líka mikið
eftir ætterni, og hafa menn einkum
veitt því athygli á síðari tímum. Sum
kúakyn eru einkum til þess löguð að
safna holdum, en önnur til að breyta
'óðrinu í mjólk. Nythæðin er ekki
sinhlýtur mælikvarði á afurðamagn
kúnna, því að mjólk er misjafnlega
feit og að því skapi verðmætari sem
hún er feitari.
í SÍÐASTA Búnaðarriti hefir Fáll
Zóphóníasson ráðunautur skrifað mjög
merkilegar greinar um kynbætur
aautgripa hér á landi. Fara á eftir
"'msar upplýsingar úr þessum greinum.
4xin 1942 og 1943 hafa nautgripafélög-
in að jafnaði verið nálega hundrað á
á öllu landinu eða tæpur helmingur
af hreppatölunni. En á skýrslum þess-
ara félaga byggir ráðanauturinn rann-
sóknir sínar og niðurstöður að miklu
leyti. Svo er að sjá að á síðastliðnum
sex árum hafi um þriðjungur bænda
verið í þessum félögum og kúatala
þeirra um 9—11 þús. ár hvert að jafn-
aði. Meðal ársnyt í nautgriparæktar-
félögunum hefir verið minnst 2458 kg.
og mest 2816 kg. á þessum sex árum.
En nythæsta kýr mjólkaði 5159 kg.
á árinu 1942 og 5242 kg. á árinu 1943.
Hæsta fituprósenta fyrra árið var 4,90,
en síðara árið 4,52. Eftir þessu geta
menn gert sér í hugarlund, hvernig
lélegustu kýrnar reynast.
EITT ELZTA nautgriparæktarfélag
landsins er í Hrunamannahreppi í
Árnessýslu og eru birtar niðurstöður
af skýrslum þess um fjörutíu ára skeið,
fimm og fimm ár í senn. Meðalnytin
og meðal-fituprósentan eru þar nokk-
urn veginn stöðugt hækkandi. Fyrsta
tímabilið er meðalnyt 2281 kg., en síð-
asta tímabilið (1939—43) 3123 kg. Fitu-
prósentan er 3,63 fyrsta timabilið, en
3,90 síðasta tímabilið. Sýnist þarna
vera um mikla afurðaaukningu að
ræða.
EINN MERKILEGASTI kaflinn í
grein Páls er um áhrif beztu kynbóta-
nautanna á nythæð og mjólkurfitu
kúnna, sem út af þeim eru komnar.
í Dýrafirði hefir t. d. naut að nafni
Hvanni (frá Hvanneyri) verið notað
rúman áratug, svo að út af því eru
nú margar kýr í sveitinni. Árið 1942
var meðalnyt Hvannadætra 3511 kg.
og fituprósentan 3,92, en meðalnyt
annarra kúa hjá félaginu 3117 kg. og
fituprósentan 3,71. Þarna sýnist vera
auðsær munur og um góða framför
að ræða. Eitt bezta kynbótanaut 1
Hrunamannahreppi heitir Máni. í
skýrslu Páls eru fjörutíu og sjö af
dætrum Mána bornar saman við mœð-
ur sínar, og er sá samanburður mjög
fróðlegur. Af samanburðinum sést, að
allar þessar fjörutiu og sjö systur, að
tveim undanteknum, hafa hærri fitu-
prósentu en mæðurnar og yfirleitt
virðast þær vera nythærri eða ætla
að verða það með aldrinum. „Meðal-
Máhadóttir er — með núverandi verð-
lagi um sjö hundruð kr. arðsamari en
meðalkýr Suðurlandsundirlendisins,"
segir ráðanauturinn.
GREINAR PÁLS, sem nú hefir ver-
ið minnzt á, eru hollur lestur fyrir
bændastétt landsins. í kúafáum og
strjálbýlum sveitum er að vísu dýrt
að eignast góð kynbótanaut og ala
þau, en úr þeim erfiðleikum kann að
verða fært að bæta, og enginn bóndi
ætti að skella skolleyrum við því, sem
reynslan segir þessu efni. Ljúkum við
svo þessu tali í dag.
Heimamaður.
Hvað finnst mönnum nú um
svona fréttaburð? Finnst mönn-
um hann vera til að auka bróð-
urhugann meðal sveitafólksins
og Reykvíkinga?
Þegar vetrarklakinn er að
fara og vorið að koma, verða
vegir oft illfærir og geta orðið
ófærir, sé ekki sérstaklega hugs-
að um að gera við þá. Þessar
sjálfsögðu viðgerðir voru í vor
dregnar svo á langinn á Suð-
urlandsundirlendinu, að vegirn-
ir urðu því nær ófærir. Bílar
voru marga tíma að komast
stuttan spöl. Öllum mjólkur-
flutningum seinkaði, vegna þess
hve bílar töfðust, og var þó
aukabílum bætt í flutningana.
Vegna þess vantaði mjólk_á sum-
ardaginn fyrsta. Og hvað sögðu
blöðin? Þau helltu sér yfir
bændur fyrir aff láta vanta
mjólk. Það var svo sem ekki ver-
ið að tala um vegina eða reka á
eftir því, að við þá væri gert.
Nei, ónei. Það var látið vera. Það
var ekki verið að tala um það,
að á sama tíma sem bönnuð var
umferð um Fljótshlíðarveg, svo
að bændur gátu ekki komið
mjólkinni frá sér, leyfði vega-
málastjóri fólki úr Reykjavík,
sem ætlaði að ganga á fjöll, að
fara á bíl eftir veginum. Finnst
mönnum þetta nú vera til þess
að auka bræðraþelið milli sveita-
fólksins og Reykvíkinga? Ég
spyr.
Það mætti telja upp dæmi lík
þessum, sem gætu^ fyllt mörg
blöð af Tímanum. Ég ætla mér
það þó ekki, en sé þess óskað,
Og svo kemur S. B. og fer að tala
um, að Framsóknarflokkurinn
má þó síðar nefna nokkur fleiri.
ali á rógi milli sveitafólksins og
Reykjavíkur. Hvílik fjarstæða!
Ef S. B. meinar nokkuð af því,
sem hann segir um þetta efni,
þá held ég, að honum væri
sæmra að byrja á því að reyna
á bak við tjöldin að hafa áhrif
á skrif blaðanna, sem hann
getur haft áhrif á. Með því
mætti vera, að hann gerði nokk-
urt gagn. En með hinu gerir
hann ekkert gagn, að látast vera
að bera friðarorð milli sveita-
fólks og Reykvíkinga, en gera
það, að þvi er virðist, einungis i
því skyni að fá tækifæri til að
skrökva því upp, að Framsókn-
arflokkurinn ali á rógi milli
manna og hnýta í hann ónotum
fyrir.
Um skrif S. B. um þá Haf-
stein á Gunnsteinsstöðum og
Gunnar Bjarnason ætla ég ekk-
ert að segja, en rangfærslur
hans um orsakir til þess við-
horfs margra manna gagnvart
búskapnum, sem nú er ríkjandi,
væri ástæða til að ræða nokkuð,
því að þar er öllu öfugt snúið,
eins og vænta mátti. Það mun
þó ekki gert í þetta sinn, en ef
til vill síðar. Bóndi.
Hvftar
P í ( n r
H. TOFT
Skólavörffustíg 5. Sími 1035.
Askrlftargjald Tímans
utan Rvíkur og Hafnarfjarðar
er kr. 30.00 árgangurlrm.