Tíminn - 30.11.1945, Side 4

4
TÍMEVIV, föstndaglmi 30. nóv. 1945
91. blað
M i n n i n g a r o r ð
Sigurður Eggerz
i " ^
fyrrverandi forsætisráðherra
Afnotagjald
útvarpsnotenda
Eftir Björn Guðmundsson
Tímabilið frá því um síðustu
aldamót og fram til ársins 1918
mun lengst af verða talið eitt
hið söguríkasta í sjálfstæðisbar-
áttu landsmanna.
Baráttan frá dögum Fjölnis-
manna fær nýtt líf. Hugsjónir
þeirra verða að veruleika. Kröf-
urnar um fullan skilnað við Dani
fá fast form, og eru bornar fram
af mikilli djörfung og alvöru
fyrir hinu erlenda valdi! Danskri
yfirdrottnun er í ráuninni að
fuílu byggt út á íslandi.
Æðsta stjórn landsins, næst
konungi, er flutt heim. íslenzk-
ur ráðherra sezt að i Reykjavík,
útnefndur af Alþingi. Þjóðin vís-
ar á bug uppkastinu fræga frá
1908, með stórkostlegum at-
kvæðamun, eftir að um það
hafði. staðið ein harðasta kosn-
ingabarátta, sem háð hefir verið
á þessu landi. Þjóðfáninn fær
lögfestingu. Og loks kemur við-
urkenning fulls frelsis með sam-
bandslögúnum 1918.
Frá þessu sögulega tímabili er
mafgra mikilla skörunga og
glæsilegra baráttumanna að
minnast, Björns Jónssonar
Skúla Thóroddsen, Bjarna frá
Vogi, og eru þá aðeins nefndir
fáir, og einungis þeir, sem látnir
eru. Sigurður Eggerz var einn af
þeim yngri í þessum hópi, en þó
sá þeirra, sem ef til vill veitti
þyngsta höggið að lokum til að
höggva sundur viðjar hinnar
aldagömlu erlendu kúgunar.
Það er í rauninni ekki ósvip-
að því, að forsjónin hafi verið
að leggja sig til við að gera
Sigurð Eggerz að miklum gæfu-
manni og glæsilegum foringja
þjóðar sinnar.
Ætterni hans var eins og bezt
verður ákosið. Sonur hjónanna
Sigríðar Guðmundsdóttur og
Péturs Eggerz á Borðeyri, eins
hins gáfaðasta og glæsilegasta
athafnamanns sinnar samtíðar.
Efni voru næg. Uppeldi í bezta
lagi. Gáfur, líkamlegt atgervi og
áhugi til að leita sér frægðar og
frama í ríkum mæli. — Og land-
ið beið^ og þjóðin beið.
Sigurður Eggerz fór í lærða-
skólann í Reykjayík, og lauk
þaðan stúdentsprófi. Hann sigldi
til Kaupmannahafnar, og lauk
þar embættisprófi í lögfræði.
Hann kom heim aftur, varð
sýslumaður. í Barðastrandar-
sýslu, í Rangárvallasýslu og
Sigurður Eggerz
/yrrverandi forsœtisráðherra
Skaftafellssýslu. Vinsældir hans
og vegur jókst svo að segja dag
frá degi, og lífið brosti við hon-
um. Hann stofnaði heimili sitt,
þar sem jafnan ríkti síðan mikil
hamingja og ástríki. Kona hans
er frú Sólveig Kristjánsdóttir,
Jónssonar dómsstjóra frá Gaut-
löndum, en börn þeirra eru tvö,
Erna ritari í Útvegsbanka ís-
lands í Reykjavík og Pétur, cand.
júris, fyrrverandi ritari forseta
íslands, nú sendiráðsfulltrúi í
London.
Þjóðin kallaði Sigurð Eggerz
brátt fram í fremstu viglínu.
Hanii var fyrst kjörinn á þing
sumarið 1911 fyrir Vestur-Skaft-
fellinga. Leiðin lá þegar opin til
æðstu valda. Hann varð ráð-
herra íslands 1914.
Á þeim árum var mikill hiti í
sjálfstæðisbaráttu íslendinga, og
skiptust menn þá í flokka ein-
göngu um það mál. Hinn ungi
sýslumaður fór þegar í farar-
broddi þeirra, er lengst vildu
ganga í kröfum sínum á hendur
Dönum í frelsismáli landsins. —
í þá daga skyldu mál íslend-
inga borin upp fyrir konungi í
rikisráði Dana. Hafði það lengi
verið þyrnir í augum lands-
manna, en 30. nóvember 1915
bar Sig.Eggerz fram þá kröfu við
konung, eftir fyrirmælum^ Al-
þingis, að lög þess skyldu fram-
vegis ekki borin upp í ríkisráði
Dana, heldur skyldi konungur
einn og ráðherra íslands hafa
þá framkvæmd með höndum.
Kröfu þessari var synjað af kon-
ungsvaldinu, en ráðherra ís-
lands baðst tafarlaust lausnar
frá embætti sínu. Frammistaða
Sigurðar Eggerz í þessu máli
vakti þegar mikla samúðaröldu
með honum meðal þjóðarinnar.
Þótti mönnum honum seint
nógsamlega þökkuð djörf og
drengileg framkoma á úrslita-
stundu. Það mun heldur engum
efa undirorpið, að einmitt þessi
röggsamlega málsmeðferð átti
sinn mikla þátt í endanlegri
'ausn sjálfstæðismálsins síðar.
Hugmyndin um algerðan skiln-
að við Dani fékk nú fyrir al-
vöru byr undir báða vængi, enda
sáu Ðanir þann kost vænstan,
aðeins þremur árum síðar, að
ganga að fullveldiskröfum ís-
lendinga með samningnum milli
’andanna frá 1918.
Ljóminn um nafn Sigurðar
Eggerz sem stjórnmáiamanns,
mun sennilega jafnan verða
mestur í sambandi við þessa
stjórnarathöfn hans. Afskiptum
hans af stjórnmálum var þó
síður en svo lokið, er hér var
komið. Alla tíð var hann hinn'
árvakri útvörður þjóðar sinnar
í sjálfstæðismálinu. Árið 1928
bar hann fram á þingi fyrir-
spurn til allra flokka, er fulltrúa
áttu á Alþingi um það, hvort
’flokkar þeirra væru ekki full-
ráðnir í því að vinna að því, að
fullum skilnaði milli landanna
yrði á komið er sáttmálinn frá
1918 væri útrunninn, og hugðist
hann með því binda og girða
fyrir allan tvískinnung, er fram
kynni að koma í því máli. Þáver-
andi forsætisráðherra, og for-
menn annarra flokka á þingi,
lýstu allir því eindregið yfir, að
beir mundu afdráttarlaust beita
sér fyrir fullum skilnaði, er til-
?kilinn tími væri kominn. Sig-
urður Eggerz átti sæti á Alþingi
alls um 20 ár. Fyrst, eins og áð-
ur er fram tekið, fyrir Vestur-
Skaftfellinga, síðan sem land-
kjörinn þingmaður, og loks þing
maður Dalamanna. Hann varð
ráðherra aftur 1917 til 1920, þá
sem fjármálaráðherra í sam-
steypuráðuneyti Jóns Magnús-
sonar. Loks varð hann forsætis-
og dómsmálaráðherra 1922 til
1924. Lét það ráðuneyti Sigurð-
ar mörg merk mál til sín taka
og naut trausts og hylli hjá
þjóðinni.
Á milli ráðherratímabila
sinna og eftir að hann lét end-
anlega af ráðherradómi, gegndi
hann fjölda virðulegustu og á-
byrgðarmestu embættum lands-
ins. Hann var sýslumaður Mýra-
og Borgarfjarðarsýslu, bæjarfó-
geti í Reykjavík, bankastjóri ís-
’andsbanka, bæjarfógeti á ísa-
firði og síðast sýslumaður í Eyja-
fjarðarsýslu og bæjarfógeti á
''kureyri. Öllum þessum mikil-
vægu störfum gegndi hann af
miklum drengskap, réttsýni og
‘rúmennsku. Auk þess gegndi
hann ýmsum öðrum opinberum
törfum. og átti sæti í ótal þýð-
ingarmiklum nefndum, sem hér
vrði of langt upp að telja.
Forsjónin hafði gefið Sigurði
Eggerz mikið. Góðar gáfur, mik-
inn glæsileik og drengskap.
Hann var mælskumaður með á-
gætum og hánn var gott skáld,
og er sumt af því, sem eftir
hann liggur á þeim vettvangi
með því fegursta, sem til er á
'Slenzkri tungu. Þekktast af því
°r hið yndislega kvæði hans
A’faðir ræður,“ er hann orti
við sjóslys í Vík í Mýrdal, er
hann var sýslumaður Skaftfell-
inga.
Sigurður Eggerz var mikill
hugsjónamaður, bjartsýnn og
bar í brjósti óbilandi trú á fram-
gang góðra málefná. Hann var
fullur mannúðar og góðmennsku
og aufúsugestur hvar sem hann
kom fyrir glaðværð sína og
fyndni. Hann var hreinskilinn
en góðgjarn, og vffði mál sitt
af fullri djörfung og alvöru án
þess að fyllast fjandskap til
andstæðinga sinna. Hann var
unnandi alls, sem var fagurt og
og þá ekki sízt náttúru landsins.
Hann var sannur föðurlandsvin-
ur, og hann gladdist eins og
barn yfir því að lifa og taka þátt
í stofnun lýðveldisins 17. júní
1944.
Sigurður Eggerz var fæddur á
Borðeyri í Hrútafirði árið 1875.
Hann andaðist á sjúkrahúsi í
Reykjavík 16. þ. m. rúmlega 70
Ara að aldri. Starfsdagur hans
í þágu lands og þjóðar varð
langur og viðburðaríkur. Gæfa
sú, er hann hafði hlotið í vöggu-
gjöf, entist honum til þess að
fá að lifa það, að hjartfólgnustu
draumar hans rættust.
Hilmar Stefánsson.
Fyrir nokkru síðan hafa bor-
izt fregnir um það, að hækka
ætti afnotagjald til Ríkisút-
varpsins um 100% frá því sem
það var til ársloka 1944. Þessi
mikla hækkun mun hafa orðið
þess valdandi, að nýlega er kom-
in fram á Alþingi tillaga um að
hetta gjald fyrir útvarpsafnot
verði mishátt, eftir því, hvaða
orkugjafa útvarpshlustendur
verða að nota. Þeir, sem nota
rafhlöður, greiði lægra gjald en
hinir, sem möguleika hafa til að
nota straumtæki. Áður hafa
komið fram tillögur um þetta, en
í peningaveltu síðustu ára, hefir
verið hljótt um þær.
Útvarpsstjóri, sem mjög er
kunnugur þessum málum, hefir
sent Alþingi bréf um þetta og
látið lesa það upp í útvarpið,
aö undangengnum þremur aug-
’ýsingum um að það yrði gert.
Útvarpsstjóri,viðurkenndi í bréfi
sínu, að reksturskostnaður raf-
hlöðutækja myndi á 3. hundrað
krónur árlega, og'er þar áreið-
anlega engu bætt við. Hann
ræddi að vísu ekki um reksturs-
kostnað straumtækja, en kunn-
ugir vita, að hann er sára lítill,
t. d. í Reykjavík ekki nema ör-
fáar krónur á ári.
Rökrétt ályktun af þessum
forsendum útvarpsstjóra er því
°ú, að mismunur á afnotagjaldi
útvarpsnotenda, sé fullkomið
réttlætis- og mannréttindamál.
Jafnvel þótt þeir borguðu ekk-
ert, sem rafhlöðutæki verða að
nota, er þeirra aðstaða a. m. k.
ekki betri, en hinna, sem búa við
straumtækin. Sama máli gildir
um vindrafstöðva-tækin. Afl-
gjafinn er þar mjög dýr og óviss
og mörgum tækjunum þarf að
breyta með ærnum kostnaði.
En útvarpsstjóri tók ekki vin-
"amlega undir þessar tillögur.
Hann lagðist með þunga á móti
þessu skipulagi, og undraði
vafalaust marga á því. Hann er
kunnur að áhuga um útvarps-
málefni öðrum fremur, og frá
fyrri árum ötull og ósérhlífinn
baráttumaður gegn margs kon-
ar úreltu fyrirkomulagi, sem
gerði aðstöðumun þegnanna ó-
jafnan.
Rétt er að skilja ekki við þetta
mál svo búið. Þjóðfélagið rekur
útvarpsstöðina og kostar því
jafnt til fyrir alla, sem á hana
hlusta. Á þessi rök er sjálfsagt
að fallast.
En þjóðfélagið hefir einnig átt
sinn þátt í að skapa misjafna
aðstöðu þegnanna til þess að
notfæra sér þetta menningar-
tæki. Það hefir með aðstoð sinni
hjálpað til að koma upp flestum
eða öllum meiri háttar vatns-
orku-rafstöðvum, sem aftur ger-
breyta aðstöðunni fyrir útvarps-
notendur. Þegar ríkið er búið
að skapa öllum þegnum sínum
aðstöðu um aðgang að rafmagni
orðar enginn mishátt afnota-
gjald til útvarpsins. En meðan
fyrirkomulagið er slíkt, að ýms-
ir hlustendur verða að greiða
nokkur hundruð krónur umfram
meginþorra samborgara sinna,
til að verða sömu gæða aðnjót-
andi og þeir, þarf engan að
undra þótt raddir komi fram um
að ráða bót á slíku ófremdar-
ástandi. Það er miklu meira til
að furða sig á, hve menn geta
lengi sætt sig við misréttið.
[Fleiri atriði koma hér til
greina, sem drepa má á, þótt
öllum séu þau ljós, er til þekkja
úti um land. Meginþorri beirra
, manna, sem straumtæki nota,
hafa greiðan aðgang til þess að
láta gera við sín tæki, ef um bil-
un er að ræða. En þetta er þver-
öfugt um rafhlöðutækin. Þau
verður að senda, oft langar
Jeiðir með ærnum kostnaði, til
viðgerðar. Tekur það stundum
íleiri vikur, og eigandinn verður
af útvarpsnotunum, en fær auð-
vitað að greiða afnotagjaldið
eftir sem áður.
Enn er það, að allir, sem nota
rafhlöðutæki, verða að kaupa
mikið af rafhlöðum og rafgeym-
um. Ríkið verzlar með þessa
hluti. Og það er talinn állveru-
legur ágóði af viðtækjaverzlun-
inni. Sennilega er þá engum
gert, órétt, þótt ályktað sé, að
rafhlöðunotendur fái einnig
að borga óafvitandi nokkura
fúlgu til ríkisins. En þarna er
nú aðeins seilst ofan*í bakvas-
ann og hægri hendin veit eigi
hvað sú vinstri greiðir. Þeim
sem finnst fjarstæða, að ríkið
líti á aðstöðumun þegna sinna
og taki eitthvert tillit til hans,
(Framhald á 7. síðu)
ingum. Hann var vel kunnugur
þarna vestur um og var hinn
öruggasti. Liggur honum hátt
rómur og er ræðinr\ og djarf-
mæltur, á bezta aldri, rúmlega
50 ára, og enn duglegur og
starfsmaður mikill. Ég aftur á
móti er að flestu leyti heldur
lágkúrulegur, óframfærinn og
feiminn. Þekkti og fáa þarna
vestur um. Þegar ég er'Á ferða-
lögum og oftar, veit ég aldrei
um hvað ég á að tala og þegi
því gjarnast. Ég ey að verða
hálf-sjötugur — með bilað bak
og lungu og var þvi farinn að
venjast því að hlífa ’ mér við
flestu. Það var þess vegna sjálf-
sagður hlutur, að Steinþór tæki
á sig sem mest erfiði og um-
stang ferðalagsins, enda líka
vissu allir hvar sem við komum,
að Steinþórs var von — og svo
var einhver maður með honum.
Jú, það var látið heldur vel
af flugveðri í skrifstofu Flug-
félagsins þennan morgun, og
rétt fyrir klukkan 12 á hádegi
er Steinþóri sagt ákveðið, að
flugvél komi eftir okkur. Þá
drífur Þorsteinn hreppstjóri sig
af stað með okkur á jeppabíl
sínum austur Suðursveit. Stein-
þór fer í síma á Kálfafelisstað
og ekki er annað að frétta en
allt sé í lagi með flugvélina, og
Þorsteinn heldur með okkur á-
fram austur. En er við komum á
móts við Uppsali, stendur þar
hraðboði á veginum, sem segir
okkur, að komin sé rigning og
stormur í Reykjavík, og engin
flugvél komi í dag.
Nú er ekki um annað að gera
en snúa við og halda til vesturs,
og það með hraði. Nú var orðið
áliðið þriðjudag og á miðviku-
dagskvöld þurftum við að vera
komnir að Klaustri til að taka
þar áætlunarbíl á fimmtudags-
morgni. Fundurinn að Laugar-
vatni átti að byrja á föstudag.
Þorsteinn ekur sem af tekur að
Kálfafellsstað, og aftur fer
Steinþór þar í síma. Hringir
hann til konu sinnar og biður
hana ná i síma til Björns á
Tvískerjum að koma sem hrað-
ast með hesta móti okkur að
Jökulsá, og jafnframt gera ráð-
stafanir til þess, að Öræfabíll
sæki okkur að Tvískerjum og
koma orðum til Jóhanns bónda
Pálssonar á Hofi að flytja okkur
á hestum að Svínafelli um
kvöldið. Frá Hala lagði svo Þor-
steinn með okkur á 4. tímanum
á bílnum út að Stemmu. Fórum
við á bát yfir hana og lögðum
síðan af stað labbandi * með
hlífðarföt og töskur okkar á
bakinu.
Eftir stutta gönguferð varð
ég að biðjast vægðar. Þeir Stein-
þór og Þorsteinn fóru svo hart,
og ég mæddist. Var þá hægt á,
og Þorsteinn tók 'mestan hluta
byrðar minnar á sitt breiða bak.
Á þann hátt komumst við að
Jökulsá. Sem kunnugt er rennur
hún fram á öldunum í tveimur
álum með ekki löngu millibili,
og er ferja á hvorum ál, en
jökullón liggur bak við öldurnar,
og er stundum hægt að fara
bak við þær eftir lóninu og fyrir
báða álana. Svo var nú. Við
ýttum ferjunni á flot, og Þor-
steinn hreppstjórinn settist
undir árar. Við Steinþór létum
vel fara um okkur, og lét ég
hugann dvelja við, hvað marg-
breytt er lífsleiðin. Við Steinþór
sitjum þarna uppdubbaðir með
hálslín, og báðir í gljáandi
skinnjökkum, ég með mjög
merkilegan gráan hatt á höfð-
inú hálfharðan, en ég held nú,
að Steinþór hafi ekki haft nema
derhúfu — já, við sátum þarna
eins og sendiherrar og höfðumst
ekkert að. En hreppstjórinn
hamaðist á árunum til þess að
reyna að koma okkur yfir þetta
voðalón. Hann fer með okkur
ýmsar krókaleiðir meðfram
borgarísjökum, er voru á víð og
dreif um lónið. Sums staðar var
hyldýpi, en á öðrum stöðum stóð
ferjan grunn, ýmist á grjótöldu-
hryggjum eða þá á jökultung-
um, sem lágu í botninum og of
grunnt var á til þess að ferjan
flyti yfir.
Eitt sinn ætlaði ég að standa
upp í ferjunni til þess að sjá
betur, hvað framundan væri.
„O, sittu á r.........“ sagði
hreppstjórinn. Ég hlýddi strax,
og litlu síðar skilaði Þorsteinn
okkur yfir lónið fyrir báða ála
Jökulsár heilum og þurrum —
mun betur en kölski skilaði
Sæmundi fróða forðum. Og þar
á landi er Björn á Tvískerjum
og bíður með hestana.
Við kvöddum Þorstein í flýti,
og Björn tekur okkur á hesta
sína og við fólum okkur hans
fylgd og forsjá. Ferðin gekk
fljótt og vel frá Jökulsá yfir
Breiðárvötn að Tvískerjum.
Steinþór og Björn héldu stöð-
ugt uppi samræðum að segja
mátti um allt milli himins og
jarðar. En það var sem oftar
fyrir mér, að ég gat lítið til
málanna lagt. Það var aðeins
þegar rætt var um lýðræðið í
Ráðstjórnarríkjunum, að ég
lagði lítils háttar til málanna.
Það eru upp undir 20 ár síðan
ég kom síðast að Tviskerjum, en
þar var sömu elskulegheitunum
að mæta og áður. En við vorum
á hraðferð og máttum lítið
stanza. Helgi á Fagurhólsmýri
var kominn eftir okkur á Oræfa-
bílnum. Við borðuðum og drukk-
um kaffi, skruppum svo snöggv-
ast með hjónunum út í blóma-
og trjágarðinn. Garðurinn er
ungur, en niðurröðun öll og
hirða er svo einstök, að hver
og einn verður hrifinn af. Garð-
urinn auglýsir mikla umönnun
og smekkvísi. Það er verið að
byggja myndarlegt hús við
gamla bæinn, og ekki býst ég
við, að smiðirnir séu sóttir langt
til að koma upp þeirri byggingu.
Þessi nýja, myndarlega hús-
bygging og blóma- og trjágarð-
urinn á Tvískerjum sanna, að
skki hefir blaða- og bókaáróður
kommúnista og annarra angur-
gapa enn svipt fólkið á Tví-
skerjum trúnni á það, að hægt
sé að lifa sönnu menningarlífi
í, sveitum landsins, þótt af-
skekktar séu.
Við settumst því næst í bíl-
inn hjá Helga á Fagurhólsmýri,
og hann ekur með okkur stanz-
laust að Hofi. Þá er Jóhann
bóndi tilbúinn þar með hestana
undir okkur, þótt farið sé að
dimma að nóttu. Við gátum ekki
neitað því að koma inn á Hofi
og fá okkur að borða, þótt það
væri fjórða máltíðin þann dag-
inn, því að tvisvar borðuðum við
á Hala, fyrst áður en við fórum'
austur áleiðis til flugvallarins
og svo aftur áður en við fórum
vestur frá Hala og lögðum á
sandinn. Ég var því farinn að
verða hræddur um maga minn.
Er við vorum búnir að borða,
lagði Jóhann af stað með okkur.
Þá var orðið aldimmt. Jó-
liann setti mig á brúnan hest,
ljómandi fallegan, og ég held
góðan, en Jóhann varaði mig
við því, að hann væri nokkuð
hnotgjarn, og eft(ir að hann
hafði sagt mér þetta varð ég
hræddur. Það er ekki gaman
að vera á ferð í myrkri á mis-
jöfnum vegi á hesti, sem maður
er hræddur um að detti í næsta
spori. Jóhann ráðlagði mér að
halda vel í tauminn, og það
gerði ég svikalaust. Ég hefi ver-
ið að gera mér í hugarlund síð-
an, hvernig ég mundi hafa litið
út á hestinum, hefði bjart verið.
Ég hélt með báðum höndum í
tauminn fyrir ótta sakir, og svo
barði ég fótastokkinn til að fá
hestinn til að fylgja honum eft-
ir, en það gat hann ekki vegna
hins óeðlilega ■ taumhalds. Löng
fannst mér lqiðin að Svínafelli.
Af og til sá ^ég til samferða-
mannanna á undan og alltaf
heyrði ég til þeirra, því að aldrei
féllu umræður niður milli
þeirra, nema þegar þeir voru að
kalla til mín til að vita, hve
langt ég væri á eftir. En að
Svínafelli komumst við um lág-
nættið. Fórum við brátt í hátt-
inn og sofnuðum fljótt og vel
á hinu forna höfðingjasetri
Flosa Þórðarsonar.
Nú er við vöknuðum að
Svínafelli að morgni miðviku-
dagsins 5. september, er miki:
rigning og leit út fyrir að rign-
ingin væri búin að vera nokkra
tíma, því að allt sýndist fljóta
í vatni, og nú var Skeiðará og
Núpsvötn yfir að fara þennan
dag. Ef það skyldi nú vera orð-
ið ófært, var ekki um annað að
gera en að snúa aftur, því að
ef við ekki komumst yfir sand-
inn þennan dag, þá náðum við
ekki á fundinn. Fór nú Steinþór
í símann og talaði lengi, ýmist
við Odd í Skaftafelli eða Hann-
es á Núpstað. Oddur er öruggur
að reyna að leggja í Skeiðará.
Ef hún ekki er fær úti á sandi,
þá er að fara hana á jökli. En
Hannes er verr settur til að
koma austur á sandinn á móti
okkur, því að hann segir, að
ekkert megi vaxa úr því, sem
var í gær, til þess að hægt sé að
komast sundlaust.
„Þetta lagðist alltaf I mig, að
við myndum ekki komast á
fundinn", segir Steinþór, þegar
hann kemur úr símanum. Biður
hann Odd og Hannes að hafa
samband sín á milli, meðan Þór-
hallur bóndi í Svínafelli flytur
okkur yfir á móts við Skaftafell
eða að Skaftafelli. Þórhallur
leggur svo á stað með okkur í
syngjandi hríðinni alla upp-
dubbáða í olíuíöt, og er Stein-
þór nú með sjóhatt. Er við kom-
um móts við Skaptafell, sést
ekki til ferða Odds, og þótti okk-
ur það ekki álitlegt. Þórhallur
fer svo með okkur heim að
Skaptafeli, og er Oddur bóndi
heima. Nú biður Steinþór Odd
að tala við Hannes og er þá
sagt frá Núpstað, að Hannes sé
lagður af stað fyrir hálfri
klukkustund. Oddur hleypur út
hasti að taka hestana, en
ætur okkur Steinþór setjast
ið kaffidrykkju á meðan, og
ægar ég hefi tæmt einn bolla
)g búið er að hella í annán, þá
kemur Oddur og segir, að hest-
ar séu tilbúnir. Ég lýk úr boll-
anum og kveð húsfreyju og
dóttur hennar í meiri flýti en ég
h$fði viljað. En er ég kem út frá
kaffinu og kvenfólkinu, eru þeir
að leggja á stað, Oddur og Stein-
þór, og mér er þá ekkert að
vanbúnáði.
Þegar við erum að komast
niður á aurinn, er ég að brjóta
heilann um það, hve langt er
síðan ég sá Odd í Skaptafelli
fyrst. Jú, það munu vera milli