Tíminn - 06.07.1948, Page 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 6. júlí 1948.
T46. blað
TRIPOU-BÍÖ
NÝJA BIÓ
Efleiat y£is*Iit
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllll!
í sknggaíivepfam
Lmidánaborgar
(None But The Lonlý Heart)
Afar spennandi amerisk kvik-
mynd, gerð eftir frægri skáld-
ögu eftir BICHARDS LLEW-
KLLYN.
Aoalhlutverk leika:
Cary Grant
Ethel Barrymore
June Dupres
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7, og 9.
Sími 1182
Sjálfstætt fólk
Sýnd kl. 9
Allir vildei eiga
hana
(Calendar Girl)
Tjörug amerísk söngva- og gam
anmynd.
Sýnd kl. 3 og 5.
Hvar eru hurðarás-
asTiir?
(Framliald af 4. síðu)
neinu ríki, sem grundvallast
á jöfnum rétti borgaranna.
En þó að sá verknaður sé
ljótur og skaðvænn, hefir al-
•þjóð manna þó í honu’m feng
ið eina sönnun enn fyrir því,
að r-sú skefjalausa barátta,
sem stórgróðavaldið heyir
fyrir sinni forréttindaað-
©rahelgar
(Teatertosset)
Bráðfjörug dönsk gamanmynd.
Marguertte Viby
Hans Kurt__
Ib Schönberg
Sýnd kl. 5, 7, og 9.
TJARNARBIÖ
Og dagar koma
(And Now Tomorrow)
Spennandi amerísk mynd eftir
skáldsögu Rachelar Pield
Alan Ladd
Loretta Young
Susan Hayward
Sýnd klukkan 7 og 9.
Henry gerist
skáti
Sýnd klukkan 3 og 5.
stöðu til auðsöfnunar, er ekki
háð af þegnlegum áhuga fyr-
ir þjóðarheill, heldur til að
skara eld að.sinni köku — á
kostnað þjóðarinnar.
Og ef sú sönnun, ásamt
mörgum fleiri, mætti verða
til þess, að opna augu al-
mennings til sveita og sjáv-
ar fyrir því, að hann hefir
ekki átt, á ekki og getur
(Framhald af 5. síðu).
trúa því, að það muni aðeins
framlengja það stríð. sem ekki
verði unniö með vopnum, en Kin-
verjum myndi með .kænsku sinni
takast að ráða fram úr þeim vand-
ræðum, ef þeir væru látnir af-
skiptalausir, eins og þeim hefir svo
oft áður tekizt. Nýja stjórnin í
Kína lofár góðu, en hún er sýni-
lega sniðin að nokkru eftir hávær-
um kröfum hinna þjóðlegu sam-
taka um auknar framfarir. En að-
ferðir kommúnista eru svo nýjar
og vél og kænlega undirbúnar, að
um þessi mál er allt í óvissu.
Þann möguleika er ekki hægt að
útiloka, að einn góðan veöurdag
kunni Bandaríkjamenn að komast
að þeirri niðurstöðu, að það sé
ekki aðeins nóg að útvega kín-
versku stjórninni vopn, heldur
þurfi þeir einnig að stjórna herjum
hennar á vígstöðvunum, eins og
þeir gerðu í stríðinu við Japani.
Stœrla Jóusson
(Frambhald af 3. síðu)
er ljóst, aö Sturla er af merk-
um og mikilhæfum kominn
bæði í móður- og föðurkyn.
Sturla ólst upp hjá foreldr-
um sínum og fluttist með
þeim að Jarlsstöðum í Bárð-
ardal 1897, þá 9 ára gamall.
Árið 1912 var Jón faðir hans
þrotinn að heilsu og tók
Stui;la þá við búsforráðum
með móður sinni. En hann
undi ekki hag sínum heima
og lagði mikinn hug á að ferð
ast i fjarlægar sveitir og
kynna sér háttu manngf þar.
Hann hafði að vísu gengið i
Hólaskóla og lokið þar prófi
í búfræði, en hann fýsti að
fara lengra. Fyrir því brá
hann sér til Reykjavíkur
haustið 1913. Hitti þar forn-
vin sinn, Jónas Jónsson frá
Hriflu. Jónas kom Sturlu í
kynni við Gest Einarsson
bónda á Hæli í Gnúpverjahr.
og réðist Sturla til hans í vet-
urvist. Þá var á Hæli Sigríð-
ur Einarsdóttir, systir Gests,
ung og glæsileg kona. Feldu
þau Sturla hugi saman. Af
þessum rökum var ráðin hin
mikla svaðilför Sturlu suður
Sprengisand vorið 1916, er
hann bjóst til að kvongast
Sigríðj festarkonu sinni og
hefja búskap á Fljótshólum.
Hafa þau búið þar síðan við
hagsæld og hamingju og orð-
ið 8 barna auðið.
Stui'la Jónsson er gildur
meðalmaður á hæð, þrekinn
og herðar nokkuð kúptar,
karlmannlegur og sviphýr. Á-
gætur glímumaður í æsku og
göngugarpur mikill. Hann
hefir ekki tranað sér fram til
mannvirðinga og verið óhlut-
samur um hagi annarra
manna. Þó hefir hann setið
í hreppsnefnd um allmörg ár
og verið útvegumaður á ýmsa
lund fyrir sveit sina.
Sigríður húsfreyja Einars-
dóttir er rómuð fyrir glað-
værð og léttlyndi, græsku-
lausa gamansemi, óbilandi
dugnað og gestrisni, enda
kunna þau hjón vel að fagna
gestum sínum. Þau eru vin-
sæl og vel látin.
U.
aldrei átt pólitíska samleið
-með þeim mönnum, er lifa
eftir þeirri kenningu: „ríkið
— það er ég“, þá mundi það
af sér leiða heilbrigðari þró-
un í atvinnu- -og fjármálum
og pólitík framtíðarinnar, og
þannig til góðs verða.
Sýnd kl. 7 og 7
Sala hefst kl. 11 f. h.
TIL.KYNNING
frá Húsmæðraskólanum
á ísafirði
Húsmæðraskólinn á ísafirði tekur til starfa í hinum
nýju húsakynnum sínum í haust. Ákveðin hefir verið
sú breyting á starfsháttum skólans, að í stað tveggja
mánaða námskeiðs, verður námsdvöl nemenda skólans
framvegis átta mánuðir í einu lagi.
Fyrir því eru allar þær stúlkur, er þegar hafa sótt
um skólavist, beðnar að endurnýja umsóknir sínar
fyrir fyrsta ágúst í síðasta lagi.
Umsóknir skal senda helzt í símskeyti til frú Sigríð-
ar Jónsdóttur, Brunngötu 21, ísafirði.
Skólanefnd Húsmæðraskólans.
I Lokað vegna sumarleyfa
t
frá 5.—19. júli.
Skóbúð Reykjavíkur
GUNN AR. WIDEGREN: 46. dagur
U ngf rú Astrós
leikara undir koddanum þínum? sagði stjúpmóðir mín
ströngum rómi.
— Hann er svo dásamlegur, svaraði ég fyrir hönd
Barböru og lygndi augunum eins dreymandi og ég gat.
Það er enginn eins guðdómlegur og hann. Ertu ekki á
sama máli, Barbara?
—- Enginn, stundi vesalings Barbara og andvarpaði af
einskærri hamingju.
-—- Þetta virðist vera nautnasjúkur heimsmaður, sagði
móðir hennar. Það eru kannske þess háttar karlmenn,
sem þér geðjast bezt að? -
— Já, en mamma, sagði Barbara — hvað þú getur
verið ósanngjörn. • .
— Ef ég segi, að hann virðist vera nautnasjúkur
heimsmaður, þá er. hann nautnasjúkur heimsmaður,
var móðir hennar svo elskuleg að segja, og virtist alls
ekki kenna minnsíu vitund í brjósti um aumingja
Barböru. Og ef það er Birgitta, sem hefir innrætt þér
svona vinnukonusmekk ....
— Er verið að svívirða mig? sagði Emerentía, sem
bætzt hafði í hópinn.
— Svona vinnukonusmekk, sagði ég, hélt frú Ham-
ar, fædd Andersson, áfram og brýndi raustina, og ef
það er Birgitta, sem liefir innrætt þér hann, þá ætti
hún að hafa vit á aö halda sig í eldhúsinu, og þangaö
átt þú ekki neitt erindi, Barbara, og ég óska þess, að
svona skraut sé ekki borið inn í íbúðina.
— Gott og vel, svaraði ég og ætlaði að rjúka á dyr.
Þesalings Barbara horfði gráðugum augum á eftir
mér — eða öllu heldur myndinni.
— Tekur þvi að eyða svona miklu púðri á þennan
fugl, þóknaðist Búa að segja, — honum gramdist þaö,
að ómerkileg mynd af ómérkilegum manni skyldi
skyggja á hann, sjálfan afreksmanninn. Það ætti
ekki að verða skortur á vatni i þessu húsi, fyrst ég
er búinn að gera við dæluna. Við getum meira að
segja búiö til gosbrunn í garrðinum.
— Því ekki að láta búa til gosbrunn í garöinum?
sagði stjúpmóðir mín, fædd Andersson. Þá hefði ég
eitthvað að sýna kunningjunum. Og skálin auðvitað
úr marmara.,
— Og gullfiskar í henni, skaut ég inn í eins hæðnis-
lega og ég gat.
— Auðvitað, sagði fædd Andersson, sem allt of nið-
ursokkinn í hugleiðingar sínar um gosbrunninn til þess
að taka eftir því, hvað bjó bak við orð mín.
— Já, auðvitaö, sagöi ég og kinkaði kolli og bólgn-
aöi öll eins og reið hvepsa, því að mér fannst það
ganga glæpi næst, að stjúpmóðir mín tæki ekki einu
sinni eftir því, þegar ég ætlaði að gera henni gramt
í geði. Ég get svo huggað mig við þá, þegar þú og þitt
hyski hefir étið mig út á húsganginn.-
Að svo mæltu skálmuðum við Kollmann Morrís
brott. Emerentía tölti á eftir okkur með rennblaut
sængurfötin í fanginu. En lestina ráku^Búi, Barbara
og fædd Andersson, þótt sá hluti fylkingarinhar væri
ekki eins skipulegur á göngunni og sveitin, sem fór
fremst.
Emerentía byrjaði á því að lesa dálítinn ræðustúf
yfir lökunum og hengja þau til þerris. Þegar hún kom
aftur inn í eldhúsið, sat Búi þar uppi á borði og veifaði
í kringum sig peningaseðlinum, sem hann hafði feng-
ið að launum.
— Það er ekki piikill munur á þér og Móse, sagði
hún hátíðlega. Hann laust staf sínum á klettinn, og
þá streymdi þar fram vatn. En þennan vélaviðgerða-
mann, sem þú dróst hingað, Birgitta, bætti hún við
og sneri sér að mér, — hann gef ég ekki mikið fyrir,
þó að þú borgaðir honum tuttugu og fimm krónur
fyrir að komast að raun um, að hann gæti ekkert gert.
— Hann Jónsa okkar? sagöi ég af takmarkalausri
fyrirlitningu. f
— Jónsa okkar, endurtók Emerentía — hann er mér
óviðkomandi, maðurinn sá. Ég vil ekki, að hann sé
kenndur .við mig.
— En þú veizt, að ég ' kalla adltaf alla karlmenn
Jóna, ’ef mér g'eöjast ekki að þeim, sagði 'ég sakleysis-
lega.
— Nú — ég.hélt, að þú værir að eigná mér hann,
g|JI^lgl^lIlllg|íi**aaIIIl*IIIIl^I^lIll^IllIl^llII^lI^^Il^^^íIlIlI^llII^Il^l^lll^IlIl^^IIlIIIlIIlII^lllI*IIlllIlIlllII'■I^II^%lll■lIIlIllIlIIIII*l■IlllIlIIIIllIIIIIIl^IIIIIII^llllllI!^lII^IIIIIlll^^^IlIIlIIIlIlIl^III^IIIllIIl^^llIlIlI■IIl^I»^lII«lIIlll■lIl■IllI^IlIl^lIl*■IIIIIl^IlIIl^lIIIllIIíll^^^lI■I|||I^||IlIlIIll^Illl<*|>>*IlIIIIIlIll*||IlIlIl||IIllI^l*Il*'|||llIIlIlI|*Il|||■*lIlllIlIlII■I*lIlll^lIIlI■I|>■***•****■,,*■*••B■*•***,,,,,,***I*,**,,,■,*,,*,*,*,,,,,,*,,,*,,,,,,,,,,*,*,I,*,,,,,**,,,,,,,,,^*,,1,,*,,1*•,,,,,*,,c,,1M,,■*■1**■|,*,I,,,,*,*,,,*,,*•"