Tíminn - 11.08.1951, Blaðsíða 6

TIMINN. laugardaginn 11. ágúst 1951.
179. blað.
I Surender dear
Mjög skemmtileg amerísk
dans- og söngvamynd, með
vinsælustu dægurlagakynn-
irum bandaríska útvarpsins.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓ
Bið að heilsa
Allt er falt i
Pimlieo
(Passport to Pimlico)
Bráðskemmtileg og sérstæð
gamanmynd.
Aðalhlutverk:
Stanley Holloway,
Betty Warren.
Sýnd kl. 7 og 9.
Auðugi kurekinn
Fjörug og spennandi kú-
rekamynd með kappanum:
George O’Brien.
Sýnd kl. 5.
BÆJARBIO
HAFNARFIRÐI
1 djiipum dal
(Deep Valley)
Mjög spennandi og vel
leikin ný amerísk kvikmynd.
Ida Lupino,
Dane Clark,
Wayne Morris.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Munið
að
greiða
blaðgjaldið
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Slml 5833.
Heima: Vitastlg 14.
límulrusUfjcfélMAjiaA. etu ÆeJttnV
0uufeUí$u?%
l!
Höfum efni til raflagna.
Raflagnir í minni og
stæri hús.
Gerum við straujárn og
önnur heimilistæki
Raftækjaverzlunin
LJÓS & HITI H. F.
Laugaveg 79. — Sími 5184.
Austurbæjarbíó
1 helgreipum
hjiítriiarinnar
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.

TJARNARBÍÓ
Ástir og afbrot
(So evil my love)
Afarspennandi og vel leikin
amerísk mynd. byggð á sönn
um atburðum er áttu sér
stað í Bretlandi 1866.
Aðalhlutverk:
Ann Todd.
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5. 7 og 9
GAMLA BÍÓ
Stolna landabréfið
(Riff-Raff)
Spennandi og dularfull ný
amerísk leynilögreglumynd.
Pat O’Brien,
Anne Jeffreys,
Walter Slezak.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 14 ára
HAFNARBÍÓ
B A G D A D
Glæsileg ný amerísk ævin-
týramynd í eðlilegum litum.
Maureen O’Hara,
Paul Christian,
Vincent Price.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TRIPOLI-BÍÓ
A villigötum
(Dishonored Lady)
Áhrifamikil. spennandi og
vel leikin amerísk sakamála-
mynd.
Hedy Lamarr,
Dennis O’Keefe,
John Loder.
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ELDURINN
gerir ekki boð á undan sér.
Þeir, sem eru hyggnir,
tryggja strax hjá
Samvinnutryggingua*
Erlont yfirllí
(Framhald af 5. síðu)
Það var augljóst, að ef Banda
ríkin synjuðu íransstjórn um
skjóta efnahagsaðstoð , og hana
ríflega, þá mýndi þess vart1
langt að bíða að hinn ólöglegi
Tudeh (kommúnista)-flokkur
hirti uppskeruna áf því, sem dr.
Mossadegh og Þjóðfylkingar-
menn hans sáðu. Og það hafði
ekki beinlinis vakað fyrir dr.
Mossadegh og Þjóðfylkingar-
lögunum.
—O—
Persar samþykktu því fyrir
sitt leyti að hefja á ný viðræð-
ur við Breta. Þeir féllust á, að
sendinefnd brezku stjórnarinn-
ar skyldi vera samningshæf fyr
ir hönd ensk-íranska olíufélags
ins, en áður hafði íransstjórn
IV.V.VV.V.V.V.VV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.'.V.V.V.V.-AV^
í

Bernhard Nordh:
*onci
VEIÐIMANNS
VW.V.V.V.V.V.V.W, 87 DAGUR ,v.v.,.w.v.wv.>,
ist ekki að, var engu likara en hann gengi upp og niður af
mæði. Ingibjörg sá, að augnaráð hans var harla torkenni-
legt.
Ekki var léttara yfir innan húss. Gamla konan virtist
ekki geta fest hugann við vinnu sína, og Júdit var alveg
eirðarvana. Hvað eftir annað hljóp hún út, án þess að
nokkur ástæða virtist til.
Ingibjörg gat skilið það, þótt Júdit væri órótt. Hún þekkti
varla Árna til hlítar. En hvað óttaðist hitt fólkið? Það
haldið fast við þá kröfu, að |
hún myndi aðeins semja viðVissi þó, að Árni gat verið að heiman dögum saman, jafnvel
félagið sjálft. Á hinn bóginn við
urkenndu Bretar rétt írans-
stjórnar til að þjóðnýta olíu-
lindirnar, en Iransstjórn féll
frá þeirri kröfu sinni, að Bret-
ar viðurkenndu einnig rétt ír-
önsku stjórnarinnar til þess að
taka eignarnámi eigur ensk-
íranska olíufélagsins í Abadan.
Brezka stjórnin var sannfærð
heila viku, ef veiðihugurinn greip hann. Hálfur annar sól-
arhringur — ekki þurfti það að gera neinn kvíðinn, jafn-
vel þótt hann væri að kljást við bjarndýr. Ingibjörg gat að
minnsta kosti ekki ímyndað sér, að björn væri Árna hættu-
legur.
Árni var ekki kominn heim, er setzt var að kvöldverði.
Nú var Ingibjörg líka orðin óróleg. Þegar allir voru á nál-
um, gat hún ekki varnað því, að svipuð kennd næði tökum á
um, að Persar æsktu þess í ein
lægni að hefja viðræður að henni. Hún leit framan í einn af öðrum. Kvíði — það var
nýju. Hins vegar fóru Bretar sér meira en kvíði. Það var engu líkara en allir þættust vita,
að eitthvað hefði komið fyrir, en engin hefði þrek til þess
að orða það. Hún sá, að Júdit og Ólafur litu einkennilega
hvort til annars, og svo var eins og andlit þeirra stirnuðu,
en þó með mjög óvanalegum hætti, því að það fóru kippir
ekki um endurtekningu á því,
sem gerðist í júní sl., er samn-
inganefnd ensk-íranska olíufé-
lagsins voru settir þeir úrslita-
kostir, þegar hún kom til Teher
an, að frá 20. marz að telja af- um Þau> °S Þau attu synilega erfitt með að kingja matnum
henti félagið stjóminni allar
tekjur sínar af olíuiðnaðinum.
— Eftir að Harriman hafði far-
ið til London og nokkrar orð-
sendingar höfðu farið á milli
brezku og írönsku stjórnanna,
féllst brezka stjórnin loks á að
hefja samningaumleitanir á
nýjan leik. — Hinn 4. þessa mán
aðár fór brezka sendinefndin,
sem semja á við íransstjórn um
framtíð olíulindanna og lausn
deilunnar um eignaréttindin, á
leiðis til Teheran. — Formaður
nefndarinnar er Richard Stok-
es innsiglisvörður Bretakon-
ungs. — Nefndirnar hófu form-
lega viðræðufundi sl. miðviku-
dag, og hafa síðan ræðst nokkr
um sinnum við. Ennfremur hef
ir Stokes rætt við dr. Mossa-
degh. — Mossadegh lét svo um-
mælt í ræðu er hann flutti hinn
4. ágúst, að hann myndi fyrr
láta af embætti, en hopa þegar
í veði væri réttur og framtíð
írönsku þjóðarinnar. Stokes, for
maður brezku samninganefnd-
arinnar hefir sagt, að hann
muni fremur fara heim án nokk
urs olíusamnings, en ganga að
ósanngjörnum kröfum írönsku
stjórnarinnar.
Báðir aðilar
Jónas leit skyndilega tii Oiafs. Hann var ekki reiöilegur
á svipinn, og þó var í augunum myrkur, sem gerði Ingi-
björgu skeflda.
— Sástu björninn?
Ólafur kipptlst við.
— Björninn.... ?
— Já. Sástu björninn í gærmorgun, þegar þú komst hlaup-
andi heim eftir Árna?
Spurningin var ekki ný. Ólafur hafði orðið að svara henni
að minnsta kosti tíu sinnum. Nú kom hún enn einu sinni
eins og hnefahögg fyrir brjóst honum.
— Ég hefi sagt nel, tuldraði hann. Ég sá för eftir stóran
björn, en ég hefði ekki hlaupið heim eftir Árna, ef ég hefði
haft hund og spjót.
— Og þið urðuð samferða að hamrinum vestan við Viða-
giðið.
Ólafur kinkaði kolli. Orð voru óþörf. Hann hafði margsagt
það, að hann hafði þá haldið suður á bóginn. Hundurinn
hafði ekki fundið bjarndýraslóðina, og fjögur augu gátu
víðar skyggnzt, ef ekki þræddu báðir sömu leið. Þeir ætluðu
að hittast undir stapanum, þar sem arnarhreiðrið var og
snúa þar heim, ef þeir yrðu einskis vísari.
Jónas Pétursson sat samt um stund með hálflukt augun.
Hann áskaði Ólaf ekki, þótt hann færi niður að Bjarkardal,
eftir að fundum þeirra Erlends bar saman. Það var gott verk
að hætta við leitina að bjarndýrinu. En eitthvað var ein-
kennilegt með þennan björn. Það var alís ekki vanalegt
bjarndýr.
— Haldið þið, að eitthvað hafi komið fyrir Árna? spurði
Ingibjörg með öndina í hálsinum og veitti því ekki athygli,
að Júdit leit á hana hatursaugum.
Jónas Pétursson muldraði í skegg sér. Fyrir nokkrum vik-
um hefði hann ekki kippt sér upp við það, þótt Árni dveld-
ist í veiðiför. En nú var eins og óhamingjan hefði haldið inn-
lindanna, er samræmst geti reið sína í Akkafjall.
þjóðnýtingarlögunum. Er talið j _ við verðum að bíða átekta, sagði hann.
hugsanlegt að hún muni folg- ingibjörg skildi þaá líka, að ekki var annað til úrræða en
in i þvi að brezka og íranska I & J ö * ’
stjórnin myndi félag, er annist bíða. Það var vonlaust að hefja leit. En þótt leit væri til-
dreifingu og sölu olíunnar og gangslaus, fannst henni það einkennilegt, að Júdit skyldi
geri ráðstafanir til þess að fá kki yijja ieggja á fjallið, sem átti að giftast Árna eftir þrjá
brezka verisfræðmga og seríræð J
inga til þess að dveljast áfram í daga — ó, hún hefði ekki linnt látum fyrr en allir, sem að
Abadan. Enginn getur sagt um heiman komust, voru farnir að leita. Hún hefði hlaupið kall-
það með vissu ennþá, hvort &nd um fjajlið alia nóttina, þar til hún hneig niður af
samkomulag næst eða ekki, r
þótt horfur séu taldar góðar, þreytu eða gat ekki orði upp komið fyrir hæsi. Henni varð
litið út um gluggann, og í sömu andrá vaknaði sú hugsun,
að hún væri ekki annað en dáðlaus vesalingur, sem ekki var
hæf til þess að lifa í hinum harða heimi fjallanna. Júdit var
skynsamari og harðari við sjálfa sig. Það var fáráðlingshátt-
ur að hrópa uppi á fjalli, og þrjár manneskjur gátu árum
saman leitað þar eins manns. Þar gat viö hvert fótmál dul-
izt lík, sem ekki sást úr tíu skrefa fjarlægö. Björninn gat ver-
ið kominn langan veg, áður en fundum þeirra Árna bar
saman.
Júdit flýtti sér út, er hún hafði matast, og hélt til hlöð-
hafa hins vegar látið í ljós góða
von um, að samkomulag náist.
—O—
En hvert sem samningar tak
ast eða ekki, þá má telja öruggt
að ensk-íranska olíufélagið
verði úr sögunni. Er talið lík-
legt, að náist samkomulag um
það, muni reynt að komast að
einhvers konar brezk-íranskri
samvinnu um starfrækslu olíu-
en hins vegar er hægt að full
yrða, að það næst ekki auð-
veldlega.
Gerist áskrifendur að
Zk
unanum
Áskriftarsimi 2323