Tíminn - 29.12.1956, Síða 9

T í M IN N, laugardaginn 29. desember 1956.
n
9
34
Hún var að verðasein fyrir,
það vissi hún vel, og hún velti
því jafnvel fyrir sér að fara
fr áhonum og opna verzlunina
á nýjan leik. En hún gat ekki
fundið neina skýringu sem
nægði til að réttlæta þetta,
hann drakk ekki, barði hana
ekki, hann bjó henni heimili
og á ytra borðinu var hann
henni miklu betri maður en
Jimmie Franklin hafði nokkru
sinni verið. Og nú vildi svo til
að í einu reiðikasti hans komst
hún á snoðir um dálítið ■—
dálítið sem að vísu veitti henni
ekki neina uppreisn, en var
henni þó til nokkurrar hugg-
unar.
— Hefurðu nokkru sinni átt
raunverulegar samfarir við
nokkra konu?
■— Auðvitað, sagði hann.
— Við þessar hórur?
•— Já, við þessar hórur.
— Hvað er þá að mér?
— Ég veit það ekki, sagði
hann.
— Ég er eins sköpuð og þær.
— Mér þótti það bara aldrei
— Drottinn minn dýri, sagði
hún.
— Heyrðu nú, ég er ekki líkt
því jafn hlægilegur og fjöld-
inn allur af fólki. Þú ættir
bara að heyra eitthvað af því
sem kemur fram í réttinum.
— Nei, þakka þér fyrir.
— Þá gætir þú skilið þetta.
— Ég kæri mig ekki um að
skilja það.
— Þú ættir samt að heyra
sumt af því.
— Hvers vegna skiptir þú
ekki umþ Hvers vegna endilega
ég?
— Veiztu hvað ég get gert?
Ég skal lána þér nokkrar bæk
ur. Havelock Ellis.
— Uss . . . bækur. Ég les
þær aldrei.
— Þetta eru ekki skáldsög-
ur, þetta eru vísindarit.
— Lækningabækur. Ég kæri
mig ekki um lækningabækur.
Ég veit vel hvað ég er, ég er
kona. Og þú ættir að vera karl
maður. En þú ert það kannski
ekki?
— Víst er ég karlmaður.
Annars gæti ég ekki elskað
þig-
gott.
— Hvað þótti þér ekki gott?
i •— Að vera með þeim.
•— Eins og á að vera?
•— Já, eins og á að vera.
— En hvers vegna í ósköp-
tmum varstu þá með þeim?
Hvers vegna komstu nálægt
þeim?
— Ég mátti til. Maður hefur
•— hefur sínar þarfir. Þegar
ég þurfti, þá fékk ég mér
mellu. En mig langaði ekki til
þess — þannig. Ég vildi alltaf
gera það eins og ég geri það
,við þig.
— En hvers vegna geturðu
ekki verið við mig eins og þess
ar mellur. Það er það sem mig
langar til.
— Ég get ekki gert að því
hvað þú vilt. Ég get ekki gert
annað en það sem ég geri. Ég
fór á hóruhús einu sinni í mán
uði og fékk það sem ég þurfti
í hvelli. En nú horfir þetta
ögru vísi við. Ég vil ekki aðeins
fá fullnægingu sjálfur, 'ég vil
að þú fáir líka fullnægingu.
Hvers vegna vilt þú það ekki?
Hvers vegna kemur þú ekki til
móts við mig.
— Gerir þú ekki það sama
yið mellurnar?
— Nei, segi ég. Ég þoldi þær
ekki. En ég ber virðingu fyrir
þér.
— Ó, er það svo? Virðingu?
— Mér dytti aldrei í hug að
Vera með þér eins og mellun-
jim. Aldrei.
— Ég skil þetta ekki.
— Þá skilurðu máski þetta:
Þú og þessar mellur eru einu
konurnar, sem ég hef þekkt
um dagana. Og ég er með þér
eins og ég hef alltaf viljað
vera.
— Það er næstum því eins
og þú hafir aðeins þekkt tvær
Jkonur á ævinni.
— Það er alveg rétt. Ég hef
þðéins þekkt tvær konur. Önn-
jur þeirra var allar hórurnar
og ég hataði þær. En ég hata
þig ekki, ég elska þig.
— Kallar þú þetta að elska?
að sofa.
— Allt í lagi, sofnaðu bara.
— Og þú sem áttir að ver ...
jæja, Rudolph Valentino og
Wallace Reid í einu lagi.
— Ef þú vissir meira um
þetta myndir þú skilja það
betur.
— Ég skil meira en nóg.
— Nei, það gerir þú ekki.
— Að minnsta kosti skil ég
eitt vel, og það er að suma
hluti kæri ég mig ekki um að
skilja.
Svo að hann elskaði hana,
hann orðaði það sjálfur svo.
En með orðinu ást átti hann
við annað en hún, hún hafði
alltaf talið ástina eitthvað ein
falt, óviðráðaníegt og endur-
jleysandi. Hún var orðin fjöru
j tíu og þriggja ára gömul þegar
j hún kynntist ást, sem var jafn
jfjarlæg henni og dauöinn.
Maður viðurkenndi dauðann
!og hann var fjarlægur, en
j hún gat ekki ímyndað sér
I slíka ást og samt kynntist hún
j henni nú. Hún varð að slá und
[an á sumum sviðum, á laun
llas hún Havelock Ellis og það
j varð henni til nokkurrar hjálp
! ar og sömuleiðis laumulegt við
tal við George Ingram, sem
gat huggað hana með því að
hún væri ekki eina konan í
Gibbsville eða annars staðar,
sem fór á mis við fullnægingu
í hjónabandinu. Það sem hann
sagði henni, var ekki annað
en það sem hún hefði getað
kynnzt af málunum, sem Lloyd
hafði nefnt en þessar upplýs-
ingar voru henni dýrmætari
af því að þær komu frá
George, hann hafði verið elsk
hugi hennar, hann var lækn-
ir. Það var henni erfitt að
sætta sig við hjónabandið og
það tók hana langan tíma en
henni tókst það. Þetta var að
vísu óspöp einfallt. Hún vandi
sig á að lifa sem eiginkona
Lloyds og eftir hans skilmál-
um og einmitt þegar hún
hafði endanlega lært þaö, tók
hann að fjarlægast hana. Eitt
ár voru þau hamingjusöm.
Hann hafði unnið hana á sitt
band. Og að auki fann hún til
yfirburða yfir aðrar konur,
vegna þess hversu ólíkt sam-
band þeirra var sambandi ann
arra. En hann hafði sigrað og
hún beðið ósigur og smátt og
smátt varð þetta aö engu.
— Já, það er hægt að elska
á margan hátt.
— Jæja. En nú vil ég fara
Ruth Jenkins hafði búið í
Gibbsville alla ævi og aldrei
komið út fyrir Pennsylvaníu-
ríki nema hún hafði skroppið
tvisvar til Atlantic City og á
tuttugu og sex æviárum sín
um hafði hún aldrei stigið
fæti inn fyrir þröskuld dáms
hússins. Hvern dag ævi sinn-
ar hafði hún séð klukku dóms
hússins, það var allt og sumt.
Eins og margir aðrir íbúar
Gibbsville hafði hún dálítiö
skrýtnar hugmyndir um dóms
húsið, og þau störf sem þar
væru unnin og ekkert hefði
f engið hana til að koma þar —
nema einmitt það sem að lok
um kom henni þangað, arfur
inn frá frænku hennar, skjöl
in sem þurfti að skrifa undir
og lögfræðingurinn J. B. Chap
in sem átti að vera henni til
aðstoðar. Þessi formsatriöi á
skrifstofunni voru fljótgerð
og hún hefði getað verið kom
in heim klukkutíma síðar ef
hún hefði ekki sagt við Chap-
in af hreinustu tilviljun að
þetta væri í fyrsta skipti sem
hún kæm þarna inn.
— Nei; er það virkilega
sagði Chapin. Langar yður þá
ekki að sjá hvernig allt geng
ur fyrir sig í réttinum? Lít-
um inn í nr. 3. Kannski er
eitthvað spennandi á seyði.
Henni kom engin viðbára í
hug tíl að afþakka boðið og
hann fór með henni inn í sal
inn og þau settust.
— Þetta snýst um líkams-
árás og morðtilraun. ítalinn
þarna með yfirskeggið er á-
kærður.
— Já, sagði Ruth Jenkins.
— Það er Lloyd Williams
sem yfirheyrir vitnið. Hann er
staðgengill hins opinbera á-
kæranda og fjandi fær ná-
ungi. Nú skuluð þér sjá hvern
ig han nflækir vitnið í fram-
burðinum.
— Mótmæli, virðulegi dóm-
ari.
— Þetta er verjandinn, hr.
Troutman, sagði Joseph B.
Chapin.
— Mótmælin tekin til
greina, sagði dómarinn.
— Bramwell dómari, sagði
Joseph B. Chapin.
— Þér viljið máski hr. Will
iams, sagði dómarinn, að við
lesum fyrir yður síðasta kafl
ann úr réttargerðinni svo- að
þér vitið hvernig þér eigið að
hegða yður næst. — Síðustu
fjórar mínúturnar hefur rétt
urinn tekið mótmæli hr. Trout
mans til greina og í bæði skipt
in voru mótmælin vegna sama
atriðis í yfirheyrslunni og þér
RAÐSKONA
Bændaskólann á Hólum vantar ráðskonu sfrax. Hún
má hafa með sér barn.
Umsækjendur snúi sér beint til skólastjórans, eða
Gísla. Kristjánssonar, Búnaðarfélagi íslands.
Útsölumann
vaníar fyrir Tímann í JárngerSarstaðahverfi f
Grindavík frá áramótum.
ElagbEsiið TraiEtn
Lokað 2. januar
Víxiar, sem falia 29. og 30. tíesember, verða
afsagðir mánudaginn 31. s. m.
BÚNAÐARBANKI ÍSLANDS.
W.W.W.SW.WV.'.VAVrtV.'VWWAVAW.VrtVWi'
í
Hugheilar þakkir til ættingja og vina, sem á margvis-
I; legan hátt sýndu okkur vinsemd og virðingu á gullbrúð- I*
I; kaupsdaginn 8. þ. m. og gerðu veru okkar hér að ógleym-
I; anlegum tíma.
Guð gefi ykkur gæfuríkt komandi ár.
Kærar kveðjur. E
Kristín Jónsdóítir,
Guðjón Þórðarson, JaSri. •£
^WiSW’AW.W.W.W.V
% B ■ ■ ■
V.’.V.V.V.V.V.V.WW
Bezt að auglýsa í TÍMANUM
Ánglýsmgasími Tímans er 82523