Tíminn - 06.03.1959, Síða 3

T í M IN N, föstodaginn 6. marz 1959.
3
— Kyrcnfiast i Keflavík
— leyfi frá KiakScsvík
— vígslan á klandi
— heimili í Bandaríkjum
Sagan um ameríska her-
mannirm, sem var trúlofað-
ur tvítugri stúiku í Færeyj-
um, Kirsten frá Kiakksvík,
og barðist ötuliega við tím-
ann til þess að ná því a£l
kvœnast henni áður en hanrs
átii að flytjasi fá1 síns heima
frá amerísku herstöðinni á
KeflavíkurveSJi, vakti fyrir
rúmri viku mikla athygli í
Skotlandi, og voru skrifaðar
langar blaðagreinar um
efnið.
Amexíkumaðurir.n. er 28 ára
gamail, Walter Bakhvin, tók sér
fer'ð á hendur »»eð færeyskum
fiskikútter frá Aberdeen í Skot-
landi til Færeyj'a, eftir a'ð hafa
samfleytt í átta daga reynt ár-
angurslaust að fá flugferð til Fær
eyja annað hvort frá Skotlandi
eða Englandi. Baldv/in gegndi
sem fvrr segir herþjónustu á
líeílavíkurflugvelli og síðast liðið
vor hitti hann þar ungfrú Kirst-
.en Anthons frá Klakksvík. Hún
starfaði sem hjúkrunarkona á ís-
landi. Þeim féll vel hvoru við ann-
að og ákváðu að ganga i heilagt
hjónaband þegar him kæmi aítur
■til íslands eftir jólafríið, sem hún
eyddi heima í Færeyjum.
Fluttur heim
En meðan hún var heima, fékk
sá ameríski tilkyr.ningu um, að
hann yrði fljótlega fluttur heim
til Bandaríkjap.na. Ef hann vildi
taka Kirsten frá Klakksvík heim
með sér á kostrrað hersins, yrðu
hlutverk
Nú hsfir það skeð í fyrsta
sinn, að Hollyv/oodleikkona
færi á ieiksviðið efíir að
haía Særf „ruilu" sína með
aðstoð dáleiðslu. Það er
Linda Darnell, sem fyrst
varð til Þessa.
Lindu tókst ekki að læra hlut-
verk sitt í tæka tíð fyrir frumsýn-l
ingu á leikritinu „That Lovc“, og
var því þegar leitað til dáleiðara,
sem einnig er lærður læknir. Iíann.
hafði ekki mikinn tíma til stefnu,
því að ungfrú Darnell kom fyrst
til Chicago 72 klukkstundum áður
en leikritið skyldi frumsýnt þar í
borg.
Heilt hlutverk
Hún var þá áhyggjufull mjög, er
henni skildist, að henni myndi
reynast erfitt að læra heilt hlut-
verk í leikriti. enda þótt hún hefði
íður oft og mörgum sinnum lært
hlutverk í kvikmyndum í smá-
kömmtum. Tók hún það ráð að
n-ingja á sérfræðing í dáleiðslu,
■ern hún kannaðist við í Beverly
Tills, og bað hann um að koma
iegar í stað flugleiðis til Chicago.
Og ekki var sérfræðingurinn fyrr
LINDA
— hringdi í sérfræðing
kominn á áfangastað en tekið var
til óspilltra málanna. Hlutverkið
var lesið upp fyrir ungfrú Darnell
meðan hún lá í dásvefni. í þessu
ástandi beit hvert orð si-g fast í
undirvitund hennar. Áður en dá-
valdurinn byrjaði, sagði harrn: „Nú
ætla ég að lesa yður fyrir, og þegar
þér vaknið rnunuð þér muna hvert
orð, sem ég hefi sagt. Hver einasta
setning mun síðar standa yður
Ijóslifandi fyrir hugskotssjónum,
er þér standið á sviðinu.“
Aldrei öruggari
Við frumsýninguna gat ekki einn
einasti áhorfandi greint það, að
ungfrú Darnell hefði lært Mut-
verkið á neinn annan hátt en hinn
venjulega, og sjálf kvaðst hún
aldrei hafa verið jafn örugg í hlut-
verki.
þau að giftast hið skjótasta. En
hann var á íslar.di en hún í Fær-
eyjum, og þar sem ekki virtist
\era um neinar mótbárur að ræða
■af hálfu fjölskyldu hennar, ákvað
hann þegar að taka sér flugíerð
á hendur til Færeyja, og hljóta
þar blessun foreldra heitmeyjar
sinnar ásamt öllum nauðsynleg-
1 um pappírum, þannig að þau gætu
gifzt þann 3. apríl, eða skömmu
éður en honum er æflað að hverfa
frá íslandi.
Með herflugvél
i Hann fékk far með amerískri
herflugvél til amerísku herstöðv-
arinnar i Lancashire í Englandi.
Þaðan hélt hann þegar í stað
| norður vfir Skotland til Lerwick,
höfuðstaðarins á Shetlandseyjum,
en þar biðu hans þær óhugnan-
legu fréttir, að fyrsta skip með
farþega leggur af stað þaðan til
T'æreyja einhvern tím,a í maí. í
heila viku eftir þetta heimsótti
hann 13 amerískar og enskar flug
stöðvar í Skotlandi og Englandi
til þess að reyna að fá far til
Fæþeyja, en ajlt víar árangurs-
laust. Svo var loks heppnin með
ameríska hermanninum í Aber-
deen.
Góða ferð
Það kom í ljós, að Iítill fiski-
kútter, Grunningur frá Klakksvík,
lá einmitt þar í höfninni, þegar
sá ameríski átti leið har um. Skip
stjórinn, Hans Jensen, tók Am-
eríkumannnn um borð sem far-
þega, og mannmargt mun hafa
verið niður við höfnina, er kútt-
erinn lagði frá, þar eð ævintýri
Ameríkumannsins hafði frétzt.
Búizt var við, að kútterinn næði
til Klakksvíkur á mánudaginn var.
Þegar allir pappírar eru komnir
í lag, munu elskendurnir halda
til íslands, þar sem sjálf hýóna-
vígslan fer fram. í skozkum blöð-
um var þeim óskað góðrar ferðar,
og auðvitað tökum við undir það.
r——
II.
ar í stað Filippseying, sem var
þjónn hjá mér, með þær. Mér
var skipað að sk>Ta frá ferðum
japansiu-a skipa og liðfiutning-
um.
Skipstjóri af sjúkraskipi kom
inn eitt kv'öld. Hann varð útúr-
drukkinn og fór að segja frá,
að hann hei'ði komið með skip-
ið fullt af hermönnum frá
Bougainville. Ég spurði hvort
þeir hefðu verið særðir.
Hann hló hátt og svaraði:
„Aðeins nokkrir iitið sárir. Hitt
voru allt fyrsta flokks hermenn.
Við vitum að Ameríkanarnir
eru svo heimskir, að þeir láta
Rauða kross skip fara leiðar
sinnar.“
Sanía kvöld sendi ég upplýs-
ingar tii fialla um að Japaiwr
notuðu siúkrasxip til liðflutn-
inga. Sami skipstjóri sagði mór
■einnig, að mikið særðir her-
menn væru drepnir og jarðað-
ir. Sama sögðu margir a'ðrir.
Þeir sögðu, að þessir menn
væru hyort eð væri svo gott
sem dauðir, þar að auki losn-
uðu þeir þá við pyndingar
Ameríkumanna.
Kvöld eitt sat. ég hjá japönsk-
um liðsforingja, sem sagði:
„Hef ég ekki séð þig íyrr“?
Ég hélt hann ætti við, að hann
hefði séð inig hiá Önnu Fey
og byrjaði: „Þú átt við áður —“
Hrottalegt hnefahögg íelldi
rriig til jarðar og hann sagði
reiðilega: „Alltaf segið þið „áð
ur en Japanir komu. Úrkynj-
uðu Ameríkumennirnir eru
farnir fvrir fullt og allt. Nú
ræður ný stefna Japans. Mundu
það“.
Einstaka sinnum sá ég ár-
angur af starfi mínu. Skipstjóri
á flugvélamóðurskipi var ákaf-
lega hrifinn af söng Fely. í
skilnaðarveizlu hans' spurði
Fely mjög kænlega, hvert hún
ætti að senda bréf til hans.
Hann sagðist vera að fara til
Singapore og þaðan til Rabaul.
Þessar upplýsingar sendi ég í
flýti. Löngu seinna kom einn
af undirmönnum hans og sagði
Fely hryggur í bragði: „Unn-
usti þinn er dáinn og fleslir,
sem á því skipi voru“ Við grét
um nokkrum krókódílstárum.
Kvöld eitt varð yl'irmaður
kafbátadeildar hrifinn af mér.
Hann hafði séð Sally Rand
dansa blævængjadans í Sán
Fransisco og bað mig nú að
sýna. sams konar dans. „Komdu
annað kvöld“, sagði ég. Við
bjuggum til tvo blævængi úr
bambusflísum og þunnum papp-
ír. Fely savimaði mér hörunds-
litann, nærskorinn búning og
ég útbió Ijóskastara með daufu
rauðu ljósi. Yfirmaðurinn kom
með eina 40 liðsforingja og
þeir rýndu næstum úr sér glyrn
urnar til að revna að sjá hvort
ég væri raunverulega nakin.
Næsta kvöld komu þeir flestir
aftur, og yfirmaðurinn sagði:
„Dansaðu dansinn hennar Sally
Rand fyrir okkur. Á morgun
siglum við til Salomons'eyja um
sólarupprás.“
Ég dansaði við m.ikinn orð-
stý og sendi skilaboð til fjalla.
Mörgum vikum seinna kom liðs
foringi, sem sagðist vera einn
af þeim fáu, er af hefðu kom-
izt af kafbátaflotanum. Hann
varð mjög drukkinn af öllum
minnunum, sem hann drakk
yfir ösku hinna föllnu.
Jafnframt þessu starfi, reyndi
ég að ná sambandi við einhvern
í fangabúðunum í Cabanatu-an,
til að hjálpa eiginmanni mín-
um. Við höfðum sannanir fyrir
þvi, að Rauða kross pakkar, sem
þangað voru sendir, voru ekki
afhentir nema gegn greiðslu
frá föngunum. Mér græddist fé
og mig langaði til að láta John
það lí té, sem hann þarínaðist.
Að lokum náði ég sambandi
þangað, en fregnin, sem ég
fékk, kom eins og reiðarslag.
„Maðurinn þinn dó fyrir tveim
vikum. Japanir sögðu að það
hefði verið af hitasótt, en hann
svalt í hel“.
Herprestarnir Róhert Taylor
og Frank Tiffany (sem báðir
fórust, ásamt 1600 öðrum Ame
ríkumönnum, er iapanskt fanga
skip varð fyrir tundurskeyti á
leið sinni til Japan), skrifuðu
mér um það, hve hjálparþurfi
fangarnir voru. Því gekk ég í
félagsskap þann, er við kölluð-
um U-deildina, sem sendi skila-
boð, peninga, niat og lyf til
fangabúðanna. Við röktum upp
rúmábreiður og prjónuðum
sokka úr garninu. Við bjuggum
meira aS segja til lyf. Beriberi
og skyrbjúgur var algengur
af því, að fangana skorti c-vita-
min. Því keyptum við „calaman
sis“, einskonar appelsínur, er
þarna vaxa, og suðum þær nið-
ur með sykri. Við sendum þenn
an safa í leinbrúsum. Varð-
mönnunum varð að múta, oft-
ast nær með amerískum úrum,
pennum og myndavélum. Allt
að 100 bréf, sem í voru um
20.000 pesos, voru send í einu.
Eg hef fulla ávaxtakrús af
snjáðum pappírssneplum, sem
eru kvittanir fyrir þessum pen
ingum. Sumar eru skrifaðar á
pappír utanaf vindlingum. Eng
in nauðsyn kriúði viðtakend-
urna til að senda þessar viður-
Framhald í næsta blaði.
4-—