Tíminn - 21.12.1960, Síða 14

14
T f MIN N, miflvnnidaglim tU desejiAer H0O.
ég stUltl mlg og sagði vi3
sjálfa mig aS nú væri þessn
að verða lokið í bili. Pyrir
enda gangsins væru dyr, sem
ég væri bráðum komin að.
Eftir augnablik myndi ég
vera komin út á götuna aftur.
Og að baki méf hljómaði fóta
takið, fast og stöðugt.
Svo vorum við komin að
dyrunum. í kæti minni reif
ég þær upp og ætlaði að
hlaupa 1 snatri, en hann greip
reiðilega í öxlina á mér, gægð
ist út og fullvissaði sig um,
að enginn væri á ferli. Svo
sleppti hann mér og nú var
mér frjálst að fara.
— Mánudagskvöld á sama
tíma, sagði hann dimmri
röddu, svo bætti hann við: —
Og farið varlega.
Já, hugsaði ég með sjálfri
mér: Parðu varlega, því að
þú nærð í peninga handa mér
og það er hið eina sem ég
kæri mlg um.
Eg flýtti mér eftir gang-
stéttinni, en það -var eins og
fætumlr vildu ekki hlíta
vilja mínum. Þeir voru þung
ir sem blý. Eg hafði sloppið
lifandi. Ekkert hafði komið
fyrir mig. Það var allt sem
ég áttaði mig á til að byrja
með. Það var hið eina, sem
nokkru máli ekipti. Og ég gat
ekki sómasamlega andað að
mér fersku útiloftinu eftir
svækjuna og íúla loftið í
skuggahúsi dr. Mordaunts.
Og þótt undarlegt megi
virðast hafði þessi för mín
til læknisins haft svo kynleg
áhrif á mig, að ég skildi ekki
að min gæti beðið hætta ann
ars staðar en í litla kjallara-
herberginu. Mér datt ekki í
hug að nokkur hætta gæti
stafað af manninum, sem nú
á þessari stundu sóð við litlu
sælgætisbúðina og horfoi á
mynd slna í speglinum. Hann
var klæddur brúnum fötum
og virtist stara óaflátanlega
á sjálfan sig.
Eg sat rétt hjá á bekk með
an ég beiö eftir neðanjarðar-
lestinni, og skyndilega varð
ég þess vör að hann gaf mér
nánar gætur.
Hann hvarf mér þegar iest
in kom æðandi inn á stöðina
— það var um marga vagna
að velja. Og þegar ég var kom
inn upp i lestina hafði ég
gleymt honum.
Og þótt ég sæi hann aftur
þegar ég skipti um lest til að
komast í Kanalgötu — þá
fannst mér það ekki umhugs
unarvert. Hann skipti líka um
lest, en skiptu ekki þúsundir
manna um lest mörgum sinn
um á dag. Eg skynjaði alls
enga hættu . . . eftir að ég
hafði sloppið heii og ósködd
uð út úr læknishúsinu.
Eg hafði tekið þá ákvörð-
un að fara eftir skipunum
læknisins. Af þeirri ástæðu
einni, að ég varð að hitta
hann að minnsta kosti einu
sinni enn, ef til vill oftar. Eg
var engu nær nú en þegar ég
fór til hans í fyrra sinnið.
i forsalnum eins og ég væri
að velta fyrir mér, hvort ég
ætti að setjast eða snúa frá.
Það voru margir gestir þótt
klukkan væri margt. Öll beztu
borðin í salnum voru upptek
in og þó að margir gestanna
virtust fyrir löngu hafa lokið
snæðingi, sátu þeir í smáhóp-
um og ræddust við.
Eg fór inn í aðalsalinn,
Bjalla hringdi, en enginn evo
Eftlr
Cornell Woolrich
11
Hann hafði þekkt Miu Mercer.
Hann hafði ekki verið læknir
hennar en staðið i einhverj-
um ólöglegum viðskiptum við
hana. Þar eygði ég von um
að finna frambærilega á-
stæðu fyrir að hann hefði
myrt hana. Maður sem hafði
skammbyssu hjá sér á borð-
inu, þegar hann talaði við
hjálparmenn sína myndi á-
reiðanlega ekki hika við að
drepa þá, ef hann væri svik-
inn eða stafaði hætta af við-
komandi. Og því var það, að
þetta smnnudagskvöld lagöi
ég af stað.
Eg vissi raunar aðeins óljóst
um hvað málin snerust. Mér
var að vísu fullkomlega ljóst
að hér var um giæpsamlegt
athæfi að ræða; þessar pen-
ingafúlgur, sem ég átti að
veita viðtöku töluðu sinu
máli, og þá ekki slður allar
þær ráðstafanir, sem gerðar
höfðu verið til að leyna nafni
mínu og þeirra, sem pening-
ana skyldu greiða Og jafnvel
þótt það hljómi ótrúlega þá
var ég enn harla óviss hvað
þetta merkti allt saman. Eg
hélt hálft í hvoru að þetta
væru peningar fyrir gerðan
„greiða“. Já, mér datt senni-
lega flest annað en hið sanna
í hug.
Eg gekk inn í „Antons
Cafeteria“, stóð stundarkom
mikið sem leit um öxl til að
sjá, hver inn kæmi.
Eg tók bakka og stillti mér
upp við afgreiðsluborðið. Á
pappírsræmunni sem hann
hafði brennt, stóð Com
Flakes, en ég kom ekki auga
á neinn pakka. Loks kallaði
ég á stúlkuna og spurði, hvort
ekki væri hægt að fá Corn
Flakes.
— Jú, svaraði hún, — en
við höfum það aldrei frammi
við á kvöldin. Það er kannski
eitthvað eftir frá því í morg
un. Nú skal ég sækja pakka.
Að lítilli stundu liðinni kom
hún aftur með Corn Flakes-
pakka, sem hún ætlaði að
hvolfa úr á djúpan disk
handa mér. En ég minntist
fyrirmælanna, sem mér höfðu
verið gefin og sagði: — Nei,
ég vil gjarnan fá rjómann
fyrst, síðan Corn Flakes og
sykurinn síðast.
Hún leit á mig, dálítið undr
andi á svip, en fór fúslega
að óskum mínum og sagði:
— Það eru ekki margir, sem
vilja Corn Flakes á kvöldin.
Við höfum einn viðskiptavin
sem var vanur að koma hér
stundum og borða Corn Flak
es á kvöldin, en ég hef ekki
séð hann upp á síðkastið.
' Mér hefði þótt fróðlegt að
vita, hvort honum var kunn-
ugt um að þetta var leyni-
merki. En ekki var svo að sjá
á svip hennar.
Eg setti diskinn á bakka og
gekk að innsta borðinu við
langvegginn.
Klukkan hringdi og maður
kom inn og fékk sér kaffi við
sjálfsalann. Hann sneri baki
i mig, en fljótt á litið minnti
hann mig á manninn, sem ég
hafði séð tvisvar í lestinni
þá um kvöldið, eftir að ég
fór úr húsi dr. Mordaunts.
Eg sagði við sjálfa mig, að
þetta hlyti að vera ímyndun
. . . . og ef ekki, gat varla
verið um tilviljun að ræða.
Eg hrærði með skeiðinni í
Corn Flakesnu og hugleiddi
hvort ég ætti að borða það.
Maðurinn með kaffibollann
var horfinn. Þegar ég leit bet
ur í kringum mig sá ég hann
sitja alllangt frá mér við
tveggja manna borð. Hið eina
sem ég sá almennilega af hon
um var flókahatturinn á höfð
inu. En samt gat ég ekki var
izt þeirri hugsun að þessi
maður og maðurinn í lestinni
væri einn og sami........
Hann leit aldrei í áttina
til mín, en einbeitti sér að
því að drekka kaffið.
Og án þess að ég yrði þess
vör strax var einhver setztur
vlð borðið hjá mér. Eg leit
snarlega upp, en sá lítið ann
að en stóreflis dagblað og
óljóst glytti í karlmann bak
við það. Hann hlaut að hafa
gefið mér gætur allan tím-
ann.
Eg tók eftir þvi ,ð hjartað
í mér barðist venju fremur
ótt.
— Eruð þér með það? hvisl
aði hann án þess að líta til
mln eða dráttur hreyfðist í
' andliti hans.
! Áður en ég gat svarað, var
| hann orðinn leiður á biðinni.
— Hvað er að? Eruð þér ekki
með neitt? Lét hann yður ekk
ert ifá?
— Jú, en hann lét mig
bara . . .
Maðurinn var sem á nálum.
— Hvurs lags hangs er þetta.
Eg get ekki setið svona í alla
i nótt. Það eru fleiri hér. Þér
| eruð nýjar í starfinu, sýnist
■ mér, er ekki svo?
I — Hvað viljið þér eigin-
; lega að ég geri? spurði ég
í hiálparvana.
i
I mín.
Ýtið veskinu yðar til
að því aftur og þokað þvl var
lega til mín aftur.
Svo hvæsti hann: — Hvað
í fjáranum? Eruð þér ekkert
með?
— í litla hólfinu með renni
lásnum, stamaði ég.
Hann hrifsaði veskið til sln
aftur og innan hálfrar mín-
útu heyrði ég laumulegt
skrjáf, töskunni var lokað og
skyndilega va.r maðurinn horf
inn ....
Eg greip eftir töskunni og
renndi lásnum. Eg sá að einn
af fjórum pökkunum, sem dr.
Mordaunt hafði látið mig fá
voru horfnir, en þar lá seðla-
vöndull, marg krumpaður og
hafði sýnilega verið handleik
inn lengi og krampakennt. Eg
taldi peningana .... tvo
jjundruð og fimmtíu dollad-
ar.
Eins og í leiðslu ýtti ég
töskunni til hans. Eg áttaði!
mig enn ekki, hvað ég var
raunverulega að gera, og ég
deplaði augunum ákaft til að
fullvissa mig um, að ég værií
vakandi.
Með fáeinum handtökum ■
hafði hann opnað veskið, lokl
Miðvikudagur 21. desember;
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
18.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Jólin
koma“ eftir Þórunni Elfu
Magnúsdóttur; IV. (Höfundur
les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.40 Tilkynningair.
19.30 Fréttir.
20.00 Framhaldsleiðritið: „Anna Kár-
enina“ eftir Leo Tolstoj og
Oldfield Bax; VIH. kafli. Þýð-
andi: Áslaug Árnadóttir. —
Leikstjóri: Lárus Pálsson. Leik
endur: Ævar R. Kvaran, Guð-
björg Þorþbjarnard., Helga
Valtýsdóttir, Þorsteinn Ö.
Stephensen, Rúrik Haraldsson,
Jón Sigurbjömsson, Kristín
Anna Þórarinsdóttir, Amdís
Björnsdóttir, Haraldur Bjöms
son, Gestur Pálsson, Anna Guð
mundsdóttir, Jónas Jónasson,
Stefán Thors og Þóra Borg.
20.45 Vettvangur raunvísindanna:
Fannamenn og furðudýr (Örn-
ólfux Thorlacius fil. kand.).
21.05 íslenzk tónlist: Verk eftir
Björvgin Guðmundsson.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk
as" eftir Taylor Caldwell;
XXIV. (Ragnheiður Hafstein).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Rétt við háa hóla": Úr ævi-
sögu Jónasar Jónssonar bónda
á Hrauni í Öxnadal eftir Guð-
mund L. Friðfinnsson; IX.
(Höfundur les).
22.30 Djassþáttur (Jón Múli Árna-
son).
23.00 Dagskrárlok.
FTRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
38
Menn Eiríks eru nú komnir og
.hann skipar þeim að flytja Bolor
til kastalans og flytja fangann
einnig.
Vínóna kemur til móts við þá.
Hún er náföl af geðshræringu. —
Þessi dauði Dani var Jómsvíking-
ur, segir hún. — Og Axel líka!,
segir Eiríkur argur í skapi.
Hann snýr sér að lækninum og
segir: — Hér verður komið með
dauðsærðan mann, gerið allt sem
unnt er til að bjarga lifi hans og
sjáið um að vakað sé yfir honum.
— Ef þér er annt um líf þitt
skaltu nú leysa frá skjóðunni, seg-
ir Axel. — Talaðu! segir Vínóna,
þú verður að hlýða konunginum.
Axel er í þann veginn að segja
eitthvað en hann hættir við það.