Tíminn - 21.01.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, laugardaginn 21. janúar.1961
irm aftur með byssuna. Hönd
hans hvíldi á pening.askápn
um eins og hann sveiflaði dyr
unum út aftur. Svo lokaði
hann þeim aftur.
— Hann kann ekki á lás-
inn, tautaði McKee. — Hvor-1
ugur þeirra kann á lásinn.
Hann var ekki að tala til
mín — miklu frekar við sjálf
an sig eins og hann játaði aug
ljósa en dapurlega staðreynd.
— Eg skal fylgja þér inn,
í herbergið þitt, sagði hann
skömmu síðar við mig. Rödd
hans var jafn vingjarnleg og
áður, og í henni var þessi hlý,
legi hijómur sem aðeins heyrð
ist þegar hann talaði við mig. |
Eg etakk hönd minni undir |
armlegg hans og gekk á gang'
inn með honum. Eg sá að
vör hans titraði og ég nam
staðar, studdi báðum höndum ’
á axlir honum — eins og ég
bæði hann síðustu bónar.
— McKee — þú verður að
trúa mér. Eg sá ekkert, sem
ég átti ekki að sjá.
— Ekki einu sinni neitt um
Sabbatino söguna? spurði1
hann þurrlega.
— Nei.
— Eða þetta með Conway?
— Nei. Eg sá ekkert nema
eitthvað um Michael J. Dill-
on og ég veitti því enga at-
hygli ....
Hann hafði veitt mig í gildr
una. Eg vissi samstundis að
það var nafnið, sem hann
hafði beðið eftir, hin hafði
hann búið til.
— Þótt þú eæir ekkert
nema nafnið — þá er það
allnokkuð, muldraði hann og
brosti út í annað munnvikið.
— Þú veizt að það væri hægt
að setja mig í rafmagnsstól-
inn fyrir þá sögu. Þú hlýtur
að vita, að Mikhael J. Dillon
var kallaður svikadómarinn,
mesti lögbrjótur síðari tíma.
Hann hvarf fyrir ellefu ár-
um og þeir ætluðu að hengja
mig fyrir það ævintýri, en j
urðu að sleppa mér vegna
skorts á sönnunum.
Eg hafði heyrt eitthvað um
málið. Það höfðu allir gert.
En nöfnin höfðu ruglað mig í
ríminu.
McKee talaði blíðlega og
hægt, næstum vorkunnsam-
lega, en mér var samt ljóst
að ég hafði undirskrifað minn
eigin dauðadóm.
— Eg myndi aldrei svíkja
þig, sagði ég.
— Eg veit það vel.
Hann tók um hendur mínar
sem hvílt höfðu á öxlum hans,
fjarlægði þær ein.s og tóma
hanzka.
Hann opnaði dyrnar, það
var eins og þegjandi skipun
til mín um að fara inn.
— Góða nótt, engill, sagði
hann dapurlega. — Svarti eng
illinn rninn.
Eg var mjög hrædd, þegar
dyrnar lokuðust á hæla hon-
um. Eg beygði mig niður og
gægðist gegnum skráargatið
og reyndi að hlusta, en ég
heyrði ekkert. Þeir hljóta að
að
að
aði: Eg verð að komast héðan.
En hvernig?
Hann barði hljóðlega
dyrum.
Eg sneri bakinu upp
hurðinni og sagði:
— Nei, ekki koma inn, ég
1 er næstum ber . . .
I — Eg ætla ekki aö koma
inn. Mig langaði bara til að
tala við þig.
Eg opnaði dyrnar örlítið og
VER VAR
Eftír
Cornell Woolrich
35
hafa talað afar lágt. En allt
í einu heyrði ég orð, sem
skelfdu mig meira en orð fá
lýst. i
— Taktu þessu nú ekki
svona, foringi. I
En ég heyrði ekki, hverju
McKee svaraði.
Mér fannst blóðið frjósa í
æðum mínum þarna í myrkr,
inu. Dómurinn hafði fallið á1
móti mér, annars hefði hannj
ekki haft ástæðu til að „taka:
þessu svona.“
Og ég viss'i að það var um
seinan að þjóta til hans og
biðja um náð og miskunn. Það
hefði ekkert stoðað. Dýrðlinga
myndin hafði fallið niður af
stallinum og það var ekki^
hægt að stilla henni upp aft-
ur.
Endalaus, skelfileg bið
fylgdi, ég heyröi orð og orð
á stangli. „Staðurinn út á
Long Jsland“ og mér heyrðist
þeir stinga upp á einhverju
við hann.
Hann hlýtur að hafa fallizt
á uppástunguna, þvi að ég
heyrði fótatak og dyrnar á
herberginu við hliðina á mínu
voru opnaðar og , einhver
sagði:
.... „ætla bara að klæða
mig í snatri . . . . “
Eg vissi að ég var dauðans
matur. Og aðvörunarbjalla
hringdi hátt og hvellt ein
hvers staðar i meðvitund
minni Og skelfing mín svar-
rak höfuðið fram eins og ég
væri hrædd við að líta á
hann.
— Eg læt drengina aka þér
heim.
— Heim, hugsaði ég. Heim.
Þú meinar heim til dauðans.
— En þú sagðir að ég mætti
vera hérna í nótt . . .
— Já, en ég verð því miður
að fara héðan. Mér voru að
berast boð um það, og ég vil
ekki að þú verðir ein eftir.
Þess vegna held ég sé bezt þú
farir heim, heldurðu það ekki.
Hvað átti ég að segja? Ef
ég hefði neitað, hefði hann
bara komið inn til mín og
dregið mig út með valdi.
— Gefðu mér .... gefðu
mér bara nokkrar miriúíair
. . . . ég er ekki klædd . . . .
ég verð að fá tíma til aö
klæða mig og snyrta mig ofur
lítið.
Hann leyfði mér það fús-
lega, nóttin var svo löng,
dauðinn svo nálægur.
— Vertu þá ekki of lengi,
barn. Drengirnir bíða og ég
þarfnast þeirra þegar þeir eru
búnir ....
Andstyggilegt. Þegar þeir
eru búnir. Orðin virtust verða
eftir í herberginu og titra þar
og enduróma i þögninrii.
Eg hljóp yfir gólfið og að
glugganum, en ég nam stað-
ar áður en ég komst alla leið,
sfóð á gólfinu eins og negld.
Við vorum of hátt uppi. Ef
ég reyndi að hrópa á hjálp,
myndi það hverfa út í bláinn
án þess nokkur hefði heyrt.
Eg þaut frá glugganum og
inn í baðherbergið. Þaðan láu
dyr inn í annað herbergi.
Lykillinn stóð í mín megin.
Eg sneri honum, opnaði dyrn
ar og lagði við hlustir. Her-
bergið var mannlaust og eitt
andartak blossaði vonameisti
upp í huga mér. Það voru að
eins einar dyr úr herberginu
og þær hlutu að liggja út úr
íbúðinni. En sú von mín lifði
ekki lengi. Þegar ég var kom
in að dyrunum og gægðist
gegnum skráargatið, sá é" inn
í uppljómað herbergi. Skeeter
var að klæða sig í sokka og
ég heyrði einhvern segja:
— Taktu dálítið klóraoform
með, ef hún skyldi vera okkur
erfið.
Eg stökk frá. Eg var eins
og mús í gildru, Allar leiðir
lokaðar.
En það var sími í herberg-
inu sem ég stóð í. Átti ég að
þora að nóta hann. Myndu
þeir ekki heyra til mín um
leið og ég segði fyritu orðin?
| Eg þrýsti mér upp að veggn
'um um leið og ég tók tólið,
j eins og ég reyndi að kæfa
jhljóðið með Hkarra mínum.
! Mér fannst suða óvenjulega
! hátt. Hvað átti ég að gera?
Hvert átti ég að hringja?
Kalla á lögregluna? Eg vissi
það ekki, mér datt enginn í
hug. Eg vissi aðeins að ég
þarfnaðist hjálpar — þarfn-
aðist hennar meira en orð fá
lýst.
Mér fannst líða eilífðartími
áður en miðstöðin svaraði. Og
loksins þegar ég fékk sam-
bandið, kom það af sjálfu sér;
það var hjarta mitt, sem í
skelfingu sinni kallaði á þann
eina ,sem það mundi eftir.
—Butterfield 9-8019 og
flýtið yður, ungfrú. f guðanna
bænum, verið fljótar.
Eg fékk samband von bráð-
ar og syfjuleg rödd svaraði,
sennilega einhver þjónustu-
stúlknanna.
— Fljótt, kallið á Ladd, já
Ladd . . . Bara Ladd . . . . í
hamingju bænum flýtið yður
að ná í hann ....
— Já, en ungfrú. Klukkan
er að ganga þrjú. Ef þér vild
uð segja mér hvað þér heitið,
skal ég biðja hann að hringja
í fyrramálið .....
— Segið honum, að þáð sé
Alberta. Og það er ekki nóg
hann hringi á morgun. Hann
verður að koma strax í sím-
ann. Skiljið þér það. Strax.
Segið þér honum að það sé
um líf og dauða að tefla og
ef hann elski mig, verði hann
að koma strax í símann . . . .
Eg vissi ekki hvað ég sagði
meira. Hluti af lífi mínu var
horfinn og kæmi aldrei aftur,
enginn gat gefið mér þann
tíma aftur. „Ef hann elskaði
mig, ef hann hefði nokkru
sinni elskað mig.“ Hann hlýt-
ur að hafa elskað mig, því að
ekki liðu nema örfáar sekúnd
ur, þá var hann kominn í sim
ann.
— Hvað er að? Hvar ertu?
Hvað hefur komið fyrir?
Og ég svaraði hálfkæfðri
röddu, um leið og ég leit flótta
lega í kringum mig. Það var
ekki langur tími eftir. Innan
nokkurra mínútna myndi Mc
Kee banka á herbergisdyr mín
ar.
— Uss, talaðu ekki hátt.
Hlustaðu á. Hlustaðu vel. Eg
hef ekkj. nema sekúndu til
stefnu. Eg er stödd í íbúð á
efstu hæð í Central Park
West. Þeir ætla að myrða mig
— nokkrir menn ætla að
myrða mig. Þeir ætla að fara
með mig héðan eftir nokkrar
mínútur. Ladd, þú verður að
hjálpa mér ....
— Lögreglan. Eg skal
hringja eins og skot. Svo kem
ég með þá í eigin ;...
— Það verður um seinan.
Þeir komast ekki hingað í
tæka tíð. Þá verð ég farinn.
Þeir-munu neitta að ég hafi
nokkru sinni komið í þessa
íbúð. Enginn mun komast að
því að ég hafi ....
Það er erfitt að hugsa skýrt,
þegar hættan er yfirvofandi.
En hann gerði það samt.
Hann var neyddur til þess.
Laugardagur 21. janúar:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvairp.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15,20 Skákþáttur.
16,00 Fréttir og veðurfregnir.
16,05 Bridgeþáttur.
16.30 Danskennsla.
17,00 Lög unga fólksins.
18,00 Útvarpssaga barnanna.
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga.
19,00 Tilkynningar.
19,30' Fréttir.
20,00 Leikrit: „Dimmafljót" eítir
Rodney Ackland, í þýðingu
Ásgeirs Hjartarsonar. — Leik-
stjóri: Gísli Halldórsson.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Þorradans útvarpsins, þar á
meðal leikur hljómsveit Aage
Lorange. Söngvari með hljóm
sveitinni Sigurdór Sigurdórs-
son.
02,00 Dagskrárlok.
VtoFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
62
Sverrir og Axel ganga til móts
við Vúlfstan og þeir vita vel að
það er engan veginn hættulaust.
Vúlfstan sér þá koma. Augu
hans brenna af hatri og hann seil
ist eftir boganum.
Eiríkur sér til þeirra og hann
sér Sverri falla fyrir öxvarskoti.
Vúlfstan sér nú að hann er um-
kringdur. Hann grípur hníf sinn,
.setur hann á háls drottningarinn
ar og hrópar: — Kastið vopnunun;
áður en ég tel upp að þremur
Einn... .tveir....