Tíminn - 25.01.1961, Page 8

8
T f MI N N, miðvikudaginn 25. janúar 1961
taaiiailgKllSlMMItellkliail^llMllKllgll^ilxptlwiwilxilKllxilKtelKllKlKllBllBllgRllgllgllgBaaEIISllgKIIHIgllgllBliaiKlMXMaMxltxllSllgllgllallKliKmmintiHmiteMallxltellHlt
IS iai
Eg hitti Magnús Jónsson
í molakaffinu í gær. Hann
var ,meS geysiþykkan gulan
trefil um hálsinn og stóra
tösku. Eg hafði ekki séð
piltinn í háa herrans tíð
og spurði hann því hvar
hann hefði verið.
— í Moskvu, svaraði
hann.
— Hvað varstu að gera?
— Að læra kvikmynda-
gerð, þ.e. kvikmyndastjórn
með fræðslukvikmyndir
sem sérgrein.
— Og þú ert búinn að
vera lengi.
— Fimmtán mánuði.
Kvikmyndanám, kínverskar
úlpur og Salka Vaika í Moskvu
Valdimar Björasson og frú GnSrún
Námið tekur fimm ár.
Magnús Jónsson er 22
ára að aldri, stúdent frá
Menntaskólanum 1958, 6on
ur Jóns Magnússonar frétta
stjóra. Hann hefur starfað
sem bartnakennari i Stykk-
ishólmi og stundað margs-
konar dútl til sjós og lands.
— Og stundarðu nám við
háskólann?
— Nei, kvikmyndagerðin
er kennd við sérstaka stofn
un, sem er eins konar mið
stöð í þeim efnum fyrir öll
Sovétríkin. Á fyrsta ári fer
kennsla'n mestmegnis fram
í fyrirlestrum, við leggjum
stund á listasögu, bókm.-
sögu og náttúrlega sögu
kvikmyndanna. Við fáum
ekki kvikmyndatökuvélar
í hendurnar fyrr en siðar.
En við erum látin leysa ým
is verkefni, og þá skrif-
lega fið mestu leyti. Okkur
er t.d. fyrirlagt að taka fyr
ir járnbrautarstöð, þá
skrifa ég um járnbrautar-
stöð og lýsi henni eins og
ég sæi hana gegnum kvik-
myndavélina. Síðan er fjall
að ,um úrlausnimar, þær
dæmdar og metnar. Við
megum líka velja okkur
verkefni. — En verkleg
kennsla eykst ár frá ári og
á síðasta ári komum við alls
ekki í skólann^, þá er starf
ið eingöngu verklegt'. Bara
unnið.
— Hvað með atvinnu eft
ir námið?
— Það eru nóg verkefni
á íslandi.
— En er ekki óheyrilega
dýrt að taka kvikmyndir?
Það segja sumir.
— Ekki fræðslukvikmynd
ir, .svarar Magnús, — það
þarf ekki miklu meira en
kvikmyndavélina. Allt ann
að er fyrir hendi.
— Hvemig gekk þér að
læra rússnesku?
— Sæmilega, málið er
erfitt en það má heita að
ég sé orðinn altalandi.
— Og hvernig líkar þér
við Rússa?
— Afskaplega vel. Þeir
eru viðkunnanlegir í kynn
ingu. Stúdentalífið er fjör
ugt og þó drekka rússnesk
ir stúdentar miklu minna
en íslenzkir og á allt ann-
an hátt. í samkvæmum
þeirra og skröllum er t. d.
enginn drykkjuskapur.
— En er ekki kalt?
1 — Læt ég tað vera. Það
er annars konar kuldi. Að
vísu vorum við varaðir við,
beðnir að passa að nef og
eyru dyttu ekki af okkur á
Rabbað við
Magnús Jónsson
götu, þetta er lúmskur
kuldi, sem maður verður
ekki svo var við.
— En þú hefur haft með
þér íslenzka úlpu.
— Já, en þær vekja enga
hrifningu. Þeir hafa kín-
verskar úlpur sem eru
miklu viðameiri og meira
skjól er í. Þær kosta á
þriðja þúsund krónur mið
að við íslenzkan gjaldeyri.
— Færðu styrk frá Rúss
um til náms?
— Eg er á kaupi í skól-
anum. Útlendingar fá held
ur meira kaup en innfædd
ir. Við erum fimm íslend-
ingar þama við nám, í bók
menntum og tónlist og
einn í landbúnaðarvísind-
um. Það fá allir kaup. Eg
er hissa á því að íslenzkir
stúdentar skuli ekki sækja
meira til Moskva eins og
það er ódýrt að vera þar.
Það er lafhægt að lifa á
þessu kaupi sem ríkið greið
ir námsmönnum.
— Vita Rússar að ísland
er til?
— Já, þeir vita meira að
segja að Reykjavík er til.
— En Akureyri?
— Það er ég ekki svo viss
um.
— íslenzkar bókmenntir
í Rússlandi?
— Það er helzt Kiljan.
Salka Valka kom þar ný-
lega út og vartil s^r ? öll-
um bókabúðum. Kiljan er
mikið lesinn.
— Ertu með nokkrar hug
myndir í kollinum um is-
lenzkar fræðslumyndir?
— Já, en við skulum ekki
tala um það á þessu stigi
málsins.
Fyrir nokkrum dögum birtust hér í blaðinu myndir og frásögn af því, er
Valdimar Björnsson, fjármálaráðherra i Minnesota og aðrir ráðherrar tóku
við embætti sfnu. Greinina og myndirnar sendi Jón Magnússon að vestan.
— Þau mistök urðu, að undir mynd stóð, að hún væri af Valdimar og frú
Guðrúnu konu hans, en svo var ekki, lieldur hafði lent með Valdimar sú
ráðherrafrú önnur, sem stóð hinum megin við hann í röðinni. Hér birtist
mynd af þeim hjónum, Valdlmar og frú Guðrúnu, og vonum við að hún sé
rétt — um leið og beðið er velvirðingar á mistökunum.

Sveinn Bergsveinsson, prófessor:
Nótt í Getsemane
Bældingar Neytenda-
samtakanna á þrotum
Um miðjan nóvember s.l. hófust
forráðamenn Neytendasamtak-
anna handa um það að afla sam-
tökunum nýrra meðlima svo um
munaði. Takmarkið var 1000 lyrir
áramót. Milli jóla og nýárs var til-
kynnt frá skrifstofu samtakanna,
að 500 væru komnir. Voru þá að-
eins 3 dagar til áramóta Næstu 2
daga var hringt stanzlaust í 19722
frá morgni og fram undir mið-
(Framhald á 15. síöu).
Það var sumarlð og haust-
ið 1959. Airnað hvert ár fer
ég til Hafnar að hitta dætur
mínar og þaðan heim. Þetta
sumar fór ég ekki heim. Ég
fór með Hildigerði til Gór
á Rygjum (Göhren á Rúgen).
Bærinn stendur hátt yfir
baðströndinni. Þangað fór-
um við tvisvar á dag. Viö
busluðum í sjónum og lék-
um handbolta. Tvisvar á
dag gekk ég upp brekkuna
heim í Gór. Þegar ég kom
evo aftur til Berlínar, fann
ég, að í staðinn fyrir að
hvíla mig, hafði ég ofreynt
mig.
Svo var það einn dag, er
ég var staddur í Baðhús-
stræti í Vesturbæunm, að ég
var að hyggja að frímerkja
sölu á fjórðu hæð. Molla var
á. Enda þótt ég væri á >kyrt
unni, fann ég, að úr mér dró
allan mátt. Það varð nótt
um hábjartan dag. Ég bar
létta skjalatösku, sem féil
úr hendi mér. Þegar mér
sortnaði fyrir augum, sá ég
konu standa í húsdyrum
gagnvart mér; ég man, að1
ég rétti fram hendumar
eins og til að leita stuð(nings
hjá henni, enda þótt stöðug
ur straumur af fólki færi
fram hjá mér. Það síðasta,
sem ég man, var að ég lagði
höfuðið hægt á götuna eins
og svæfil. Eftir að Hildigerð
ur með hjálp vegfarenda
hafði tosað mér yfir á þrep
konunnar, sem ég sá, og ég
hafði jafnað mig lítið eitt,
fórum við í næsta Cafeteria
(Skála), þar sem ég drakk
lútsterkt kaffi, en þó þurft-
um við að fara á slysavarö
stofuna, sem var þar skammt
frá, þar sem ég fékk sprautu,
áður en við komumst heim.
Þegar ég fór til læknis
nokkrum dögum síðar, sendi
hann mig á Kærleiksheim-
ilið (Charité), fyrstu lyf-
læknisdeild, þar sem ég lá
mér til heilsubótar í hálfan
annan mánuð. Þá var þaö,
sem Ross kom inn í líf mitt.
Hann kom hægt inn um
dyrnar, eins og menn gera
á sjúkrastofu, jafnvel þótt
ég lægi í einkaherbergi, og
afsakar sig að hann komi
ekki með blóm, því að blóma
búðin á móti Charité hafi
verið lokuð (þetta var um
hádegið, þegar lokað er þar
vegna hádegisverðar), hann
komi beint frá Chile sem dós
ent í rómönskum málum,
hefði frétt í því húsi (sem
er sama húsið og okkar ger
manska deild), að ég lægi
veikur. Ross var klæddur
gráum tweed-jakka með
dökkum díluln, brúnum bux
um, ólaglegur, en góðlegur
og glaðlegur. Langt andlit-
ið minnti mig dálítið á hross
haus.
Síðar, þegar ég 5at í skrif
stofu minni, leit Ross oft