Tíminn - 15.02.1962, Blaðsíða 14

Carl Shannon:
ORLAGASPOR
Skömmu síðar varð koldimmt
Eg leit á úrið mitt. Klukkan
var rúmlega tólf.
„Nei, Múmú. Eg get ekki
gleymt þessu.“
Hún lét höndina liggja á
vanga mínum og mælti: Einu
sinni var maður af minni þjóð
í smáþorpinu Womba, þar sem
frumskógurinn endar og gras
sléttan byrjar. Hann var ákaf
lega voldugur. Hann sagði oft
„Eg vera sá voldugasti. Eg
vera voldugasti maður í heimi
mun og ég ekki hræðast neltt
sem til er.“ Hann heita Weyon
Einn dag hann fara á veiðar
í skóginum með tveim öðrum.
Það voru þeir Bojma ogMama
dú. Þeir veiða mörg dýr, en
Bojma og Momadú ekki
drepa annað en eina litla anti
lópu. Weyon, mikill maður,
drepa tólf hlébarða. Weyon
lét þá í rjóður í skóginum og
sýndi fylgdarmönnum sínum
dýrin. Svo sagði hann: „Hér
mikið af góðum mat. Við
verðum að kveikja eld hver
sækja eldivið?" Hinir tveir
voru hræddir við að fara út
í skóginn einir, svo Weyon og
Bojma fóru saman, en Moma-
dú gætti hlébarðanna. Meðan
Momadú stóð þarna, stór fugl
koma frá himnum. Hann var
rauður og gulur og margir
litir, meg stórt nef og klær
úr járni. Hann segja við Mom
adú: „Eg hafa mat. Á ég að
taka þig eða hlébarða?"
Momadú flýtti sér að segja
stóri fugl skyldi taka hlé-
barða. Hann þá grípa einn og
fljúga burt. Þegar Weyon og
Bojma komu aftur, Momadú
segja hvað gerzt hafði. Wey-
on, mikli maðuir, þá verða
mikið vondur. — Þú hefðir
ekki átt að gefa honum hlé-
barða, hann þá hafa tekið
þig-
Næsta dag Weyon sækja
meira eldsneyti. í þetta sinn
hann taka Momadú með sér,
en Bojma verða eftir á verði.
Þegar þeir voru farnir, koma
aftur stóri fugl, og enn gerð-'
ist það sama. Bojma verða!
hræddur og láta fuglinn'
fljúga burt með hlébarða. Svo|
Weyon og Momadú koma aft-1
ur. Bojma segja frá fuglin-'
um. Weyon aftur verða reið-
ur og sagði: — Á morgun ég
sjálfur standa á verði. Næsta
dag hann senda Momadú og
Bojma eftir eldivið, þótt þeir
væru hræddir. Og svo Wey-
on bíða eftir stóra fugli.
í skóginum, því stóri fugl
skyggja á sólina. Og stóri fugl
fljúga niður til Weyons. Stóri
fugl segja við hann: — Eg
vera hungraður. Á ég að taka
þig eða hlébarða?
— Þá Weyon hrópa: —• Eg
vera Weyon. Voldugasti mað
ur í heimi. Þú ekki taka neitt
hvorki hlébarða né mig. —
Hann kasta lensu sinni í
stóra fugl, um leið og stóri
fugl ætla fljúga. Hann hæfa
og stóri fugl falla til jarðar,
en lítil fjöður losna og falla á
herðar Weyon. Það vera mjög
þung smáfjöður. Hún velta
Weyon um koll. Hún vera svo
þung, að Weyon ekki geta
hreyft sig. Hann berjast um,
en það vera árangurslaust.
Svo kalla Weyon á hjálp.
Stuttu síðar koma kona með
barn gangandi eftir götu í
75
skóginum. Weyon biðja hana
að hlaupa inn í skóginn og
sækja Bojma og Momadú.
Fyrst reyna Bojma að lyfta
fjöðrinni, en hún vera of
þung. Svo Momadú reyna,
síðan báðir. Enn vera fjöðrin
of þung, þeir ekki geta bifað
henni. Konan horfa á þá. Svo
hún beygja sig og blása með
munninum. Fjöðrin fjúka
burtu af Weyon. Hún taka
hana upp og gefa litla barni,
að leika sér. Stóra fugl hún
fara með til kofa síns og
sjóða hann.
Sögur sem þessi, eru al-
gengar meðal innbyggja á
þessum slóðum. Hún var vest
urafrískt ævintýr, barnaleg í
fljótu bragði séð, en átti í
sér fólgna dýpri merkingu.
Með henni var Múmú að
skýra mér frá einhverju. Hún
átti einfaldlega við það, að
ég skyldi ekki vanmeta þýð-
ingu konunnar.
— Þetta voru viturleg orð,
sagði ég. — Þau verð ég að
hugleiða.
— Þú ekki skilja sögu mína,
herra Leigh? spurði hún bros
andi.
— Ekki nú sem stendur,
svaraði ég. — En það verður
seinna.
— Eg vona að það verði sem
fyrst, mælti hún og stóð á
fætur.
Þegar hún sneri sér við, sá
ég að örið á baki hennar var
alveg nýtt. Það var einna lík-
ast fari eftir svipuól.
— Segðu mér eitt enn þá,
Múmú, spurði ég. — Hver
hefur sært þig á baki?
Hún leit drembilega til mín.
— Þú hafa hvassa sjón, herra
Leigh. En þú spyrja of
margra spurninga.
Eg reis á fætur. Nú var ég
miklu hressari. Aðeins dálítið
óbragð í munninum og ein-
kennilegur tómleiki í magan-
um, að öðru leyti kenndi ég
mér ekki nokkurs meins. Fæt-
urnir skulfu að vísu ofurlítið,
þegar ég steig á gólfið, en
þeir gátu haldið mér uppi.
Búzzí-konan stóð við hlið
mína og horfði á mig, það brá
fyrir áhyggjum og hreykni í
svip hennar á víxl. Eg sneri
mér að henni og lagði báða
handleggi utan um hana. Hún
hrökk við, en aðeins sem
snöggvast, svo hreyfði hún
engri mótspyrnu.
„Hver hefir barið þig,
Múmú?“
Höfuð hennar hneig niður
á öxl mína ég fann hvernig
hún titraði.
„Hvítur maður gerði það
— herra Foi’bes," hvíslaði
svo lágt, að ég varð að leggja
eyrag fast að vörum hennar
til þess að greina orðin.
Eg stóð eins og stein
runninn. Hvað átti þetta að
þýða? Örið var nýtt, en ástar
ævintýri hennar með Reinó,
hafði lokið fyrir mörgum
árum síðan, — eða var það
ekki rétt?
Segirðu þetta satt, Múmú?“
spurði ég alvarlega.
Hark nokkurt í dyragætt
inni truflaði samtal okkar.
Hún svaraði engu, og ég sneri
mér við.
Jana Set stóð rétt fyrir inn
an dyrnar, og sinn sverting
inn við hvora hlið hennar.
12. kafli.
Fyrst hélt ég að eitrig væri
farið að verka á mig að nýju.
Allt í einu rétti Múmú úr sér
með reisn og yfirlæti, og
gekk innar í kofann. Eg nudd
aði augun, til þess að full-
vissa mig um, að ég sæi ekki
ofsjónir.
„Mér leiðist, að ég skuli
gera ónæði, herra Leigh,“
sagði Jana kuldalega. En
röddin skalf ofurlítið, eins
og reiði fælist bak við kuld
ann.
„Eg hélt það væri mikils-
vert, að ná yður í nótt. Nú
sé ég, að svo hefir ekki verið.“
Múmú laut niður og tók
upp grasker það, er hún hafði
sótt vatn í, til ag baða andlit
mitt úr.
„Eitrið ekki saka herra Leigh
úr þessu. Eg koma aftur
á morgun."
Hún yrti ekki á Jönu, þegar
hún gekk framhjá henni. en
sagði negrunum að koma út
úr kofanum.
Við Jana horfðumst þeigj
andi í augu. Það var hyldýpi
milli okkar.
„Eitur“ sagöi hún loksins
og varg náföl. „Um hvað var
hún að tala?“
Eg brosti dauflega. „Ein-
hver hefir reynt að byrla mér
eitur í nótt. Eg gerði það sem
mér var unnt, til að ná því
úr líkamanum, en loksins leið
yfir mig í rúminu. Þegar ég
kom til sjálfs mín á ný, sat
Múmú hjá mér og baðaði and
lit mitt.“
Eg settist á rekkjuna. Hún
var föl og þreytuleg, en
horfði rólega á mig, hinum
töfrandi augum sínum.
„Hvaðan í ósköpunum kom
ið þér?“ spurði ég.
! „Frá plantekrunni," svarað
Jana og settist á rúmið vic
hlið mér. „Eg gat ekki betux
heyrt, en Múmú hvíslaði nafr
Forbes, í því er ég kom inn.“
„Það var líka rétt “ Mer
þótti vænt um að fá ástæðu
til að útskíra þetta. „Það vai
einmitt ástæðan til fað’^'aa
anna. Hún hafði nýlegt sái
yfir þvert bakið. Var he!zt
svo að sjá, sem einhver hefði
lamið hana.“
„Eg sá það um leið og hún
fór út,“ sagði Jana.
Nú stóð ég upp og ætlaði
ag blanda okkur viský, en
Gipsonit þilplötur
ásamt samskeytaborðum og fylli nýkomið.
PÁLL ÞORGEIRSSON,
Laugaveg 22.
KEFLAVÍK KEFLAVÍK
Yarðberg
félag ungra áhugamanna um vestræna samvinnu,
heldur almennan umræðufund í Ungmennafélags-
húsinu í kvöld, 15. febrúar kl. 20.30.
Fundarefni: ísland og vestræn samvinna.
FRUMMÆLENDUR:
Bjarni Beinteinsson
Jón Rafn Guðmundsson
Unnar Stefánsson.
Að loknum ræðum fnimmælenda, verða frjálsar
umræður.
STJÓRN VARÐBERGS.
Laus staða
Fulltruastaða II. fl. hér við embættið er laus frá
1. marz n.k. Laun samkvæmt IX. fl. launalaga.
Umsóknir sendist undirrituðum fyrir 20. febrúar
n.k.
Bæjarfógetinn á ísafirði.
9. febrúar 1962.
Auglýsing
Samkvæmt ákvæðum heilbrigðissamþykktar Kópa-
vogs er hundahald bannað í Kópavogskaupstað.
Eru eigendur hunda hér með enn á ný aðvaraðir
um, að þeir mega vænta þess að hundum, sem
sjást á almannafæri í Kópavogi verði lógað án
frekari aðvöi’unar.
Heilbrigðisnefnd Kópavogs.
14
T f MIN N, fimmtudagur 15. febrúar 1962.