Tíminn - 11.09.1962, Blaðsíða 14

mmsgBaEsoatxmxmsamBmmm
OLÍA OG ÁSTI
LINDEN GRIERSON
befur boðið yður háa upphæð
fyrir að leika þetta hlutverk? Og
hvað ætli ha'nn hefði margfaldað
hana, ef þér hefðuð gefið honum
hinar upplýsingarnar líka?
— Eg skil þig ekki! Jef'frey
reyndi að, hafa stjórn á sér, en
hann hafði mesta löngun til að
slá þennan ósvífna náunga vel úti-
látið högg á dökkt smettið.
— Þú röflar eintóma vitleysu.
Ef þú vilt f raun og sannleika
hjálpa ungfrú Penny, þá sleppirðu
mér samtundis og hættir að
hegða þér eins og fáviti.
— Þér skuluð ekki valda ung-
frú Penny frekari óþægi'ndum,
sagði hinn kuldalega. — Þér sjáið
hana ekki framar. Á morgun mun
hú nafhenda skjölin og síðan yfir-
gefur hún eyna. Hvað þér takið
yður fyrir hendur eftir morgun-
daginn kemur hvorki henni né
mér við. Don Manuel má skera
yður á háls fyrir mér! Þegar allt
kemur til alls, þá var það það, sem
hann hafði heitið að gera við John
Graham, var ekki svo?
Jeffrey gcrði enn eina tilraun
til að komast fram hjá honum, en
fann þá eitthvað snerta arm sinn
og hann leit með skelfingu á hníf-
inn, sem Mario hélt skyndilega á
í hendinni.
— Eg mun nota hann án
minnstu umhugsunar, sagði Mario
fastmæltup, — ef þér gerið ekki
eins og ég segi. Þér farið EKKI
aftur til gryfjunnar, og þér farið
EKKI til borgarinnar með allt
sem þér getið sagt hans hátign.
Skiljið þér það?
Jeffrey fann hnífsblaðið snerta
sig aftur og það var nóg til að
kjarkurinn hans bilaði alveg.
— En hvað á ég þá að gera?
Mario lyfti höfðinu og blístraði.
Og gegnum þyt vindsins var hon-
um svarað á sama hátt, ekki langt
undan. beffrey leit óttasleginn í
kringum sig, og jafnvel þótt hann
ætti von á einhverju, varð hann
ofsahræddur, þegar þrjár verur
birtust skyndilega út úr rökkrinu
og komu £ átt til þeirra. Einn var
hár og sterkbyggður, hinir tveir
mlnni, en kraftalegir.
Hávaxni maðurinn brosti.
— Ályktanir þínar voru réttar,
Mario, sagði hann á ensku.
— Já, hann bar fyrir sig að
hann þyrfti að ná í eitthvað í bíln-
um. En ég, Mario, er klókur, og
les hann eins og opna bók!
Hann sveiflaði hnífnum í kring-
um sig. — Ekkert skal verða yður
að meini, senor. Þér fáið að dvelja
riætursakir { annarri gryfju, þær
eru margar hér í hlíðunum, því að
einu sinni fannst mikið gull hér.
Á morgun kannski, seint á morgun
fáið þér að fara yðar leið. Don
Manuel verður ugglaust ofsakát-
ur að fá yður heilan á húfi aftur!
Jeffrey leit á brosandi andlitin
í kringum sig og veitti því eftir-
tekt, að hinir þrír höfðu alir hnífa
við belti sér. Hann hafði ekki
meira til mála að leggja, og hann
vissi það. Hann fengi ekki tæki-
færi til að snúa aftur til borgar-
innar í kvöld og segja Don Manuel
frá því, sem hann vissi. Um það
leyti sem honum yrði sleppt úr
haldi, hefði Elenor aíhent skjölin,
sem forsetanum var svo mikið í
mun að komast yfir. Hávaxni mað-
urinn ýtti við honum og kinkaði
kolli í þá átt sem Jeffrey átti að
ganga.
Jeffrey leit aftur á Mario.
— Hvernig vissirðu, ag ég var
ekki maðurinn, sem ég þóttist
vera? spurði hann og játaði þar
með ósigur sinn.
— Þar kom margt til, senor.
Þér lékuð ekki sérlega sannfær-
andj. Þér töluðuð mikið um ljós-
myndun og höfðuð svo ekki einu
sínni filmu í vélinni. Þér voruð
alltof klossaður við þetta, svo að
meira að segja senorita tortryggði
yður, því að hún hafði heyrt Ray
Evans tala um manninn i King-
ston.
Svo breiddist glaðhlakkalegt
bros yfir andlit Mario.
— En það sem þyngst var á
metunum var, að ég þekki sjálfur
John Graham. Eg þekki hann vel,
kannski betur en nokkur annar.
Svo að þér gátuð eki verið hann —
það var ómöguíegt.
Jcffrey horfði lengi á hann tók
eftir því hve brosið brejkkaðj og
heyrði lágan innilegan hlálur
hinna, og har.n fann að hann
roðnaði.
— Eg SKIL, sagði hann furðu
lostinn, og án frekari mótmæla
fylgdist hann með hinum þrem.
Mario beið þar til þeir voru
hcrfnir, þá leit hann upp á him-
ininn. Nú var aldimmt orðið og
ómögulegt að greina skýin, en rign
ingjn var ekki eins mikil og áður
og han vonaði, að það versta
væri um garð gengið. Á morgun
yrði skýjað og rakt loft, en ekki
ómögulegt að komast upp að
Litla spörfuglinum. Brátt var öllu
lokið. Senorita Penny myndi snúa
aftur til síns heima, en hann, —
og Mario yppti öxlum — hvað um
hann?
Hann gekk hægt niður að húsi
Alfonsus. Gamli maðurinn beið
hans og hann talaði hraðmæliur
og æstur, meðan Mario settist nið-
ur og snæddi íburðarlítinn máls-
verð, sem beið hans. Svo brosti
hann og kinkaði kolli.
— Það var eins og ég hélt.
— Auðvitað. Forsetinn hefur
gefið fyrirskipun um það, að jafn-
skjótt og ensku ges’irnir koma aft-
ur, á að flytja þá upp til hallar
innar. Én það gerðist rétt eftir að
þau óku af stað. Það hefur allt
gengið á afturlöppunum fyrir
honum í dag, eftir því sem ég hef
heyrt. Og ég fréti líka að bátur
hefði lagzt að bryggju, rétt áður
en óveðrið skall á. Gamli maður-
inn leit ljómandi augum á Mario.
— Báturinn hafði enska fánann
við hún.
— Ertu viss um það? Mario
leit ákafur á hann.
— Fáir myndu ljúga slíku upp,
sagði hinn. — Það hlýtur að vera
satt. Á movgun geturðu farið með
seno'itu upp að Litla spörfugli.
Eg skal senda skilaboð um komu
ykkar. Storminn mun hafa lægt þá.
Jæja, þú hefur lokið við að borða,
ertu saddur?
— Já, þakka þér fyrir, ég var
orðinn matarþurfi.
Öldungurinn leit á hann.
— Þú ert .þreytur. Hvað ætl-
arðu að gera núna?
— Eg verð að fara aftur til
gryfjunnar. Og má ég svo koma
með þau hingað? Það verður mjög
óþægileg' fyrir stúlkurnar að
þurfa að vera í gryfjunni í nótt.
Sencr Clarence og ég getum sofið
í bílnum.
— Og stúlkurnar geta fengið
mitt rúm, það er breitt og gott,
ég get legið á gólfinu eina nótt.
Eg skal búa um það. Eg skal lika
búa til kaffi.
Mario lagði hönd á öxl hans.
— Þú hefur verið mér mjög góð-
ur, Alfonsus. Ekki bara þetta
skipti, heldur ótal oft áður.
— Og þú hefur átt það skilið,
drengur minn Hann brosti og kink
aði kolli — Farðu nú, þau fara að
óttast um þig.
Ferðin upp eftir virtist endalaus
og hann hugsaði biturlega, að
gamli maðurinn hefði á réttu að
standa, hann var úrvinda af
þreytu. Þegar hann nálgaðist stað-
inn, þar sem hann hafði yfirgefið
Elenor og vini hennar, var hann al-
veg að gefast upp. Allt í einu sá
hann, að vera stóð við innganginn,
og lág rödd, titrandi af ótta sagði:
— Ó, Mario, ert það raunveru-
lega þú?
— Eg, og enginn annar, senor-
ita, sagði hann glaðlega.
— Guði sé lof og þökk, að þú
ert kominn aftur. Hún kom fast að
honum. Ó, Marío, þú ert gegn-
14S
sem hann lýsti helztu orsökum
þess, að brezku herráðsforingjun-
um gekk svo erfiðlega að komast
að samkomulagi vig hina banda-
rísku starfsbræður sína.
„Eg hef nú undanfarna daga
átt síendurteknar viðræður við
Marshall til að reyna að koma
honum í skilning um sjónarmið
yðar viðvíkjandi hernaðaraðgerð-
um yfir Sundið og í Suður-Frakk-
landi. Eg þykist vita, að nú þegar|
Eisenhower hefur verið falið úr-:
skurðarvald í þessum atriðum,!
séuð þér ánægður.
Bandarísku herráðsforingjarnir j
eiga í nýrri deilu sín á milli við-j
víkjandi stefnunni í Kyrrahafs-:
málum. Nú er hægt að leggja í
áhættu, sem þeim hefði ekki kom-
ið til hugar að gera fyrir einum
mánuði. Sannleikurinn er sá, held
ég, að japanski flugherinn er nú
mikið farinn að veikjast og næsta
auðvelt að yfirvinna hann . . . “
Um helgina 12. og 13. febrúar
komu tveir gestir handan um haf
til London. Annar var Lumsden
undirforingi, hernaðarlegur full-
trúi Breta í aðalstöðvum MacArt-
hurs í Ástralfu. Hinn var Wede-
meyer yfirhershöfðingi og banda-
rískur herráðsforingi, sem sendur
hafði verið frá Delhi til þess að
útskýra í London og Washington
áætlun um hernám Sumötru, jafn
skjótt og hægt yrði að senda til
þess her og útbúnað frá Evrópu.
Þetta áform mætti samt harðri
Eaótstöðu frá Stflwell hershöfð-
ingja, sem einnig hafði og án vit-
undar Mountbattens yfirboðara
síns, sent erindreka til Washing-
ton, til þess að berjast gegn því.
Mánudaginn 14. febrúar minn-
ist Brooke á þessa gesti í dagbók
sinni:
„14. febrúar. Fré.tir frá Ítalíu
enn of slæmar. Hitler hefur ákveð-
ig að berjast um Róm og kann að
gefa okkur betra tækifæri til að
greiða þung högg undir hinum
nýju kringumstæðum.
Sfðdegis kom Lumsden að ffnna j
mig og hafði mestan áhuga áj
Kyrrahafsmálunum. Bersýnilega
hafa þeir Nimitz aðmíráll og Mac-
Arthur enn ekki hitzt, enda þótt
þeir starfi hlið við hlið. Þeir King
og MacArthur eru algerir andstæð-
ingar í áformum sfnum . . .
Klukkan 5,45 e.h. venjulegur ráð
herrafundur, sem stóð yíir til
klukkan 7,50. Þvf næst fundur með j
íorsætisráðherranum klukkan 10 j
e.h. til þess að hlusta á áætluni
Wedemeyers, sem hann hafði kom-j
ið með frá Mountbatten. Eg átti j
langar og erfiðar rökræður við for- j
sætisráðherrann. Hann hafði enn ;
einu sinni fengið hugmyndina um
árás á norðurenda Sumötru á heil-
ann og neitaði algerlega að taka
nokkuð annað til íhugunar.
Viðræðurnar voru erfiðar, þar
sem Wedemeyer og hans flokkur
lögðu höfuðáherzlu á hemaðarað-
gerðir á Malaccasundinu, en þær
höfðu í för með sér hertöku Sú-
mötru, sem var kappsmál forsætis-
ráðherrans, en hann neitaði alger-
lega að ræða um kostina við opnun
Malacca-sundsins. Eftir mikið þras
tókst mér að koma honum f skiln-
ing um það að við yrðum að hafa
skipulagða áætlun til að fara eftir
í viðureigninni við Japana . . .
15. febrúar. Herráðsforingja-
fundi okkar lauk um hádegi, og
þá fór ég til að hlusta á Cooke að-
mírál halda klukkustundar fyrir-
lestur um bardagana á Marshalleyj
unum. Eftir hádegisverð kom
Harrison, einn af herráðsforingj-
um Mountbattens, að finna mig.
Við ræddum um áætlun Dickies og
þörf hans til árásaraðgerða
sinna. Því næst kom Charles All-
rey til baka frá Ítalíu. Loks Arthur
Smith til að kveðja, áður en
hann færi til að taka vig Iraq-Per-
síu-herstjórninni. Það er enginn
vafi á því, að hann er ágætur mað-
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryant. Heimildir:
STRIDSDAGBÆKUR
ALANBROOKEI—I
ur, laus við alla eigingirni og hugs-
ar um það eitt, að þjóna landi sínu.
Fékk skeyti frá Alex þess efnis
að hann væri ekki ánægður með
Lucas sem yfirmann herdeldanna
Lucas sem yfirmann herdeildanna
fyrir sunnan Róm og bað mig að
varð upphafið að langri röð símtala
vig Eisenhower og forsætisráðherr
ann, og ég komst ekki í háttinn
fyrr en klukkan 1 e.m.
16. febrúar. Eg var naumast ris-
inn úr rekkju, þegar forsætisráð-
herrann sendi eftir mér. Hann
vildi láta Alexander taka við her-
stjórninni fyrir sunnan Róm og
Wilson á aðal-vígstöðvunum. Eg er
hræddur um að mér hafi gramizt
helzt til mikið við hann, og ég
spurði, hvort hann gæti ekki einu
sinni treyst herforingjum sínum til
ag skipuleggja herstjórnina fyrir
sjálfa sig, án þess að skerast í leik-
inn og rugla allt samhengí her-
stjórnarinnar. Hann hætti við
þessa hugmynd sí'na i bili, en get-
ur vel tekið hana upp aftur síðar.
17. febrúar. Veður mjög kalt og
útlit fyrir snjókomu. Langur her-
ráðsforingjafundur frá klukkan
10,30 til 1,15 e.h. margt rætt, en
fáu gerð nokkur skil.
Eftir hádegisverð átti ég viðtal
við Brocas Burrows, sem er á för-
um til Moskvu (að taka við af
Martel).
í viðskiptum okkar við Rússa,
vorum það ávallt við, sem gáfum,
en sóttumst ekki eftir neinu frá
þeim í staðinn. Við gerðum allt
sem við gátum fyrir þá og birgðum
þá upp með hvers konar útbúnaði,
sem við færðum þeim, þrátt fyrir
ægileg skipstjón.
18. febrúar . . . Snæddi miðdeg-
isverð með Monty . . .
19. febrúar. Mjög langur herráðs
foringjafundur. Á hann komu þeir
Eisenhower, Bedell Smith, Tedder
og Cooke til þess að ræða um æski-
leika þess að gerð yrði árás á Suð-
ur-Frakk!and samtímis aðgerðun-
um yfir Sundið. Til allrar ham-
ingju hafði ég í gærkvöld orðið
þess vísari hjá Monty, að hann og
Bertie Ramsay höfðu samþykkt að
draga úr hen aðgerðunum yfir
Sundið til þess að verja mætti þvi
| meiri herbúnaði til árásarinnar í
I Suður-Frakklandi. Þeim hefði átt
að vera orðig það ljóst, að núver-
j andi ástand á Ítalíu gerir slíkar
j aðgerðir óframkvæmanlegar. Þeir
j höfðu samþykkt þetta til að geðj-
j ast Eisenhower, sem krafðist þess,
til ag geðjast Marshall.“
Og dagbókin heldur áfram:
„21. febrúar. Kom aftur til Lond-
j on og varð þess visari, að miklar
I skemmdir höfðu orðið þar af
j sprengjum nótina áður. Ein
. sprengja hafði brotið allar rúður í
! byggingu hermáláráðuneytisins
nema [ skrifstofunni minni. Tvær
í Downing Street 10 og Flotamála-
sprengjur höfðu brotíð allar rúður
ráðuneytinu. Ein sprengja við
endann á St. James-kirkjunni . . .
Langur herráðsforingjafundur,
þar sem rætt var um framkvæmdir
á Kyrrahafinu og teknar ákvarð-
anir um aðgerðaáætlun, til að sann
færa forsætisráðherrann um, að
við getum ekki hernumig norður-
enda Súmötru fyrir hann. Það
verður erfitt fyrir okkur að koma
honum í skilning um það. En við
T f M I N N, þriðjudagurinn 11. sept. 1962.
14