Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 14.04.1935, Blaðsíða 3

i
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
8
Þai ætlaöi skóarinn að vera til
taks og bjarga þeim. Það var
nú svo með það.
Systurnar sáu hvert stefndi. Og
þær sáu líka, að þar biðu menn
eftir þeim, og að skóaradraugur-
inn kom þangað vafrandi eins og
voia, rétt sem einn hundur í
mannsmynd.
Systurnar hljóðuðu. Ópin létu
sem sjófuglagarg í eyrum þeirra,
sem stóðu í landi. Þær réru svo
að himinn og jörð dönzuðu um-
hverfis þær. Nú sáu þær pnestinn
sjálfan meðal mannanna í fjör-
unni. Þær sáu svörtu húfuna hans
og silfrað hárið. Þær bölvuðu
hásri röddu og langaði helzt til
að fyrirfara sér, en hér var eng-
inn tími til slíks.
Það var satt, að presturinn var
kominn ofan í fjöruna. Á sunnu-
dagsmorgna fékk hann sér alt af
morgungöngu. Þennan morgun
hafði hann séð bátinn úti á sund-
inu og hafði gengið niður í fjör-
Una um leið og fjósamaðurinn
kom þangað frá verkum sinum.
Síðan komu fleiri og fleiri og
ræddu um í hvaða erindagerðum
konur væru á sjó í svona veðri'.
Þá bar skóarann að. Hann lét
dæluna ganga og Ieyndi engu.
Þetta voru systurnar í Urðarvik;
þær höfðu komið við í hlöðunni
prestsins og átt þar dálítið er-
indi. Þær voru svo heylitlar.
— En nú sökkva þær, hrópaði
faann og tvísté í fjörunni.
En þær sukku samt ekki. Bát-
urinn rendi á fullri ferð upp í
ijöruna og heyið flaut út. Bátur-,
inn tók niðri, þær hlupu fyrir
borð og drógu bátinn á land og
nógur var mannaflinn í fjörunni
til þess að hjálpa þeim. Jafnvel
skóarinn gat rétt hjálparhönd og
glaður var hann. Þær hefðu bara
átt að vita, að hann blotnaÖi í
Ljótt.
Eftir Stefán Jónsson.
í ljótasta húsinu ég leigði um tírna;
við ljótustu götu í bænum það var.
Við Ijótustu hugsanir leitt er að glíma,
en 1 jótustu kvæðin mín orti ég þar.
Og lítið var herbergið, ljótt var þar inni
og ljót var hver athöfn, er framin þar var,
bg ljótasta kaflann úr lífssögu minni
á ljótustu spjöldin ég skrifaði þar.
En þó væri líklega ljótast að heyra,
hve lítil og skammvinn var dvölin mín þar,
og af þeirri sögu ég segi ekki meira,
En svo mátt þú geta hver ástæðan var.

góJör lioffHagundir
tru nolaðar, þo g«lur
þonn drgUlt.nr b«iur ouWi
ondloji fjörog þr«l< n koWI
íilv»i,koffi «r ofbro^Íl
firókefli Lrtnl olllr
oBro nýjuitu oJI«röu«viim
•MÍ þokkjoit.
(iWb>kalfi or aliol
g nýbrant,
lllua-koffi eroHaf
nýmolaS.
X=H" JT
KAFFI
jumuöui
annan fótinn við að bjarga bátn-
uaa.
Presturinn stóð og horfði á tví-
burana. Hann var ægilegur undir
brún.
Og nú horfðu þær á hann.
Hendurnar héngu máttlausar nið-
ur með síðunum. Andlitsdrættir
þeirra voru stirðir.
—- Já, við höfum stolið úr hlöð-
unni prestsins, sagði önnur.
— Og nú lendum við í 'gapa-
stokkinn, sagði hin.
Þetta sögðu þær nú og voru
ekki svo mikið sem skjálfradd-
aðar. Nei, þar hlóu upp í opið
geðið á prestinum. Enginn þekti
að tvíburana frá Urðarvík, og
sennilega ekki þær sjálfar heldur.
Presturinn þagði stundarkorn.
Síðan bað hann þær að fylgjast
með heim til sín. Þær litu hvor á
aðra og grettu sig.
— Nú svelta kýrnar í hel,
sögðu þær í hljóði.
En presturinn heyrði hvað þær
sögðu, og hann snéri sér að skó-
aranum og bað hann að taka
heypoka og fara með hann vest-
ur eftir; kýrnar þyrftu fóður.
Skóarinn fór. Hann leit glaðlega
út, jafnvel á bakið.
Systurnar urðu að taka heyið
á bakið og fylgja presti heim að
prestssetrinu.
— Jæja, sögðu þær, — ekki er-
um við hræddar við gapastokk-
inn.
Þær urðu að fara inn í eldhús-
ið, og presturinn sagði, að þær
yrðu að fá þur föt. — Svo komið
þið með til kirkjunnar, sagði
hann.
Það var margt um manninn í
eldhúsinu, og allir heyrðu hvað
við hafði borið. Sumir aumkuðu
þær, aðrir gerðu góðlátlegt gys
að þeim.
—■ Nei', sögðu systurnar ein-
róma. — f kirkju getum við far-
ið, en þá förum við í bleytunni.
Menn mega sjá okkur eins og
við lítum út núna og hlæja eins
og þá lystir.
Eldabuskurnar höstuðu á þær
og báðu þær að halda sér i skefj-
um: — Þið ættuð að skammast
ykkar, sögðu þær. En systurnar
höfðu ekki vit á því og hlóu.
Verri en vitlajisar gátu þær þó
ekki orðið.
En presturinn var með undar-
legra móti í dag. Hann sagði:
— TaJkið pokana ykkar, bömin
mín, og hafið ykkur heim. „Far
burt og syndga eigi framar,“
sagði hann.
Að lokum skildu þær við hvað
hann átti. Þær tóku sinn pókann
hvor og héldu af stað, en fólk
stóð og góndi á eftir þeim. Á
heimleiðinni hlógu þær ekki, en
þær kvörtuðu ekki heldur; þær
voru hljóðar. Oti fyrir fjósdymn-
um heima hjá sér rákust þær á
skóarann. Hann brosti með öllu
andlitinu. Hann sagði, að kýmar
hefðu nú fengið bæði hey og
vatn.
— Og þið sluppuð svo vel,
sagði hann. — Ég er svo feginn
því.
— En þú sleppur ekki svona
vel, sögðu þær.
Þar með tóku þær hann og
lögðu hann flatan. Ane barði
hann fyrst, síðan Bea, því að hún
var sterkari. Þær léttu ekki fyr
en skóarinn var helbarinn í báða
enda og hörmulega tilreiddur. En
þær hugguðu sig með því, að
hann gekk einn og óstuddur heim
til sín.
En þær voru nú ekki’ í rónni
samt. Ane læddist fyrst til hans
og gægðist inn. Skömmu seinna
kom Bea líka. Þær þurftu engan
að spyrja leyfis.
Öjú, honum leið eftir vonum.
Það er þykt skóara-skinnið.
Það er ekki að orðlengja það;
Ane giftist skóaranum. Hún var
líka eldri. Svo leið ekki á löngu
áður en Bea giftist líka, pilti að
sunnan. Það er ekki gott að mað-
urinn sé einn, því síður konan.
En stundum litu þær í laumi
hvor á aðra og sögðu: — MaSur
verður einhvern tíma á ævinni
að lenda í mannraunum. En
gapastokkurinn er nú samt held-
ur leiðinlegt áhald, bættu þær
við og brostu með sjálfum sér.
við og brostu í laumi. Þær voru
ekkert hræddar við hann lengur.
Fullkomið eitur.
Fyrir 2000 árum þektu Kínverj-
ar eitur, sem var kallað fullkomið,
því að það hafði alla þá eigin-
leika, sþm fullkomið eitur þarf
að hafa: Það drap tafarlaust, ó-
mögulegt var að sjá það á þeitti,
sem tók það inn, og þó að við-
komandi væri skorinn upp var ó-
mögulegt að finna það.
Nú hefir ameríski prófessorinn
Osborne fundið þetta eitur, sem
enginn hefir þekt síðustu 2000 ár.
Það er búið til úr skinni af frosk-
um.
*' • ' i
Smith - Smith -
Smith.
Nýlega var stofnaður klúbbur í
Edinborg fyrir alla, sem heita
Smith, en Smith-nafniið í Englandi
er jafnvel algengara en Jóns-
nafnið hér hjá okkur. Hugmynd-
ih er að stofna allsherjar félags-
skap fyrir alla, sem heita Smith
og heima eiga í Englandi, Ame-
ríku og nýlendum Bretlands. Það
verður víst fjölmennasti félags-
skapur í enskumælandi löndum.
Alisleazkt félag.
Sjóvátryggingar,
Brunatryggingar,
Rekstursstöðvun-
artryggingar,
Husaleigutrygg-
ingar.
Lfftrygglngar.