Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.10.1938, Blaðsíða 1

AIÞÝÐUBLABIÐ
SUNNUDAGINN 23. OKTÓBER 1938.
V. ÁRGANGUR. 43. TÖLUBLAÐ.
I íðrnms
Seglskipil J6mtrA Betty
Sjóferðasaga eftir Dag Austan
-----«----
SAGA vor hefst á því, að ég
■var sitaiddtir í h|etmd 'kóngsii'ná
Katipinhöfn, oig þarf ég vaila
iað taka ]>að f ram, aið ég viaír
htankiur ékrs iog ég hefi vierið
nreð mestu prýði alt imitt drama-
tískia líf. Allar mínar jaTðnieskui
leigtur 'voirtt fötin, s)em ég stóð
í, ásiamt viegahréfi og sjófer.ðia-
plöggum, tíu vindlingum, tiann-
bursta og tiuttugu og fitmm' aur-
um í reiðiu fé, húsiaskjóil fyrir
næstu mótt átti ég ekkiert víst,
ín ég hafði gefið tómum pramnma
á höfnúmii hýrt atiga og
taldi pah sem, víst, aið einhviers-
Staðair í skumajS'kíotum hanis gæti.
ég hiingað mig saman yfífr blá-
nóttiina. Það var bietra en aðí
gianga á gö'tunmi, því þetta vair
í diezemtoer, og dieziembernætUT
. 'gieta verið kaldar a'nniaTS staðar
en á vorum bóilimia. Aninars liafði
ég lengar sérstakar áhyggjur út
af húsnæðislieysinu, og dnoillíaði
fliautamdi og neykjandi yfiir Havnfe
giadie, gefandi hverhi skútu gætur
— hvier vissi nemia haimiúragjan
ieg'öi iaufblað á vieg minn áð'ur
en -dagtuTinn væri Uðinn, og nú
var klukkan á Rá'ðbúsiúu ekkí
nemia rúmllega 16, svo engin á-
stæðia var til að gera sér neinar
grillur ennþá.
Ég get samt ekki neitað því,
að hálf kaldUir þótti mér hainn
enda var ég úýikominn frá suð-
ræmum lönduim', þar siem morö'-
ur]an.dabúmn gat s'taðáð á
■blís^ri viegna hittans, og það
þótt nó:t væri, óg þar hiefi'r mér
oft. þótt nóm'antiskt að fá mér
blund lundiir berium bitmtni. Bn qg,
siem alþjóða fannaðuir iog heims-
spekiléga sániniaðuir flækingur hefi
aldriei látíð hvculki fculltía iné hita
hefta rás' míaia uim' kúlu vora,
né hafa áhrif á ótakmaTkað bjiart-
sýn.i mitt á tíilverumm — og allra
hízt í júbdl'vieðiri að degi til.
Ég hiefi haft þann heimsspieki-
Iega sáðl að byrja moirgnama'
með því að raula lag í hugan-
am og það lag hiefi ég s'vo raiul-
að allain dagiarn ,hvemig sem
ha'nn hiefir liðið áfram í stúru
eða sætu, og ekki skift um fyrr
ten næsta mo'igun. Þennan góm-
siæta dag rauláði ég hinn alþekta
s jiómia'nnasöng: „Vi gaar oan bo'rd
i Bniggen „Albeirtina", den ligig>-
ier kliair Kursien f-or Sbanghai“
o. is. frv. og v-ar yfirleitt í hitun-
angsskapi og efst í máúUltn huga
vio.ru skipin og kvenfólikiíð'. (Kven-
fólik og sieglskip hafa altaf eitt-
hvað 'sumiejgiirtlegt í míinuim a|ug-
um).
Þjegar ég kom á roóts við
eina gamla og sýnilega lífs-
þheytta galieas-siglda skútu, rnink
:aði ég feriðiiná á mér og tók að
athuga farkostinn. Ekki samt
vegma þesS', að mér l'itist betur
á þiessa fieyt'u en aðrar, siem
þarna' voiu, heidur vegna erns, af
þlössum isérlstöklu hlugboðum', siem
mlenn fá, og ekki sízt þeiir, er
altaf „sigla á milli skiers og báTU“
öimsi og mienn siegja, þegar þeir
vilja vera vitriir.
Skútian var auðvitað tvísigld,
'eiins qg „iga:]eaiser“ em, og færði
isiex segl: Jagier, klýver, stag-
fokku, toppsegl, stórsegl og mei-
an. Hún var svört- og hvítmáluð
mieð hádekki aftur á sfýrjishúisi.
Ég giskaði á áð stæ'rðiln væri um
70—80 br. tonn. Aftur Undiír skút-
anum stóð með fallegum stöfum:
„Jiomfrú Betty“.
— Skyldi þá vanta mann á
Jómfrú Betty, hugsiaði ég og at-
hugiaði neiðiaútbúnað hennar. —
Kaniski maður reyni.
— Jomfrú Betty o-hoj! k'allaði
ég í áttíina að lúkarsio'júnui, en
enginn toom.
— Jomfrú Betty o-hoj! toalLaðd
ég aftúir, len sami árangur.
— SkylidU þeiir aliir vena í
liandi tautaöi ég og hoppaði1 niið-
iur á dekiklð; í því báriu köll míln
árarijgUT. Stór, þrekáinn maðluir um:
fiimtugt á hvítni skyrtu, opinni
í hálsi'nn og uppbrtettaT ermar,
kom Upp úr lúlkarsopim, stóð
gieiðju'r með beudurnar í mittis-
ólinni og spufði' hvað ég vildi.
— Vaintar lekki háseta'? spurði
ég og athiugaði 'brúna. og srterk-
Lega haindleggáina hans, sem. voru
þátotir af skratvtlegum taitrtiover-
iingUm.
— Getiur verjð Lagsmaiður,
sagði hann iog ýtti gömiu og
snjáðu toasketinu aftur á hnakka.
HiefiurÖ'u verið á segis'kipium áð-
ur?
Jú, ég hélrt nú það, og raeira að
segja á ,,squaTieriggeris“ (rá'siigld-
um skipiuro) og þaö stórum.
— Það eru ;góð meðttnæil'i klunn-
ingi, rumdi í honuro um leið'
og hann spýtti svörtum tóíbaks^
aie,gi í boga yfir biorðs'tokkiinln.
— Þietta er sjálfsagt einin af
þessum ,good old timens", hiugs-
laðái ég og ispýttí lfika í boga áömu
leið og hiaun.
— Ertu frá Bo’mhohn? spurði
hiann og spýtti aftuir tóbákstegi,
sem Iienti á öðrum skónUm mín-
um.
—•. íslandi, svaraöi ég.
—• Nú svo þú iert islendingur,
liagismaður, sagði hann og spýtti
ennþá einu sinni, og lenti það
á hinum iskónwm' mínurn'.
—- Já, það er ég, sag'ði ég og
spýttlii munnvatni uim' leið' og ég
neyndi að bæfa skó hams, en jiaið
misrtókst.
— ViiLtu sfcro'tölu?
Hann réttS mér tóbaksiHU'lllu, seni
ivann dró Upp ú'r vasia sínuim.
Jú takk, ég vildi eiúa skhortiölu,
og tók væinan birtai. EftiT það
gat ég spýtt iengu siðtur en hamn.
S'vo b'auð hanm mér niiönr umdir
þiljur.
Við toomlum niður í Ihinn lúkar
rnieð fjórum' kojum, einu óroálMðu
bofiði og föstum trébekkjum. Einm
oliulatmpi hékk traustlega bunid-
inm yfir boröinu, og tóm bVikkdós
undáir honium, þvi lampimav lak;
ef ég gat rnér rétt tíl, þá lak sjálf
s'kútan lika. Engan ofn sá ég,
te.n f þess istað tvo spainískgrænáðá
prímusia í bandi á kassiaræfli,
sem einjnig var bundiUn. Aunars
vair þarnffl breint iog þrifialiegt og
einiiver viss heitnilisMður, s!em
mér fanst stiga upp xir mýþvegmu
gólfinlu, bauð mig velkomiiTni.
Ég andáði 'áð mér þessum' ein-
kenmitega em miotalega heimilas-
sætlieikai og friði smástoiparm,a,
sem fyLIir þau' stafnaminla á milli,
þegair þau liggja í höfn lojg skips-
höfniin' hiefi'r frí. Þáð er engu lík-
ara en að fairkostUiriinin sé að
bæta fyrir það erfiði, sem hainn
ollii .skápverjuinium í síiðustu ferð,
við' að hálda öllu ofamsjávaír —
þegiar sfcip og metvn eru ratt.
Þ.að ier bezt að tafca það strtax
fram, aið' sá stóri á iS'kyrtunni og
með kasketið, sem ýmist sat nið-
fuir í augum eða aftur á Imlakka
— var sjálfur skipstjórimn á
„Jomfru Betty“,. og auðvitað hét
nvaðurinm Hansen.
Ég siettist á bekkinn. öörum
megin við borðifö og hann arnd-
spænis mér.
— Já, mig vantair einn m.ann,
siagði hatm og Iagáði á sér kask-
etið; — en j>að er barla létt-
miatiós. Við etuim fjófiifi á, og a!ð-
eins éinn full-háseti — Dretok-
urðu bnennivin ?
— Já, svo sainmafiLega, ei ég á
eitthvað brerunivíin till þess að
drektoa, svaráði ég, um leið iog ég
,stóð upp og spýtti Up.p í gieghlu'm
lúkarsopið.
— ViltU svolííáið tár?
— Já, takk! svaraði ég og ósk-
aðl ]>ess, að það yfiði meára en
.jsv'iolítið tár“; end'a saiup ég vel
á flöskunni, sem hatnn réttí mér.
— All'xighrt, Far! þú færð pláss-
ið, 'sagði hami og saup hiáirst-
Itég'a á á ieftir mér.