Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.10.1938, Qupperneq 5

ALÞYÐUBLAÐIÐ ' ■ ■ 5
lóáka, og í ammn máta banið
genewflliírm mér iog öðfrium manni,
Acsdrjiesi Ólafssyni að nafciB, hjá
sér eftfr að vierða, ásaimit Nielis
Drieyer mímnm oonstabtel, hviern
hawn, kongiinum ttl Travanz'Our
*ö oss afsigldum ljeði naeð öðr-
nm tveiimur 'Og fjórmm stykkjum
■fill stríðs móti könginium af Ben-
galía, hviaJð eg vildi laafa upp-
totöð. hcfði mjier það gagnast
fyrSr mínum lagsmönnuim', sem
iiíér þar frá jafniega irjieöu, því
sg hafði stóran viðbjóð vegna
þcirra gamaillra stykkja, sem
m©<> Pierhmná vorm, hieim mieð
h'emii að fara. En mieð þvi litið
%ar í tbtoði af general, siein iekki
rnieir en eitt gylliiim á hverjunr
mámrði hauö til viiðurlaigs; lokkar
'lanína, þótti loktaur ofjítáð vera
og svo liengi dróst okikar burtferð
nndan frá kastalanum, að við
wrðiicm þeir isiðustu þeirra mauma,
«r til hieámferðatr bjuggust. En
sáikir öftT'unar og andboða, er
méð' generál frá Damtmörk koinu,
að engir Indíanskir ský,ldu flieiri
herm flytja'St, því þeir meintu "ef
nokkrir fleiri, heim kaami, og ein-
hver þeiirrai uinhlypisit til Indía
taftur imindi kaupskapur þar við'
apíliast, þair fyrir fékk ég eklrfi
minn pi'lt með mér tekiið, hviað
mig iog hann stófum a'ngraði.
Samt fylgdi liann mér til strand-
■air mieð mikiiuun gráti, og nær við
skllduim, tóik hatm miina hönd og
lagði sér á hvirfiil, og baíð mig
að blessa yfir sig og isínium bróð-
wr aið hieilisa, og gróf stg í san-d
þeim indíapska bát undir kjöl
«r þar stóð, hvað najög hryggilegt
v®r að líta og eftir að hugsia, og
macrgur yfir alumíkaðist ásatmt mér
o g mig l öngum tragað hefir.
Fónu þann dag, sem var sá
28. Augusdi, allir þeir menn tiá
'Lands af Perlunni, aein eftir
skyldu i’ci'ða, en vér til skips,
sem heiiin skyldum fara í þeirra
stað í Jiesú nafnt.
■ Þrír heriamienn af. -Niooþotan,
fjóhar míluir að siuiðri við, komu
,á, næsitai degi til vors kastatai
■að heimsæ'kja vom generai.
hverjir með æðstu virðiingar-
mierkjum uirðtu meöíieknir, plag-
aðir og afgreiddir.
Að næsta morgni síðan fómrn
vér með Perlnmni fjóilair mílur
í vestur, þangað vatn 0Ö sækja er
P’Ularom nefnidist. Þair lá eitt slot
eður kaxtali fyrir á landi, sem
40 á>r ‘haf ði i eyði legiö, með átt-
köntuðum inúir umkrmg, og vildi
kóingur ei mokkiium leyfa þar inni
áð byggja, fyrir þ,e,3s sakir, að
einn hjertuígi fyr mieir, ©r sig
og úr þessu inkastala varðist í
kónginum sanra .ríkis í gegn tetti,
15 ár fyrir kóngi og harts hier,
hverjurn hann skyldi stóitum spilt
k'áfa Pyr en til þrota sóktisf. Þar
riann ein móða ofain aneð 'kast-
alaniúirnu'm, úr hverri vér vatn
juslum í vioriar pípur, fyrjjr neðan
s'jálfan kastalann um flæðiar í 3
diaga, mær brim og bylgjur heízt
gengu lupp í þenniau ós, og var
ógiott rnieð bátinn aö vera, en
um fjöriir, nær b'rim náði ©kki
u/pp yfir fiúiur að komaisit, vatð
ei va'tn fyrir seltu sakir tekið. Og
nær vér til skips á voruim stóra
bát, sá eð bar 10 lestir qg 30
miemn, fórum, upphóf vor kap-
tugi Christofier Boye, sem sig
með oss gaf til heimueiisu, spurn-
ing þesiskomar, hver sá væri að
aét sagt gæti, hvað til efna væri
þesis hlutar, að nær allur sjór
væri útfallinn og í buri, þá yrði
ekki vatniö tekið fyrir .sieltu sakir
úr ösnum, en nær sjórinn rynni
rraeð brimi og boðaföllum, þá
væri felári vatn, og hjiet þeim
eiinni myskin víins er þar rétt
uppá hi'tti, nær þeir tiil skips
kæmu. Enginn fevaðat því fá
gegnt, sivO' yfir alt stó'ð í sitamsi,
þiar ti;l ég fyrir kaptugaua ávarp
till'agði .slíkt, aem hbnum ánægði.
Þann 7. dag SeptembriS', sem
að' ’var ,sá tíundi dagur, er eg frá
feastalanum og lamdi feonr, nærri
nóni bar svo við siam tíðar, aö
skiotið viar á ikastailiaimum, ien geme-
rall hafði fyr svo ti/laatt, að hviert
sinn, aem skoti'ö væri á 'kast-
alans skansmúrum skyldii afíur
af sldpumum, er þar lágu, araeð
jiafnmörgu/m amsað verða. Nú í
þietta sii’nn bar avo við, en vor
bátur var í landi, ie£ur hið fyrata
í atróðri, því drjúg hálf vika var
tiiil landsi. En áður en svo við
bar sat eg og tvcár assistmtei'
fnanr I galíónu sfeipsims í hje-
gómlegu sáintali um það, hjá
bvers þeirra forieildium ég skyldi
um vieturinn dvieijast, er ég beiim
kæmi, og voru þar um að þrákka
í miestri fávisku, hvemig vor'uim
högum háttað yr'ði tii þess að
þár kæmi, eður hvort oss auðnað-
is.t með lífi og hieilsu heim aö
kóiraa&t. Og í því sarna' var sifeot-
iö á iskánsiníum. Sfrax var hróp-
áð á byssuiskyttur af comstabel
til áð skjóta'. Andrés ólafislsío'n
viar kranitur nokfeuÖ, þóttist því
ei geta til verks, farið; varð svo
þráfeallað tii mín, hvað iraenn þó
sögðu ei höfðu oft veriö eöur
viöboriö, svo sem hver eitendur
og frátnandi bezt heynir í sHkuai
ökiendum og misjöfnlum seiskáp
og ei muni amnað henta, ef hann
annars viii fá sínurn aiuguim vel
upp Iiok'ið, og ei vill siniu föð'ur-
lándi til því stærri hmeyxla verða.
Svoddan viðbjóð hafði ég í það
s’inn að ganga tii sfeota.
Nofekrar skútur, sem þerr kailai
slampaner, sigldu þar hjá, og
ætiiuðu að skjóta sér uudan toll-
gjaidi, nijeð því þeir sáu ekki
vioru bát eftir sér eður tii róá.
Og mieð því vér sáunr engin önn-
ur því glöggva'ri tilefni eftir né
til að skjóta, en þessar skútur,
þá 'bífalaðiist mér effir þeiim að
skjóta, en þó þeim án siiaða.
En með því þær sáu ekiki vom
bát eftir sér eftlrföir veifa héldu
þær djúpá'ra frá lamdi. Og nær
ég hafði 18 skot endað, eftir þvi
sem á kastaianum ogsvo gjörð-
ist, var þar éi'tt stykki, sem ég
fyrir góðri stundu hafði áður af-
fýri, að ég skyldi steyta. Og nær
ég skyldi svo gjöra hafði eldur
sér eftir íeynt í styk'kinai í
þess hiolum, er þar voriu irnii, en
með oardúsum' var áðlur með skot
ið, sem eru léreftspokar, hvar
iimi skamtur hvers stykkils er inn
'látinn till filýtis, og mær styfekinu
er aíhleypt verða af léreftinu eld-
legir neistar eftir í þeim svi’k-
sömu holum, sem í stykkiniu eru,
sem í fyrstu verða nær steypt
eru. En þessi stykki voru 300
ána gömul, og voru mefmd Súr-
lands-stykki. Eftir það ég hafði
stykkið þri'Svar afþurkað eftir
vtenjiunni, og ég skyldi púðrið
aftur innláta og fyrir styifekið
setja, fann ég að púðrið kvikn-
laði í 'Stykkinu. Og nær svm skeði
meytti ég minniar orku púðrinu
að aftra, iraeð þeiim stjiakia fion-
aetil og stimpil, er þar til jafinan
brúikást, svo að eldgusa stóð lupp
afi stykikisins fienggati, en sakir
þess mjóddar leitaði púðriið víðar
úthlaups. En þó púðurins kraft-
ur stónum útleitaði afi stykki'sins
múnnla að koma'st, gat ég svo
fiaist haldið að púörið fék'k ég svo
hiastarlega úthliaupið, sem þess
ari er til, þar til stimpiHinn í
smástykki anoliáðist, og mi'imar
hægri handar þrír finguir i siund-
Uir brotnuðu og aðrir þrír finguil
minraar vinstri haradar stóiriiega.
Iienkuðlust, en e'.dsins áhlaup
biiendi báður mímar hiend-
ur og mig lupp undiir axlir, og í
því saroa bili kastaði stykíkið mér
60 fiaðma lengd af sér og frá skip
imu, og þar ég feom niðiur sökk
ég því nær til gnunraa, hvað og
var n.ærri tírætt djúp. Og á meS
Un ég var á ferð ofan eftir kaf-
iniu bífialaði ég mína sál í hiemd-
ur lalmáttugum Guði, og vonaði
ei mér til þessa lífs að komaist.
En ;nær ég lupp áftur viðleita
vildi íraeð sundi mér að bjarga
af ske mætti, gait ég ei með
höndtam tekið fyrix minraa
beggja handa brotntam fmgrum.
En fyrir Guðs sérdeilis náö;a-r aö-
stoð fékk ég fyrir fóta a'ðfylgd
og meðal luppá sjóimn aftwr kom
ist. H'eiðiur, lof og þaikkargjörð
vieri og vei'tist, sé og syngist'
þvi btessaða og dýrðarfullia mafni
vors Guðís, sá ieð sína máð og
m'iskiun og gæsku lét á mér sv-o
föðtarliega og linkiradarsamtega
lýsast, langtum fraimar en ég
aiumiur og óverðugur hafði fior-
sfetaldiað eðu'r tilverkað, heldur
alleina sína máð' hér með að be-
vísa, öllrum trúiuðtam' til styrk-
ingár, hlugguimar otg dygðat-aiuikn-
ingar, svo haras heilaga nafra
mætti því heldiur vegS'aimast og
elskast og hans dásemdarverk í
minni lieggjast af mér og hans
trúluðlum og með þakklæti mætti)
þar jafnan á mimst verða. Era í
þesstam svifum kom vor bátur
frá landi, og nær þeiT fiengu mig
litlð varð þeim skjótast aðvent
mig aö sækja. Og nær þeir koanu
þiamgalð, þar ég á grúfu flatat, og
alltar gagmstoikkiinin í blóÖS, era þó
rnieð araáli moikkrta en lítilli heyrn,
því blóð og heili útflaiut af báð-
wm raiíntam eyru’m, höfuði'ð aflag-
áð af því mikla hljöði, ier stykkið
af sér igaf nær þess aflýring til-
gekk, og nær það mér á augna-
blikii í btari fleygði, brjóst og
kvið spiengdi og fordjarfaði. Sá
miaðwr hét Marcús; er fynst liönd-
tam til rníra þneif, vor randirgkip-
hierra, einra sjierdeilis mætur,
sikynsaiintar maÖur og skaxpvitur
mjög. Nú var eg ei rneir klæddtar
en einni skyrtw og léieftsbuxlum
með silkihúfta' á höfði, berfættur.
Og nær eg íraeð bátrauim' kom að
skipsborði' stóð fólk svo þykt sem
ktanni tveiim rnegin stiga/ras, er eg
með þeirra tilstuðningi upp gekk,
en báðir kaptugar fyrstt Sixtus
Jaoobsaon, skiþskaptugilmn, þar
næst Christofier Boye, siean var
á hieianreistanmi ásaant mjer 'Og
mínium Jagisimö'rantam fartugi, era í
öiltam ráðuim hinum satmjafn,.
stóðta út 'viö borðstókk og mCð-
tóku mig sjer á anma. En eg
voiga ekki að innisikrifa hjer míns
kaptuiga orð eða hróísun, serar
hann mjög grátandi mæiti, raær
hflnn mig með kossi sjer í faðm
tók, ien þó íraeð leyfi, að haran
sagðist heldur hafa viijað miissa
2 eður 3 mienn en inig, hvaö ó-
trútegt má nú virðast, en saunt
etta þaö vissu.leg sannindi. Þeir
leiddta mig svo báðiir áftur yfir
miðskiipa að vindtast'óilpatnium, og
þajr að seig mjer óranegin.
Strax tók mig Christofor Boye
og bar mig ofan á kiistu bart-
skerans, Meiistara Arratz, en Meist
ari Vilhjáltnur var í lantíi og ný-
teg® komiran, sá eð var engelsk-
lur, sá eð var yfir öllurai hinuan,
er sig ineð þessari neisu gefte
höfö'u, var nú ei tii í þetta síran
eð'uir nálægur, og fyr ei aftur
von en aö morgni. Christofior
Boye befaíaði Meistara Arntz að
viðtei'ta sitrax iraeð rnestu ko.st-
gæfni blóðið að stilla, og tit
ferskra benja sem fyrst aö taka,
hvar ítt í hann taldi sig v'ainmátt-
Frh. á 8. síðu.