Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.10.1938, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLA©1»
SEGLSKIPIÐ
JÓMFRÚ BETTY.
JFrh. af 2. siðu.
urinn á „fa,lli:ruu“ var illur vi&ur-
eignar, skar ég á þa&, svo sieglið
hentist niður staginn. Þa'ð vaxð
sð hafa þa’ð, þó ég yrði> a@ stingia
samart kaðalhm á frivaikt.
Vaktiin kom nú upp á dekk.
Skipstjórinn fór aftur í stýitfeihúis-
ið ,en Villy a'ð hjálpa mér við
stórseglið. Svo kom Jiensiein líka,
svo við vorum þrír við ráð „rifa“
þiað.
AJtaf gekk yélin nnéð sinuim
þ'Utngu skellum og hökti, þótt
gömul væri, pg þótti mér þia'ð
alvieg furðiulegt.
■_ Skipstjórinn yiildi ekki leyfa
okktir Jensen að, fara í kojiu, og
staigði aö viö yt'ðum ailir að v>era
yklárir" ef eitthyað kæmi fyrir,-
veðrið væri. altaf að versma. —
Svo stóðum við þiarna alllir fjór-
5'r í stýrishúsitnu og mænd'uim út
í nóttinia, en, sáum ekkert rtema
rnyrkur og aiftur myrikur, fyriir ut-
atn hvítfyssandi aldunníar, sem
riðu yfir. skijjið sliag í slag og
„sk:ansafyito“ það. Þáð var kom-
'IÖ rok, og' ‘Æj|ir fór hamföimim'.
Hiið' fræga „Kattegat" iieit út íeiins
og sjálfl Aúantshaiið í óyieðuirs-
■átakunuini:' ‘ ° ’•
Þamnig iiöu um þrir, kaunske
fjórir, firnimi tírfnair, fyg ég var
orðimn grallarailaus og meina, en
þiað, yfir hvie mikið Joimfriu Betty
þoldi. Urn .túnia héít ég, að hún
ætlaði að gefa sig fyriir þessum
stóru, hvítíeffú.- öldum, sem feom'u
' æðamdi utan úr inyrkrinu og kai'-
færðu haná me'ð heljarafli, svo
hún mötrilði stafnanna á milli og
tók kipptv
fig^ st® við stýrið í þurri
diuggaiiabpaíJspÉýsu af skipstjór-
anum og tu^ði tóbak og spýtti á
bá'ða bójga.Villy góndi þögull
út um stjórmborðsgJlugg'anm, Han-
sen stóð bogmu fyriir aftan mig
rýnandi í ' sjóikort við glætiu af
daiufti vaijLl jösi, en Jemsen viar
niöri í véiarrúmimu — er ég sá
einisi iog stór.an, svantam vegg rísa
Upp á bakborða, og strax á eftir
var ait i einu sjóðandi brim-
löðri. Briothljóð og háir hvelliir
b!öndtu£|ust yið öskrið í vimldimtum
og æðandii nið Ægis, og við sá-
um störmnastfiið falLa fyrir boirð
y. ir.eð. neiða og öílu s.aman.
Jensen koin hlaupandi tupp úr
vólarrúminu og öskraði hwort
fjandinn sjálfur væri laus, og
skipstjórinri öskraðd á móti, að
hiamn skyldi neyna að komast
„fram í“ og ná ) skipsplöggin.
-- Én við sáutn strax, áð ógern-
íngur var að ná í plögg skipsins,
því iúkarinn var aiiðsjáanlega
fúllur af vatni. — Jiömfriu Betty
var fárin að hállast á „nefið“ og
var í dauðaiteygjunum; enda
gekk nú hver brotsjónimn eftisr
annan yfir haraa, svo húin var
meina neðansjávar én ofiansjávar.
Hún var dæmd; og ég snéri stýr-
ishjóiinu eiins og vitlaus miaðiur
og komst að þo.irri háskaiiegu
staðreynd að stýrfekieöjan var slit
in.
Það var haldin stutt ráðstiefna
og komumisit við áð þieirri nið-
urstöðu að ekkert var hægt að
giera til að bjarga skipiinu.
— 1 báíinn! öskr.aði ski'pstjór-
inn skipandi og spýtti leátthvað út
í svana óvieðursnóittima uen leið
og lieljarmikil aildá wið yfir og
niölbraut hvierja eiinusto rúðu í
stýrishúsinu1, og hálffylti það, og
við hayrðium fossinn niður í vél-
arrúmiö. J .
— Jomfrú Betty er búiinn. áð
vera! sagði Jensen. og hvarf út
úr stýrisbúsinu.
Bg þxieif b retnniivínsf 1 öskiuí.ra
'trtína og vimidUngania, sem ég
hafði skoiöað vel og vamdlega
á bak við áttavitann, og stakk
þvi í vasama. Svo fór ég út á
dieikík á eftir hinum.
í is'jóðlandi briimlöÖrS, brotsjóum
og öskrandi storm'i Leystum víö
lífbátinn, og það voru fljótar og
æfðar hiendiur, sem komiu hionum
á sjóinn, enda var ekki meira e.a
mieter, sem þurfti ai'ö láta hann
fa'lLa, og það féll hann, svo san.i-
arliega, á einini íiekúndlu eéa minua
um lieið og skipið hallaðist á það
borðið.
Við vorium ekki tooninir nema
spölkom frá Jornfrú Betty, er
hún setti skútann vlrðúlega beiat
Upp í loftið 'Og sökk hægt og
róLega niðuir í djúpið. Á miéðam
hún söikk, var leims og stoiminn
lægði, og við tóikúm húfuirmar
ofain í vihðinig.aTsikini fyrir hinu
sökkvan ii sfeipi.
Stormiurinin héit áfriam að ö'sikra
yfir gröf „Jomftlúalbinnair" og rót-
aði sjónum áfram í æðanidi brot
sjóíuim, sem kö'stuðu okkur ti’l og
frá, og háiffylto bátinn svo ört,
að útséð var, að vil mynduim
ekki hafa við áð ausa, ef þBnn-
ig héLdi áfr.am.
Villy 'var í tvemnium buxum, og
þar siem ekfeert drifákker vair í
bátnium, skipaðii Hansen hoaum
að fara úr ö'ðrum biuxunum, og
þiegar við höfðuni buindið fyrir
báðar skálmarnair, sett fjória jiafn-
Langa snærisspiotta, ' mieð jafn
löngu milLibili í buxnastrengina,
þá var þarnia komáð ágiætfe drif-
akfeer, sem reyndfet prýðilega alla
nóttimia, og hélt bátnium uppi í
vindinin. — Svo tættum við nið-
ur hamp, vættuim hann í olíu,
vöfðum honium síðan lauslega
inmian í gisna strigaito'sku, og
bundum vöuduliinn framan á
stiefni bátsins. Þannig fen.gum við
báruflieyg, aem setti brælu á sjó-
inn og dró úr versfu áföllunum.
Með þessurn „primrit!iva“ út-
búnaði slörkuðium við þaið um
nóttina, og lukum úr briennivíns-
ffoskunni mánni, sem skipstjórin.n
marg biessaði fyriir góða hness-
ingtui.
Laust fyrir hádiegi daginn eftir
kiorn farþegas,ki.p að okkur og
tók okkur upp. Veðrinu hafði þá
slotiað talsvert, en þrátt fyrir þaö,
voruim við bliau'tir, kaldir og
svanigir, eins iog gefur ,a‘ð skilja,
og vorum fegnir þeim góðu viö-
tökum, sem1 ,viö fien,g!um um borð.
Skipið flU'tti okkuT til Kiaupin-
hafnar, svo þanglað kom ég
briennivíns- og papþír.a’LaUs, og
mikið ver settur en áður, þó svo
ég feugi ný föt eftir voJkið.
Skaðabætur fékk ég iengar aðnar,
því ég var ekki skrásettur á
Jomfrít Betty. Þannig fór urn sjó-
fierð þá.
Dagur Ausitan.
MINNINNGAR FRÁ ÞVÍ AÐ
NIRÐI VAR SÖKT.
Frh. af 3. sí'ðu.
okkur 1 bátinn, og hann var sá
fyrsti sem varð áskynja um
skipið sem bjargaði okkur. Það
var nokkru áður en við sáum
það, sem hundUrinn tók að ýlfra
og klifra með framlappirnar
upp á öldustokkinn, og hörfá í
áttina þangað, sem skipið var.
Hugðum við að hann héfði
fundið reykjarlyktina frá skip-
inu. Litlu síðar kom það í ljós,
svo að við sáum það. Hundinn
urðum við að skilja éftir um
borð í enska togaranum, því að
við máttum ekki hafa með okk-
ur hund í land á írlandi. Þótti
víst flestum mjög leiðinlegt að
verða að skilja hundinn þannig
eftir. Á skipinu, sem við fórum
með frá Belfast til Fleetwood
var fjöldi írskra hermanna, sem
voru á leið til vígvallarins, en
líklega hafa þeir nú sloppið við
stríðið, því að því lauk fáum
dögum síðar. Var þarna á
skipinu mikill hávaði og glaum-
ur um nóttina og virtust marg-
ir vera ölvaðir.
Við félagarnir vorum orðnir
mjög syfjaðir, því að við höfð-
um sama sem ekkert sofið frá
því nóttina áður en Nirði var
sökt. Við fleygðum okkur því
niður, hvar sem við gátum
fundið eitthvað afdrep óg vor-
um óðara sofnaðir. Ég hefi víst
sofið mjög fast, því ég varð
ekkért var við gauraganginn
um nóttina, þegár allir voru
kallaðir á þiljur til að setja á
sig björgunarbelti, því að ein-
hverir yfirmannanna þóttust
hafa orðið varir við kafbát, «j
þá var um enga vægð að ræða,
en þessi kafbátur gerði nú ekki
meira vart við sig, ef að haná
var þá ekki bara missýning, e*
óttinn við kafbátana var þá
magnaður — og ekki að á-
stæðulausu.
Eins og fyr er sagt fóru S
okkar heimleiðis með íslenzku
togurunum, sem voru staddir
í Fleetwood, þegar við komum
þangað. Ég fór heim með Jóni
forseta, og 3 með Ými úr Hafn-
arfirði. Heimferðin gekk vel
hjá okkur öllum, en þegar heim
kom mættu mörgum daprar
fréttir, því að þá var spænska
veikin að komast hér í algleym-
ing, og einn af okkar félögum
féll í valinn skömmu eftir að
hann kom heim — og nú eftir
20 ár eru ýmsir fleiri af þessu
ellefu manna liði, sem til-
heyrði Nirði, þegar honum var
sökt, fallnir í valinn. Sumir
hafa lagst til hvíldar í hina
votu gröf, sem Ægir veitir, en
aðrir í grafreiti á landi.
Svo vil ég að endingu taka
það fram, framkvæmdarstjóra
Njarðarfélagsins, Þorgeiri Páls-
syni. til veglegs lofs, að han*
kom mjög drengilega fram við*
okkur alla, þegar yið komurp
heim úr þessari hrakningaferð..
Gaf okkur t. d. töluverða pen-
ingaupphæð og einnig alldrjúg-
an kolaforða, og það voru líka
peningar á þeirri tíð. •
Magnús Gíslason
ritaði.
MiRHist merkiS'
daga i lífi sfáai
með pví að láta
taká af yður
oýja ijósmynd
á Ijósmyndastofu
SiButðar fiolBiiitwur
Lækjargöto 2. Sími 1980-
Heimasimi 4980.