Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.10.1938, Síða 7

ALÞW»LA9«
7
Lögmaðimim.
ÍSLA REYKHOLT gekk ver í
Ameríkiu en hann hafði' bú'
Ist við. Þegar hann haf'ði lokið
sveitavinMjjnmi og koni aftur til
boiigat'inna r Miraiieaipoi;is átti
kann okki nema siex doJiama. Og
rikfci entuist þieiir lengi, því vifcu
seitma var hainm svo soltiinn a'ð
liitftn hr’ingltoBiu í honium,. (Þettia
»ru nú kamnisfcie ýkjur); það var
þvi ekki uni annað a,ð gieria
finna inóðurhróði'n'nn Johm John-
£®n tíaim viar lögimaiðftr, Og i miklu
áHÚ þar í borginm.
John Johnision tók betur á móti
Oisla ien hamn hafði búiist við.. —
Mann veitti hionuim stöðu á skrif-
sýo’ftui sli'niní, og þó liauuiin væru lág
þá voru þa)u nóig til þes,s ab Gísli
dó ekfci úr stolti á meðwn, og starf
íð hvilíU ekfci þuing’t á honluni.
Niokfcrir tnánuðir liðu. Þá kom
það fyrir að GísJa var falið að
fara tii næsttu borgar og mæta
>ar í réttiwulm fyriir Mr. John-
sion. Skyldi hann biðja mm friam-
haldsfrest í máli iðinu, og ilagði
móðirbróðir hans. rikt á viið hann
*ð halxl.a kjafti að öðriu leyti.
Tfi máiatnynda voru Gílsjla femg
In skjöi málkiUiS, og lás hann
|»a.u sé.r til dægrastyttingar á
J»iðittui í járinbraiuta'rvagUiinluTn.
GísJi Reykholt hlafði aldrei fyr
fcamið í réttars'áíl, en þar eðntöirg
niál voriu tekin fyfir á undain
hStis máli, var nóg tækifæri fyr-
ir hann til þess að kynmia sér
hvertvig ntál etiu rekin fyriir rétti.
llann s'á hvernig málaiflutnilngs-
niennirnir voriu ósureikir við að
skaniima hvor annian, þauispyrja
vitnin og jafnvel brúfca sig við
dómarann. Honlulm gramdist því
»tjÖg að hann skyldi ékfci fá
tækifæri til I>es;s að sfcamuiast
•tus og h.inir, sem höfðU ntál
•ð færa. Þegar kom að homvnt
rððin, var hann staðráðimi í 'því,
*ð óhlýðnast boði móð'urbróð-
mrsius.
Máiið var höfðað fyriir hönd
•kkjiu einnar. Hafðii' járnbrautar-
j iisst ekið yfi.r mann hennar og
hattn beðið af skjótan bana.
Héimtaði hún nú 40 þúsund kr.
skaðabætut’ af járnbrautainfélag-
In».
Þagar ntáliið var kallað upp,
.sctti Gísli upp samskonar spek-
ingssvii) og Ivann hafði séð hoiztu
iéginenninia setja á, sig, og tók
mð bhftiða úr skjölum málsims fyr-
ir fwtónáú s,i|g. Lögfntaður jám-
lU’aiatarfélagsiins leiddi frarn fjög-
*F vftui en Gisili gaf þeinveng-
gauim fyr en hið fyrsta — sem
viar vagnstjóri, — settiist í v'it'nai-
stóJinn. Leirt hann upp, benti á
á vitnið og spurði lögmanninn,
mótsöðumiann siun: — Hvað er
þetta?
— Hvað þá? sipurði lögmaður-
inn, sient ekfci visisi hvort hann
var morðian eða sunm,an.
— Þietta þarna.
— Þáð? Það er vitniö!
— Hm, ségðT Gísli Reyfchiolt,
ntjög einkienniiliegt hve til eúu ljót
andlit.
— Hváð þá? sagði vitnið, það
var bersýnilega sígið í það.
— Vitnið er hér til þess að
svara en ekki til þess að spyrja,
sagði Gísli.
— Það er minsit korniö undir
út.Uti manna, sagði lögmaðtarinn.
— Því fer nú betur fyrir yður,
mlinn. iærði ýim, siagði Gisli og
Um lieið fór að sikína í tenníurnar
á áhieyiiendunum; siumir jafnvel
flissuðu. Gí'sli isnéri sér- að vitn-
inu.
— Þektuð þér þann siem varð
fyrir slysinu?
— Nei!
— Ég sá hlann ganga í veg
fyrir testiua. ...
— Að hiánn hafi gengið í veg
fyrir lestinia, en liestin ekfci elt
bann út af brauitárteinumum til
þosis að bruna yfir hann er mjög
svo sennilegt. Nú, en hvað isáiuð
þór?
— Ég sá hann á teiwuiniuim áð-
ur en lestin kom.
— Hviernig gátuð þér vitað að
þiað var hann, þegar þér þoktuð
hiann ©kfci?
— Ég sá Ukið á eftir.
— Þiektuð þér aftur Ufcið af
mianni sem þér höfðuð aidrei séð
— Nei, en — —
— Nú, þér þiektuö likið, en þekt
uð þiað þó ekfci !
— En ég sá hiánn gainga á
teinunum.
— Hvern ?
— Manninn sem dó!
— Ætlið þér að- telja dómur-
luinlum trú um að þér hafið séö
líkið, gianga á tieinu um.
— Niei, ekfci líkið. j
— Nú. það hiefir þá verið alt
, lannar maðivr sem þér sáiuð á
teinunum?
— Nei, þiáð. var hann.
— Herria dómari, sagði Gí&U
ReykhoJt, væri ékki ré'ttias.t að
vísia vitninU'. tM sálusorgart síns.
Öll frásiaga hans d' bersýniilega
ein lygakeðja. Hann þefckir aft-
ur miann, sem h,ann iiefiir ailidrei
géð' áðusr ...
— Ég þekti Ukiö laftur; gr,eip
vitnið friaim í.
— Hviaða lík?
— Likið sem lá á tei,nun!ujm.
— En hvernig vitið þér iáð
ltkið sem lá á teinUnUm sé siainta
jíkið sem þér sáuð ganga á þcim
Þér verðið tví og þrísiaga! Hefra
döiraari, mér detíUT aúðvitað ekki
í hug að halda því fra'm, að vitn-
ið fái 500 kr. frá járnbrautalrfé-
Iiajginu fyriir áð bera ranga.n viitn-
i'siburð en. —
Lögimáðiur járn'braiutiarfélagsins
greip nú friam í. Ég mötimæli
sUkum svívirðitegum aðdróttun-
um, og ég mótmæU því, áð viitn-
ið sé þvælt þannig. Ég blð um
tveggja vikna frest tiií þess að
útvega frekairi sannanir.
— Hierna dóniari siagði Gisli,
ég ier af þessu eiina viítni búiran
áð saimfærast um, hvetnig járn-
biaiuíarféljagið flytiur mál. Ég
mótmæli því, að það verði igefinn
frestur, og skýt máliiniu tiil dórns
kviðiatius þega'r í stað, úr.. því
vierjiandi ek'ki æskir þess, að
flieirii af vitnum hans séu yfrr-
heyrð nú þiega'r!
Kv'iðiurinn var settur í næsta
hierbergi, og var efcki fengi á
sér.
Eftir fimm minútuir komU fcviö-
dómatairnir. út .aftuir, og úrsikurð-
;ur og dómiur var sagðut: upp.
Fíjestinum , var synjað og jáxn-
briautarféLugiið dæint til þess að
borga ekkjunni tafaTjausít 40 þús.
krónuír. — Kviðdómarniir höfðu
verið sannfærðir um, að, járn-
brantarfélagiö hefði mútáð vitn-
UnUm.
Klukknstuind semna kom Gí'sli
Rieykholt æðian'di inn á sfcrifstofu
móðurbróðiT síais, sieingdi skjöl-
unlum á borðið og hrópaðj: •>—
Umiið! Ég gaf fjandanum það,
áð fresia málinU, og nú eriusm við
búnir að viinna það, ekkjan fær
40 þúsund . króniúr!
— Hv,að segirðu drengiur! siagði
Mr. JoiTUEion og náfölniaði.
— Ég. ségi að málið' sé únnið!
Alt í eiuú, raiuk móðurbróðir-
ifran tii jog opnaði hurðina íuppá
gátt. Svo þreif hamn gildan staf.
Út, út úr mínúm húsluin og láttu
aldrei sjá þig aftur hér.
GísJi Reýkholt stóð sem þiumu
liosfi'nn en þegar móðurbróðiirimn
hak í hann stafinn, sá hanin að
bonum var alvara.
— Hva — hvað — ?
— Út með þig, segi ég! saigði
gamli maðuriinn, út iraeð þig hiel-
vítis ormurdnn þiann, sem eyð’i-
leggur fyrir mér mál, siem ég
hefði getað grætt á fimni þ'ús-
tand króniur á ári í fjögur .........
fimm ár. út með þig þitt hiei-
víti!
Og Gisli fór út hryggúr í Iiuga
en tölUvert vitrari ’en hann hafði
áð|ur verið. Nú isfcildi lnann hvern-
ig svona inargir lögfræðinigar
gátu þrifist.
Sjaldgæft einvígi.
I lítilli boing í ríkinu Texas í
Ameriku bjuggu tveiir eimlestár-
stjórar, báðir ókvæutir og höfðu
verið beztu viriár frá barnæsku.
Svo kvæntist anniar þeirra og
hinn var tiður gesitur á hieimií-
inu. Eigimnaðurinn var ekkjert
tort'rygiginn gagnvart vini s'inum
og hafði ekkert vlð þaö alð at-
hUga, þó að hann væri fconu
sinni til skemtUnar, méðian hiainn
var úti.
En dag nokkurn kom liann
heim á sérlega óheppileg'uni tirna.
Hann sagði ekki neift Ijótt, en
bað vjninn að heyra sijg út undir
Ii/úsvegg. Þar urðu þeir ásáttir
'um að l’.eyja einúígi á þamn hátt
að aka siaman eimvöginum si’nUiiu
á fuliri fer'ö.
Einvígið fór fnam-, og nú liggja
báðir þungt haldnir á sjúikrahúsi.
- ;
Þvottaduft
hinna vandlátu.