Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.10.1938, Blaðsíða 8

8
ALÞtÐUBLAÐI©
ÞEGAR MÉR VAR SKOTIÐ
60 METRA ÚT f SJÓINN.
Frh. af 5. síðu.
iugan, aÆ því rueiir ea úr huindr-
að stöðum blóð pípti, og kvalðst
pá vinstri hönd um ungJiö' a/flilða
vier'ða, hvar við kaptuigi'nji bi'tur-
lega gramdist, svo hann sló hann
högg lundir hvom viainga, svo hita-
itm rjeð vi'ð, og fyrirbauð hon-
luim x þáð si'nn ruei'tt rneir til a:ð
gjöra' en blóðið að stilla. Bart-
stoerinn heirnti uimbönd og þáð
hviað þar meira tilhlýddi, en hann
gneip þá sikyrtu, er mieö móhu
var sauimiuð víða og kost-a kunni
í Katupinhafn eitt rosenobiel, og
han'a í xefla sundiurreif, fékk hon-
uim og stkip.aiði þáð f.Jeira að
heimta, er með þyrfti. Var svo
tekin fuJ'l, stór vínskál, hálf-
varmt, og mitiar bá'öar hendur
þiar í lagðair, me’ð anruari við-
lei'tni blððið áð sitilta, hvað þó ei
varð lei'kið fyir en ttm mi'ðmætti
frá nóni. Og síðain varð eg salkra-
menteraðu'r og meiintu mem eg
munidi þá og þá sofnia og héðan
í Hiernanisi hendur b-urt faira. En
eftir miðnætti tök til að vaxa
minn andar'dráttUT, og síðan smá-
hjamaði eg, svo inenn sáu mig
gjörjia með lífi og hræringu.
Timburmönniufm var bífaiað að
gjöra mér eina breiða trjesæng
með fjómnn smástólpuim, sem og
strax gjöriðist, i&ú eð flytjalsrt rnátti
um skipið úr einiuim' stáð í iatmnan.
Strax um kvöldið eftir þennan
latburð nýliega lorðinn sendu kap-
tugar tíl lands með sitt ti'lskrif
tii generals, honum þar inini að
auglýsa mitt óheillas'almt tiitelli
hvatsikeytJega orðið, hvar yfiir
Jtánn ásamt yfingefnum og Und-
itigefnum, er á kaotalanum voru
og þar mieð ínidíaniskum (kuinu-
ingjar mínir orðniir) sig stóirum-
aumkuðu, 'Ojg að raaesta aniorgni
sjálfur persónUlega með iradíain-
iskum bát áisaimt giubernatio'r, rect-
ior, prestinUm og mörgum iradian-
iskurn mercatoris eðiUr fcaiup-
miönnum útidrógu og erusaimiega
vitjan gjörðu.
Og að öllu því fó'lki saman-
köllUÖIu og komiu varð M[eis:tar;aj
ViJhjálm og Mfeiistara] Amtz be-
fialað til minna brendra be.iia,
•brotinma firagr.a, ósli'tinna sáina
með mestri snilti, og hóglátlegri
viðleitni að taka og -sína ment og
kunnáttui það frekast mættu í
Jjósi að Játa, og lofuðu drykklju-
peningum og tilglýjun hverjum
faeirra fyrir utan sín mániaða|rJalun
ef mögulegt væri aö þeir mieð
g'uðlegu ful'ltingi fengi mig lækn-
að. Bartiskerum þófcti imest um
þiað, hvernig ég var all-UT bnenidur
svo mjög að mán bein voru hvú
«sem í letdi hefði iegið. Voru þar
öll yfirvöldin áhorfandi. og marg
ir méð gráti sig yfir mig atumfc-
andi, þó allra mest minn fcap-
tieinn Christiofor Boye, hver eð
settí 6 mien-n á mér að liggja á
meða:n bartskerirm Vilhjálimur
mig undirleg'ði og viðhöndláði
sem tílhlýddi eftir venjurmi. E:i
eg biað hann mig engaa snierta
láta, utan stór nauðisyn tilineyddi,
því mjer presfcamir og þeiirra
hjávist mieð Gub'S náð þar fcil
Tiægði, þeir eð sátu fyrir fraim-
an mig og hugguðu með Guðs
náðiar fyrirheituin og orði, hvað
og sannJega s-keði. Ei: þóttist
biartskermn hafa vi'tað raofcfcurn
man,n mjer þolinmóðari, hvað
Guð sjálfiur ialleima ver'lcaðii i'if
sinni, náð, þar sem hann vaxð
mieð knápitöng að sunduxbrjóta
fingurna, þ,ar sem tilhlýddi., og
ineð járnuim' liðina út að tajka; og
piiokkia það brjenda .skinn, með litt
beittum járnium' í -siundur sa|g:l,a,
[og inn í hendiina milli sérhvers
fingutsi og liðiar með margsl,a|gs
járnunn að leito, leiútom þær tré-
flísar hið nákvæmasta út að
höndla, er hami sagði yfiT 300
veta mundi. Kaptlugilnn bað hann
mig ei svo mjög kvetja sér fyrir
augUm. Hann fcvað svo vera yrði,
hann hlyti sin iinstrúinieait að
brúfca. Þessar aill-a'r kvatir og
miaþgt aunað meir varð eg að
liða og útstanda, hvar yfir sig
Uilir furða IjetU, og það eg úr
sjíkri dauðans neyð frelsaiðUT og
til lífs leiddur ei fyrir niotdturs
ma'nins skynsemi auigljöst, heldur
tillaigðlist það dásemdarverk Guðs
heiliaga inafni, honum til tofs,
vegsemd’ar og beiðurs, s,vo sein
lalleina tiihlýddi, og rraeð öllu
vierðugt var, og va'r’ð i'n'rasifcTiffað
fyrir ieitt stórt jairteáfcn Guðs í
vora TeisUbók, að Guð hefði mig
],eeknað framar en þeir.
GeneTialli’nn bauð mér þá og
þrásamlega' eradranær til sín í
land upp á kastai'ainn, og svo
gott með sér hafa sem1 honum
sjálíum veittiist, hverju ieg raeit-
aði jafnain, því miinn hugur -sitóð
ætíð heim. Tveir men'n af öllu
skipsfólkirau votu mjer jafnam til
þjónus'tU’ og vöktunar feragniT á
nótfcu og degi, 'Og þar ti'l 2 mienn
laf vaktmni'. I 14 vikur lá eg alls,
en 8 vikur upp í lioft á baki’ð,
ineð útbiTei'ddum armJeggjum,
hvar uradir lagðir vonu- 80 svæffl-
ar, er mjer al sérhverjum vo-ru
svo ijúflega framboðnir og tii-
látnir af sérdeillis ás;tisemd, hvers
eg von-a að Dnottinn hafi minst
og athugað, þeim öllum til góða,
í sirarai n-áð. Item 7 myskin eður
pelar víras votu mjer á hverjum
tveim -dæigrumi fciteögð og fnaim
láfcin, eiinrain 'sá- bezt tilneiddi mat-
ur borinm, og mjer raieð m júkast a
hættí boðSran, svo sem og fleira
antoað', er mig kyrani eftir að
langa, var mjer skikkað þess að
óiska á hvierri stund'u, er mín
gi'nnd tí'l ,xynni, hver elskuartl'O't
meiiS háf’tar og minirai ei verður
hjer nógiiega uppreikraað, ien Guð
átlrar miíWi, imxskunair og náðiar
virðist sérhverjum þeirn, eð svo
gj-örðlu, eiiífum náðar vierð'l-aun-
um aftu.r -að mi-ðta í dýrð’ilnni ei-
iíflega. En þó með mestri oá-
fcvæmni' og aivönu vi-ðteitoð værj,.
að ég fengi nokfcurs mator neýtt.
hefði mögulegt verið, gat eg ek.k*
rraeð raokkru mótí, og tjáði ei.
þessviegjxa, en þó vor koikk, Hans
Pjetursson ,að raaffni, s'ig þar yfir
offt ýfði, að eg vildi eiraskis neita,
með því hann þóttÍBt með mörgu
mófci sig sfcórum tiUagt h-afa minn
rnat að tíirieiða mieð bezta hætti,
kurani þó ei þar með að for-
betrast, því eg inátt’i ei mafiran,
lítai og ei vin siraafcka, sakir þeirr-
ar pírau, sem eg iwnvortís ieið,
er þá hina ytri 1-angt yfirtók, því.
stykkið haffði spreragt mig inn-
vortis, og eiranin mitt höfuð, fcm
fná hvirfli til ilja allara affiagaö
og úr réttri hiegðara fært, svo eg
varð mínurni 'fciunrawjgjum óþelkkj-
ianlegur.
Margir hörmiuöu miifct slyslegt
ttfelli, eirakum minra kaptugi, ge-
nerall, reetor, mirm göði Herra.
Jeras, míraiT Lagsmeim, iog jafin--
vel Indíiairaskir, og sá sem mirui.
þjeraari verið hafðj toom út tvisv-
air áð harm'ai yfir mjer. Sú fróma
Temperentzía siendi mér út mjólk,.
lepli og atdirai, og þaö ftieira, sem
bún meiniti mér smakkast. Ge-
neralt fcom út þrisvar að vitja
mín, og biaiuð rnjer viingjam'legai
tit lands og vi&t með isjer, hverjiu.
eg raeitaði, Jiví eg tneysti ei þejm
'bartskemm, en á kastalanram'
vor|u, sakir þefcna ungdóms, era
geraerall meiratí að eg sér van-
treysta ntundi, hvað ei' var að«
raefraa.
Tugir þúsunda af Tékkum og Gyðingum, andstæðum nazistastjórninni, hafa flúið úr Sú-
detahéruðunum inn í Tékkóslóvakíu og búa þar nú við sárustu neyð. Enginn veit enn,
hvað af þessu fólki verður, en hvað eftir annað hefir sú fré t gosið upp, að þýzka stjómin
krefjist þess, að þýzku flóttamennirnir verði framseldir, og að vafasamt sé, hvort tékkneska
stjórnin treysti sér til að standa á móti þeirri kröfu. Á myndinni sjást mæður með böm sín
í skóla, sem búinn hefir verið út til bráðabirgða fyrir flóttamannafjölskyldurnar í smábæn-
um Stetik í Tékkóslóvakíu.