Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 26.03.1939, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
MEÐ LESTINNI
Frh. af 3. síðu.
MAÐURINN: Jú; það vona ég.
(Hann skenkir.)
STOLKAN: Þetta var illa mælt
af yður.
MAÐURINN: ' Gerið fér svo
vel!
STOLKAN: Þér fyrst, í petta
skifti.
MAÐURINN: Jæja! (Hann
drekkur.) Nú þér!
STÚLKAN: Þakka yður fyrir.
Skál fyrir heilsu yðar, auði og
hamingju!
MAÐURINN (kinkar kolli):Sem
stendur nýt ég tveggja pessara
eiginleika.
STOLKAN: Ég er svo glöð. Ég
er víst búin að borða fyrnin öll.
MAÐURINN: Með leyfi? (Hann
lætur diskinn og dótið í körf-
una.) Hérna eru fáeinar dökk-
leitar kökur og epli.
STOLKAN: Nei; pakka yður
lyrir; ekki meira.
MAÐURIN: Alls ekki?
STOLKAN: Áreiðanlega.
MAÐURINN: Þá skulum við
taka burt körfuna. Alt nema
kampavínið.
STÚLKAN: Þér verðið að taka
pað líka. Ég get ekki drukkið
xneira.
MAÐURINN (setur körfuna í
netið): Hvaða vitleysa. Það er
heilmikið eftir.
STOLKAN: Ég er hrædd um
að flaskan hafi ekki verið af
venjulegri stærð.
MAÐURINN (réttir henni glas-
ið): Gerið pér svo vel.
STOLKAN: Nei, nei, ómögu-
lega.
MAÐURINN: Blessaðar verið
pér! Bara agnarögn.
STOLKAN: Jæja; tvo dropa.
(Hún hellir niður fáeinum drop-
Um.)
MAÐURINN: Þetta veit á gott.
Leyfið mér.
(Hann vætir fingurgómana í
víninu og nýr pví á bak við
eyru hennar.)
STOLKAN: Æ-i; pér kitlið
mig. Þér verðið að fá sömu út-
reiðina. (Hún gerir eins og hann.)
Til gæfu og gengis!
MAÐURINN: Viljið pér ekki
taka af yður hattinn?
STÚLKAN: Haldið pér?
MAÐURIN: Það væri notalegra.
STOLKAN: Jæja pá! (Hún ger-
fr pað og hristir til lokkana fyrir
framan spegil.)
MAÐURINN: Hvað pér hafið
fallegt hár.
STÚLKAN: Uss-suss! Þetta
jnegið pér ekki segja.
MAÐURINN: Því pá ekki; ef
;mér er alvara?
STOLKAN: Er yður?
MAÐURINN: Svei mér pá.
(I stuttri pögn horfa pau hvort
í annars augu.)
STOLKAN: Já!
MAÐURINN: Við skulum ljúka
kampavíninu.
STOLKAN: Segjum pað.
MAÐURINN (skenkir): í petta
skifti pér fyrst.
STOLKAN: Takk! (Hún drekk-
ur.) Og nú pér.
(Ungi maðurinn horfir í augu
hennar, snýr glasinu og drekkur
af sama stað á barminum og
hún drakk. Hún verður niðurlút.)
STOLKAN: Fyrirgefið; má ekki
biðja yður um aðra sígarettu?
(Þögn .... aftur eins.)
MAÐURINN: Jú, auðvitað . . .
auðvitað!
(Hann kveikir henni nýjan
vindling.)
STÚLKAN: Ætli pað væri ekki
betra fyrir okkur að reyna að
sofa svolítið.
MAÐURINN: Jú; ég býst við
pví. (Breiðir yfir sig frakkann.)
STOLKAN: Findist yður pað
dónalegt, ef ég tæki af mér
slióna?
MAÐURINN: Nei; guð sé oss
næstur! En má ég ekki hjálpa
yður?
STÚLKAN: Nei; pakka yður
fyrir. (Hún sparkar af sér skón-
um.)
MAÐURINN: En viljið pér ekki
teppi?
STOLKAN: Þakka yður fyrir;
ég held helzt ekki.
MAÐURINN: Jú, ég krefst
pess. Ég hefi frakkann minn.
(Hún dregur að sér fæturna;
hann sveipar um hana teppinu.)
STOLKAN: Þér hafið sýnt mér
svo framúrskarandi mikla velvild.
Og ég er yður svo pakklát.
MAÐURINN: Ef pér bara viss-
uð hvað mér er petta mikil á-
nægja. (Sezt.) Eigum við að
slökkva eða eigum við að hafa
ljós?
STÚLKAN: Lofið pér pví að
vera. — Slökkvið pér.
(Hann slekkur. í myrkrinu glóa
tveir vindlingaendar, sem nálgast
meira og meira; pegar peir mæt-
ast fellur tjaldið. Það er dregið
upp aftur að einum eða tveimur
andartökum liðnum. — Nokkrar
klukkustundir eru liðnar. Ungi
maðurinn sefur og hrýtur. Unga
stúlkan er að setja á sig skóna.
Lestarpjónninn kemur inn.)
ÞJÖNNINN: Þér hringduð,
fröken?
STÚLKAN; Uss! .. Hann sefur.
ÞJÓNNINN: Afar mannlegt,
fröken! Svona er lífið.
STOLKAN: Hvenær erum vi§ á
landamærunum?
ÞJÓNNINN: Eftir nálægt tíu
mínútur.
STOLKAN (réttir honum pen-
Japanir á Hainan
Japanir halda áfram að leggja undir sig eyna Hainan og hafa í
hyggju að stofna þar flotastöð og flugmiðstöð á höfninni Yulin.
Sfri myndin sýnir fiskiveiðaflota úti fyrir strönd Hainans. Neðri
myndin er af japanskri hersveit.
inga); Ég held ég geti nú, pegar
alt kemur til alls, borgað fyrir
svefnklefann.
ÞJÓNNINN (tekur við pening-
unum): Svona er lífið, fröken!
Almyrkt.
Árni Jónsson pýddi.
„Ég hiefi hingað til lekiKi trú-
Bið á draiumiaj, en. nú fler ég að
giera pað, pví mig dneymldi í
nótt hviar vietli'ngainniir minir
vænu, sjem ég var búinm að týna“.
„Og voru peir pá par, sem
pig dreymdi að peir væru?“
„Já; pað held ég áreiðan-
lega.“
„Nú; veiztu pað pá ekki?“
„Nei; ég man ekki hvar mig
dreymdi að peir væru.“
*
Konan: Hefði ég vitað að pú
ert hreint og beint heimskur
hefði ég aldrei gifzt pér.
Maðurinn: Þig átti pó að renna
grun í að ég væri ekki gáfaður,
úr pví ég bað pín.
Hiniist merkis-
daga I lifi fiii
með pvi að láta
taká af yður
nýja ijósmynd
á ijósmyndastofu
SiQurðar Guðmuadssonar
Lækjaxgötu 2. Sími 1989.
Heimasími .4980.