Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.04.1939, Side 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Alpýðu kveðskapii r.
----«--
7
Lebrun í London.
Nýlega fór Lebrun Frakklandsforseti í heimsókn til London,
ásamt frú sinni. Hér á myndinni sjást forsetahjónin ásamt
ensku konungshjónunum.
O IGURBJÖRN JÓHANNSSON
^ frá Fótaskinni, faðir frúJak-
ebínu Johnson skáldkonu, var
!«rýðilega hagorður, enda talinn
\ röð íslenzkra skálda í Vestur-
keimi. Sumar af lausavísum hans
JaaCa verið hér iengi landfleygár,
»ins og t. d. pessi:
Vondra róg ei varast má
varúð þó menn beiti
mörg er Gróa málug á
mannorðs þjófa Leiti.
*
Þessi vísa er alkunn, er hann
gerði í tilefni af pví, að honum,
og félaga hans var úthýst:
Héðan frá þótt hrekjast meig-
um.
heims hvar þjáir vald;
skála háan allir eigum;
uppheims bláa tjald.
*
Þessar eftirtektarverðu vísur
gerði hann þegar hann var ferð-
Minn til Vesturheimsfarar 1889:
Fyr ég aldrei fann hvað hörð
fátækt orkað getur.
Hún frá minni móðurjörð
mig í útlegð setur.
Eftir hálfrar aldar töf,
•ónýtt starf og mæði,
leita ég mér loks að gröf
langt frá ættarsvæði.
Eftirfarandi vísu hefir hann
sennilega gert alllöngu síðar, og
jþá verið farinn að gruna hver
efniviður var í dótturinni:
Fær minn andi endurbót
æfi hraknings tíðar?
Getur skeð að reyrs af rót
ílsi pálmi síðar?
*
Sigurbjörn var fæddur 1839 á
Breiðumýri í Suður-Þingeyjar-
eýslu, og lézt í Argyle í Kanada
1903.
*
Vorvísur kveðnar í Vesturheimi
Vart að tækjum varna bjó
vetur á hækjum burt sig dró.
Fluttu æki af ís og snjó
ár og lækir fram í sjó.
Bláan heiðir himininn
hárið greiðir fífillinn.
Sólin leiðir út og inn
afl, sem deyðir veturinn.
Finnbogi Hjálmarsson.
*
Tvær- vísur eftir Guttorm J.
Guttormsson.
Asinvisa ort undir annars nafni.
Til þín ennþá elskan mín,
augunum renni ég glaður;
upp ég brenn af ást til þín
ég er kvennamaður.
Hér koma þrjár vísur, sem ný-
lega hafa verið kveðnar í Am-
eríku.
Tvisvar verður gamall maður
barn.
Ungur vera annah sinn
er allra karla gaman,
þó að fjör og fríðleikinn
falli varla saman.
*
Allra veðra von.
Veður ljótt og kólgu kalt,
kveður þrótt úr tónum;
Von og ótti vega salt,
í vetrarnótt og snjónum.
S. Björnsson.
*
Staka.
Höfuðsmenn til heilla snúa
háska og vanda báðum eins.
íslendingum athvarf búa.
undir regnhlíf Chamberlains.
P. G.
Skák.
Drottningarmótbragð.
VARSJÁ 1935.
Hvítt: E. Eliskases.
Svart: J. Enivoldsen.
I. d 2—d 4; d7—d5. 2. c2—
c4; e7—e5. 3. d4xe5; d5—d4.
4. Rgl— f3; R b 8—cö. 5. g2—
g3; B c8—e 6. 6. Rbl—d2; h7
—h6?
(Tímatap. Venjulegra og betra
er Dd8—-d7 eða Rg8—e7.)
7. Bf 1—g2. D d 8—d 7. 8. 0—0;
0—0—0. 9. D d 1—a4! Kc8—b8.
10. Hfl-dl; g7—g5.
(10. —„— Rc6xe5; 11. DxD;
Re5xf3+; Rd2xf3 er ekkert
betra.)
II. R d 2—b 3! R c6xe5. 12.
D a 4xd 7; Re5xf3+. 13. Bg2x
f3; Hd8xd7. 14. Hdlxd4; Hd7
xd4. 15. R b 3xd 4; Be6xc4. 16.
b 2—b 3; Bc4—a6. 17. Bcl—b 2;
f 7— f6.
(Hvítur er búinn að ná yfirráð-
um yfir taflinu.)
18. Ha 1—d 1; Bf8—d6.
(Hvítur hótaði, 19. Rd4—c6+;
b7xc6. 20. Hd 1—d8+; Kb8—
b7. 21. HxB og vinnur fljótlega).
19. R d 4—f 5; Hh8—h7. 20.
Rf5xd6; Hh7-d7. 21. Bb2—
a3; f6—f5. 22. e2—e4! c7xd6.
23. Ba3xd6'-h Kb8—c8. 24. e4
—e5! g5—g 4. 25. Bf3—d 5!
Gefið.
(Hvítur hótaði BxR og B—e6;
við því er ekkert fullnægjandi
svar.) Ó. V.
Samtíningur.
Snemma á 19. öld bló á
Neðraskarði í Leirársveit bóndi,
er Þorvaldur hét, vandaður og
vel metinn, en hafði þó þann
galla, að hann var óvenjulega
blótsamur. — A Neðraskarði o. fl.
bæjum þar í grend er ákaflega
veðrasamt í norðanátt og heyrist
þá oft vindhljóðið í fjallinu áður
en hvessir hið neðra. Þessu lýsti
Þorvaldur svo: „Þegar hvín - í
andskotanum, þá er djöfullinn
vís.“
*
Þorvaldur reri á vetrum i
Akrakoti á Akranesi, og þótti
hinn nýtasti liðsmaður. — Ein-
hverja vertíð voru illar gæftir, en
nógur fiskur fyrir. — Á langa-
frjádag var sjóveður gott, og
vildi Þorvaldur róa þegar að
morgni, en formaður vildi lesa
fyrst, og réð hann. 1 lestrarlokin'
kom Þorvaldur út og sá, að
menn voru alment rónir; hljóp
hann þá inn með ofboði og kall-
aði í baðstofudyrunum: „Hafðu
helvízka skömm fyrir lesturinn!
Þeir eru allir komnir til andskot-
ans. Ég held það sé bezt, að við
fjöndumst á eftir.“
*
Það þótti, og þykir máske enn,
hin mesta ósvkma að blóta á
sjö, en um það gat Þorvaldur
þó ekki stilt sig. — Félögum
hans þótti þetta mikið mein, og
vildu að hann léti af því
þótt ekki væri nema einn dag,
og taldi Þorvaldur það hægðar-
leik. Róið var til miðs, fiskur
nógur fyrir og drógu allir vel,
nema Þorvaldur, sem þó var
fisknastur. Gekk svo æði lengi,
að hann varð ekki var. Það þoldi
hann ekki, hankaði uppi beitti
öngul sinn, fleygði út færinu og
sagði um leið: „Ég er ekki að
þessum andskota lengur.“ Svo
fór hann að draga eins og hinir.
*
Ólafur smiður í Kalastaðakoti
þótti kaldur í svörum. — Hann
var að búa sig til kirkju á páska-
dagsmorgun. Kemur þá kona
hans inn og segir: „Ég vona að
þú hafir nærfataskifti; það er
skömm að fara til kirkju í svona
skítugum nærfötum.“ — Ólafur
svarar. „Alt er það betra en ég?
Er ekki svo?“
*
Konu Ólafs langaði mjög til
að láta son þeirra læra til prests.
Eitt sinn, er hún flutti það mái
við mann ssin, svaraði hann:
„Ég held þeir skilji hann,
Strandhreppingar, þó hann tali
ekki við þá latínu, þegar hann
„ nitoq qb aaj