Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 30.04.1939, Side 2

2
ALÞÝÐUBLAÐID
Valdimar Hólm Hallstað
SÓLSKINSBARN
"C' G ÆTLA AÐ sitja hjá þér meðan svefninn lokar brá
^ og syngja við þig gömul rökkurkvæði,
því þú ert lífs míns draumur, það eina, sem ég á
og alt er lífið fyrir okkur bæði.
Nú legg ég hendi mína á heitan vanga þinn
og halla þér að barmi mínum klökkur.
Og nóttin okkur vefur í friðarfaðminn sinn
og færir alt í þögult draumarökkur.
Ég horfi inn í broshýru, bláu augun þín,
ég bið og veit að draumar okkar rætast.
Og heitu þrárnar þínar og æðsta óskin mín
svo unaðshlýtt á heitum vörum mætast.
En ef að sorgin læðist kringum litla hjartað þitt
og langir raunadagar hafa völdin,
þá skal ég alt af sitja hjá þér, sólskinsbarnið mitt,
Qg svæfa þig í rökkrinu á kvöldin.
.‘5. :•* i ' •>■ ■ ' ’ . • V • .
Ég veit að sumir dagar eiga döpur kuldakveld
og kyrrar, hljóðar nætur þrungnar myrkri,
þá blessar okkur lífið að eiga þennan eld,
sem ástin hefir kveikt með hendi styrkri.
Hve dýrðlegt er að lifa, er við byggjum okkur borg,
í björtum draumum æskan hefir völdin. —-
Við skulum bæði, hjartans vina, grafa gamla sorg
og gleðjast tvö — í rökkrinu á kvöldin.
> ■-
'i

■-

stjórnin ákvað að sýna öðrum
pjóðum nokkurt tillæti.
„Fjörtán af þeim fréttariturum,
sem ekki höfðu kært sig um að
láta salta sig niður í Tokio,
fengu leyfi til þess að leggja
af stað með hernum, en ferðalag
þeirra minti einna helzt á skemti-
íerðalag, þar sem liðsforingjarnir
voru fararstjórar. Við sáum ekki
annað en það ,sem þeir vildu að
við sæjum, og þeir liðsforingjar,
sem höfðu eftirlit með okkur,
áttu fyrst og fremst að sjá um,
pð við sæjum ekki neitt. f>ó
heppnaðist okkur að sjá einn
iþáttinn í orustunni við Yalu. En
pegar að því kom, að japönsk
hersveit var murkuð niður, var
okkur skinað að hverfa aftur
til herbúðanna.
Um vorið fengu fréttaritararnir
leyfi til þess að fara yfir á hinn
bakka Yalu-fljótsins. 1 skógar-
lundi einum við hliðina á musteri
nokkru byggði herinn handa
þeim ágætar tjaldbúðir. Jack gat
baðað sig þar og spilað á spil,
en hann mátti ekki fara lengra
frá tjaldbúðunum en tvo kíló-
metra, meðan Japanirnir hófu
skothríð á rússnesku skot-
grafirnar.
— Þetta er andstyggilegt!
hrópaði hann. — Ég vil aldrei
framar vera vitni að styrjöld
milli Austurlandabúa, Aldreí fyr
hafa menn leyft sér að haga sér
þannig gagnvart stríðsfréttaritur-
um. 1 maílok var hann tilbúinn
að leggja af stað heim.
Hótun um að leiða hann fyrir
herrétt varð til þess að flýta
brottför hans. MeðreiÖarsveinn
hans, sem sótti fóður handa hesti
hans, var dag nokkurn af Koreu-
búa hindraður í því ab ná fóðr-
inu. Pegar Jack ásakaði Koreubú-
ann um þjófnað, greip Koreu-
búinn upp hníf sinn, en Jack
sló hann niður. Málið kom fyrir
Fuji herforingja, sem hótaÖi því,
að málið skyldi koma fyrir her-
rétt. Hinn frægi blaðamaður Ric-
hard Harding Davis, sem ekki
hafði getað sloppið burt frá To-
kio, frétti á skotspónum, að Jack
átti á hættu að vera dreginn fyrir
herrétt og skotinn. Hann sendi
þáverandi forseta, Theodore
Roosevelt, hraðskeyti, en forseí-
inn mótmælti kröftuglega við
japönsku stjórnina. Fuji hershöfð
ingi fékk skipun um að láta Jack
lausan. Jack fór aftur til Tokio,
þar sem hann hitti hina blaða-
mennína, sem hann hafði yfir-
gefið fjórum mánuðum áð-
ur, og stöðugt biðu eftir því að
fá leyfi hins opinbera til þess
að fara með bemum.
Þegar séra Sæmundur Hólm var
prestur að Helgafelli, hafði hann
einu sinni fyrir ræðutéxta nauð-
syn alvarlegrar iörunar og yfir-
bótar. Þess er ekki getið, hve
mergjuð ræöan hafi verið. En
þegar nokkuð var komið fram
í hana, komu inn í kirkjuna
danskir og islenzkir verzlunar-
menn úr Stykkishólmi. Þá brýn-
ir prestur röddina og segir: „Það
segi ég yður satt elskanlegir, aÖ
ef þér ekki gerið alvarlega yfir-
bót, þá farið þér allir til hel-
vítis — eins og kaupmennirnir
og þeir dönsku.
•
Meðhjálpari séra Sæmundar,
sem Guðmundur hét, sótti prest
til að þjónusta dauðvona kerl-
ingu. Þegar prestur ko>m var kerl-
ing ný skilín við, og féll presti
það illa. Hann áttaði sig þó brátt
og segir: „Það skal í hana samt,
haldið þér í sundur á henni
kjaftinum, mr. Guðmundur". At-
höfnin fór svo fram.
♦
Þegar Árni biskup Helgason
heyrði, að Sveinbjörn Egilsson
hefði haldið lofræðu pereats-vet-
urinn yfir Jóni Þorleifssyni fyrir
ást hans á bindindi, sagði hann:
„Mikið að hann hélt ekki lofræðu
yfir bakinu á honum.“ Jón var
krypplingur.
•
Árni biskup fór, sem oftar, að
Bessastöðum til messugjörðar í
blíðu veðri á vetrarvertíð, en eng-
inn maður kom til kirkju. Þeg-
ar vonlaust var um messu, fór
séra Árni að tygja sig, og þegar
hann kom út sá hann, «ð menn
voru alment rónir. Þá sagði hann
„Þeir þurfa prest, sem getur pré-
dikað úr stafni“. Hann tók að-
stoðarprest, sem líka var vanur
sjómaður..
Halldór hét bóndi í Steinum
undir Eyjafjöllum, merkur mað-
ur, greindur vel, tölugur og há-
vaðamaðu,r í meira lagi. — Einu
sinni átti hann ásamt fleirum, er-
indi út að Hlíðarenda til Vigfúsar
sýslumanns Þórarinssonar. Vigfús-
kom út að fagna gestum og segir
við Halldór um leið og hann
heilsar honum: „Mikil rödd er
yður gefin; strax sem þér kom-
uð út fyrir Múlann, heyrði ég
glöggt hvert orð, sem þér sögð-
uð.“ Halldór svarar: „Guði sé
lof fyrir heyrnina yðar og málið
mitt.“