Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 23.07.1939, Síða 2

ALÞÝÐUBLAÐI©
2
hefði vakið traast hjá homim,
hve Sæmundur hafði valið skip-
inu góðan stað um kvöldið-
Allt gekk að óskum á Kljá-
strönd, og síðan var haldið til
Hríseyjar. t>ar var tekinn slatti
af fiski, og var pví lokið um
kvöldið. Þá var næst að fara til
Siglufjarðar. En nú gekk allt í
einu í stórviðrisbyl, svo að ekk-
tert vit var í að hreyfa sig. Var
svo legið þarna í nokkra daga.
Á jóladaginn birti pað upp, að
Sæmundur taldi, að mögulegt
kynni að vera að taka Siglufjörð.
Skipstjóri var mjög smeykur, en
lét samt Sæmund ráða, enda var
skipstjóri oröinn á nálum yfir
því, hve seint gekk ferðin.
'Þegar skipið var komið á móts
við Siglufjörð, var aftur komið
það mikið dimmviðri, að Sæ-
mundur taldi ekki gerlegt að taka
fjörðinn, svo illt sem var í sjó.
Var skipinu andæft úti fyrir,
. þangað til á annan í jólum. Þá
var veður bjartara en verið hafði,
en samt snjóaði öðru hvoru. Sæ-
mundur treysti sér þó vel til að
sigla inn, og gekk ferðin prýði-
lega. Var lagzt að bryggju, en
svo var mikill á henni snjórinn,
að vart var hægt að brjótast um
hana laus og liðugur. Stýrimaður
sagði við Sæmund:
— Ég treysti mér ekki til að
fara í land með póstinn í þessu
fannfergi, nema þér komið með.
— Það er nú víst velkomið,
svaraði Sæmundur.
Þeir lögðu svo af stað; en ó-
hætt er að segja, að þeir skriðu
meira á hnjám og maga, heldur
en þeir gengu. Blés stýrimaður
og bölvaði og sagði, að svona
væri eiginlega ekki heimtandi af
mönnum. Skipsmenn horföu á
ferðalag hans og Sæmundar, og
þegar póstburðarmennirnir komu
um borð, varð talsvert gaman úr
þeim lýsingum, sem gefnar voru
á tilburðum þeirra upp bryggj-
una.
— Sæmundur var eins og hval-
úr, en stýrimaðurinn líkastur
landdýri, sem lent hefir í sjó
og er að því komið að drukkna!
Nú var mokað af bryggjunni,
og daginn eftir gat skipið fengið
fulla afgreiðslu, enda var þá veð-
ur þurrt og víndur minni en und-
anfarið.
Skipið fór nú til Sauðárkróks,
en ekki var því að heilsa, að
komið væri neitt afbragðsveður.
Það var alltaf norðaustan garður,
annan daginn hvass, hinn þræs-
ingsvindur. Stundum var blind-
bylur, en öðru hvoru rofaði til,
en aldrei var heiðskýrt.
Þegar kom til Sauðárkröks,
var þar brim allmikið. Þorpsbúar
komust samt út á tómum báti.
Fimustu skyttur í heimi hafa nýlega safnazt saman í Luzern í Sviss til þess að keppa um
heimsmeistaratignina í skotfimi. Hér á myndinni sjást skytturnar, en áhorfendur fylgjast með af
mikilli athygli.
Þeir sögðu þau tíðindi, að ófært
væri, eins og stæði, að lenda
nlöðnum báti vegna brims. Skip-
stjóri bað einn af Sauðkrækling-
um að koma upp í brú til sín.
Jú, Sauðkræklingurinn gerði það.
Skipstjóri sagði, að hann vildi
ekki liggja þarna nema stutta
stund í svona útliti. Það gæti
skellt á ofstopaveðri, hvenær
sem væri, og svo lægi honum á
að komast ferða sinna. Það væri
heldur ekki neitt að ráði til Sauð-
árkróks fyrir utan póstinn, nema
nokkrar olíutunnur, og hann ætti
aðeins að taka þar mjög litið af
íslenzkri vöru.
Sauðkræklingurinn sagði, að
það væri ómögulegt að lenda
hlöðnum báti, og ekki heldur
komast út með vörur eins og
stæði. Það væri ekki einu sinni
gerlegt að taka í land póstinn.
Hann gæti vöknað. Skipið yrði
að bíða. Þorpið væri olíulaust,
og það væri óforsvaranlegt að
þjóía þegar af staðð. Veðrið gæti
batnað þá og þegar, og svo
mundi um leið draga úr briminu.
Skipstjóri tók þessu illa. Hann
spratt upp og sagði, að póstinn
yrÖu þeir Sauðkræklingar að
flytja í þessari ferð. Sauð-
kræklingurinn sagði, að það
yrði ekkert af því. Ef skipstjóri
ætlaði að þjóta burt með olíuna,
þá munaði hann ekki mikið um
að bregðast skyldum sínum við-
víkjandi póstinum. Síðan stökk
Sauðkræklingurinn frá skipstjóra
-og snaraðist ofan í bátinn.
Skipstjóri lét nú kalla á Sæ-
mund og spurði hann, hvort hann
treysti sér ekki í land með póst-
inn á skipsbátnum.
Sæmundur sagði, að sér þætti
ekki ómögulegt, að sér tækist
að skila póstinum, en það væri
mjög illt að koma ekki í land
olíunni. Þorpið væri afar illa
komið olíulaust.
— Það kemur ekki til mála,
að ég bíði hér lengi eftir losun
á henni. Þér fáið bara einn há-
seta með yður í bátinn, og ef
þið komizt ekki út, og veðrið
versnar svo, aö ég þori ekki að
liggja hér, þá fer ég af stað, og
þér verðið að sjá um hásetann,
láta hann fylgjast með yður til
Akureyrar, hvernig sem þið kom-
izt þangaÖ.
Sæmundur glotti.
— Ég hefði nú haldið, að þaÖ
væri ekki mikið á móti því fyrir
okkur, að slæpast hér í landi
kannski nokkrar vikur upp á gott
kaup frá Thorefélaginu. Ég man
ekkert, hvenær skip á að koma
hingað næst, og það er ófært
yfir allar heiðar. Nú, svo verður
nú myrkrið okkur til þæginda,
svona aðvífandi og flottum
mönnum. . . . En annars vildi
ég nú mælast til þess við yður,
að þér þytuð ekki strax af stað,
en lofuðuð mér að athuga, hvað
hægt er að gera í landi. Þó hann
til dæmis syrti nú að með él, þá
sé ég enga ástæðu til að fara, ef
ekki fylgir stormur. Það brimar
ekki með éljunum.
Skipstjóri var þungbrýnn.
Hann þagði um stund, en sagöi
síðan:
— Þér farið nú, Sæmundsson,.
upp á það að verða kannski að*
vera þarna kyrr, og þér annizt
hásetann fyrir mig. . . . En hinu
yrði ég náttúrlega feginn, ef þér
gætuð með einhverju móti séð*
um það, að ég losnaði við olí-
una.
Skipsbátnum, sem hékk í gálg-
um á stjómpalli, var nú skotið
út, og því næst var póstinum
dembt í hann. Að því loknu fóru
þeir svo af stað til lands, Sæ-
mundur og einn af hásetunum,
þreklegur og dUgnaðarlegur mað-
ur. Bar ekkert á því, að hann
væri ófús á að fara þessa för, þó
að honum hefði verið sagt, að
borið gæti til beggja vona uni
það, hvort hann kæmist aftur
út í skipið.
— O, við Sæmundssön skulum
klára okkur, sagði hann.
Þeir Sæmundur reru nú til
lands, en þegar báturinn nálgað-
ist landið, renndi Sæmundur
stýrinu fyrir og settist við það.
Það var einmitt ágætt la.g, þegar
þeir komu upp undir, og lagðist
nú Sæmundur á áramar með
þeim danska. Báturinn var svo