Vísir - 30.08.1911, Blaðsíða 2

42
V i S I R
íslendingar verði til þess að skrúða
í dönsku skjóli inn á sýningu þessa.
Satt að segjn hjelt jeg að þeir hefðu
fengið nóg af sýningaruirihyggju
Dana, svo að freistingin ætti ekki
að vera mikil. Vjer þurfum hvorki
þessa Stórdani nje aðra til að fara
með erindi við Frakka Þeir hafa
sjálfir (í fullri óþökk Dana þó —
sem betur fer) sent hingaö, sem til
flestra annara ríkja, sjerstakan full-
trúa, sem Islendingar eiga auðvitað
við um þessa sýningu, ef þeir ætla
að taka þátt í henni, en með tilstyrk
Dana koma þeir þangað aldrei.
A. M.
„Mrhallur14,
»Bóndinn í Bjarnarhöfn«*, hefur gert
sjer heldu- bjarnargreiða með línum
þeim, er hann skrifar í Vísi 23.ág.
um »Heyfeng Reykvikinga.«
Hann vill telja Reykvíkingum trú
um, að það sje gleðilegt íyrir þá
að fá mosablandið ljelega þurt hey
vestan frá Breiðafirði, og er það þá
víst eini kosturinn, að þaðerlengra
aðkomið en annað hey, sem selt er
hjer f bænum. Að vera að tala um,
hversu gleðilegt það sje,að »bónd-
inn selji þetta hey með jafnvægu
verði« er talað út í liött, því að
þetta hey hefur verið selt dýrara
verði en alt annað hey, sem komið
hefur til bæarins.
Það ber fremur vitni um dirfsku
en »dugnað« að bjóða Reykvíking-
um slíkt hey, þar sem nærsveita-
menn hafa haft nóg af miklu betra
hey á boðstólum fyrir »vægara« verð.
Jeg verð því að telja þetta stappa
næst »alvinnuróg« gegn okkur nær-
sveitamönnum, og er það gamalt
húsráð, sem ekki grípa aðrir vöru-
bjóðar til en þeir, sem lakastan liafa
varninginn. Nærsveitamaður.
Eftirtektaverður yani,
Reykvíkingur skrifar í Vísi í gær
um eftirtektaverða nýung, en grein
hans sýnir sannarlega eftirtektaverð-
an vana sem tími er kominn til,
að farið sje að hrófla við.
Að hœla- og þá líka að lasta í
blindni.
Þetta er einkenni þjóðmálaskúma
vorra, en ekkert sjerkennilegt fyrir
Reykvíkinga, og hefði ritarinn því
ekki átt aðauðkennasigsem Reykvík-
ingur.
Jeg skil ekki að maður þessi sje
• Þórh. er ekki bóndi íBjarnarh,—Ritstj.
s\o ólíkur öðrum mönnurn í eðli
sínu að honum finnist að tilraunir
þær sjeu lofsverðarsem meðalgreind- j
ur maður sjer í hendi sjer að ekki
geti heppnast. Jeg skil ekki að
hann geti í alvöru hælt manni sem
reyndi að lyfta 100 pd. sekk í ein-
földum venjulegum tvinna.
Það virðist svo sem Reykvíkingur
hafi ekki kynt sjer málefni það sem
hann skrifar um og trúir öllu sem j
í Lögrjettu stendur og miklu meiru
þó; því Lögrjetta segir ekkert um
að hverju tilraun þessi mishepnaðist,
07 telur R. svotilraunina hafa hepp-
nast ágætlega að öllu.
Alstaðar er pólitík íspilinu. Ritstj.
Vísis á ef til vill aðhafatekið grein
um M. Óí. af því hann var sömu
skoðunar í pólitík, og hafnað (?)
grein um St. J. af því að hann var
gagnstæðrar skoðunar.
Þjóðmálaskúmarnir eru svo gegn-
sýrðir af ofstæki að þeir sjá als-
konar ófreskjur og drauga um há-
bjartan dag og gott mál sem þeir
kynnu að hafa með höndum nýtur
sín ekki fyrir rangsýnum tilgátum
og fullyrðingLim.
Vera má að jeg sje af öðru »nóli-
tísku sauðahúsi« en höf. þó ætla
jeg ekki að láta hann kenna á Mjölni
á þessum vígvelli.
Pór.
Athugasemd við ,,Leið-
rjettingu“ í sfðasta
blaði.
Jeg vil hjermeð leyfa mjer að
skýra frá þvf að þessi villa á verð-
launaskránni er orðin til fyrir sjer-
stakt atvik sem hvorki er mjer eða
sýningarnefndinni beinlínis að kenna.
Jeg afhenti ekki herfið á sýning-
una fyrr en nokkrum dögum eft>r
að hún var opnuð. Herfið var ný-
málað og ekki fullþurt málið er
jeg kom með það og vildi jeg því
ekki troðast með það gegnum mann-
þraungina sem var talsverð þann
daginn, en jeg gat ekki fengið að
koma því stystu leið uppá sýningar-
herbergið af því að lykil vantaði,
sem þar til heyrði. Jeg beið því
þar til flestir voru farnir af sýning
unni og þegar jeg Ioks hafði kom-
ið því á sinn stað, voru starfsmenn
sýningarinnar Kka komnir burtu svo
jeg fjekk það ekki skrásett um leið.
Sökum lasleika kom jeg ekki á
sýninguna næstu daga, en þegar jeg
svo kom þangað, sá jeg að á herf-
ið var festur miði þar sem skýrt
var rjett frá því að Guðmundur
væri höfundur þess og að jeg hefði
smíðað það og tók jeg þá við mót-
tökuskýrteini sem stílað var á mitt
nafn, en hugðist ekki þurfa neitt
við það að athuga, úr því að herf-
ið bar með sjer hverjum það til-
lieyrði.
Það hefði nú getað litið svo út,
sem jeg hefði viljað dragi mjer heið-
urinn af þessari uppgötvun Guð-
munr.ar, en það var mjer mjög fjærri.
Mjer er löngj orðið ljóst, að
þeir menn hjer á landi sem með
ærnum kostnaði og fyrirhöfn hafa
reynt að koma á umbótum og ný-
ungum um v;rkfæri, fá oftast lítið
annað en heiðurinn fyrir ómak sitt,
en það er einmitt í þessari grein,
sem vjer erum einna mestir eftirbát-
ar annara þjóða, því reynslan hefur
sýnt að útlend verkfæri eiga hjer
ekki alskostar við landsháttu og
þurfa því marskonar breitingar eða
jafnvel að byggjast á öðrum grund-
vallaratriðum en áður eru þekt.
Það er mín sannfæring að herfi
Guðmundar sje ein af þeim nýung-
um, sem bæti úr verulegri vöntun
og sú besta úrlausn þess máls, sem
enþá er kunn og hafa þó ýmsir
áhugasamir menn á undan honum,
brotið heilann um umbætur á þessu
verkfæri herfinu. Það er líka
komin töluverð reynsla fyrir því að
nýbreitni sú er í herfi Guðm. er
fólgin, er til mjög verulegra bóta.—
Hann hefur áður látið búa til herfi
af líkri gerð, sem hefur verið not-
að til muna.
Að endingu skal jeg geta þess
að Guðmundur lagði áherslu á það,
og vildi ekkert til spara, að þetta
herfi yrði sönn fyrirmynd.
Reykjavík 24\ ágúst 1911
Outtormur Jónsson.
Gristihúsið í
skóginum.
Rússnesk saga
eftir Oaston.
Þýdd úr Dönsku.
Frh.
Loksins kom svarið frá bróð-
urnum, og sagði haun, að hann
hefði strax grensiast eftir á öll-
um þeim stöðum,sem hann vissi
fyrir víst, að Markowna þurfti
að koma við á, og það stóð
heima, hann hafði komið við á
þeirn öilum.
Seinast spurðist til hans í litlu
þorpi, sem Ubakav heitir. Þar
hafði hann látið í Ijósi hve feg-
inn hann væri því, að nú væri
erindum sínum lokið þetta árið,
og gæti hann því nú snúið heim
á leið til St. Pjetursborgar.
Bróðirinn sleppti viljandi að
geta þess við systur sína, að maður
hennar hefði ekki heimsótt hann