Vísir - 19.10.1911, Blaðsíða 3

V í S 1 R
75
FUNDUR
í fjelaginu »ALDAN« á morgun
kl. 8 síðd. á Hótel ísland. Áríð-
andi að allir mæti.
fi % t • * 4. heldur D.
Östlund í
SÍLÓAM við Grundarstíg á hverju
sunnudagskveldi kl. 6l/2, þangaðtil
samkomuhúsið Betel verður notað.
freklega hundrað veika og særða
tyrkneska hermenn frá Yskub (borg
norð vestur í landi þar sem Tyrkir
hafa setulið til að jafna á Albönum.)
En Yskub er mikið pestarbæli og
þar höfðu þeir tekið veikindin. En
þeir komu líka frá herför á hendur
Albönum og þaðan báru þeir sárin.
Það. var ríkinu dálítið kostnaðar-
minna að láta þessa veslinga fara
með skipinu, sem var þrjá daga á
leiðinni, en með eimlest, sem var
eitt dægur og því urðu þeir að
taka sjóferðina.
Af þessari þriggja daga viðkynn-
ingu varð mjer einkar vel (il Tyrkja,
þeir eru eina þjóðin við Miðjarðar-
hafið, sem við Norðurlandabúar
getum virt. Þeir eru hrausti, lcurt-
eisir,fastlyndir,nægjusamir og hrein- |
lyndir. Þeir geta raunar verið harð- i
ir í horn að taka, en þar fylgir
ekki lymska með. Þeir eru hinir
bestu hermenn en handónýtir stjórn-
arar.
Til þess að Tyrki sje hamingju-
samur þarf hann ekki nema tvent:
kaffi og tóbak. Þegar jeg bauð
Tyrkja vindlingaveski mitt tók
hann einn vindling, lagði hendina
á ennið og hneigði sig, en byði
jeg Armeningi eða einhverjum öðr-
um kristnum manni hið sama, tók
hann 3—4 stykki og leit gráðugum
augum til þess sem eftir var.
Þessir vesalingar áttu illa æfi.
Þeim var hrúgað saman ofan á
framm og aftur lestar hlera, en segl
voru breidd út frá lyftigöfflunum
til þess að skýla fyrir sól á daginn
og kulda á nóttunni.
Margir þeirra gátu ekki staðið á
fæturna; þeir láu á beru þilfarinu
með lítinn púða undir höfðinu,
kinnfiskasognir, með ákafa hitasótt,
en þeir báru sig eins og hetjur og
voru rólegir.
Sjálfir urðu þeir að matreiða fyrir
sig og fæðan var aðallega hart kex
og grænmeti og svo vatn úr stryff-
unni, sem gekk frá einum munni
til annars. Kveld og morgna leit
hjeraðslæknirinn til þeirra. Ein mat-
skeið af laxerolíu og kínaskamtar
voru meðul hans. Niðurl.
G-istiMsið í
skóginunL'
---- Frh.
»Jeg er tekin upp á undarleg-
um hætti«, sagði Irina, »og jeg er
sjálf forviða á því. En það kem-
ur margt fyrir, sem maður í fljótu
bragði ekki getur gjört sjer grein
fyrir. Þegar jeg ek um strætin
er mjer ómögulegt annað en að
stara framan í hvern ókunnugan
mann, sem jeg mæti á leið minni
og leita jegallsstaðar morðingjans.
Jeg skal viðurkenna að þetta
sje meinloka, ináske örvita mein-
loka, en jeg get ekki við það
ráðið*.
Hjer þagnaði hún um stund.
Belosoff virtist ekki álíta þetta
neitt sjerlega undarlegt. »Þetta
kemur oft fyrir,« sagði hann,
»einkum fyrst f stað eftir svona
voða viðburð. Lílct hefur komið
fyrir mig fyrst eftir að jeg varð
leynilögregluþjónn. Jafnvel í dag
var ekki laust við að líkt væri
ástatt fyrir mjer«.
Hann þagnaði allt í einu.
»í dag«, muldraði Irina. »Þetta
kom einmitt fyrir migí dag. Þegar
jeg ók eftir heytorginu þaut sleði
fram hjá mjer. f sleðanum sat
þrennþtveirkarlmenn og ein stúlka.
Stúlkunni veitti jeg enga eftirtekt
en eitt augnablik festi jeg sjónir
á karlmönnunum. Annar þeirra
var gamall maður fremur hrör-
legur. Hann horfði fram fyrir
sig nieð döpru augnaráði. Hinn
var ungur maður eitthvað svo
ískyggilegur útlits. Augu okkar
mættust aðeins örlítinn hluta úr
einni sekúndu. Jeg veit ekki
hvort það hefur verið ofsjónir
eða hvort það var svo í raun og
veru, en mjer sýndist andlit hans
afmyndast, eins og hann hefði
sjeð eitthvað er olli honum skelf-
ingar. En þetta skeði allt í einni
svipan«.
Belosoff varð náfölur meðan á
þessari ræðu stóð.
»Hvernig voru þessir menn
búnir, náðuga frú?«
Irina gaf honum stuttorða lýsingu
á búningi þeirra.
»Þetta er sjálfsagt heimskuleg
meinloka, sem í rnjer er,« sagði
hún. »Jeg mundi ekki heldur
hafa minnst á þetta við nokkurn
mann annan en yður, og jeg
skal játa það hreinskilnislega
fyrir yður, að jeg. þóttist alveg
sannfærð um, að hafa þarna sjeð
morðingja manns míns. Jeg fer
sannarlega að verða hrædd um
að jeg missi vitið, og ef við ekki
fljótlega finnum lík mannsins
míns, þá —---------- — —«
Hún sneri sjer snöggiega að
dyrunum og sagði í flýti: »Jeg
vænti þess þá, að fá að sjá yður
undir eins og þjer komið hingað
aftur«.
Belosoff fylgdi gesti sínum al-
veg að sleðanum sem úti beið.
»Nú leggur maður þá aftur af
stað«, muldraði hann fyrir munni
sjer. »Og nú skulum við sjá
hvort nokkuð skár gengur í þettá
skiftið. Það var undarlegt tilvik
þetta mót frúarinnar og Litninoffs
gamla og fjelaga hans«.
Hann starði hugsandijfram fyrir
sig augnablik, og yppti svo öxl-
um.
»Skapraunir æstrar konu eiga
ekki að ákveða athafnir mínar.
Örvæntingin hefur svift hana hinni
glöggu dómgreind sinni. En
það er engum vafa háð, að hún
hefur mætt Sonju og böðlum
hennar«.
Þegar frú Belosoff kom inn og
fór að spyrja hann út úr við-
víkjandi gestinum, svaraði hann:
»Það er hjer að ræða um við-
skiftamálefni, sem neyðir mig til
að takast ferð á hendur snemma
í fyrramálið«.
Hinni gömlu konu varð heldur
en ekki hverft við að heyra þetta.
»Jeg er hrædd um«, sagði hún
»að hjer sje ekki alt með feldu.
Oeturðu ekki borið traust til
móður þinnar?«
Hann tók um báðarhendurhenn-
arogreyndiað gjöra hana rólega.
»Heldurðu að jeg sje nokkurt
barn, móðir mín? Ver þú alveg
ókvíðin mín vegna. Jafnvel þó
einhver háski yrði á vegi mínum,
er jeg maður til að taka því«.
Móðirin liorfði sorgbitin framan
í son sinn.
»Jeg veit ekki af hverju það
er,« sagði hún, »en í seinni tíð
hafa illir draumar ásótt mig, og
eitthvað lagst í grun minn. Er
mjer ekki hægt að fá þig til að
vera kyi." heima?«
Belosoff hristi höfuðið.
»Það er ekki hægt«, sagði hann.
»Jeg hef von um að geta int af
hendi starf, sem aflar mjer stórra
hagsmuna. En eftir að jeg kem
heirn aftur, verðum við máske sam-
an að staðaldri.«
Morguninn eftir lagði hann af
stað frá St. Pjetursborg. Frh.