Vísir - 19.11.1911, Blaðsíða 2

V 1 S 1 R
62
8
M
S
§
9
m
9
s
9
Reinfa.
ersson,
(hornlð)
Harðir hattar eítr nýustu tíski
Húfor og „Kásketter",
Hanskar, af öUum tegundum,
Síaufur og Slifsi,
Hvitar og misl. Manschettskyriur,
úr alull og l erefti.
Fataefni og nærföt o. m. fl;
Fjölbreytt úrval.
m
ATHUGIÐ:
Haítar, sem keyptir eru hjá mjer, eru
lagaðir eftir höfðinu.
Munið þvf eftir horninu á
HOTEL ISLAND.
Eftir
Pelle Malin.
—— Frh.
Það kvöld mættust þeir, hann og
gamli maðurinn. Þegar Zakarías
opnaði hurðina og sá hver kominn
var reyndi hann að skamma hann,
en honum var svo mikið niðri fyrir
að hann gat ekki komið upp oröi.
Óli sagði ekkert heldur, vildi að
eins stjaka þeim gamla til hiiðar og
fara inn. »Jeg ælta að eins að tala
fáein orð við Imbu« sagði hann.
En Zakarías þaut eins og píla
að ofninutn, tók skörunginn og fór
að berja með honum »Þó að það
kosti lííið fær þú ekki aö komast
inn«.
Þetta var í seinasla sinn sem þeir
tóku saman. »Jeg ætlaði að kom-
ast hjá aö berja þig« hvæsti óli
til gamla mannsins og tók hann
fangbrögðum.
Zakarías sleppti eldskörungnum
og barði hann með tómum hnefun-
um Óli beygði höfuðið, lyfti gamla
manninum upp eins ijettilega og
fjöður væri og bar hann fram og
aftur. Hugsaði sjer suöggvast að
fleyja tionuin út á hlað, læsa hiirð-
inni og fara inn til stúikunnar, en
kalt var úti og Zakarías var líka í
þetta sitin liálf nakinn. Hvorugur
þeirra mætli orð. Gamli maöur-
inn var of drembilátur til að kai.'a
á hjálp. í hinum diinmu bæardyr-
um flettist skyrta hans alveg upp
aö öxslum þegar hann reyndi að
slíta sig lausann. Það brakaði í
mönnunum. Þeir bljesu og stundu,
og við og við heyrðist hark þegar
fótur rakst í þilið.
En nú varð Óli hamslaus afsárs-
auka. Hanfi fann hversu tennur
hins læstu sig í öxl hans. Það var
óþolandi sársauki. Nú var ekki
ástæða til að hlífa honum. Hann
lyfti Zakaríasi upp frá gólfinu og
kreisti hann með járntaki. »Fj nd-
inn þinn, bíturðu.« Hefði Irnba
og móðir hans ekki vcrið myndi
Óli. hafa orðið morðingi það kveld.
En hann kreisti karlinn svo hami
stundi. Bar hann aftur og fram uni
bæardyrnar og komst loks út í
eldhúsið. Þar gerði Zakarias svo
ofsalegar tilrfunir að losna að hið
naícta skinn hans fór í djúpar fell-
ingar þar sem Óii tók hann tök-
um. Hann setti hnjeð fyrir brjöst
Óla. — — »Já, svo það er það
sem þú v'lt, þú ert sannarlega bölv-
aóur, gamall fantur. En mí skai
jeo; leggja þig í rúrnið* og í sama
vetfangj |á Zakarías í brauðtroginu,
þar sem iiið mjúka deig ljet und-
an og fjell að skrokknum. »Ligðu
nú þarna«, livæsti Óli, lijelt hon-
nm mðri með aiinari hendi og
smuiði deiginu yfir hann. »Þú skalt
hafa teppi yfir þig ,;g þú skalt fá
eituivað ofan á fælurnar og tepp ð
skal ná yfir andlitiö á þjer líka og
svo skiltu sofa rplega og vél.«
vínæst hijóp hana leiðar sinnar.
Heima sváfu allir er Óii kom.
Síðasta viðbuiðinn var hann eigi
ánægður með. Guð vissi það að
honum þótti ilt að þurfa að brúka
ofbeldi á biðilsferð sim.i. Hann
vakti vinnumann sinn. Þeir beitlu
l e tunum f rir vrj ninn g ínætut-
myrkrjnu óku þeir i fulJri ferð of-
an þjóðveginn.
Sól tveggja sumra þurkaöi klelt-
ana á dainum og kuldi tveggja vetra
bygði ísbrú milh árbakkanna áður
en Óli koin heim. Þvínæst liðu
nokkur tíðindalaus. ár án þess að
neitt bæri við, er öss várðar um.
Ólihafði gengið ískóíaeinhverslaðar
suðurfrá. Hann gekk stiitur og hnar-
reistur um sitt og gekk jafnve! við
sfaf á helgum. Hann var kosinn í
hréppsnefnd og Ijet hann þí málin
tii sín taka, leiddi fram ný, r hugs-
an:r, tók upp mörg nýmæli, sem
engin myndi hnfa hugsað uin fyr r
nokkrum áruin og þótt hann yrrti
fyrir rnótspyrnu og iisku hjelthann
rólega stcfnu sinni ogsigraði oftasí.
í hreppsnefndinni mættust þeir
Óli og Zakarías, en áðqr höfðu þeir
mæst á kirkjumóti skömmu eftir að
Óli kom heim.
Getið þið hugsað ykkur hvað til
bar fyrir utan kirkjuna i 'ett fyrir sam-
hringingu, meðan bændurnir stóðu
þar í hópum? Frh.
Hote; lalaml. VailarstreBtl.