Vísir - 15.03.1912, Blaðsíða 3

V f.S. I R
'87
T rjestnída - verksmiðjan
Mvort jeð hafi sagt nokkrum
dreiu'.janna af högum þínum og
um íöður þinn? — Jeg hjeld
á Laiifásveg 2
selur afar édýrt: Hurðir, Glugga aí skot r, Gerekti
og Lista. Ýmiskonar pSankar og boraviður svenskur
(þurr og geymdur í þurkhúsi),a!t fura. íi/SJÖG LÁGT
VERÐ. Ennfremur eru ávalt fyrirliggjandi tilbúnar
Líkkistur og Líkklæði, af ölium gerðum og stærðum.
Afar fjölbreyit úrval af Rammalisfum og EVIynd-
um. Öll vinna, er að irjesmíði lýiur, fljóii og vel af
hendi leysi.
IVlenn utan Reykjavíkur þurfa ekki annað en síma
til verksmiðjunnar, ef þeir þurfa á einhverju að
halda, sem verksmiðjan geiur láiið í ije.
Utanáskritt: Eyv. Árnason
P. O. Box 65. Talsími 44.
Reykjavík.

fara allir, sem þurfa að fá
skó eða aðgerð, beint til
^ .
Legsieina, Leiðisgrindur, Hurðarhúna, Ofna og
Eldavjelar útvegar besi og ódýrasi
ekki —«
»Jeg er ekki að biðja þig um
afsakanir en svaraðu já eða nei.«
»Þú bannaðir mjer ekki —«
»Já eóa nei« sagði Kenrick.
»Jeg verð þá að segja »já«, en
heyrðu mig, jeg nef ndi aðeins —
»Já þakka þjer fyrir, að þú
kannast við það; jeg kæri mig
ekki um að heyra meira«, sagði
Kenrick, snjerist á hæl og ætlaði
að fara. Walter gekk á eftir
honum lagði hendi sína á öxl
hans og sagði: »Heyrðu mig
Ken«.
»Nafn mitt er Kenrick« sagði
hann og ýtti frá sjer hendi Walters
»Þú getur afsakað þig eins og
þú vilt, jeg ætla ekki að hlusta
á það«.
»Jeg er ekki að afsaka mig,
jeg sagði aðeins —«.
Frh.
r
Eyv. Arnason.
Þorkelsson Jóbann prestur 100
— Jón skjalavörður 180
Þorláksson Jón verkfræðingur 200
Þorsteinsson Halld. Kr. skipstj. 225
— Hannes aukaskjalavörður 175
— Jónatan kaupm. 150
— Kolbeinn skipstj. 150
— Ólafur læknir 100
— Þorsteinn skipstjóri 100
SktWinifred.
Ensk skólasaga
eftir
F. W. Farrar.
---- Frh.
»Evson? — ertu viss um það
jeg get ekki tiúað því.«
»Jeg er öldungis viss um það
því enginn vissi það annar.«
»Þú spyr hann þó að því?«
»Þess þarf ekki«, svaraði Ken-
rick »en hann skal fá að sjá það
að hann er orðinn uppvís að
kjaftaburði.«
23. kapítuli.
Slitnað upp úr vináttunni.
Kenrick hitti ekki Walter, það
sem eftir var sunnudagsins, því
hann var í heimboði hjá hr. Per-
cival, en ásetti sjer að hitta Walter
daginn eftir og ávíta fyrir kjafta-
burðin og falsvináttuna.
Þegar skóla var lokið þann
dag, fór hann með Whalley að
leita upp Walter. Walter var að
ganga fram og aftur með Hend-
erson og átti sjer einskis ills von.
Henderson kom fyrst auga á þá,
og datt þegar í hug að hjer væri
yrkisefni,’ og fór að yrkja um
Whalley. Whalley ætlaði að lemja
hann en náði ekki til hans, því
Henderson hljóp undan, og varð
það úr að Whalley fór að elfa
Henderson.
Walter heiisaði Kenrick hjart-
anlega eins og hans var vani. en
varð alveg hissa er hann sá að
Kenrick var sótrauður í framan
og hinn reiðilegasti.
Walter greip hendi hans og
sagði: »Hvað gengur að þjer?«
Hirin var fljótur að draga hend-
ina til sín.
»Evson, — jeg ætla að spyrja
þig að hvort það geti verið, að
þú hafir sagt drengjunum af öll-
um högum mínum, og svo það
sern jeg sagði þjer um föður
minn.«
Walfer daft þegar í hug —
það er hann hafði sagt Power,
gat því ekki sagt hreint eg beint
»nei«, og, komu vöflur á hann.
! Dóttir
oknrkarlsins.
(Þýtt).
---- Frh.
Og þegar Hannibal nú, eins og
áður er sagt kvartaði yfir framhald*
andi óheppni sinni f spilamenskunni
þetta kvöld, lagði Harold Aston
spilin strax frá sjer á borðið og
sagði:
»Kæri Jarvis minn! Það er best
að við liættum strax, að 5 mínút-
um liðnum hætti jeg hvort sem er
að spila. Óhepnin eltir yður líka
óstöðvandi. — Á morgun skal jeg
gefa yður tækifæri til að hefna
I yðar.«
Að svo mæltu tók Harold Iá-
varður þau 400 sterlings-pund, sem
hann hafði unnið í spilunum, stakk
þeim á sig og stóð upp.
»Eruð þjer nú að fara?« spurði
Jarvis. »Já«, svaraði lávarðurinn.
»Jeg er þreyttnr og fer heim að
sofa.«
»Þá leyfið þjer máske, að jeg
verði yður samferða spöIkorn?«
spurði Hannibal vingjarnlega. »Jeg
heid líka að við eigum samleið
eittbvað af veginum.«
»Það er mjer ánægja«, svaraði
Iávarðurinn. »Jeg fer fótgangandi
heim til mín í Hannoversquare.*
Klúbbþjónarnir lijálpuðu þeim
• í yfirfrakka þeirra í forstofunni, og